Πάνε μερικοί μήνες που είτε λόγω δουλειάς είτε συνειδητά έχω σταματήσει να γράφω στο blog. Χρειάζεται αυτό το στάδιο. Είναι όπως όταν αναδεύεις κάποιο υγρό και πρέπει να το αφήσεις ήρεμο για κάποιο χρονικό διάστημα έτσι ώστε ότι ίζημα υπάρχει να κατακαθίσει στον πάτο.
Οι περισσότεροι φίλοι με έχουν χάσει. Είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους μας. Εκείνα τα διαστήματα στη ζωή μας που αποτραβιόμαστε από τη σκηνή και επιλέγουμε τη σιωπή για να μπορέσουμε να ακούσουμε κάτι αλλιώτικο.
Όλον αυτόν τον καιρό, αν και είμαι πάρα πολύ μπλεγμένος με την καινούρια μου δουλειά και την προσαρμογή μου στην Ουτρέχτη, βρήκα κάποιον χρόνο και τον αφιέρωσα στο να σκεφτώ τι ουσία υπάρχει και τι μπορεί να αναχθεί από κάποιο blog, όχι αποκλειστικά μόνο από το παρόν.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να γράφουμε; Δύο λόγια θα πω μόνο:
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι γράφουμε από ευχαρίστηση, από ανάγκη ή και από συνήθεια. Σκορπάμε τις σκέψεις μας πάνω σε ξενυχτισμένα πληκτρολόγια, και όντες μεθυσμένοι ταξιδεύοντας τον ξέφρενο ειρμό τους μέσα από τα ηλεκτρονικά κύματα, μαθαίνουμε ξανά να παίζουμε, να πλάθουμε, να πειραματιζόμαστε και να παλλόμαστε σαν τα αρχαία πάλσαρ, αναζητώντας μια αλήθεια μέσα στο ψέμα της εποχής μας, ένα σκίρτημα μέσα στην αδράνεια των συνηθισμένων μέσων και ίσως κάπου κάπου και τον μίτο της γριάς πια Αριάδνης. Τι κι αν αυτός ενίοτε βρίσκεται μπερδεμένος στα πόδια μας, τι κι αν τα χέρια μας ψηλαφίζουν μέσα στο σκοτάδι το πρόσωπο κάποιου Μινώταυρου να χαμογελάει με την άγνοιά μας, εμείς εκεί! Συνεχίζουμε να γράφουμε, συνεχίζουμε να αφοσιωνόμαστε, γιατί έτσι μας αρέσει! Δεν υπάρχει προφανής αιτία. Είναι απλό: Μαρσάρουμε και μπλοκάρουμε!
Και το νόημα, ο σκοπός; Όπως έλεγε και ο ποιητής, “σημασία έχει το ταξίδι!”.
Καιρός λοιπόν για μια επανεκκίνηση! Έτσι απλά.