Αυτό που πολλοί από εμάς οραματίζονταν ως “η μεγάλη ενωμένη Ευρώπη” δυστυχώς ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Αν και υπήρξαν αρκετά βήματα στο παρελθόν, εντούτοις σχεδόν όλες οι κινήσεις των ηγετών της Ευρώπης κινήθηκαν αποκλειστικά προς την κατεύθυνση οικονομικών συμφερόντων. Και εδώ είναι η ουσία: Μια Ευρώπη που βασικός της στόχος είναι να αποτελέσει το αντίπαλο οικονομικό δέος για το δολάριο ή τα άλλα ισχυρά νομίσματα και η οποία δεν ενδιαφέρεται για την πρόοδο και την ευημερία των πολιτών της (και γιατί και όχι όλου του υπόλοιπου πλανήτη;) είναι μια Ευρώπη που αργά η γρήγορα θα καταρρεύσει. Και τα πρώτα σημάδια δεν έχουν αργήσει να εκδηλώνουν την παρουσία τους. Οι πολιτικές ηγεσίες αρχίζουν να δείχνουν τον πραγματικό, εγωιστικό και υπόδουλο στο χρήμα και τα ιδιοτελή συμφέροντα χαρακτήρα τους.

Δεν θα μακρηγορήσω με περισσότερες περιγραφές. Αναφέρω παρακάτω μερικά ενδεικτικά γεγονότα για να γίνει εμμέσως, πλην σαφώς, τι εννοώ.

Τα χρέη της Ευρώπης
Όπως έχω ήδη αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο, η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα με χρέη παγκοσμίως. Η αλήθεια είναι ότι όλες οι χώρες στον κόσμο έχουν κρατικά χρέη και μάλιστα υπάρχουν χώρες με πολύ μεγαλύτερα χρέη από την Ελλάδα. Ειδικά στην Ευρώπη, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Σουηδία έχουν μεγάλα χρέη, για να μην αναφερθούμε και στην αντίπερα όχθη του ατλαντικού, εκεί όπου οι ΗΠΑ έχουν ξεφύγει εντελώς. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το παγκόσμιο χρέος συνεχώς αυξάνεται, σύμφωνα με αυτό το διάγραμμα του economist: http://www.economist.com/content/global_debt_clock. Παρ’ όλα αυτά, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έπεσαν σαν λύκοι για να φάνε την Ελλάδα και τις υπόλοιπες μικρές χώρες με χρέη. Παίζονται πράγματι πολλά συμφέροντα που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την Ευρώπη και το ευρώ.

Η διάσπαση της ελεύθερης διακίνησης εργαζομένων και οι απελάσεις πολιτών
Η Ευρώπη είναι ένα καζάνι που βράζει. Περίεργα και ολοένα περισσότερα εθνικιστικά και ρατσιστικά ρεύματα δημιουργούνται από χώρα σε χώρα. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και τους πολίτες για τα πραγματικά αίτια των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Ως εξιλαστήρια θύματα προσφέρονταν πάντα οι ξένοι μετανάστες, όμως τώρα τελευταία η μόδα έχει αλλάξει και το πταίσμα έχει μεταφερθεί στους Ευρωπαίους μετανάστες και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Για την οικονομική ύφεση, για την εγκληματικότητα, για την ανεργία και για πολλά άλλα σοβαρά ζητήματα φταίνε οι Ευρωπαίοι μετανάστες. Τα ΜΜΕ χορεύουν και αυτά στον ίδιο ρυθμό. Έναν επικίνδυνο ρυθμό, όπως πολύ σωστά και εύστοχα παρατηρούν οι υγιείς πνευματικές δυνάμεις της εκάστοτε χώρας, όμως οι φωνές τους δεν επαρκούν για να αφυπνίσουν τις υπνωτιστικά υπόδουλες μάζες.
Μια πρώτη γεύση από αυτόν τον απερίγραπτο κλειστοφοβικό εγωισμό και τα ρατσιστικά ρεύματα που θυμίζουν την Ευρώπη πριν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, έχουν να μας επιδείξουν χωρίς ντροπή χώρες που θεωρούνταν πρότυπα πολιτισμού και ευμάρειας: Πρόκειται για την Ολλανδία, την Ελβετία και τη Δανία. Και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες.

Ελβετία: Απέλαση ξένων για λόγους ποινικών αδικημάτων, ακόμα και αν έχουν την υπηκοότητα.
Η πρωτότυπη είδηση βρίσκεται εδώ: http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15208502,00.html. Ακόμα και αν ένας νέος ξένης καταγωγής έχει γεννηθεί στη χώρα, έχει την υπηκοότητα, ομιλεί τη γλώσσα και νοιώθει Ελβετός, η πλειοψηφία των Ελβετών πολιτών θεωρεί ότι είναι “οικονομικά ασύμφορο” να τον κρατήσει στο κράτος και να προσφέρει επανένταξη. Είναι σαν τα σκουπίδια ή τα ελαττωματικά εξαρτήματα: Αν κάτι δεν μας κάνει, το πετάμε μακριά από εμάς. Μπορεί το πρόβλημα να έχει μετατεθεί κάπου αλλού, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το θέμα των πυρηνικών αποβλήτων. Και κάτι ακόμα: Αυτός ο άνθρωπος αποτελεί μέρος αυτής της κοινωνίας και το αδίκημα δεν μπορεί να θεωρηθεί 100% ασύνδετο με την τελευταία. Με το να διώχνει μια κοινωνία αυτόν τον άνθρωπο είναι σαν να αποποιείται τις ευθύνες της, σαν να θεωρεί τον εαυτό της “καθαρό” και τον νέο έναν αποδιοπομπαίο τράγο που ευθύνεται “εκ γενετής” για τις πράξεις του. Κι όμως, αυτό αναιρεί τη λογική ότι και η εκάστοτε κοινωνία έχει και αυτή ένα μερίδιο ευθύνης. Η ελβετική κοινωνία, αντί να το αποδεχτεί και να προσπαθήσει να το χειριστεί εσωτερικά, στην ουσία επιδεινώνει το πρόβλημα. Ο νέος άνθρωπος θα απελαθεί σε μια χώρα που στην πραγματικότητα, παρόλο που είναι η καταγωγή των γονέων του, δεν είναι η δικιά του πατρίδα και ίσως να βρεθεί στο περιθώριο ή μπλέξει με παράνομες ομάδες με σκοπό να επιβιώσει και να γίνει “αποδεκτός”.
Να σημειωθεί ότι ο παραπάνω νόμος αποτελεί μόνο ένα δείγμα από μια ευρύτερη ομάδα σχετικών άλλων νόμων που σκοπό έχουν να “προστατέψουν” την καθαρότητα του Ελβετικού συστήματος. Η δικιά μου πρόταση για να γίνει ακόμα καθαρότερο το ελβετικό σύστημα είναι να πάψουν να είναι μυστικά και κρυφά τα ονόματα καταθετών σε όλους τους τραπεζικούς λογαριασμού που αφορούν όλες τις ελβετικές τράπεζες.

Δανία: Επαναφορά των συνοριακών ελέγχων στα σύνορα με τη Γερμανία.
Να ήταν με κάποια χώρα της μέσης Ανατολής, κάπως δικαιολογείται μια τέτοια απόφαση. Όμως, το να θεωρείς ότι έχεις συνοριακό πρόβλημα με τη Γερμανία, είναι πραγματικά απορίας άξιο. Η είδηση είναι εδώ: http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15212361,00.html. Βέβαια, και η κυβέρνηση της Δανίας έχει μεγάλο θέμα με τους οικονομικούς μετανάστες της Ευρώπης και προσπαθεί να διώξει κόσμο πάση θυσία. Μπορεί οι Δανοί να φαίνονται καλοί άνθρωποι, από την άλλη πλευρά όμως δεν μπορείς να πεις ότι αυτή η πράξη δείχνει εξωστρέφεια. Κάθε άλλο θα έλεγα.

Ολλανδία: Οι πρωτοπόροι του Ευρωπαϊκού εθνικισμού για τον 21ο αιώνα (μέχρι στιγμής).
Όσο και αν φαίνονται καλοί και ανοιχτοί άνθρωποι, οι Ολλανδοί έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο στις προηγούμενες εκλογές, εκεί όπου σχεδόν ο ένας από τους τέσσερις Ολλανδούς ψήφισε το ακραίο ρατσιστικό και εθνικιστικό κόμμα PPV του Βίλτερς. Για όσους δεν τον θυμούνται, δείτε εδώ: http://news.pathfinder.gr/greece/politics/716661.html. Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόμασταν ότι οι απόψεις του είναι “αγαπητές” και σύμπνοιες με μια μεγάλη μερίδα του ολλανδικού λαού, ακόμα και ανθρώπων που δεν τον ψήφισαν. Το κόμμα του συμμετέχει στην ολλανδική κυβέρνηση συνασπισμού και έχει καταφέρει τις άλλες πλευρές πολύ σκληρά αντιμεταναστευτικά μέτρα. Όχι ότι δηλαδή τα άλλα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού θα τα απέρριπταν…
Για παράδειγμα, πριν από έναν μήνα περίπου είδα αυτήν την είδηση και δεν την πολυπίστεψα: http://www.dutchnews.nl/news/archives/2011/07/plan_to_deport_jobless_poles_i.php. Λίγο πολύ, η είδηση λέει ότι η κυβέρνηση προωθεί απόφαση σχετικά με την απέλαση Ευρωπαίων πολιτών (από ανατολική και κεντρική Ευρώπη) οι οποίοι δεν έχουν εργασία, ασχέτως αν έχουν τρόπο να επιβιώσουν. Με λίγα λόγια αυτό σημαίνει: Είσαι Ευρωπαίος πολίτης και ήρθες να εργαστείς σε εμάς, όμως τώρα πια δεν έχεις δουλειά; Δεν μας ενδιαφέρει τι κάνεις και πώς τα καταφέρνεις και ζεις, θα σε απελάσουμε για το καλό της κοινωνίας μας (και όχι γιατί είμαστε ρατσιστές). Δεν μας ενδιαφέρει αν απολύθηκες χθες και σήμερα ψάχνεις για δουλειά ούτε αν το κόστος για να έρθεις και να εγκατασταθείς στην Ολλανδία δεν έχει ακόμα αποσβεστεί ή αν έχεις συγκεντρώσει αρκετά χρήματα για να ζήσεις ή αν έχεις ήδη εγκλιματιστεί στη χώρα και έχεις ήδη φίλους, ζωή και προσωπικά ενδιαφέροντα. Ουστ! (είναι για το καλό της κοινωνίας μας, για να μην παρεξηγηθούμε…).
Φυσικά δεν το πολυπίστεψα και μπήκα στην ιστοσελίδα του ολλανδικού υπουργείου. Η πρόταση είναι αλήθεια, γίνονται έντονες προσπάθειες να εφαρμοστεί από τις αρχές του νέου έτους και μάλιστα περιλαμβάνει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Βρίσκεται εδώ: Labour migration rules for EU citizens tightened up.Τα σχόλια είναι δικά σας.

Όσλο: Μια πρώτη προειδοποίηση για το τι πάει να συμβεί στην Ευρώπη.
Και πάνω που τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ήρθε και το χτύπημα στο Όσλο. Δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη και δεν το θεωρώ άσχετο γεγονός. Είναι η σύγχρονη τάση μέσα στην Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα εθνικιστικά παιχνίδια δεν θα οδηγήσουν σε καλό. Ή μάλλον το γνωρίζουν, αλλά εθελοτυφλούν μπροστά στο χρήμα και στα συμφέροντα που προφανώς εξυπηρετούν. Γιατί τους λαούς τους, αποκλείεται να τους πρεσβεύουν.

Γερμανία: Οι Γερμανοί πολίτες μοιάζουν πραγματικά με πρόβατα.
Ένα σημαντικό ποσοστό των Γερμανών πολιτών που συναντώ καθημερινά μου έχουν μιλήσει τουλάχιστον μια φορά για το ελληνικό χρέος. Με ρωτούν από που κατάγομαι, και όταν τους λέω “Ελλάδα”, το πρόσωπό τους παίρνει ένα χαιρέκακο ύφος… Δεν κάθομαι να ασχοληθώ και πολύ μαζί τους. Ήδη, ασχολήθηκα αρκετά με τους Ολλανδούς πέρυσι και θεωρώ ότι δεν έχει νόημα να χαλάς την ενέργειά σου στο να εξηγήσεις ένα τόσο πολύπλοκο θέμα όσο το ελληνικό χρέος στον Γερμανό, τη στιγμή που ακόμα και εσύ πασχίζεις να το αναλύσεις μέσα στο μυαλό σου. Φράσεις του τύπου “θα σας δώσουμε τα χρήματα μας” ή “εσείς κάθεστε και εμείς δουλεύουμε” θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αποδυναμωθούν με μια μικρή προσπάθεια εσωτερικού διαλόγου πριν καν φτάσουν στο σημείο να ειπωθούν. Τι κι αν πεις στον Γερμανό ότι τα χρήματα που δίνονται στην Ελλάδα είναι δάνειο και όχι δωρεά. Ή ότι στη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα ο Γερμανός θα επαναστατούσε με τις συνθήκες εργασίας. Ή ότι οι πολιτικοί της Γερμανίας και της Ελλάδας ανήκουν στην ίδια “φαμίλια”.
Υπάρχουν, πάντως, αρκετοί μορφωμένοι και καλλιεργημένοι Γερμανοί πολίτες που προσπαθούν να αφυπνίσουν τους συμπολίτες τους με σκοπό οι τελευταίοι να δουν ότι το πρόβλημα δεν είναι απλά “ελληνικό”.
Από αρκετά άρθρα που έχω παρακολουθήσει τελευταία, μου άρεσε και ένα άρθρο του περιοδικού Der Spiegel (ο καθρέπτης), το οποίο είχα την τύχη να το βρω μεταφρασμένο στην παρακάτω ιστοσελίδα: http://dikaiopolis.gr/2011/06/23/germania-perikoph-xreous. Η πρωτότυπη δημοσίευση βρίσκεται εδώ: http://www.spiegel.de/wirtschaft/soziales/a-769052.html. Επίσης, για όσους γνωρίζουν γερμανικά, υπάρχει και αυτή η σελίδα με σκοπό την ενημέρωση των Γερμανών για την ελληνική κρίση: http://griechenland-krise.blogspot.com.
Οπότε, όταν κάποιος Γερμανός επιμένει τρελά να ξεδώσει με το γεγονός ότι η χώρα μου χρωστά, τον παραπέμπω κοφτά να ψάξει να βρει ποια είναι η χώρα που είχε ποτέ το μεγαλύτερο χρέος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει επιστρέψει για να μου δώσει την απάντηση. Περίεργο…

Η κατάσταση στην Ευρώπη για εμάς τους Έλληνες που μεταναστεύουμε.
Δυστυχώς, ο εθνικισμός είναι παντού, ακόμα και στη χώρα μας. Δεν εξαιρείται, βέβαια, καμιά χώρα της Ευρώπης λίγο-πολύ. Από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία έως και στην Ισπανία παίζεται ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι γεμάτο μπαρούτι που δεν θέλει και πολύ χρόνο για να εκραγεί. Πολλά σενάρια και υποθέσεις υπάρχουν για τους “εσωτερικούς” και “εξωγενείς” παράγοντες που πολώνουν την ατμόσφαιρα. Πολλά από αυτά είναι τόσο εμφανή που είναι δύσκολο να τα αντικρούσεις. Άλλα είναι θα έλεγα τραβηγμένα. Η ουσία είναι ότι για εμάς τους Έλληνες που μεταναστεύουμε τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο δύσκολα. Η χώρα μας μας διώχνει μακριά της, αφού δεν μπορείς πλέον να επιβιώσεις χωρίς δουλειά, ενώ η Ευρώπη μας δείχνει το πιο σκληρό και απεχθές της πρόσωπο, θυμίζοντάς μας πώς η κρίση αυτή δεν είναι απολύτως ελληνική. Ακόμα και κάπου να στεριώσει ο Έλληνας σήμερα, έχει να αντιμετωπίσει μαζί με τις υπόλοιπες δυσκολίες και την αποστροφή των υπόλοιπων Ευρωπαίων σαν να μην είναι και αυτός Ευρωπαίος, αλλά ο πιο κρυφός τους ρατσιστικός πόθος.
Το μεγαλύτερο κακό που έχει συμβεί την τελευταία χρονιά είναι η πολιτική αστάθεια στην Ευρώπη. Δεν συνιστώ πλέον σε κανέναν νέο να επενδύσει χρήματα και οικονομίες για να έρθει στην Ολλανδία ή στη Γερμανία, εκτός και αν δεν έχει στον ήλιο μοίρα ή είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει και ξέρει σίγουρα τις δυνατότητές του. Ειδικά στην Ολλανδία, αν χάσει τη δουλειά του ίσως να πρέπει και να απελαθεί, ειδικά αν ισχύσει η πρόταση νόμου που αναφέρθηκε παραπάνω (και μάλλον θα ισχύσει γιατί βρίσκεται στην ιστοσελίδα του υπουργείου). Καλύτερα να ασχοληθεί προσωρινά με την ελληνική γεωργία και άλλες παραγωγικές δραστηριότητες που έχει η χώρα μας εγκαταλείψει προ πολλού. Η Ευρώπη σιγά-σιγά κλείνει τις πόρτες της και δείχνει το πραγματικά φοβισμένο και ξενοφοβικό πρόσωπό της, ακόμα και για τους ίδιους τους λαούς της. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αύριο δεν θα βγει ένας νόμος που θα ορίζει την απέλασή του.
Ωστόσο οι καιροί ενδείκνυνται για πάλη και για αγώνες, για δραστηριοποίηση και επαγρύπνηση. Οφείλουμε να ελπίζουμε για το καλύτερο.