Νοιώθω πολύ άσχημα για το παίδι, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο που έχασε τη ζωή του το περασμένο Σάββατο στα Εξάρχεια. Κρίμα, πολύ κρίμα!
Μου αρέσει αυτή η φωτογραφία. Ένας άνθρωπος που χαμογελάει, όπως και όλοι μας, δεν του αξίζει να χάσει έτσι άδικα τη ζωή του.
Όλα αυτά που έχουν επακολουθήσει από εκείνη τη μέρα είναι απλώς το ξέσπασμα. Ένας ολόκληρος λαός, τόσα χρόνια υποδουλωμένος στη κομματική δικτατορία, βλέπει τον τελευταίο καιρό το ύστατο στάδιο της κατάρρευσης του σαθρού πλέον ελληνικού πολιτικού συστήματος. Δεν υπάρχει αισιοδοξία, όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, έχει χαθεί η εμπιστοσύνη του πολίτη προς τους συμπολίτες του και το κράτος. Υπάρχει παντού διάχυτη η εντύπωση, το συναίσθημα ότι το κράτος έχει διαλυθεί. Και, δυστυχώς, αυτό δεν απέχει πλέον αρκετά από την πραγματικότητα.
Και οι κυβερνήσεις αυτών των χρόνων; Ανάξιες! Τόσα σκάνδαλα, τόση ανεντιμότητα και υποκρισία, απαξίωση προς τον πολίτη… Αν κάποιος ζήσει για λίγο στο εξωτερικό, τότε μόνο θα καταλάβει το τρομαχτικό χάσμα πολιτικού πολιτισμού που υπάρχει μεταξύ των δυτικοευρωπαϊκών κρατών και της τριτοκοσμικής πια χώρας μας.
Την αγαπώ την Ελλάδα μας. Χθες το πρωί είδα μια μικρή πορεία μαθητών και ανατρίχιασα από θαυμασμό και αγαπή για αυτά. Δεν έκλεισαν τον δρόμο. Κινήθηκαν κόντρα στο ένα ρεύμα φωνάζοντας δικά τους φρέσκα και εμπνευσμένα συνθήματα για τον Αλέξη και το σαθρό κράτος. Σίγουρα δεν ήθελαν απλώς να πουν έτσι κάτι. Ήθελαν να μας αφυπνίσουν και να αναλάβουμε όλοι μας τις βαριές ευθύνες μας ως πολίτες και κυρίως ως άνθρωποι.
Πάρα πολλοί εκμεταλεύτηκαν τον χαμό του Αλέξη για να παίξουν το δικό τους παιχνίδι. Τα απάνθρωπα media για να χτυπήσουν σκοπίμως τη σάπια κυβέρνηση, τα άλλα διεφθαρμένα κόμματα για να παίξουν το δικό τους ίδιο παιχνίδι, οι αναρχοαυτόνομοι, οι αντιεξουσιαστές και οι φασίστες για να κάψουν, να καταστρέψουν και να προσπαθήσουν να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές στο βωμό της ανοησίας και αρκετοί πλιατσικολόγοι για να ληστέψουν. Όλοι το εκμεταλλεύτηκαν το παιδί, σαν να περίμεναν από καιρό έναν νεκρό, αντί να προσπαθούν να το αποτρέψουν.
Η χώρα αυτή διαλύεται μέρα με τη μέρα. Λίγα πράγματα στέκουν ακόμα όρθια. Και ίσως το πιο αληθινό που της έχει απομείνει από όλα αυτά είναι οι εκείνες οι αθώες, άσπιλες ψυχές των νέων παιδιών, που ακόμα δεν πολτοποιήθηκαν πολιτικά, εργασιακά, οικονομικά, ελληνικά, …
