Τόσα λεφτά ξοδεύει κάθε χρόνο το ελληνικό κράτος για να συμμετάσχουμε εντέλει με τραγούδια σαβούρες. Ενώ η χώρα μας έχει έναν ανεκτίμητο μουσικό πλούτο με απίστευτη ποικιλία τραγουδιών, μουσικών και χορών, τίποτα από όλα αυτά δεν προβάλλεται.
Όχι ότι η Eurovision είναι και κάτι σοβαρό, δηλαδή, αλλά από τη στιγμή που συμμετέχεις φίλε μου, φρόνισε να συμμετέχεις σωστά.
Προσωπικά, μου αρέσει πολύ η Σερβία και όλες οι χώρες που βγάζουν την παραδοσιακή τους μουσική, έστω και αν πολλές φορές την “ντύνουν” ή την μπολιάζουν με πιο μοντέρνα στοιχεία από άλλες χώρες. Ακόμα και οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες καλά πάνε, αφού πολλές φορές οι επιλογές τους συμβαδίζουν με τη μουσική τους.
Γιατί δεν μπορούμε να βγάλουμε και εμείς ένα τέτοιο κομμάτι, όπως το παρακάτω της Σερβίας; Μάλιστα, η μουσική είναι πάρα πολύ κοντά στη δικιά μας. Υπάρχει τέτοια μουσική στην Ελλάδα και ίσως και καλύτερη.
Αναμφίβολα, το Lane Moje του Zeljko Joksimovic, τραγούδι με το οποίο η Σερβία συμμετείχε στη Eurovision το 2004, είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι του θεσμού μαζί με το Nocturne των Secret garden με το οποίο η Νορβηγία κέρδισε το πρώτο βραβείο στην Eurovision το 1995. Ίσως τα καλύτερα τραγούδια που πέρασαν ποτέ από τον θεσμό, μακράν καλύτερα από ότι παρουσιάζεται συνήθως.
Τους ακούς τους ανθρώπους να τραγουδούν στη γλώσσα τους και νοιώθεις, δεν χρειάζεσαι αγγλικά, η μουσική είναι μια γλώσσα από μόνη της.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια η χώρα μας μιμείται ξένα τραγούδια και τάσεις, μόνο και μόνο για να είναι κοντά στις πρώτες θέσεις της κατάταξης. Μόνο και μόνο για να μας ξαναταΐσουν με το παραμύθι της επιτυχίας και με το “μεγαλείο της ελληνικής ψυχής που πρωτοπορεί”. Όπως με το ευρωπαϊκό το 2004 ή την ομάδα άρσης βαρών στους ολυμπιακούς αγώνες ή τους άλλους ντοπαρισμένους αθλητές μας στους ολυμπιακούς. Για να φουσκώνουμε σαν παγώνια, ενώ από μέσα θα είμαστε κενοί ως Έλληνες, συμπολίτες, ελληνικό κράτος…
Προσωπικά, δεν έχω κάτι με τον θεσμό της Eurovision. Πιστεύω ότι από άποψη ψυχαγωγίας, η αρχική του ιδέα να προβάλλουν οι χώρες την τοπική τους μουσική, ήταν και θα είναι υπέροχη ιδέα. Η έννοια του διαγωνισμού ήταν για να υπάρχει και λίγο ενδιαφέρον. Τελικά κατάντησε αυτοσκοπός και εργαλείο των τοπικών κυβερνήσεων για να χειραγωγήσουν ευκολότερα τους πολίτες τους και να τους αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά τους προβλήματα.
