Όπως ο περισσότερος κόσμος, έτσι και εγώ συγκλονίστηκα από το τρομερό δυστύχημα-έγκλημα της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη. Έγραψα λίγα πράγματα στο Twitter και σε μερικές ιστοσελίδες εκείνον τον καιρό. Δεν έχω να εκφράσω αγανάκτηση, παρά θλίψη και βαθύτατη λύπη για τον σκοτωμό τόσων ανθρώπων. Ήθελα να γράψω και κάτι εδώ, αλλά δεν έχω πια τι να πω. Ό,τι ήταν να πω το είπα.

Θα αντιγράψω μόνο εδώ ένα σχόλιο που είχα κάνει σε μια πρόσφατη συνέντευξη του Κωνσταντίνου Ραβνιωτόπουλου για το γεγονός. Η θέση του στο βίντεο του με εκφράζει πλήρως. Προσθέτω και το βίντεο πιο κάτω. Και φυσικά και τη διεύθυνση για την online αίτηση που έχουν ξεκινήσει δύο μητέρες θυμάτων με σκοπό να συγκεντρωθούν υπογραφές για να ξεκινήσει διαδικασία αναζήτησης όλων των υπευθύνων αυτής της τραγωδίας. Όλον αυτόν τον καιρό την έχουν υπογράψει μόλις 71.567 άνθρωποι. Όπως αναφέρω πιο κάτω, αυτό είναι μόνο ένα μικρό κλάσμα σε σχέση με τα νούμερα των αντίστοιχων likes που παίρνει ένας απλός ινφλουένσερ του Ίνσταγκραμ, ένα ρεάλιτι σόου και οτιδήποτε άλλο απομυζεί τα μυαλά μας.

Το βίντεο της συνέντευξης του Κωνσταντίνου είναι αυτό:

 

Το σχόλιό μου ήταν αυτό:

Εδώ στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας πάρα πολλοί από εμάς τους καινούριους μετανάστες είμαστε σοκαρισμένοι με αυτό το έγκλημα. Την ίδια άποψη με εσένα έχουμε Κωνσταντίνε. Φτάνει, όμως, αυτό; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω στη χώρα μας, αλλά και πόσο απογοητευμένοι νοιώθουμε που αυτό δεν είναι δυνατό. Μην φανταστείς ότι η Γερμανία είναι η χώρα της επαγγελίας. Και εδώ έχουνε που και που δυστυχήματα, όπως ένα του 2016 όπου έφταιγε ο σταθμάρχης. Ούτε οι μισθοί και τα ενοίκια είναι τέλεια. Και τα χρήματα που μαζεύουμε πάνε πίσω στην Ελλάδα είτε σε εισιτήρια αεροπλάνων, έξοδα “διακοπών”, βοήθεια συγγενών και φορολογίες. Αλλά ζούμε τουλάχιστον πολιτισμένα και αξιοπρεπώς και το κράτος μας δίνει την εντύπωση ότι είναι αξιοκρατικό. Δεν υπάρχουν φακελάκια σε νοσοκομεία ή μίζες στις συναλλαγές μας με το δημόσιο. Βέβαια, που και που οι γνωριμίες μπορούν να βοηθήσουν, αλλά πάντα στα μέτρα της ισονομίας και της αξιοκρατίας. Από την άλλη στη χώρα μας έχει πλέον χαθεί το μέτρο και δεν υπάρχει κάποιο σταθερό σημείο αναφοράς στους περισσότερους θεσμούς. Πολύ σωστή η παρατήρησή σου ότι έχουμε “ραγιαδισμό”. Είναι σε τι περιβάλλον έχουμε μεγαλώσει και ποια πρότυπα είχαμε για οδηγούς στη ζωή μας.
Για μένα αυτό που συνέβη δεν ήταν μόνο ο θάνατος τόσων παιδιών. Είναι ότι πρέπει να αποδεκτώ τον θάνατο της κοινωνίας μας, της χώρας μας, της Θεσσαλονίκης που έζησα, όλων αυτών που μέσα μου βίωσα ως “Ελλάδα”. Όπως έλεγε και ο Θανάσης ο Βέγγος, “η Ελλάδα πεθαίνει…” και μου είναι δύσκολο να το αποδεκτώ. Και δεν είμαι ο μόνος εδώ στο εξωτερικό. Δεν θέλω να το αποδεκτώ, αλλά πρέπει να διαβάσω τα σημάδια, να πάψω να ζω με αυταπάτες. Όλα αυτά που συμβαίνουν τόσα χρόνια, όσο και να θέλω να μειώνω την τραγικότητά τους για να διατηρώ αναμένη μέσα μου την ελπίδα, όλα αυτά κάτι δείχνουν, κάτι λένε. Για παράδειγμα, πολλοί συγγενείς θυμάτων και επιζώντες του δυστυχήματος έχουν κάνει πολλές προσπάθειες για να κινητοποιήσουν τον κόσμο για την απόδοση ευθυνών και δικαιοσύνης. Ακούσαμε και εδώ στο Ντίσελντορφ ότι υπηρξε μια αίτηση στο διαδίκτυο από δύο μητέρες χαμένων παιδιών για να αρθεί η βουλευτική ασυλία όταν υπάρχουν σοβαρές ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων (αυτή εδώ: ΤΡΑΓΩΔΙΑ -ΤΕΜΠΗ 2023 – Sign the Petition! https://chng.it/yzmk9VWd μέσω @Change) Σίγουρα η βουλευτική ασυλία είναι σημαντική για τη δημοκρατία, αλλά στη χώρα μας χρησιμοποιείται καταχρηστικά πλεόν. Μπήκαμε πολλοί φίλοι και φίλες εδώ και υπογράψαμε. Προς μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώσαμε ότι ο αριθμός που είχαν υπογράψει πριν δύο εβδομάδες ήταν πολύ μικρός. Και σήμερα ακόμα παραμένει κάτω από 70.000 υπογραφές. Προφανώς αυτοί που έχουν υπογράψει θα ήταν αυτοί που βγήκαν στους δρόμους στις πορείες ή έκαναν εκείνη τη μεγάλη σχολική εκδήλωση πριν μερικές εβδομάδες στην Καλαμαριά. Μόνο 70.000… Το έψαξα λίγο και βλέπω ότι η δικηγόρος των οικογενειών είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Έχει ένα κόμμα και κατεβαίνει για υποψήφια στις εκλογές. Ωστόσο, ακόμα και έτσι, ακόμα και κάποιος να μη συμπαθεί αυτήν την πολιτικό, πώς γίνεται να μην συμπαραστέκεται στις εγκλήσεις τόσων άλλων συγγενών, επιζώντων και άλλων ανθρώπων που η ζωή τους ξεκληρίστηκε από το δυστύχημα; Όταν αυτές γίνονται από σοβαρούς ανθρώπους ανεξαρτήτως της πολιτικής τους ταυτότητας; Και από την άλλη, αν δεν είναι κομματικό ή πολιτικό το θέμα, τότε μήπως είναι κοινωνική αδιαφορία ή αυτή η αίσθηση του “έλα μωρέ, αφού τίποτα δεν πρόκειται να γίνει..”; Το δεύτερο είναι ακόμα χειρότερο, γιατί τότε είναι που η κοινωνία μας έχει πλέον σχεδόν πεθαίνει. Επίσης, να δεχτώ ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ίντερνετ, ότι πολλοί έχουν προβλήματα επιβίωσης και τρέχουν σαν παλαβοί για να πληρώσουν λογαριασμούς και για ταϊσουν τα παιδιά τους. Όμως, ρε σεις, πώς γίνεται αυτές τις εβδομάδες τα κλικ στα ίνσταγκραμ, στο youtube, στο τικ τοκ, στο facebook και σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική εφαρμογή να είναι εκατομμύρια για τα σερβάιβορ, τους ινφλουένσερς και άλλα τέτοια, και όλοι ταυτόχρονα να λένε ότι “είναι σοκαρισμένοι και δεν ξέρουν πως να εκφράσουν τη συμπαραστασή τους στους συγγενείς”, ενώ μια ψηφιακή αίτηση θέλει ένα λεπτό μόνο για να συμπληρωθεί και να αποσταλλεί; Λιγότερο από 70.000 υπογραφές. Και αν κοιτάξεις καλά, θα δεις ότι ένα σημαντικό ποσοστό είναι από ανθρώπους που ζουν εκτός Ελλάδας. “Το χάσαμε το κορμί πατριώτη…”.
Θα ήθελα να ζούσα σε μια τεράστεια γειτονία με όλους αυτούς τους 68 χιλιάδες ανθρώπους. Αυτό θα ήταν η τέλεια κοινωνία για μένα για να ζήσω.
Πέρα από το θλιβερό αυτό, ξέρεις τι μας λείπει πολύ εδώ στο εξωτερικό; Το θέατρο και το σταντάπ. Υπάρχει και το γερμανικό, το οποίο είναι εξαιρετικό και μάλιστα έχουν πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και εδώ. Αλλά για παράδειγμα σήμερα Σάββατο βράδυ, θα ήταν πολύ ωραίο να μπορούσα να ερχόμουν στην παράστασή σου ή σε άλλη καλή θεατρική. Χθες μου είπε μια φίλη ότι στις 17 Μαϊου θα έρθει η Χρύσα η Κατσαρίνη στην Κολωνία για παράσταση. Σημαντικότατο.
Εύχομαι να έχεις υγεία! Όλοι σας.

Ο αξιότιμος Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος διάβασε το σχόλιο μου και απάντησε.

Εάν θέλεις τσεκαρε στο ινστα @enwmenoi_neoi Είναι μια υπερκομματική πρωτοβουλία που σχηματίστηκε ως αντίδραση αρχικά στο έγκλημα των Τεμπών. Εγώ φίλε έχω κάνει τη διαδρομή αυτή κάπου 80 φορές… Δηλαδή τόσα χρόνια από θαύμα δεν έγινε ατύχημα? Επειδή κάποιοι ανευθινοι φάγανε και τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης? Για κλάματα είμαστε. Ντρέπομαι για αυτή τη χώρα

Τα λέω και στη καινούργια μου παράσταση αυτά. Στον ορισμό βλάκα και ηλίθιου τοποθετώ πολιτικούς… Αλλά ποιος ακούει? Μακάρι να μπορούσα να έρθω να παίξω για τους Έλληνες εκεί…

Έχω να μπω στο ίνσταγκραμ σχεδόν 8 χρόνια. Λόγω ενασχόλησης με τη φωτογραφία είχα κάνει λογαριασμό σε αυτό πολύ πριν γίνει γνωστό και το αγοράσει το facebook. Τότε ήταν φωτογραφική εφαρμογή και πολύ όμορφη. Σήμερα έχει αντικαταστήσει το facebook. Δεν λέω, είναι καλό μέσο προβολής, αλλά υπάρχει πολύ κατάχρηση και η χρήση του είναι υπερτιμημένη σε σχέση με τον χρόνο που καταναλώνουμε σε αυτό. Θα φροντίσω να μπω και να ελέγξω αυτήν την πρωτοβουλία. Για να την προτείνει ο Κωνσταντίνος, θα έχει νόημα.

Όποιοι έχουν ακόμα ανθρωπιά πάνω τους μπορούν να υπογράψουν την αίτηση εδώ:
https://t.co/1YZW6mjEhU

Αυτοί είναι οι Υπουργοί Μεταφορών από το 2000 και μετά:
2000 ΠΑΣΟΚ Χρ. Βερελής
2004 Ν.Δ. Μιχ. Λιάπης
2007 Ν.Δ. Κ. Χατζηδάκης
2009 ΠΑΣΟΚ Δ. Ρέππας
2011 ΛΑΟΣ* Μ. Βορίδης
2012 Ν.Δ. Κ. Χατζηδάκης
2015 ΣΥΡΙΖΑ Χ. Σπίρτζης
2017 ΣΥΡΙΖΑ Χ. Σπίρτζης
2019 Ν.Δ. Κ. Καραμανλής
* Μ. Βορίδης (κυβέρνηση Παπαδήμου)