Το πιο καλτ και καταστροφικό γυράδικο της Θεσσαλονίκης ήταν αναμφισβήτητα ο “Κόκκορας” επί της Αλεξάνδρου Σβώλου 43. Το γυράδικο αυτό μεσουρανούσε στο κέντρο της πόλης μέχρι το 2007 περίπου, όπου ο κυρ Γιάννης που το είχε πήρε εντέλει τη σύνταξή του. Αργότερα το πήρε ένα παιδί που δούλευε στις κρέπες Βαλεντίνο και το έκανε κρεπάδικο.

Το γυράδικο αυτό το έμαθα το 1999 περίπου, όταν πήγαινα εκεί με κάποια παιδιά του φωτογραφικού ομίλου του ΑΠΘ (ΦΟΑΠΘ). Αμέτρητα βράδια όλοι μαζί μια μεγάλη παρέα να τσουγκράμε τα ποτήρια με τη μαλαματίνα και να τσιμπολογάμε τηγανητές πατάτες έξω στα τραπεζάκια στον δρόμο. Για έναν άγνωστο διαολεμένο λόγο, το μαγαζί σε τραβούσε να ξαναπεράσεις εκεί. Είχε γευστικά σουτζουκάκια και πολύ νόστιμες τραγανές πατάτες, κομμένες ροδέλα στο χέρι και με κεφαλοτύρι γαρνίρα. Μπροστά στη βιτρίνα σούβλες με κοτόπουλα. Οι τιμές του ήταν πολύ χαμηλές, σχεδόν μισή τιμή σε σχέση με τα άλλα γυράδικα. Ο τρόπος παρασκευής της πίτας ήταν εξ’ ολοκλήρου χειροποίητος, από την πίτα, τα σουτζουκάκια, τις πατάτες, τα κρεμμύδια κλπ. Ο μάστορας τα έπιανε όλα με το χέρι και τα στούμπωνε με μαεστρία μέσα στην πίτα. Έτσι έφτιαχναν την πίτα πολύ παλιά στη Θεσσαλονίκη, παλιές εποχές…

Τρώγοντας που και που από εκεί είχα σιγά-σιγά πιστέψει ότι είχα αποκτήσει την τέλεια ανοσία σε όλους τους ιούς, τα βακτήρια, τους μύκητες, τα βρύα και τις λειχήνες αυτού του πλανήτη. Τα εμβόλια που μας είχαν κάνει στον στρατό έμοιαζαν με παστίλιες για τον λαιμό μπροστά στα “κοκκόρια εδέσματα”. Μάλιστα, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αν ερχόταν μια παγκόσμια καταστροφή μπορούσα να φάω για να επιβιώσω άφοβα οτιδήποτε είχε σαπίσει ή να πιω χωρίς πρόβλημα ακόμα και νερά υπονόμου. Έτσι πίστευα τρομάρα μου! Μέχρι που ο κυρ Γιάννης με γείωσε κανονικότατα μια ωραία Παρασκευή του 2003.

Θυμάμαι τοτέ ήμουν ακόμα στο πανεπιστήμιο και έγραφα το μεσημέρι ένα δύσκολο μάθημα. Με το που τελειώνω και πηγαίνοντας προς το σπίτι έτυχε να περνάω έξω από το μαγαζί. Λίγο το γεγονός ότι είχα καιρό να φάω από εκεί, λίγο το ότι πεινούσα, λίγο οι μυρωδιές της σούβλας που μου έσπασαν τη μύτη, είπα να την κάνω την αμαρτία μου. Μπαίνω μέσα και περιμένω να εξυπηρετηθώ. Ο μάστορας πουθενά… Λέω, θα είναι κάπου έξω ή στην κουζίνα. Έλα μου ντε! Μετά από μερικά λεπτά τι να δω; Τον κυρ Γιάννη να βγαίνει χαλαρός από την τουαλέτα, ενώ από πίσω του ακόμα ακουγόταν το καζανάκι. Με είχαν μεθύσει οι μυρωδίες των ψητών και έτσι απονήρευτος δεν είχα πάρει χαμπάρι την “πραγματική μυρωδιά” της όλης κατάστασης. Με το που με βλέπει ο μάστορας, γραπώνει μια πίτα με το ένα χέρι και με το άλλο αρχίζει  να “πριτσινώνει” πάνω της τον κλασσικό εξοπλισμό. Όλη αυτή η τελετουργία όπως πάντα με τον ίδιο πατροπαράδοτο τρόπο, αποκλειστικά με τα χέρια, χωρίς γάντια, πιάστρες ή λαβίδες. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να είχα πάρει μια πίτα σουτζουκάκι. Κατά το βράδυ ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα της χειρότερης γαστρεντερίτιδας που έχω βιώσει πότε στη ζωή μου. Κατακλυσμός! Δύο ολόκληρα μερόνυχτα ο ουρανός έβρεχε και δεν έλεγε να σταματήσει! Επί πέντε μέρες κυκλοφορούσα αργόσυρτα με τα πόδια ανοιχτά σαν σε καουμπόικη μονομαχία. Μετά από αυτό, φαντάζομαι ότι το καθαρτικό που δίνουν για κολονοσκόπηση θα είναι σίγουρα χαμομηλάκι για το κρύωμα.

Έτσι άδοξα έληξε η θητεία μου στα κοκκόρια λημέρια. Αυτό δεν σημαίνει ότι κράτησα ποτέ μούτρα στον Κόκκορα. Όχι, ποτέ! Γιατί στα μάτια μου ο Κόκκορας δεν ήταν απλό γυράδικο, αλλά ένας τρόπος ζωής, ένα βίτσιο, ένα επικίνδυνο σπορ, ένα μέρος όπου μπορούσες να ικανοποιήσεις τις πιο ακραίες αυτοκαταστροφικές τάσεις σου και να βγεις από εκεί και πάλι ζωντανός, όπως πολύ πετυχημένα τραγουδούσαν τον τότε καιρό οι Τρύπες (να ‘μαι πάλι εδώ ζωντανός)!

Κυρ Γιάννη, όπου και να βρίσκεσαι, ώρα σου καλή, να έχεις την υγεία σου και τίποτα άλλο! Εμείς οι πιστοί πελάτες σου σε ευχαριστούμε για (τη φ)όλα!

Το άρθρο αυτό αφιερώνεται με πολλή αγάπη στον αγαπημένο μου φίλο Θοδωρή, ο οποίος ακόμη και σήμερα παραμένει ενθουσιώδης και ένθερμος υποστηρικτής του Κόκκορα.

Στη θέση του άνοιξαν με αύξουσα χρονολογική σειρά οι Φαγωμάρες, το ζούπα σου ‘πα, το Coffee beans και το Angel’s. Τέλος, παραθέτω παρακάτω μερικά σχόλια από διάφορες ιστοσελίδες:

 

ταβερνοαλάνι (ταβερνοχώρος)
Ίσως το πιο ξακουστό καταστροφικό γυράδικο του κέντρου! Οι φήμες πολλές, από μυθικές δηλητηριάσεις, κατσαρίδες πάνω στο πάγκο μέχρι και εξαφανίσεις γατιών στη γειτονιά, ένα όμως είναι σίγουρο, ήταν τόσο διαλυτικό που αγαπήθηκε από το κόσμο για λόγους cult και μόνο! Το να φας στον Κόκκορα θεωρούνταν αποστολή αυτοκτονίας…

Kυριάκος 15/12/2009 19:30 (ταβερνοχώρος)
Ο Κόκκορας ήταν μέρος της διαδικασίας της λεγόμενης “φυσικής επιλογής”. Οι αδύναμοι οργανισμοί πέθαιναν και οι δυνατοί επιβίωναν και γίνονταν μάλιστα δυνατότεροι… Ίσως ο ορισμός του cult στη Θεσσαλονίκη.

varethika ton prologo 26/12/2010 16:33 (ταβερνοχώρος)
μια φορα ημουν στο στρατο στην ουρα για εμβολιο…
ακουσα καποιον να φωναζει να τον αφησουν ησυχο δεν ηθελε εμβολιο γιατι ειχε φαει 6 χρονια γυρο απο του κοκκορα
…η παρεα ετρωγε ,εγω μονο πατατες με καλαμακι σε χαρτοσακκουλα και κεφαλοτυρι
κανεις παντως δεν ειχε παθει τιποτα

Kyuss 29/03/2011 16:21 (ταβερνοχώρος)
Τέλειο για πρώτο ραντεβού με κοπέλα…το είχει κάνει κάποιος γνωστός και είδε προκοπή

XEXE 30/01/2009 04:13 (ταβερνοχώρος)
Εντάξει! Σταθερή αξία! Όλοι έχουν από μια ιστορία με δηλητηρίαση να διηγηθούν. Είχα ακούσει ότι δεν κυκλοφορούσαν γάτες σε ακτίνα 200m γύρω από το μαγαζί.

kokoromania 03/12/2009 22:26 (ταβερνοχώρος)
Στεναχωριέμαι που έκλεισε. Ήμουν τακτικός πελάτης πριν από μια δεκαετία. Γάτες κυκλοφορούσαν και μάλιστα και μέσα στο μαγαζί. Οι τιμές του ήταν προπολεμικές και ο γύρος από παντσέτα (όχι ο βιομηχανοποιημένος). Εκπληκτικές οι τηγανιτές πατάτες σε σχήμα τσιπς που ήταν τραγανές αν και κρύες και τις στούμπωνε με τα χέρια στο σάντουιτς ο μάστορας ή η γυναίκα του. Καλή τους ώρα.

Nikos 19/03/2012 11:32 (ταβερνοχώρος)
Γύρο στον Κοκκορα , μακαρονάδα σπέσιαλ με αυγό στη Νάπολη (Εθν.Αμύνης, διπλα στο γυμνασιο ),ομελέτα με πατατες-λουκανικο-τυρι στο Λευκό Πύργο ,αντιπυρηνικό ” κοκορέτσι” και μεταλλαγμένη ποικιλία ούζου στον παππού στην πλατεία Αθωνος ( ισως λεγόταν “Καρπενήσι” …ή κάτι τέτοιο ? ) , ολίγη τας κεμπαπ – μανέστρα στο φριχτό ημιυπόγειο του κυρ Ηλια (?) στην Αθωνος,στα ξυλάδικα , μπουγάτσα κιμα στη Δωδώνη , ντουζλαμάς με σαρδενάκι στον Κυριάκο Αριστοτέλους και σουτζουκάκια ” με αγάπη ” στου κυρ-Γιάννη σε μιά στοά στην Κολόμβου….Ρετσίνα ποτήρι καιμπιφτέκαρος-Μαντουμπάλα στο Μοδιάνο ( η ποντικότρυπα του Αρχοντή,λαδόκολα στα όρθια,ντομάτα ολόφρεσκη σερβιρισμένη με τη χούφτα,μαζί με κρεμμύδι μαιντανό και μπουκοβο-πάντα με τη χούφτα φυσικα!) και επιδόρπιο σάμαλι απ’τπ καρότσι του “Αραβα” ( Δεν παχαίνει, ομορφαίνει! ) ….και να είσαι – βέβαια – μόλις δεκαοχτώ…τόσα φεγγάρια μετά….

Smurfpunk Οκτώβριος 13, 2006, 11:25:58 μμ (Diymusic.org)
η Απολυτη Βρωμια ομως ηταν ο Κοκορας:σε ενα στενο στο Ναυαρινο 90 δρχ το σουβλακι μαζι με εκατομυρια μικροβια να κολυμπανε πανω του.

tempo 09 February 2003 – 02:56 AM (insomnia.gr)
ναι ρε παιδιά ο Κοκκορας για ένα πράγμα φημίζονταν…να μην το πω και εγώ.
Θυμάμαι τώρα είχα ένα κολλητό και βγήκε πρώτη φορά ραντεβού με μια κοπέλα. Έρχεται αργά το βράδυ σπίτι και του λέω: που πήγατε? και τι μου λέει: καλά πήγαμε Κόκκορα και φάγαμε κάτι γύρους??!!!

nikodemos 09/12/09 (noiz.gr)
Για τους κάπως μεγαλύτερους και σίγουρα πιο τολμηρούς (τουλάχιστον από Θεσ/νίκη)….
Κόκκορας στην Σβώλου
Το ιστορικότερο (1960) και μακράν πιο cult ξενυχτάδικο-φαγάδικο της πόλης. Για πολλά πολλά χρόνια στέκι πάνκηδων, ροκάδων, ροκαμπιλάδων, μεταλάδων, νιουγουεβάδων και λοιπών ιθαγενών….πολύ πριν η μπουγάτσα κάνει ράστα και γίνει μαστ για το ξενύχτι
Γιά άλλους “βρώμικο” και για άλλους “θρησκεία”….σίγουρα όμως κομμάτι της ιστορίας της πόλης
Δυστυχώς έκλεισε…..

Πηγές – Αναφορές