Προσωπικά συνταυτίζομαι πλήρως με τον ειρμό του κειμένου του Νίκου Παπαδογιάννη: http://www.gazzetta.gr/p…/article/767526/i-spasmeni-sfentona.
Να εξηγηθώ. Αν μου δινόταν εδώ στο εξωτερικό η ευκαιρία να ψηφίσω, θα μπορούσα να ψήφιζα “ναι” για πολλούς λόγους και μάλιστα έχω πολύ περισσότερα να χάσω από τη ζωή μου με ένα “όχι”. Και φοβάμαι πως, αν και αυτή η κυβέρνηση μπορεί είναι έντιμη στις προθέσεις της για τη διαπραγμάτευση του χρέους, είναι εντούτοις λόγω της μικρής της ηλικίας (πέντε μόλις μήνες) άπειρη στην πολιτική και μια στραβοτιμονιά της θα μπορούσε να ρίξει το πλοίο στα βράχια.
Αλλά αρκεί ένας και μόνος λόγος από μόνος του για να ψήφιζα το “όχι” στη θέση του “ναι”. Δεν μπορώ την διαφθορά και όλο αυτό το διεφθαρμένο κατεστημένο που την υποστηρίζει. Δεν θέλω να δω ξανά στην εξουσία όλους εκείνους τους πολιτικούς που μας έφτασαν ως εδώ. Τρέμω στην ιδέα ότι αύριο θα έχουμε ξανά μια κυβέρνηση με Παπαδήμο, Σαμαρά, Άδωνι, Βορίδη, Πάγκαλο, Βενιζέλο, Παπανδρέου, Καραμανλή, Σιμήτη και όλοι αυτοί θα μου το παίζουν “σωτήρες της πατρίδας”. Και θα υπογράψουν ό,τι τους σερβίρουν, και η ζωή μου μέρα με τη μέρα θα χειροτερεύει.
Υπόγραψαν το 2011 το μεσοπρόθεσμο, σβήνοντας μου οποιοδήποτε όνειρο και ελπίδα είχα ότι μια μέρα θα επέστρεφα στην Ελλάδα. Όσοι είναι μηχανικοί, ξέρουν τι εννοώ. Είναι δυνατόν να είσαι άνεργος μηχανικός και καλείσαι να πληρώνεις 400 ευρώ τον μήνα στην ασφάλιση, τα οποιά αν δεν έχεις να τα πληρώσεις δεν θα έχεις ασφάλιση, αλλά έτσι κι αλλιώς θα τα χρωστάς στο μέλλον; Και που αυτό το ποσό αυξάνεται με τα χρόνια ασφάλισης: Σε μερικά χρόνια από σήμερα αν θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα θα πρέπει να πληρώνω κοντά στα 600 ευρώ τον μήνα. Είτε είμαι άνεργος είτε εργάζομαι. Ακόμα και σε σούπερ μάρκετ να θελήσω να δουλεύω για 300 ευρώ μέχρι να βρώ εργασία μηχανικού, που κι αυτή είναι ένα επιπλέον θέμα, ο εργοδότης μου θα πρέπει να πληρώνει 600 ευρώ στο ΤΣΜΕΔΕ τον μήνα ασφάλιση για μένα. Γιατί να προσλάβει εμένα;
Σκέφτομαι γιατί όλα αυτά… Βέβαια, έχω περάσει πολύ πιο μεγάλες δυσκολίες στη ζωή μου, μικρός έζησα σε φτωχογειτονιά και είδα πως είναι η φτώχεια, έφηβος με πολλή δουλειά μέσα σε δυσκολίες, νέος σε χαμόσπιτο με μούχλα και νερό να στάζει από το ταβάνι, τον περισσότερο καιρό χωρίς ένα κατοστάρικο δραχμές στην τσέπη μου και ξέρω τι πάει να πει “ανέχεια”, “πείνα” και “φτώχια”. Μα αυτά δεν με πτόησαν ποτέ, γιατί πάντα προχωρούσα στη ζωή μου, όπως και οι συμπατριώτες μου, γιατί πάντα υπήρχε η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Όλα αυτά τα δύσκολα θα προτιμούσα να τα ζήσω ξανά, αν ήξερα ότι ως λαός ενωμένος έχουμε ελπίδα να ορθοποδήσουμε και κάθε νέα μέρα που έρχεται να κάνουμε βήματα προόδου. Προσωπικά προτιμώ να παλέψω μέσα στις δυσκολίες μαζί με ανθρώπους σιγά-σιγά ψημένους στη ζωή, παρά να ζήσω σε ένα περιβάλλον βολέματος, διαφθοράς και συνεχούς φόβου για το αύριο. Ίσως γι’ αυτό είμαι και στο εξωτερικό.
Και θαυμάζω πολύ εκείνους τους ανθρώπους που παλεύουν με τη διαφθορά. Με εμπνέουν. Γνωρίζω ανθρώπους που συντηρούν την οικογένειά τους με έναν μόνο μισθό, με μία σύνταξη, κι όμως δεν φοβούνται. Αν αύριο χρεοκοπούσε η χώρα για οποιοδήποτε λόγο, τότε θα ήταν στον δρόμο χωρίς τα βασικά για να ζήσουν. Μα έχουν ήδη πεινάσει και ξέρουν ότι αν χρειαστεί θα πεινάσουν ξανά. Και εκείνο που τους φοβίζει πραγματικά, είναι ότι ως λαός έχουμε χάνουμε τη συνοχή μας, την ανθρωπιά μας, το φιλότιμο. Αν το σκεφτεί κανείς καλά, αυτά ήταν που μας κρατούσαν τόσα χρόνια ζωντανούς. Τα κράτη της βόρειας Ευρώπης έχουν επιδόματα επιβίωσης, ενώ εμείς τους γονείς μας, τους συγγενείς, τους φίλους μας, τον γείτονα μας που στη δύσκολη στιγμή θα μας προσφέρει με τρόπο ώστε να μην μας πληγώσει την περηφάνεια ένα πιάτο φαί. Αν χάσουμε και τα τελευταία από όλα αυτά, τι θα μας έχει απομείνει ως λαό; Γιατί να λεγόμαστε Έλληνες;
Μα κατανοώ και εκείνους που λένε “ναι”. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι δεν θέλουν και αυτοί το παλιό κατεστημένο και τη διαφθορά που αυτό εκπροσωπεί, αλλά τους έχουν κατατρομάξει και έχουν αγωνία και φόβο. Φυσικά δεν εννοώ τους βολεμένους. Εννοώ τον απλό κόσμο. Αυτόν που δούλεψε μια ζωή και έχει δύο οικονομίες στην άκρη. Που έχτισε ένα σπίτι με δυσκολίες. Που πάλεψε τίμια και αυτός μαζί με τον κόσμο του “όχι” για να έχει αξιοκρατικά μια εργασία. Που συντηρεί και αυτός με έναν μισθό ή μια σύνταξη μια ολόκληρη οικογένεια. Αν δεν ήμουν στο εξωτερικό και είχα άλλη διαδρομή στη ζωή μου ή ήμουν σε κάποια άλλη κατάσταση, όπως με ένα άρρωστο παιδί σε κάποιο νοσοκομείο, ίσως να είχα κατατρομάξει και εγώ. Αλλά τώρα είμαι στο εξωτερικό και δεν βλέπω τις ειδήσεις που σερβίρουν τα κανάλια. Αν κάποιος έχει γνωρίζει τι είναι το “δόγμα του σοκ”, θα διαπιστώσει ότι για ακόμα μια φορά εφαρμόζεται πλήρως στη χώρα μας. Δυστυχώς, είμαστε για ακόμη μια φορά ένα πειραματόζωο.
Η μητέρα μου στην Ελλάδα μπήκε και αυτήν στην ταλαιπωρία να πάει στην ουρά στην τράπεζα, αν και ηλικιωμένη πλέον, αλλά αυτό δεν ήταν που τη στεναχώρησε. Στεναχωρήθηκε με το γεγονός ότι μαλώνουμε ως λαός μεταξύ μας. Μου είπε στο τηλέφωνο: “Τι κάνουν οι δικοί μας εδώ; Θα μας βλέπουν έξω οι ξένοι και θα ντρέπονται για εμάς…”.
Για τους φίλους που θα ψηφίσουν “ναι”, και πιστεύουν ακόμη ότι με το “όχι” η χώρα θα χρεοκοπήσει, θα σας παρακαλέσω πριν πάτε να ψηφίσετε να δείτε την ομιλία του Σαμαρά για το μεσοπρόθεσμο στις 28/6/2011, τέσσερα χρόνια πριν. Θα την βρείτε εδώ: https://youtu.be/4-juM8-xaqQ Σ’ αυτήν την ομιλία είναι κατά του μνημονίου. Στο δεύτερο σκέλος της ομιλίας του αναφέρεται στα διλήμματα “μεσοπρόθεσμο ή δραχμή”, όπως και “μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία”, και υποστηρίζει ότι “πρόκειται για προπαγανδιστική εκστρατεία φόβου”. Όχι ότι θα αλλάξει την απόφασή σας, την οποία και τη σέβομαι απολύτως. Απλώς, ευελπιστώ να σας κάνει να κατανοήσετε για ποιον λόγο ο διπλανός σας συνάνθρωπος θα ψηφίσει αύριο “όχι”.
Για τους φίλους που θα ψηφίσουν “όχι”, σκεφτείτε κανένας απλός άνθρωπος δεν ψηφίζει “ναι” με την καρδιά του. Υπάρχει φόβος για το αύριο και η αντίληψη ότι “θα χάσουν και τα λίγα που έχουν”. Ο φόβος δεν ξεπερνιέται μέσα σε μια εβδομάδα και θέλει χρόνο να καλμάρουν οι ψυχές. Με το να τσακωνόμαστε και να φωνάζουμε, κανείς μας δεν θα αλλάξει γνώμη.
Ο καθένας μας ψηφίζει όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα, με βάση αυτό που πιστεύει καλό για τον ίδιο και την κοινωνία και κανείς μας κατά βάθος δεν είναι λάθος είτε “ναι” ψηφίσει είτε “όχι”. Σεβασμός, λοιπόν, στην προσωπική άποψη.
Καλή δύναμη σε όλους μας!
