Για όλους εμάς που ήμασταν πριν κάποιον καιρό φοιτητές και διαβάζαμε στην κεντρική βιβλιοθήκη του Α.Π.Θ. έχω μία έκπληξη που θα μας κάνει να αναπολήσουμε τα παλιά:

Μάλιστα! Το σήμα κατατεθέν της βιβλιοθήκης, ίσως και ολόκληρου του πανεπιστημίου!
Εκεί που κοιτούσες το βιβλίο κολλημένος περίπου για δύο ώρες στην πρώτη σελίδα, αγκομαχώντας να καταλάβεις τι στο καλό σου συμβαίνει, τι είναι αυτό που κρατάς στα χέρια σου, τι δουλειά έχεις εδώ, τσουπ! Σου σκάει το καρτελάκι στο βιβλίο. Και τότε ξαφνικά ξυπνάς και συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, ποιος είσαι, τι κάνεις εδώ και τι πραγματικά θέλεις στη ζωή σου… ένα καλό καφεδάκι κάτω στο κυλικείο! Ευχαριστώ Φάτων!

Θυμάμαι και τα παιδιά που μοιράζαν τα καρτελάκια. Σαν αστεράκια νίντζα τα πετούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις και όποιον έπαιρνε ο χάρος!

Και τους τύπους που ερχόταν πρωί πρωί για να πιάσουν θέση για καμιά πενηνταριά φίλους, συγγενείς, τουριστικά γκρουπ κλπ. Φορτωμένοι με καμιά τριανταριά βιβλία μπούκαραν πρώτοι-πρώτοι μέσα και τρέχαν όπως τρέχουν κάτι τρελές καταναλώτριες στα πολυκαταστήματα που μόλις ανοίγουν. Πριν καλά καλά φτάσουν στα πίσω τραπέζια ξεκινούσαν να μοιράζουν τα βιβλία εν κινήσει από μακριά, σαν να μοιράζουν τραπουλόχαρτα. Βουτιές σθένους και αυτοθυσίας για την ύστατη θέση, πρώτο τραπέζι πίστα μπροστά στην πασαρέλα των φοιτητριών της νομικής και άλλων μελετηρών σχολών.

Και αυτό δηλαδή με την πασαρέλα, τι ήταν; Για να έρθουν τα καημένα τα κορίτσια στη βιβλιοθήκη να μελετήσουν έπρεπε να ντυθούν σαν να ήταν να βγουν το Σαββατόβραδο σε νυχτερινό μαγαζί. Μάλλον, πρέπει να προετοιμάζονταν πλήρως για την ημέρα της ορκωμοσίας, δηλαδή για το τι θα βάλουν εκείνην την ημέρα.

Θυμάστε καθόλου την παλιά είσοδο-έξοδο της βιβλιοθήκης, εκείνην την σκάλα μπροστά από το κυλικείο, πριν ανοίξει αυτή που υπάρχει τώρα; Πάντα ήταν γεμάτη με κόσμο να στέκεται στα ακριανά κάγκελα και να σκέφτεται να το ρισκάρει να μελετήσει.

Το παλιό κυλικείο με τα τάβλια που είχαν λιώσει; Και τις παλιές βιβλιοθηκόφατσες τις θυμάστε καθόλου; Τον επιστάτη της βιβλιοθήκης που κοντά στις 11 η ώρα την πάλευε, δεν την πάλευε; Το φυτώριο, που αν κατά λάθος έμπαινες μέσα, μόνο που θα ακουγόταν η ανάσα σου γυρνούσαν όλοι με το βλέμμα έντονο, να σου κάνει παρατήρηση;

Θυμάμαι και τον καφέ του κυλικείου, που όταν το 2002 αυξήθηκε στο 1.20 ευρώ ανεβήκαμε τότε όλοι και όλοι τριάντα παιδιά πάνω στον Πρύτανη και του ζητήσαμε να τον πάει στο 1 ευρώ. Μας είπε ότι θα το φροντίσει και πραγματικά κράτησε τον λόγο του μέχρι σήμερα.

Τα γρασίδια το καλοκαίρι, το τρένο με τα εισητήρια του ΟΣΕ, τον δρόμο προς τη λέσχη, τις εξεταστικές, κυρίως αυτές του καλοκαιριού με τη βραδινή δροσιά, τον παλιό χώρο καπνιστών, τις διαλυμένες τουαλέτες με τις gay σημειώσεις και τις τρύπες για τους πρόστυχους ματάκηδες, ο ΦΟΑΠΘ που ήταν απέναντι, οι συναντήσεις με φίλους και συμπάσχοντες, οι σημειώσεις και οι αγγελίες μπροστά στην είσοδο, τα άνετα καθίσματα, οι λίγες μπρίζες για τα laptop, τα ξεχασμένα βιβλία φοιτητών που ποτέ δεν ήρθαν ή έφυγαν και ξέχασαν να γυρίσουν…

Βασίλη, θυμάσαι πόσες φορές το κλείσαμε το μαγαζί, εμείς και ο επιστάτης;

Δυστυχώς, εμείς το ανθρώπινο είδος έχουμε χάσει τον σεβασμό στο περιβάλλον και στα ζώα. Η νοημοσύνη μας ήταν το εργαλείο για να κατακτήσουμε σχεδόν κάθε άκρη αυτού του πλανήτη και να επιβάλλουμε την κυριαρχία μας ως είδος. Μέσα στο παραλήρημα και τη μέθη των τεχνολογικών μας επιτευγμάτων έχουμε ξεχάσει ένα πολύ βασικό στοιχείο του εαυτού μας: Ότι και εμείς ανήκουμε στο ζωικό βασίλειο. Δεν είμαστε διαφορετικοί στη φυσιολογία μας από τα περισσότερα ζώα του πλανήτη. Αν ισχύει ο σεβασμός στη ζωή ως πρωταρχικό αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί να μην υπάρχει έστω ένας στοιχειώδης σεβασμός για τη ζωή των ζώων αυτού του πλανήτη;

Σκεφτείτε το. Μας δίνουν το κρέας τους, το μαλλί, το δέρμα, το γάλα τους… Δεν θα ήμασταν τίποτα χωρίς τα ζώα. Κι όμως, τους φερόμαστε απαξιωτικά, υπεροπτικά, σαν να είμαστε κάτι διαφορετικό. Η μόνη μας διαφορετικότητα είναι ότι είμαστε και εμείς ένα από τα μυριάδες είδη αυτού του πλανήτη, τίποτα παραπάνω.

Δεν θα κρυφτώ και θα ομολογήσω ότι δεν μπορώ να είμαι αποκλειστικά χορτοφάγος. Το δοκίμασα αρκετές φορές, όμως το κρέας είναι κάτι που το έχει ανάγκη ο οργανισμός μου. Έχω φροντίσει βέβαια να το περιορίσω στο μέτρο που πρέπει. Δηλαδή, κυρίως ψάρι, αραιά λευκό κρέας (κοτόπουλο κλπ.) και χοιρινό και σπάνια κόκκινο κρέας. Αν μπορούσα να είχα και σαλιγκάρια θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Αυτή η τάση στη διατροφή είναι η καλύτερη για να είναι καθαρός ο οργανισμός από τοξίνες και βλαβερές ουσίες που περιέχονται στο κρέας, ειδικά σήμερα που υπάρχουν οι αυξητικές ορμόνες και τα συντηρητικά. Αν δείτε τη μεσογειακή διατροφή, ειδικά αυτή των κρητικών που ζούνε πολλά χρόνια και είναι μέχρι τα βαθιά γεράματα γεροί και δυνατοί, θα δείτε ότι το κρέας είναι αραιό στη διατροφή τους. Τρώνε λαχανικά, δημητριακά, χόρτα, φρούτα, γάλα, όσπρια, ελαιόλαδο και το κρέας είναι μια φορά κάθε δύο εβδομάδες ή και πολύ πιο αραιά. Το έχουν αντικαταστήσει με ψάρι, μαλάκια και σαλιγκάρια. Όχι ότι και αυτά δεν τα σέβονται, αλλά αυτά είναι ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον και οι άνθρωποι τα κυνηγούν όπως ακριβώς κάνουν όλα τα ζώα μέσα στο ζωικό βασίλειο, με τους ίδιους κανόνες.

Όταν όμως συλλέγουμε τα ζώα από τη γέννησή τους σε κλειστούς βιομηχανοποιημένους χώρους, κάτω από άθλιες συνθήκες και μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον, κάτι δεν πάει καλά με το είδος μας. Η νοημοσύνη μας γίνεται τότε επιλεκτική. Παύουμε να σεβόμαστε τη ζωή κάτω από οποιαδήποτε μορφή αυτή εμφανίζεται. Και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα εάν θέλουμε να προχωρήσουμε ως είδος στον πλανήτη γη.

Κάπου θα πρέπει οι κυβερνήσεις και οι μεγάλοι οργανισμοί να καταλάβουν το πρόβλημα και να ενημερώσουν, να ευασθητοποιήσουν τους ανθρώπους. Να συμφωνήσουμε όλοι μαζί να έχουν τα ζώα καλύτερες συνθήκες εκτροφής, όπως είναι η ελεύθερη βοσκή, και όταν τα θανατώνουμε αυτό να γίνεται όσο πιο ανώδυνα και ανεπαίσθητα για το ζώο. Γιατί, δεν είναι δυνατόν να εκτρέφονται ζώα το ένα πάνω στο άλλο. Δεν είναι δυνατόν να είναι να σφαχτούν και να βλέπουν ήδη άλλα ζώα να σφάζονται μπροστά στα μάτια τους με το αίμα να πιτσιλάει και να μυρίζει παντού στον χώρο. Τα ζώα καταλαβαίνουν τον θάνατο, δεν είναι τόσο ανόητα όσο νομίζουμε. Δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι τους κάνουμε ένα ηλεκτροσόκ για να λιποθυμήσουν και ότι έτσι μπορούμε να τους κόψουμε τον λαιμό, όταν σε όλα τα βίντεο φαίνονται να σπαρταράνε έχοντας ανακτήσει τις αισθήσεις τους. Δεν είναι δυνατόν να ξεκινάει ο εκδορέας να αφαιρεί το τομάρι του ζώου, ενώ αυτό ακόμα δεν έχει ξεψυχήσει. Δεν είναι δυνατόν να θάβουμε ζώα ζωντανά ή να τα τοποθετούμε σε θαλάμους αερίων για να πεθάνουν από ασφυξία με το σκεφτικό: “αφού είναι να πεθάνουν έτσι κι αλλιώς, τι σημασία έχει;”. Κάτι δεν πάει καλά με το είδος μας.

Ναι, το έχουμε ανάγκη το κρέας. Όμως μην ξεχνάμε τι είμαστε. Αν η νοημοσύνη μας υπάρχει έτσι απλά για να ισχύει ο νόμος του ισχυρού, τότε ο ναζισμός είναι η φυσική μας εξέλιξη και προς τα εκεί θα βαδίσουμε στο μέλλον. Επειδή, όμως δεν το πιστεύω, ή τουλάχιστον δεν θέλω να το πιστεύω αυτό, θα συμφωνήσω ότι και κάπου αλλού πρέπει να χρησιμεύει αυτή η τρομερή “ανθρώπινη νοημοσύνη”.

Ας φροντίσουμε όλοι μας να αξιοποιήσουμε αυτό το ανέλπιστο εργαλείο ο καθένας με τον τρόπο του. Και ας εφαρμόσουμε και τη μεσογειακή διατροφή. Στις βόρειες χώρες και στην Αμερική αρχίζουν να την εκτιμούν πολύ τώρα τελευταία. Η δικιά τους κουζίνα έχει πολλά ζωικά λίπη και κρέας, ειδικά το κόκκινο. Αυτό που τους σώζει κάπως είναι ο αθλητισμός, όμως τα ζώα συνεχίζουν να πεθαίνουν με άθλιο τρόπο. Εκείνο μόνο που μπορώ να εκτιμήσω στην Ολλανδία που ζω είναι ότι οι αγελάδες, τα πρόβατα και όλα τα ζώα βόσκουν ελεύθερα μέσα σε μεγάλα αγροκτήματα. Είναι και αυτό, ας πούμε, κάτι.

Κατά καιρούς έρχονται στο προσκήνιο της επικαιρότητας αρκετές εικόνες από την αθλιότητα. Κρύβονται όμως και προσπαθούν να ξεχαστούν γρήγορα, γιατί κατά βάθος όλοι μας νοιώθουμε συνένοχοι και δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε τις ευθύνες μας. Κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν την πραγματικότητα, κάποιους άλλους απλώς τους βολεύει να στρουθοκαμηλίζουν και να προτιμούν συνειδητά την άγνοια. Σε κάθε περίπτωση αυτήν τη στιγμή πάνω στον πλανήτη συντελείται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, ίσως το μεγαλύτερο από τη γέννηση της ζωής: Ένα είδος έχει εξαπλωθεί παντού στον πλανήτη, έχει υποδουλώσει όλα τα άλλα είδη επηρεάζοντας με δυσμενή τρόπο τον φυσικό τρόπο ζωής τους, δεν σέβεται τη ζωή τους, στην ουσία δεν έχει καν αξία η ζωή τους, και τα σκοτώνει με άθλιο τρόπο και κατά βούληση, τις περισσότερες φορές από απληστία ή για διασκέδαση όπως συμβαίνει με τις ταυρομαχίες.

Για εκείνους που θέλουν να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν την πραγματικότητα, έχω πιο κάτω το ντοκυμανταίρ Earthlings.

Ο κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Isaac Bashevis Singer, έγραψε στη μεγάλης επιτυχίας νουβέλα του “Enemies, A Love Story”, τα παρακάτω:

“Όσο συχνά ο Χέρμαν ήταν μάρτυρας της σφαγής ζώων και ψαριών, πάντα είχε την ίδια σκέψη: Στη συμπεριφορά τους προς τα πλάσματα, όλοι οι άνθρωποι ήταν Ναζί. Η υπεροψία με την οποία ο άνθρωπος μπορούσε να συμπεριφέρεται στα άλλα είδη όπως τον ευχαριστεί, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των πιο ακραίων ρατσιστικών θεωριών. Την αρχή του δικαίου του ισχυρού.”
Το Earthlings, σε αφήγηση του Joaquin Phoenix και σε μουσική του Moby, είναι ένα ντοκιμαντέρ που καταδεικνύει την πλήρη οικονομική εξάρτηση του ανθρώπινου είδους από τα ζώα που εκτρέφονται για κατοικίδια, φαγητό, ένδυση, διασκέδαση και επιστημονική έρευνα. Με τη χρήση κρυφών καμερών και υλικού που δεν είχε δημοσιευθεί ως τώρα, το Earthlings καταγράφει τις καθημερινές πρακτικές των μεγαλύτερων βιομηχανιών παγκοσμίως, όλες εκ των οποίων βασίζονται εξ ολοκλήρου στην εκμετάλλευση ζώων για τα κέρδη τους. Δυνατό, ενημερωτικό,αντιφατικό και προκλητικό, το Earthlings είναι μακράν το πιο κατανοητό ντοκιμαντέρ που έχει γυριστεί σχετικά με την στενή σχέση φύσης, ζώων και ανθρώπινου οικονομικού συμφέροντος.
Director: Shaun Monson
Writer: Shaun Monson (writer)
Release Date: 1 January 2003 (USA) more
Joaquin Phoenix … Narrator

Using hidden cameras and never-before-seen footage, EARTHLINGS chronicles the day-to-day practices of the largest industries in the world, all of which rely entirely on animals for profit.

 
Τρελές αγελάδες, γρίπη πτηνών, γρίπη χοίρων

Όταν ο Ηρώδης πληροφορήθηκε τη γέννηση του Χριστού διέταξε τη σφαγή των νηπίων. Έτσι και εμείς οι άνθρωποι, όταν πληροφορούμαστε για κάτι που μας απειλεί, αντί να σκεφτούμε λογικά, αυτό που κάνουμε είναι να σφάζουμε. Πώς είναι δυνατόν, απλά για λόγους πρόληψης να θανατώνεις υγιή ζώα;
Στην Αίγυπτο για να προληφθεί η μετάδοση της γρίπης των χοίρων η κυβέρνηση διέταξε την άμεση σφαγή 350.000 ζώων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πως θα σας φαινόταν να σας έθαβαν ζωντανό κάτω από την άμμο με σκοπό να πεθάνετε από ασφυξία; Κι όμως, έτσι θανατώθηκαν πολλά ζώα εκεί στην Αίγυπτο. Έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας και τον σεβασμό απέναντι στη ζωή. Όπως θα σπαρταρούσαμε εμείς από την ασφυξία με τους σπασμούς και τον πόνο να διαλύει το μυαλό μας, έτσι και τα γουρούνια, αυτό ακριβώς νοιώθουν. Στον θάνατο το εργαλείο της νοημοσύνης αδρανοποιείται και εμείς τότε μεταβαίνουμε στην απόλυτη ζωική μας διάσταση. Στον θάνατο δεν υφίσταται νοημοσύνη!

Δείτε και τις σφαγές των δελφινιών στο ετήσιο τελετουργικό που περιλαμβάνει τη σφαγή μεγάλου αριθμού δελφινιών Calderon στις Φερόες Νήσους, στη Δανία. Μόνο και μόνο για αυτό το γεγονός θεωρώ ότι αυτή η χώρα είναι εντελώς πρωτόγονη, όπως και οποιαδήποτε χώρα κάνει κάτι ανάλογο στα ζώα ειδικά περισσότερο όταν αυτό γίνεται για λόγους ψυχαγωγικούς και κοινωνικούς.
Στη αυτήν τη διεύθυνση βρήκα ακόμα μια γραπτή ερώτηση στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για αυτό το μείζον ζήτημα. Αν η Ευρώπη θέλει να λέγεται Ευρώπη θα πρέπει να τα σταματήσει αυτά.

Για την απάνθρωπη κυβέρνηση της Ιαπωνίας, η οποία απόστερει από τους πολίτες της την πραγματικότητα για τις σφαγές των δελφινιών που γίνονται στο Taiji, μπορείτε να υπογράψετε το αίτημα να σταματήσει η σφαγή στη διεύθυνση www.petitiononline.com/golfinho/. Η όλη διαδικασία απαιτεί το πολύ ένα λεπτό. Μέχρι τώρα έχουν υπογράψει 1.277.629 άνθρωποι και ο αριθμός συνεχώς αυξάνεται.

Επιπλέον, μέσα στην ιστοσελίδα www.petitiononline.com μπορείτε να συμπληρώσετε και πολλές άλλες σημαντικές αιτήσεις και να βάλετε και εσείς το λιθαράκι σας.

Για τις μικρές φώκιες που δολοφονούνται κάθε χρόνο στη Νορβηγία και τον Καναδά υπάρχουν αρκετά βίντεο, όπως το παρακάτω.

Τέλος, δείτε και πως γίνεται η μεταφορά ζώων μέσα σε μεγάλα φορτηγά πλοία και σε άθλιες συνθήκες.

Ξέρω ότι αυτές οι εικόνες είναι απεχθείς και άσχημες, τολμήστε όμως να αντικρύσετε έστω σε κάποιον βαθμό την αλήθεια, με ώριμη στάση και ευθύνη απέναντι στην πραγματικότητα. Ο καθένας μας μπορεί αλλάζοντας τη στάση του, τις διατροφικές του συνήθειες και τον τρόπο ζωής να βάλει το λιθαράκι του εδώ. Δεν μπορούμε να κρυφτούμε από αυτά που συμβαίνουν.
Γιατί, κάποια στιγμή “όλα τελικά ξαναγυρνάν σε εμάς”…

Δημιουργημένο από το French motion graphics studio H5 αυτό το μουσικό βίντεο πραγματεύεται μια συνηθισμένη μέρα από τη ζωή μιας εργαζόμενης γυναίκας στο London’s Square Mile με τη βοήθεια γραφικών τύπου infographics.

This includes labelled close-ups of everyday objects, product lifecycles, schematic diagrams, charts, and is generally illustrated in a simple isometric visual style.

Μπράβο στο studio για την ιδέα και την καλή δουλειά τους, δένει τέλεια με αυτό το ωραίο μουσικό κομμάτι. Έχει ενδιαφέρον και αξίζει να κάνετε ένα διάλειμμα να το απολαύσετε.

A short film by Tomas Mankovsky (Blink)
http://www.sorry-im-late.com/

Ως ηλεκτρολόγος μηχανικός είχα την τύχη-ατυχία να γραφτώ στο ΤΣΜΕΔΕ τον Ιούνιο του 2005. Γράφτηκα στο τμήμα κεντρικής Μακεδονίας, το οποίο βρίσκεται στην οδό Ζεύξιδος.
Αυτό που θέλω να γράψω εδώ είναι πως είμαι πολύ απογοητευμένος με τα “αφεντικά” του ΤΣΜΕΔΕ κάτω στην Αθήνα.

Μερικές παρατηρήσεις για το ΤΣΜΕΔΕ, υποκατάστημα κεντρικής μακεδονίας:

• Το ΤΣΜΕΔΕ δεν έχει σύστημα εξυπηρέτησης μέσω e-mail, για την ακρίβεια δεν έχει ούτε καν e-mail!!! Είναι αδιανόητο πως ένα ταμείο που έχει χρήματα και που εξυπηρετεί ανθρώπους τεχνολογίας, που λίγο πολύ όλοι τους χρησιμοποιούν πρωτίστως το e-mail για τις δουλειές τους, να μην έχει e-mail για να εξυπηρετεί τους ασφαλισμένους του. Είναι ανικανότητα; Προκλητική αδιαφορία; Δεν πιστεύω ότι υπάρχει χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που να μην γελάει με αυτό το ανέκδοτο, γιατί να το πιστέψουν ότι είναι αλήθεια αποκλείεται…
• Όπως ήταν πριν κάτι δεκαετίες, έτσι και έχει παραμείνει, χωρίς να προσαρμοστεί στις νέες τεχνολογίες και στον αυξημένο αριθμό των μηχανικών που πρέπει να εξυπηρετήσει.
• Ως προς τις ουρές αναμονής δεν έχει εγκατασταθεί κάποιο σύστημα αρίθμησης με αριθμό αναμονής ή κάτι σχετικό.
• Οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί είναι ήρωες. Κανονικά θα έπρεπε να ήταν τριπλάσιοι στον αριθμό για να εξυπηρετήσουν όλον αυτόν τον κόσμο που έρχεται καθημερινά. Το περιβάλλον εργασίας τους θυμίζει εγκαταλειμμένη σοβιετική δημόσια υπηρεσία. Το φως από τις λάμπες φθορισμού πάνω από τα κεφάλια τους είναι άθλιο. Το σύστημα με τους υπολογιστές είναι απαρχαιωμένο και το μενού δεν είναι καθόλου φιλικό στον χρήστη, ούτε καν για τα δεδομένα του 1990.
• Το έγκλημα με τη μηχανογράφηση στα τέλη του 2006. Το έζησα σε όλο του το μεγαλείο. Εκείνον τον καιρό όλα τα στοιχεία από τις προσωπικές καρτέλες των μηχανικών καταχωρούνταν ψηφιακά στο σύστημα μηχανογράφησης. Σε έναν μεγάλο αριθμό καρτελών δεν είχαν συμπληρωθεί στοιχεία είσπραξης εισφορών για δεδομένες χρονικές περιόδους. Προφανώς, είτε ο μηχανικός δεν είχε πληρώσει είτε ο υπάλληλος δεν είχε περάσει το νούμερο στην καρτέλα. Η πολιτική του ΤΣΜΕΔΕ ήταν άπληστη και προσβλητική για κάθε μηχανικό του οποίου η καρτέλα είχε ασυμπλήρωτα στοιχεία. Έπρεπε να φέρει τις αποδείξεις πληρωμής των εισφορών του με σκοπό να αποδείξει ότι δεν έκλεψε το ταμείο. Με λίγα λόγια: “Θεωρούμε ότι είσαι κλέφτης, μέχρι να μας αποδείξεις το αντίθετο”. Εκείνον τον καιρό οι ουρές αναμονής έφταναν μέχρι την είσοδο κάτω. Θυμάμαι να ρωτούν έναν μηχανικό: “Το 1973 που ήσασταν; Να μας φέρετε ένα χαρτί ότι πληρώσατε”! Βέβαια το ΤΣΜΕΔΕ απαιτεί από την αρχή οι μηχανικοί να φυλάνε αυτές τις αποδείξεις προσεκτικά και έχει το δικαίωμα να τις ζητήσει όποτε αυτό το κρίνει αναγκαίο. Αλλά, αν κάποιος έχει χάσει το αρχείο του από κλοπή, μετακόμιση, πυρκαγιά ή πλημμύρα; Γιατί αυτόματα θα πρέπει αυτός ο άνθρωπος μέσα στην ατυχία του να χαρακτηριστεί ως κλέφτης ή απατεώνας απέναντι στο ταμείο του; Χιλιάδες μηχανικοί πλήρωσαν έτσι εκβιαστικά ένα χαράτσι στο ΤΣΜΕΔΕ, χρήματα που τα είχαν πληρώσει στο παρελθόν. Άραγε για ποιον λόγο απελευθερωθήκαμε από την τουρκοκρατία; Ποιός είναι ο κλέφτης εδώ;
• Το μεγάλο πλιάτσικο του κράτους με τα ταμεία και η απάνθρωπη αύξηση των εισφορών μας με τον νόμο του Τσιτουρίδη (ποτέ να μην τον ξεχνάμε!) το 2006, όπου πλέον μετά από μερικά χρόνια εγγραφής στο ταμείο καλούμαστε να πληρώσουμε τον χρόνο πάνω από 4 χιλιάρικα εισφορές και μάλιστα αυτό το ποσό συζητιέται να αυξηθεί. Συν ότι ο κάθε υπουργός μπορεί ανά πάσα στιγμή με υπουργική απόφαση να καθορίζει τη σύνταξή μας, τις εισφορές και ότι κρίνει αυτός σκόπιμο. Οι μηχανικοί άβουλα πλάσματα χωρίς λόγο και άποψη μπροστά του.
• Οι τιμές του ταμείου για την κάλυψη ιατρικών και οδοντιατρικών επισκέψεων έχουν μείνει σταθερές εδώ και εικοσιπέντε χρόνια παρά τον πληθωρισμό και τις άλλες αναπροσαρμογές. Οι ασφαλισμένοι καλούνται να πληρώσουν τις επισκέψεις τους από μόνοι τους. Και ότι χρήματα είναι να τους επιστραφούν, τις περισσότερες φορές δεν πηγαίνουν να τα πάρουν γιατί σκέφτονται την ταλαιπωρία: Να πάρουν το αυτοκίνητο ή το ταξί για να κατεβούν στο μποτιλιαρισμένο κέντρο. Άντε να παρκάρουν ή να πληρώσουν το πάρκινγκ. Και άντε να μπουν και σε τρεις διαφορετικές ουρές. Και όλα αυτά για μερικά ευρώ. Το ΤΣΜΕΔΕ γνωρίζει ότι αυτό είναι χάσιμο εργατοωρών, ταλαιπωρία σωματική και ψυχική. Στο τέλος οι μηχανικοί παραιτούνται και “χαρίζουν” αυτά τα χρήματα στο ταμείο, το οποίο αν εσύ του χρωστάς έστω και ένα ευρώ θα σου βάλει τόκους και θα παγώσει αρκετές συναλλαγές του μαζί σου.

Και άλλα πολλά θα μπορούσα να γράψω εδώ που τώρα δεν μου έρχονται στο μυαλό.
Το ΤΣΜΕΔΕ έρχεται να δείξει με περίτρανο τρόπο πόσο μακριά είμαστε εμείς οι μηχανικοί από τον συνάδερφό μας μηχανικό. Ο τρόπος εργασίας πλέον είναι ανταγωνιστικός και πάρα πολλοί μηχανικοί έχουν πάψει από καιρό να ενδιαφέρονται για κοινές προσπάθειες και αγώνες διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους απέναντι σε κάθε διευθαρμένη εξουσία, η οποία πάντα έχει στο τσεπάκι της την εκάστοτε ηγεσία του ΤΕΕ.
Άλλοι δεν πιστεύουν ότι κάτι μπορεί να γίνει. Έχουν και τις δουλείες τους που δεν τελειώνουν. Πως να αφήσεις έτσι τη δουλειά; Δεν έχουν άδικο, αλλά και αυτή η κατάσταση είναι από μόνη της νοσηρή και δεν μπορεί να παραμένει χωρίς να μας βλάπτει ολοένα και περισσότερο. Κάτι πρέπει να κάνουμε και καλό είναι να το σκεφτούμε σιγά-σιγά. Και κυρίως να πάψουμε να σκεφτόμαστε κομματικά.
Δεν είναι δυνατόν εμείς οι μηχανικοί που μπορούμε να βρούμε απίστευτες λύσεις σε χιλιάδες πολύπλοκα ζητήματα της εργασίας μας να μην μπορούμε να λύσουμε αυτό το αγκάθι που λέγεται κακή διαχείριση του ΤΣΜΕΔΕ.

Περιμένω από την ηγεσία του ΤΣΜΕΔΕ να με βγάλει ψεύτη σε όσα ισχυρίζομαι, δείχνοντάς μου έργα και πράξεις αντίστοιχα ενός ευρωπαϊκού ταμείου ασφάλισης μηχανικών. Μέχρι τότε, θα μου προκαλούν θλίψη μόνο που τους φέρνω στον νου μου.

Αρκετά καλό blog είναι το tee-tsmede.blogspot.com του Δ.Πανόπουλου (panopoulos@teemail.gr). Προτείνω σε κάθε φίλο να το παρακολουθεί. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει και προβληματίζεται. Δείτε αυτό για να καταλάβετε.
Πάρα πολύ καλή και η ιστοσελίδα www.michanikos.gr με μεγάλη συμμετοχή και ενεργό φόρουμ. Για το ΤΣΜΕΔΕ υπάρχουν θέματα μέσα στα Εργασιακά-Ασφαλιστικά.
Επίσης, υπάρχει και το www.kinimatsmede.gr, αλλά μου φαίνεται ανενεργό.

Την Παρασκευή 22 του μηνός πήρα το τρένο και σε είκοσι λεπτά ήμουν στην Ουτρέχτη.
Ο κύριος λόγος που πήγα ήταν γιατί ήταν για να αγοράσω ένα ποδήλατο από μια αγγελία. Δυστυχώς, όμως, ο πωλών δεν ήρθε και έτσι είπα να κάνω μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Έβγαλα φωτογραφίες και γύρισα το μέρος κοντά στο ποτάμι. Εντέλει κάποιος μου είπε για κάποιο μαγαζί μεταχειρισμένων ποδηλάτων κοντά στον κεντρικό σταθμό. Και έτσι αγόρασα το καινούριο (μεταχειρισμένο) ποδήλατό μου.
Μου άρεσε η Ουτρέχτη. Ίσως ήταν η βόλτα, ίσως ο ήλιος, ίσως ο κόσμος, δεν ξέρω, μου άφησε καλές εντυπώσεις ως πόλη.
Δείτε και μερικές φωτογραφίες που έβαλα στο Photobucket για την Ουτρέχτη.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον φίλο Νίκο Κουρεμένο που σχολίασε το προηγούμενο άρθρο για το Άμστερνταμ και μου πρότεινε το Photobucket. Μπορείτε να επισκεφτείτε το blog του στη διεύθυνση http://nkour.blogspot.com/. Αυτή είναι και η μαγεία των bloggers, ένας μεγάλος τόπος συνάθροισης ανθρώπων με ενδιαφέρον, άποψη και το μεράκι να προσφέρουν. Νίκο, σε ευχαριστώ για την πρόταση φίλε.

Μετά από πολύ καιρό επιθυμίας κατάφερα τελικά να επισκεφτώ την Ελληνική Κοινότητα του Άμστερνταμ.
Συνάντησα εκεί τον Πρόεδρο (Παναγιώτης) και τον γραμματέα (Μιχάλης) μαζί με τον Μανώλη που διαχειρίζεται το “Ελληνικό σπίτι”, όπως ονομάζεται το στέκι. Οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι και πρόθυμοι να με βοηθήσουν. Είχαμε μια ζεστή και πρόσχαρη κουβέντα.
Μου είπαν πως τώρα με την οικονομική ύφεση τους επισκέπτονται ολοένα και περισσότεροι νέοι στην ηλικία Έλληνες καθημερινά οι οποίοι έρχονται στην Ολλανδία και ψάχνουν τρόπο να εγκατασταθούν και να προκόψουν μακριά από τη μιζέρια της Ελλάδας. Ωστόσο, η οικονομική ύφεση έκανε τους Ολλανδούς να είναι συγκρατημένοι στην πρόσληψη προσωπικού, ειδικά όταν αυτό δεν μιλάει την ολλανδική γλώσσα. Φυσικά, με σταθερό ψάξιμο, υπάρχουν και κάποιες πρόχειρες εργασίες, όπως και στην Ελλάδα, με τη διαφορά ότι ο μισθός σου επιτρέπει να συντηρήσεις τον εαυτό σου μέχρι να βρεις δουλειά στο αντικείμενό σου.
Γενικά, για τους ανθρώπους που αγαπούν την Ολλανδία, τη γλώσσα και τους ανθρώπους της και μπορούν να προσαρμοστούν στο οικονομικό και κοινωνικό της σύστημα, αυτή η χώρα έχει μακροπρόθεσμα να προσφέρει εργασία και ποιότητα ζωής, έστω και αν τον πρώτο καιρό τα πράγματα θα είναι δύσκολα.
Οι Έλληνες του Άμστερνταμ είναι λίγοι αναλογικά με τη Γερμανία και το Βέλγιο. Με μια πρόχειρη εκτίμηση ο αριθμός τους εκτιμάται στα δύο χιλιάδες άτομα συνολικά. Στην κοινότητα συχνάζουν κοντά στα 700 άτομα. Ελληνικά σχολεία υπάρχουν μέχρι και το Γυμνάσιο. Λύκειο δεν υπάρχει, αφού τα Ελληνόπουλα προτιμούν την ολλανδική οδό για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που είναι περισσότερο ποιοτική και προσιτή.

Η κοινότητα προσφέρει δωρεάν μαθήματα Ολλανδικών μία φορά την εβδομάδα καθώς και άλλα μαθήματα, όπως ελληνικών χορών. Βέβαια σε δύο εβδομάδες η σεζόν τελειώνει, αλλά από τον Σεπτέμβρη (μπορεί και πιο νωρίς) θα ξεκινήσει ξανά. Επίσης, βοηθάει όποιον έχει ανάγκη για τα πρώτα βήματα δήλωσής του στον δήμο του Άμστερνταμ με πολύτιμες συμβουλές σχετικά με γραφειοκρατικά ζητήματα και τον τρόπο ζωής της Ολλανδίας.

Μέλη της μπορούν να γίνουν Ελληνες και φιλέλληνες πληρώνοντας ετήσια συνδρομή 25 ευρώ.

Το «Ελληνικό σπίτι» βρίσκεται στη διεύθυνση :
De Wittenkade 111 sous, Άμστερνταμ
και είναι ανοιχτό από Δευτέρα έως Τετάρτη από 19:00 έως 24:00.

Για περισσότερες πληροφορίες υπάρχει η ιστοσελίδα της κοινότητας:
http://www.ellines.nl/GGA/gr_wholepage.html
E BESTUUR@ELLINES.NL
T 020 686 33 22
F 020 686 33 22
Δείτε λίγο και τη διεύθυνση www.ellines.nl

Μόλις χθες δημιούργησα έναν λογαριασμό στο flickr και ανέβασα γύρω στις 500 φωτογραφίες. Δυστυχώς, όμως, το flickr στην ελεύθερή του έκδοση υποστηρίζει μόνο τις πιο πρόσφατες 200 φωτογραφίες που ανέβασα για αυτόν τον μήνα. Δεν πειράζει, και αυτές οι 200 καλές είναι. Θα προσπαθήσω να βρω και κάποια ακόμα υπηρεσία με σκοπό να τις ανεβάσω όλες.
Προς το παρόν μπορείτε να δείτε 200 φωτογραφίες σε slideshow. Κάποιες ρυθμίσεις στη μηχανή μου ήταν λάθος και μερικές φωτογραφίες κοκκινίζουν λίγο, αλλά δεν φαίνονται καθόλου άσχημα, δίνουν μια εντύπωση από παρελθόν.
Πολλά φιλιά από το Άμστερναμ παιδιά. Θα υπάρξουν περισσότερα νέα μου προσεχώς.

Για τη βιογραφία του Γιώργου Σεφεριάδη υπάρχουν αρκετές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, ένα μόνο μικρό δείγμα των οποίων είναι οι παρακάτω εξής:
http://www.mmb.org.gr/page/default.asp?id=1090&la=1
http://personnes.wordpress.com
http://el.wikipedia.org
http://durabond.ca/gdouridas/seferis.html
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/george_seferis/
http://www.bbc.co.uk/greek/seferis.shtml
Ο φωτογράφος Γιώργος Σεφέρης

Ακούστε και τη δήλωση κατά της χούντας που παραχώρησε τον Μάρτιο του 1969 στο BBC.

Ο Βασιλιάς της Ασίνης είναι από τα πιο χαρακτηριστικά και όμορφα ποιήματα του Σεφέρη. Σε αυτήν τη σελίδα γράφονται για το ποίημα:
Ο Γιώργος Σεφέρης, που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963, αποθανάτισε την Ασίνη, το αρχαίο λιμάνι κοντά στο Ναύπλιο, στο ποίημά του Ο Βασιλιάς της Ασίνης, από την συλλογή ποιημάτων του Deck Diaries B. Το ποίημα είναι ένα ελεγείο για τον χαμένο χρόνο, την ασημαντοσύνη της ανθρώπινης ύπαρξης και την ματαιότητα της δόξας. Ο Βασιλιάς της Ασίνης, που κυβερνούσε κατά την Μυκηναϊκή περίοδο, ο Σεφέρης λέει γι’ αυτόν, ότι ήταν σίγουρα ένας παντοδύναμος άνδρας της εποχής του, και έπαιρνε αποφάσεις που επηρέαζαν τις ζωές των άλλων, έχει χαθεί, έχει εξαφανιστεί αλλά αναφέρεται στην Ιλιάδα. Τίποτα δεν έμεινε μακροπρόθεσμα, από το πέρασμα των ανθρώπων στον κόσμο, προειδοποιεί ο Σεφέρης.

Μια σύγχρονη εκδοχή του ποιήματος σε πιο απλή και κατανοητή μορφή για τον μέσο άνθρωπο φαίνεται μέσα στο ροκ μουσικό τραγούδι του συγκροτήματος “ξύλινα σπαθιά”, “ο βασιλιάς της σκόνης”.

Ὁ Βασιλιᾶς τῆς Ἀσίνης

Ἀσίνην τε…
ΙΛΙΑΔΑ

Κοιτάξαμε ὅλο τὸ πρωὶ γύρω-γύρω τὸ κάστρο
ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἴσκιου ἐκεῖ ποὺ ἡ θάλασσα
πράσινη καὶ χωρὶς ἀναλαμπή, τὸ στῆθος σκοτωμένου παγονιοῦ
Μᾶς δέχτηκε ὅπως ὁ καιρὸς χωρὶς κανένα χάσμα.
Οἱ φλέβες τοῦ βράχου κατέβαιναν ἀπὸ ψηλὰ
στριμμένα κλήματα γυμνὰ πολύκλωνα ζωντανεύοντας
στ ἄγγιγμα τοῦ νεροῦ, καθὼς τὸ μάτι ἀκολουθώντας τις
πάλευε νὰ ξεφύγει τὸ κουραστικὸ λίκνισμα
χάνοντας δύναμη ὁλοένα.

Ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἥλιου ἕνας μακρὺς γιαλὸς ὁλάνοιχτος
καὶ τὸ φῶς τρίβοντας διαμαντικὰ στὰ μεγάλα τείχη.
Κανένα πλάσμα ζωντανὸ τ᾿ ἀγριοπερίστερα φευγάτα
κι ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης ποὺ τὸν γυρεύουμε δυὸ χρόνια τώρα
ἄγνωστος λησμονημένος ἀπ᾿ ὅλους κι ἀπὸ τὸν Ὅμηρο
μόνο μία λέξη στὴν Ἰλιάδα κι ἐκείνη ἀβέβαιη
ριγμένη ἐδῶ σὰν τὴν ἐντάφια χρυσὴ προσωπίδα.
Τὴν ἄγγιξες, θυμᾶσαι τὸν ἦχο της; κούφιο μέσα στὸ φῶς
σὰν τὸ στεγνὸ πιθάρι στὸ σκαμμένο χώμα-
κι ὁ ἴδιος ἦχος μὲς στὴ θάλασσα μὲ τὰ κουπιά μας.
Ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης ἕνα κενὸ κάτω ἀπ᾿ τὴν προσωπίδα
παντοῦ μαζί μας παντοῦ μαζί μας, κάτω ἀπὸ ἕνα ὄνομα:
«Ἀσίνην τε… Ἀσίνην τε…»
καὶ τὰ παιδιά του ἀγάλματα
κι οἱ πόθοι του φτερουγίσματα πουλιῶν κι ὁ ἀγέρας
στὰ διαστήματα τῶν στοχασμῶν του καὶ τὰ καράβια του
ἀραγμένα σ᾿ ἄφαντο λιμάνι-
κάτω ἀπ᾿ τὴν προσωπίδα ἕνα κενό.

Πίσω ἀπὸ τὰ μεγάλα μάτια τὰ καμπύλα χείλια τοὺς βοστρύχους
ἀνάγλυφα στὸ μαλαματένιο σκέπασμα τῆς ὕπαρξής μας
ἕνα σημεῖο σκοτεινὸ ποὺ ταξιδεύει σὰν τὸ ψάρι
μέσα στὴν αὐγινὴ γαλήνη τοῦ πελάγου καὶ τὸ βλέπεις:
ἕνα κενὸ παντοῦ μαζί μας.
Καὶ τὸ πουλὶ ποὺ πέταξε τὸν ἄλλο χειμώνα
μὲ σπασμένη φτερούγα σκήνωμα ζωῆς,
κι ἡ νέα γυναίκα ποὺ ἔφυγε νὰ παίξει
μὲ τὰ σκυλόδοντα τοῦ καλοκαιριοῦ
κι ἡ ψυχὴ ποὺ γύρεψε τσιρίζοντας τὸν κάτω κόσμο ὁ χείμαρρος τοῦ ἥλιου
μὲ τ᾿ ἀρχαῖα μνημεῖα καὶ τὴ σύγχρονη θλίψη.

Κι ὁ ποιητὴς ἀργοπορεῖ κοιτάζοντας τὶς πέτρες κι ἀνάρωτιέται
ὑπάρχουν ἄραγε
ἀνάμεσα στὶς χαλασμένες τοῦτες γραμμὲς
τὶς ἀκμὲς τὶς αἰχμὲς τὰ κοῖλα καὶ τὶς καμπύλες
ὑπάρχουν ἄραγε
ἐδῶ ποὺ συναντιέται τὸ πέρασμα τῆς βροχῆς τοῦ ἀγέρα καὶ τῆς φθορᾶς
ὑπάρχουν, ἡ κίνηση τοῦ προσώπου τὸ σχῆμα τῆς στοργῆς
ἐκείνων ποὺ λιγόστεψαν τόσο παράξενα μὲς στὴ ζωή μας
αὐτῶν ποὺ ἀπόμειναν σκιὲς κυμάτων καὶ στοχασμοὶ μὲ τὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ πελάγου
ἢ μήπως ὄχι δὲν ἀπομένει τίποτε παρὰ μόνο τὸ βάρος
ἡ νοσταλγία τοῦ βάρους μιᾶς ὕπαρξης ζωντανῆς
ἐκεῖ ποὺ μένουμε τώρα ἀνυπόστατοι λυγίζοντας
σὰν τὰ κλωνάρια τῆς φριχτῆς ἰτιᾶς σωριασμένα μέσα στὴ διάρκεια τῆς ἀπελπισίας
ἐνῶ τὸ ρέμα κίτρινο κατεβάζει ἀργὰ βοῦρλα ξεριζωμένα μὲς στὸ βοῦρκο
εἰκόνα μορφῆς ποὺ μαρμάρωσε μὲ τὴν ἀπόφαση μιᾶς πίκρας παντοτινῆς.
Ὁ ποιητὴς ἕνα κενό.

Ἀσπιδοφόρος ὁ ἥλιος ἀνέβαινε πολεμώντας
κι ἀπὸ τὸ βάθος τῆς σπηλιᾶς μία νυχτερίδα τρομαγμένη
χτύπησε πάνω στὸ φῶς σὰν τὴ σαΐτα πάνω στὸ σκουτάρι:
«Ἀσίνην τε Ἀσίνην τε…». Νἄ ῾ταν αὐτὴ ὁ βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης
ποὺ τὸν γυρεύουμε τόσο προσεχτικὰ σὲ τούτη τὴν ἀκρόπόλη
ἀγγίζοντας κάποτε μὲ τὰ δάχτυλά μας τὴν ὑφή του πάνω στὶς πέτρες.

Ἀσίνη, καλοκαίρι ῾38 – Ἀθήνα, Γεν. ῾40

Σήμερα η εφημερίδα “τα νέα” είχε το παρακάτω άρθρο:

ΘΛΙΒΕΡΕΣ «επιδόσεις» στην Ευρωπαϊκή Ένωση- όπως στη φτώχεια, στην ανεργία, στις ασφαλιστικές εισφορές, στους μισθούς και τις συντάξεις- σημειώνει η Ελλάδα.

Το 50% των μισθωτών αμείβεται με μεικτές ακαθάριστες αποδοχές χαμηλότερες των 1.030 ευρώ. Η αγοραστική δύναμη των χαμηλόμισθων στην Ελλάδα βρίσκεται στα επίπεδα του 1984. Οι κατώτεροι μισθοί και τα ημερομίσθια στη χώρα είναι οι χαμηλότεροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση (50,5% των μισθών της Ε.Ε.), ενώ οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα αποτελούν το 55% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων των κρατών της ευρωζώνης.

Τoν υψηλότερο βαθμό παράνομης ευελιξίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζει η ελληνική αγορά εργασίας, στην οποία παρατηρείται εκτεταμένη παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων σε όλο το φάσμα της εργατικής νομοθεσίας (ύψος μισθού, καταβολή δεδουλευμένων, ωράρια, πληρωμή υπερωριών, χορήγηση αδειών κ.ά.). Η χώρα μας παρουσιάζει τον υψηλότερο χρόνο πλήρους απασχόλησης με βάση το νόμιμο ετήσιο ωράριο εργασίας (1.820 ώρες, έναντι 1.690 στην Ε.Ε. των 15 και 1.760 στην Ε.Ε. των 27, συμπεριλαμβανομένων του συμβατικού χρόνου της εβδομαδιαίας εργασίας, των ετήσιων αδειών και των αργιών).

Κάτω από το όριο της φτώχειας
Κάτω από το όριο της φτώχειας βρίσκονται μεγάλα τμήματα του πληθυσμού (13% των εργαζομένων, 25% των συνταξιούχων, το 33% των ανέργων και το 41% των μονογονεϊκών νοικοκυριών με ένα τουλάχιστο εξαρτώμενο παιδί). Αυτό το ποσοστό του 21% εντάσσει την Ελλάδα, σύμφωνα και με τα στοιχεία της Εurostat, στις χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 και στην τελευταία θέση, ως φτωχότερη χώρα, μεταξύ των «παλαιών» κρατών μελών της Ε.Ε.

Βόμβα φόρων χτύπησε τα εισοδήματα την πενταετία 2004-2008. Ο φόρος εισοδήματος της μέσης ελληνικής οικογένειας αυξήθηκε κατά 50%, ενώ ακόμη μεγαλύτερο χτύπημα δέχτηκαν οι χαμηλόμισθοι, οι οποίοι είδαν τον φόρο εισοδήματος που καταβάλλουν ακόμη και να τετραπλασιάζεται!

Ανεργία νέων, γυναικών
Η ανεργία στους νέους είναι υπερδιπλάσια από τον μέσο όρο της ευρωζώνης, αφού πάνω από ένας στους τέσσερις νέους (ηλικίας έως 24 ετών) είναι άνεργος (ποσοστό 25,7%). Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση στην ανεργία των γυναικών και στην 11η όσον αφορά την απασχόλησή τους! Σήμερα, 4 στις 10 γυναίκες δεν έχουν ενταχθεί στην αγορά εργασίας, ενώ μία στις 5 γυναίκες είναι μακροχρόνια άνεργη και αναζητά εργασία για περισσότερα από δύο χρόνια.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι καταβάλλουν από τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στην Ευρώπη. Οι εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών στην κοινωνική ασφάλιση διαμορφώνονται στην Ελλάδα στο 34% του συνολικού κόστους εργασίας, έναντι 31% στην Ε.Ε. των 25.

Πηγή: «Τα Νέα», http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4517235&ct=3

Όλοι μας λίγο πολύ συλλογιζόμαστε, πώς είναι δυνατόν η χώρα μας να είναι σε αυτήν την κατάσταση; Πως είναι δυνατόν; Προφανώς, όχι εξαιτίας “της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης” ούτε “της γρίπης των χοίρων” ή από “τον δάκο της ελιάς”, γιατί τον περασμένο Αύγουστο αυτά δεν υπήρχαν. Από την άλλη, όμως, όλοι μας λίγο πολύ έχουμε πέσει στην παγίδα της καταστροφολογίας, κυρίως λόγω της αγανάκτησης μας.

Θα ήθελα να θίξω το παρακάτω ζήτημα: Ενώ κατά καιρούς τα Μ.Μ.Ε. μας παρουσιάζουν πράγματα που ήδη τα έχουμε βιώσει και συνεχώς μας βομβαρδίζουν με παράθυρα κωμικό-πολιτικών συνεντεύξεων, λασπολογίας και απαξίωσης της κοινωνικής ζωής και του πολιτικού συστήματος του τόπου, γιατί κανένας δεν βγαίνει να μας πει κάτι θετικό και να μας προτείνει μια ιδέα που να μας κάνει να πιστέψουμε ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν;

Δεν είναι περίεργο; Από τη μια πλευρά, δυστυχώς, τα πράγματα στην Ελλάδα μας εξελίσσονται από το κακό στο χειρότερο. Το γνωρίζουμε όλοι από πρώτο χέρι μέσα από την καθημερινότητά μας. Από την άλλη, όμως, έχουμε φτάσει στο σημείο τον μέσο Έλληνα να μην τον συγκλονίζει πλέον πιο θα είναι το επόμενο σκάνδαλο ή αν οι πολιτικοί είναι 98% ή 99% διεφθαρμένοι ή ποιος θα βγει στις ευρωεκλογές. Δυστυχώς, αυτά τα θεωρεί αυτονόητα και πιστεύει ότι δεν μπορεί να τα αλλάξει. Εκείνο που φαίνεται ότι τον ενδιαφέρει είναι να κάνει συντήρηση, οικονομία δυνάμεων και υπομονή. Γιατί πιστεύει πως τα πράγματα δεν εξελίσσονται καθόλου καλά για τη χώρα, καθημερινά χειροτερεύουν, και κάποια απρόσμενη στιγμή τα φράγματα που διατηρούν τη λεπτή εύθραυστη ισορροπία θα σπάσουν. Σκέφτεται πως σε λίγο θα έρθει το μεγάλο κύμα που όλα τα παρασύρει, και πως τότε θα πρέπει να έχει δύναμη, να γαντζωθεί από κάπου, να μην πνιγεί. Προφανώς, σκέφτεται, όχι από τους πολιτικούς ή τους τοπικούς άρχοντες. Αυτοί με την πρώτη δυσκολία θα ανέβουν στα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα και θα μετακομίσουν στα Παρίσια και στα μεγαλεία.

Αυτή η συντηρητική στάση του Έλληνα είναι καταστροφική. Τον έχουν πείσει ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει πια και ότι η καταστροφή ανά πάσα στιγμή πλησιάζει. Τον έχουν πείσει να θέσει τον εαυτό του σε κατάσταση αυτοσυντήρησης. Ότι ο γείτονάς του που τώρα λένε μια φιλική “καλημέρα”, στην ουσία κοιτάζει και αυτός πως να αυτοσυντηρηθεί και ότι σε λίγο που η κατάσταση θα ξεφύγει και θα γίνουμε μια άναρχη ζούγκλα θα γίνει και αυτός ένα θηρίο και θα είναι απειλητικός. Σαν εκείνες τις ταινίες που ο πολιτισμός έχει καταστραφεί και κοιτάζει ο ένας να φάει τον άλλον. Έχει πειστεί ο σύγχρονος Έλληνας, ότι η λέξη “Έλληνας” ταυτίζεται με τον εγωκεντρισμό, την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, συνεργασίας και αλληλεγγύης, τον ρατσισμό και τη ξενοφοβία, τη διαφθορά, την παρανομία και ακόμα πολλά αρνητικά. Τα Μ.Μ.Ε., οι πολιτικοί και το “σύστημα” είναι συνένοχοι σ’ αυτό το σκηνικό.

Κοιταχτείτε λίγο στον καθρέπτη και θέστε στον εαυτό σας το εξής ερώτημα: “Είμαι όλα αυτά που προσπαθούν να μου προσάψουν; Είμαι αυτός ο εγωκεντρικός, ο παράνομος, ο μη κοινωνικός και κατώτερος άνθρωπος που θέλουν να με πείσουν ότι είμαι;”. Σίγουρα, όλοι μας έχουμε φερθεί κάποιες φορές εγωκεντρικά, ενώ κάποιες φορές λίγο ή πολύ, ηθελημένα ή ακούσια μέσα στο σύστημα που ζούμε έχουμε παραστρατήσει από το νόμο. Και πολλές άλλες φορές κοιτάξαμε την αυτοσυντήρησή μας. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν μας κάνει παράνομους, εγωκεντρικούς ή παλιανθρώπους. Είναι άλλο πράγμα η συμπεριφορά μας, όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτό, και άλλο η αξία μας ως άνθρωποι. Όλοι μας αξίζουμε ως ανθρώπινα όντα. Όλοι μας ως Έλληνες είμαστε άξιοι. Δεν είμαστε παλιάνθρωποι, δεν είμαστε ανάξιοι, ούτε καν στο χείλος του γκρεμού. Εκείνο που πρέπει να αλλάξει είναι η αρνητική μας συμπεριφορά και πίστη απέναντι στον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας στα πλαίσια της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.

Όλα τα ανθρώπινα όντα, ανάλογα με το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα που επικρατεί προσαρμόζουν τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους. Δείτε το ως εξής: Αυτή τη στιγμή ο μέσος Γερμανός είναι ένας νομοταγής πολίτης που σέβεται τον γείτονά του, που πληρώνει φόρους, που δεν οδηγεί σαν παρανοϊκός, που είναι ενεργά πολιτικός πολίτης και πιστεύει ότι η ψήφος του έχει δύναμη και μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα. Πάρτε αυτόν τον Γερμανό και αφήστε τον να ζήσει έναν χρόνο στην Ελλάδα. Σε πολύ λιγότερο χρονικό διάστημα από έναν χρόνο θα έχει μάθει πως να χρηματίζει, πως να οδηγάει χωρίς νόημα και αίσθηση σεβασμού, πως να προσπαθεί να επιβιώσει και να βγάλει χρήματα για να πληρώσει μετά βίας λογαριασμούς όπως της ΔΕΗ και του ΟΤΕ κλπ. Θα μάθει τέλεια τι πάει να πει ρουσφέτι, μισθός 700 ευρώ, ανασφάλιστη εργασία, μπλοκάκια, ελληνική καθημερινότητα και άλλα πολλά. Και σιγά σιγά θα αρχίσει να απεχθάνεται τον εαυτό του για αυτό που “έγινε”. Παράλληλα, πάρτε και έναν Έλληνα και βάλτε τον στη θέση του Γερμανού. Μέσα σε λιγότερο από μερικούς μήνες, ούτε καν χρόνο, ο Έλληνας θα είναι και νομοταγής και θα σέβεται το κράτος και θα γνωρίζει όρους όπως κοινωνική αλληλεγγύη, πολιτική συνείδηση, ανακύκλωση και σεβασμός στο περιβάλλον, σωστή οδήγηση κλπ. Και πολύ περισσότερο θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω του και να νιώθει πως δεν είναι σε εμπόλεμη ζώνη, θα αρχίζει να απολαμβάνει την ηρεμία και την ευημερία που θα του προσφέρει το καλό κοινωνικό και πολιτικό κλίμα. Παρατηρήστε τους ξένους του εσωτερικού, συμπεριφέρονται όπως στην Πατρίδα τους; Προσέξτε και τους Έλληνες του εξωτερικού και θα καταλάβετε.

Είναι η πραγματικότητα που σου λέει πως ανάλογα με το περιβάλλον που ζεις προσαρμόζεις αναλόγως και τη συμπεριφορά σου. Ούτε ο Γερμανός ούτε ο Έλληνας είναι διαφορετικοί ως άνθρωποι. Ίσως σε κάποια πράγματα λόγω ιδιοσυγκρασίας και αυτά λόγω της γλώσσας και της κουλτούρας που απόκτησαν από την αγωγή και την εκπαίδευση που είχαν από παιδιά. Στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν. Ούτε ο Έλληνας ούτε ο Γερμανός ούτε ο Τζαμαϊκανός. Η συμπεριφορά και η αντίληψή μας απέναντι σε όλα αυτά που ζούμε είναι πρωτίστως θέμα παιδείας και κοινωνικού περιβάλλοντος.

Και έρχομαι εδώ να συμπληρώσω το αρχικό μου ερώτημα: Ποιους εξυπηρετεί να πιστεύουμε ότι είμαστε χαμένοι και ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και τι συμφέροντα αντιπροσωπεύουν; Μπορούμε να τους γυρίσουμε την πλάτη και να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε για τα πραγματικά ζητήματα που μας απασχολούν;

Προσωπικά, αντιλαμβάνομαι πως η αρνητική στάση του σύγχρονου Έλληνα για τη ζωή και τα δρώμενα του τόπου μπορεί να τον κρατήσει για αρκετό καιρό ακόμα εγκλωβισμένο σ’ αυτό το άχαρο σκηνικό, ίσως και δεκαετίες. Και οποιαδήποτε φράγματα σπάσουν, θα σπάσουν προμελετημένα, τόσο όσο να τον βουλιάξουν ίσα ίσα στο χείλος της απελπισίας, αλλά και να τον κρατήσουν δέσμιο στον πάτο. Ίσα-ίσα να ξεπροβάλλει το στόμα του από το νερό για να ανασάνει και αυτό είναι όλο.

Εκείνο που μπορεί να σώσει τον κάθε Έλληνα είναι η συνειδητοποίηση πως μπορεί να αλλάξει τη ζωή και τον εαυτό του προς το καλύτερο από τη μια στιγμή στην άλλη αρκεί να το θελήσει. Να δει πως δεν είναι αυτό που προσπαθούν να τον πείσουν πως είναι και να πάψει να συμπεριφέρεται όπως του επιβάλλουν να συμπεριφέρεται. Να δει τον γείτονα του, όπως θα τον έβλεπε σε καιρούς ευημερίας. Να πάψει να ψηφίζει με βάση ξεπερασμένα ρουσφετολογικά κριτήρια, αλλά να ψηφίζει και για το παιδί του γείτονα του και για όλους τους άλλους. Να ψηφίζει ως “Έλληνες” και όχι σαν “Έλληνας”. Να αρχίσει να συμπεριφέρεται όπως οι λαοί της βόρειας Ευρώπης, κι ας μην έχουμε τις ίδιες υποδομές με αυτούς. Και πόσα άλλα μπορεί να κάνει, αλλά δεν πιστεύει στη δύναμή τους. Όλα τους είναι απλές κινήσεις, πολύ απλές που όμως απαιτούν να ξεφύγουμε από τα παλιά μας αντανακλαστικά και να αρχίσουμε να συλλογιζόμαστε με θετικό τρόπο τις πράξεις μας.

Θα επαναλάβω εδώ πως ανάλογα με το πως σκεφτόμαστε κάθε στιγμή για τη ζωή μας, το “είναι” μας και τις πράξεις μας, αυτό εισπράττουμε στην καθημερινότητά μας, αυτό γινόμαστε, έτσι συμπεριφερόμαστε. Αν, αντί να σκεφτόμαστε αρνητικά, και να γινόμαστε έτσι υποχείρια αυτών που θέλουν να μας έχουν σε αυτήν την κατάσταση, αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε όλο και πιο πολύ θετικά και δημιουργικά, τότε και η ψυχολογία μας θα αλλάξει και θα γίνουμε περισσότερο θετικοί και δημιουργικοί απέναντι στον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας. Αν αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε για αυτά που κάνουν οι λαοί που ευημερούν, αν αυτά τα εισάγουμε στην προσωπική μας ζωή, αντί να περιμένουμε να τα ξεκινήσει κάποιος άλλος στη θέση μας, αν ανεβάσουμε τον εαυτό μας στα μάτια μας και πούμε ότι από αυτήν τη στιγμή, μέρα με τη μέρα θα γινόμαστε όλο και καλύτεροι, τότε σίγουρα θα προοδεύσουμε. Ακόμα και αν η κοινωνία ή ο γείτονάς μας αργήσει να μας ακολουθήσει, εμείς θα έχουμε την ευφυΐα να μην νιώθουμε “μόνοι μας” ή “αγανακτισμένοι” από αυτό, γιατί θα γνωρίζουμε πως τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, και πως με την ολοένα και καλύτερη σκέψη και τις πράξεις μας θα είμαστε ένα καλό φωτεινό παράδειγμα για τους γύρω μας. Και αν όλοι μας αρχίσουμε να παίρνουμε το φως του διπλανού μας και να προσπαθούμε να το δυναμώσουμε αντί να το σβήσουμε, όπως στην Ανάσταση το Πάσχα, τότε η κοινωνία μας σίγουρα θα βελτιωθεί.

Είναι ξεκάθαρο ότι η μεγαλύτερη δουλεία ενός λαού είναι να τον πείσουν ότι είναι στο χείλος της διαφθοράς, της καταστροφής, στο τέλμα. Για την ώρα, ας μην ψάχνουμε ενόχους και ας μη ρίχνουμε τα λάθη σε κάποιον. Είναι καιρός να επικεντρωθούμε σε αυτά που μπορούμε να βελτιώσουμε και ας παραμερίσουμε πλήρως τα αρνητικά από τη σκέψη και τις πράξεις μας. Ας μην χάψουμε το παραμύθι της καταστροφής, ούτε να πιπιλίσουμε την καραμέλα τους. Ας αντιμετωπίσουμε τα πράγματα με αξιοπρέπεια, συνέπεια χαρακτήρα, θετική στάση και δυναμισμό. Ούτε στο χείλος του γκρεμού είμαστε ούτε και τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Και παρακαλώ ας μην ακούσω ξανά κάποιο “Ναι, αλλά…”.

Απολαύστε ένα μουσικό βίντεο του Oren Lavie για το τραγούδι “Her Morning Elegance”. Δημιουργήθηκε από μια σειρά 3235 φωτογραφιών χρησιμοποιώντας απλώς μια κάμερα κρεμασμένη στο ταβάνι.
Στην ουσία δεν απαιτούνται πάντα υπερβολικά χρήματα για να δημιουργηθεί κάτι έξυπνο και δημιουργικό. Απλά φαντασία, μεράκι και φυσικά δουλειά. Απλώς ευφυέστατο!

Μου άρεσε πολύ και το αφιερώνω με πολλή αγάπη στη Γιάννα.