Σχεδόν έξι μήνες έχουν περάσει από εκείνη τη μέρα του περασμένου Οκτώβρη που η “Κηλίδα” έγινε η καθημερινή μου παρέα. Είναι η πρώτη μου φορά που υιοθετώ αδέσποτο σκυλάκο και ομολογώ ότι πια δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη συντροφιά ενός τετράποδου φίλου.

Η Κηλίδα με κοιτάζει γεμάτη απορία να τη σημαδεύω με τη φωτογραφική μηχανή.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν πριν κάποιον καιρό, όταν ζούσα στην Ουτρέχτη. Εξομολογήθηκα αυτή τη σκέψη μου στη Γιάννα συνομιλώντας μαζί της στο skype και άκουσα εκείνη τη γλυκιά, γεμάτη παιδικότητα, ερώτηση “Μήπως έχεις εκεί κάποιον σκυλάκο;”. Από την οθόνη του υπολογιστή της έψαχνε να δει μήπως ξεπροβάλλει κάποια μουσούδα μπροστά μου. “Δεν έχω”, της απάντησα, “αλλά θα ήταν ωραία κάποια στιγμή να παίρναμε έναν…”. Της άρεσε η ιδέα, θυμάμαι. Αγαπούσε πολύ τα κατοικίδια ζώα.

Πέρασαν έξι χρόνια από τότε. Έξι χρόνια γεμάτα τρέξιμο, αγώνα και συνεχείς μετακινήσεις για να έχω ένα σπίτι να μένω και μια αξιοπρεπή εργασία. Και με απύθμενη μοναξιά. Με τη Γιάννα μας χώρισε η απόσταση. Και ο σκυλάκος που θα υιοθετούσαμε μαζί έμεινε στην ιδέα. Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο εξωτερικό δεν είχα τη χαρά σαν επέστρεφα στο σπίτι από τη δουλειά να ακούσω μια ζεστή φωνή ή να έχω έναν άνθρωπο να αγκαλιάσω. Μόνη εξαίρεση εκείνος ο Ιούλιος που ήταν η Γιάννα μαζί στην Ολλανδία. Νοσταλγώ πολύ τη ζωή που είχαμε τα τελευταία χρόνια που έζησα στη Θεσσαλονίκη πριν φύγω στο εξωτερικό, όσες δυσκολίες και λάθη κι ας είχε αυτή. Κυρίως γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν ανθρώπινα και, ναι, ένοιωθα αγάπη, αληθινή αγάπη.

Αλλά ο καιρός έχει περάσει και πλέον θα πρέπει να κοιτάξω μπροστά, εδώ που πατάω, στο Ντίσελντορφ. Και ομολογώ ότι δεν έχω καμιά δύναμη να ξεκινήσω ξανά μια σχέση. Δεν είναι το γεγονός ότι είμαι τόσα χρόνια μόνος μου, αλλά το ότι έχω απογοητευτεί από τις ανθρώπινες σχέσεις στη σύγχρονη εποχή που ζούμε. Ίσως να είναι ο τρόπος ζωής, η τηλεόραση, οι επιρροές, η κυρίαρχη νοοτροπία, δεν ξέρω τι, μα παρατηρώ ότι οι σύγχρονες σχέσεις φαίνονται να είναι πολύ εγωιστικές και χαλαρές. Οι άνθρωποι τα φτιάχνουν και χωρίζουν πολύ εύκολα. Και πολλές φορές απατούν ο ένας τον άλλον, χωρίς ενοχές. Δεν αφοσιώνονται ο ένας στον άλλον, δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητα, δεν υποστηρίζουν και δεν σέβονται την επιλογή τους να επιλέξουν κάποιον για σύντροφό τους. Η συντροφικότητα υπάρχει για όσον καιρό τα ιδία συμφέροντα ταυτίζονται μεταξύ τους. Μόλις, όμως, παρουσιαστούν οι πρώτες δυσκολίες, τότε αρχίζουν οι εγωισμοί και οι συγκρούσεις. Και συνήθως ο χωρισμός είναι η εύκολη λύση. Οι άνθρωποι αλλάζονται σαν τα υποκάμισα. Και αν θελήσεις να βρεις κάποιον, τώρα πια ψάχνεις στο διαδίκτυο, στις σελίδες ηλεκτρονικού συνοικεσίου. Με ένα προφίλ που είναι “πολύ καλό για να είναι αληθινό”, αλλά θα κάνει τη δουλειά του. Να δηλώσεις οτιδήποτε έχει σημασία σήμερα για να φανείς ελκυστικός. Και οπωσδήποτε τι δουλειά κάνεις και πόσα χρήματα κερδίζεις τον μήνα, αλλιώς δεν θα έχεις απήχηση (ναι, όλες οι σελίδες έχουν πια αυτά τα πεδία στο προφίλ προς συμπλήρωση). Και όταν βγαίνεις έξω για ποτό, να ντυθείς καλά, να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο και στάση σώματος, να φαίνεσαι ότι είσαι ευκατάστατος και να έχεις έτοιμες τις κατάλληλες ατάκες για να πεις. Για να μπεις και εσύ στο ράφι του σούπερ μάρκετ των σύγχρονων σχέσεων, να έχεις την κατάλληλη ετικέτα και τη σωστή διαφήμιση ώστε να σε “αγοράσουν” και να “αγοραστείς”.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό το φαινόμενο, είναι η τάση της εποχής, έτσι μας μάθανε και έτσι λειτουργούμε ως κοινωνικά όντα. Και είμαστε και τόσο μπερδεμένοι, δεν ξέρουμε πραγματικά τι θέλουμε. Και ακόμα και να ξέρουμε, αυτό θα ισχύει για το σήμερα. Όλα τρέχουν τόσο γρήγορα και τίποτα μέσα μας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι αυτό που σήμερα θέλουμε θα είναι το ίδιο και ύστερα από έναν μήνα ή μερικά χρόνια. Από την άλλη πλευρά, σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που ξέρουν τι θέλουν και θέλουν να βρουν έναν σύντροφο για να αφοσιωθούν πραγματικά σε αυτόν. Αλλά που να ψάξεις και που να τον βρεις; Αν δεν είναι στη δουλειά ή στο φιλικό περιβάλλον, τότε που; Να ξεκινήσεις να συνομιλείς με αγνώστους στο πλήθος; Ή κάποιο καινούριο χόμπι για να γνωρίσεις ανθρώπους; Τότε τι χόμπι είναι αυτό, αν ο σκοπός δεν είναι να χαλαρώσεις και να χαρείς ένα ευχάριστο πάρεργο; Δεν θα έπρεπε η ίδια η ζωή μας να μας δίνει τη δυνατότητα, έτσι απλά να προσεγγίζουμε ο ένας τον άλλον και σιγά-σιγά να χτίζουμε γερές και αληθινές σχέσεις μεταξύ μας;

Ξέρω ότι αυτά που γράφω ίσως να είναι αρκετά απαισιόδοξα και εκφράζουν απογοήτευση. Δεν θέλω να μεταγγίσω αυτά τα συναισθήματα σε άλλους ανθρώπους. Απλώς, αυτά νοιώθω και τα γράφω εδώ. Και μακάρι να είμαι λάθος ή το κλίμα να έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Αλλά, έχω αποφασίσει πια να αφήσω τη ζωή μου να κυλήσει πιο απλά και να ζήσω με αξιοπρέπεια τον υπόλοιπο χρόνο μου. Προσπαθώ να αποδεχτώ το πολύ πιθανό ενδεχόμενο ότι μάλλον δεν θα βρω κάποια γυναίκα να με συντροφέψει στην υπόλοιπη μου ζωή, ότι μάλλον δεν θα κάνω οικογένεια και παιδιά (“I am too old for this shit”, όπως έλεγε και ο Roger Murtaugh στο Lethal Weapon…).

Στην προσπάθεια μου να καλύψω τη μοναξιά μου, σύμμαχος μου είναι το “Κηλιδάκι”, ένα μικρό, αδέσποτο ημίαιμο σκυλάκι από το καταφύγιο αδέσποτων της Αίγινας. Και όχι μόνο. Έχει γίνει το συντροφάκι και το παρεάκι μου στην καθημερινότητά μου. Μόλις ξυπνήσω το πρωί, αμέσως το καταλαβαίνει και τρέχει να με σηκώσει κάνοντας χαρούλες. Με βγάζει έξω από το σπίτι για περίπατο στο πάρκο τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα, βοηθώντας με να αποφύγω την καθιστική ζωή και την κλεισούρα του σπιτιού. Χαίρεται όταν το χαϊδεύω, μαθαίνει εύκολα και είναι ήσυχο, ζωηρό, παιχνιδιάρικο και αγαθό. Ουσιαστικά είναι σαν να έχω έναν συγκάτοικο και την επιμέλεια ενός νηπίου ταυτόχρονα. Σαν νοιώθω άσχημα το καταλαβαίνει και έρχεται κοντά μου κουνώντας την ουρά. Η ζωή με έναν σκύλο είναι απαιτητική, αλλά είναι καλύτερη από πριν. Και κάθε μέρα που περνάει η συμβίωσή μας γίνεται ολοένα και πιο ωραία.

Στο πάρκο Volksgarten του Ντίσελντορφ.

Για να μπει η μικρή Κηλίδα στη ζωή μου χρειάστηκε ένας μικρός αγώνας. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για σκυλάκια σε γερμανικές ιστοσελίδες, βρήκα ένα σκυλάκι που μου άρεσε, τη μικρή Mooi από το καταφύγιο αδέσποτων της Αίγινας (Animal Protection Aegina & Agistri). Το καταφύγιο στην Αίγινα συνεργάζεται με έναν σύλλογο αδέσποτων στο Βερολίνο (Aegean Dogs e.V.). Επικοινώνησα με την πρόεδρο, τη Manuela, και ρώτησα για το σκυλάκι. Μου ζήτησε να της χορηγήσω μια βεβαίωση από τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματός μου ότι επιτρέπει το σκυλάκι να μένει εκεί. Σύμφωνα με το συμβόλαιο του σπιτιού μου, έπρεπε να ρωτήσω πιο πριν την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος για να πάρω την συγκατάθεση και την άδειά της. Της έστειλα την αίτηση τέλη Ιουλίου. Δυστυχώς δεν την αποδέχτηκε, έχοντας ως αιτιολογία ότι ένα σκυλί δεν μπορεί να ζήσει σε ένα διαμέρισμα. Αμέσως μετά ρώτησα το τοπικό καταφύγιο αδέσποτων και κάποιους συλλόγους σε Ελλάδα και Γερμανία εάν αυτό ισχύει. Η απάντηση που πήρα είναι ότι “τα περισσότερα σκυλιά δεν έχουν πρόβλημα να ζήσουν σε διαμέρισμα, αρκεί να βγαίνουν καθημερινά όσο χρειάζεται για τη βόλτα τους”. Κατόπιν προσωπικής μου αιτήσεως στη Manuela, ήρθαν στο σπίτι δύο μέλη μαζί με τα σκυλιά τους, ο Lutz και η Sandra, και αφού εξέτασαν το σπίτι και με γνώρισαν προσωπικά, ο σύλλογος μου χορήγησε μια βεβαίωση ότι το σπίτι πληροί τις προϋποθέσεις για να φιλοξενήσει ένα σκυλάκι. Ως προς το ενδιαφέρον μου για τη Mooi, η Έλενα, η υπεύθυνη από το καταφύγιο της Αίγινας, εκφράζοντας την ανησυχία της ότι η σκυλίτσα αυτή ήταν ακόμη φοβισμένη και μάλλον θα δυσκολευόταν να ζήσει σε μια πόλη με παρότρυνε να υιοθετήσω την Κηλίδα. Την ίδια μέρα είδα ένα σύντομο βιντεάκι και δύο φωτογραφίες της Κηλίδας και μου άρεσε. Μα πιο πολύ σκέφτηκα να εμπιστευτώ την πείρα της Έλενας και έτσι αποφάσισα να κλείσω την Κηλίδα.
 

Η Κηλίδα κουταβάκι τεσσάρων μηνών στην Αίγινα μαζί με τον αδερφό της τον Κορνέλιο.


Στο επόμενο βήμα, μια φίλη κτηνίατρος μου, η Δέσποινα, μου χορήγησε μια αντίστοιχη βεβαίωση για την Κηλίδα μέσω του συλλόγου στον οποίο εργαζόταν. Και η Jaqueline με βοήθησε σημαντικά στη σύνταξη των αιτήσεων και των εγγράφων. Παράλληλα, μετά από συνομιλίες και προσωπικές διαβεβαιώσεις συνέλεξα υπογραφές από όλους τους γείτονές μου ότι αποδέχονται τη διαμονή της Κηλίδας στο διαμέρισμά μου. Όλα τα παραπάνω διήρκησαν περίπου έξι εβδομάδες. Τέλος Σεπτέμβρη υπέβαλα ξανά την αίτηση στην ιδιοκτήτρια μαζί με τις βεβαιώσεις και τις υπογραφές και κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων τελικά την αποδέχτηκε. Αμέσως μετά ξεκίνησαν οι διαδικασίες από την Αίγινα για την υιοθεσία. Υπόγραψα ένα συμβόλαιο υιοθεσίας και πλήρωσα περίπου 300 ευρώ για τα εισιτήρια και τα ιατρικά έξοδα. Επίσης, της έκανα μια πλήρη ασφάλιση υγείας. Κοστίζει γύρω στα 100 ευρώ τον μήνα, αλλά τουλάχιστον αν της συμβεί κάτι θα μπορώ να την πάω αμέσως στον γιατρό. Σίγα-σιγά μαθαίνω να κάνω το σωστό.

Μέσα Οκτώβρη ταξίδεψα στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης για να την παραλαβή της Κηλίδας. Εκεί ήταν δύο μέλη του συλλόγου και τρεις ακόμα σκυλάκοι για να παραληφθούν και αυτοί. Είναι περίεργο το συναίσθημα όταν βλέπεις για πρώτη φορά έναν σκυλάκο που καλείται να γίνει η μελλοντική σου συντροφιά. Περισσότερο χαρούμενος ήμουν. Την έβαλα στο κλουβί μεταφοράς και με το αμάξι την έφερα κατευθείαν στο σπίτι, όπως ακριβώς με συμβούλεψαν οι άνθρωποι του συλλόγου. Άνοιξα την πόρτα του κλουβιού σαν φτάσαμε στο σπίτι. Βγήκε δειλά-δειλά, μύρισε λίγο το χαλάκι και έπειτα… κατούρησε! Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι.

Η πρώτη μέρα της Κηλίδας στο σπίτι, κουρασμένη από το πολύωρο ταξίδι και την προσαρμογή.

Είμαι πολύ τυχερός με την Κηλίδα. Μαθαίνει πολύ εύκολα με τεχνικές θετικής επιβράβευσης και είναι καθαρό σκυλάκι. Από την επόμενη μέρα έκανε την ανάγκη της μόνο εκτός σπιτιού. Από τις πρώτες μέρες έμαθε να μην γαβγίζει στο σπίτι, να είναι ήσυχη και να μην πειράζει προσωπικά μου αντικείμενα ή ηλεκτρικά καλώδια. Είναι τόσο ήσυχη που είναι σχεδόν απαρατήρητη. Όσοι φίλοι με έχουν επισκεφτεί, μου κάνουν συνεχώς την ίδια ερώτηση: “Είναι δυνατόν να είναι σκύλος; Είναι πολύ ήσυχη…”. Έξω από το σπίτι είναι δραστήρια και πολύ ενεργητική. Στο πάρκο τρέχει σαν αστραπή και είναι παιχνιδιάρα και τσαχπίνα. Και είναι φιλική με όλον τον κόσμο, τα σκυλιά και τις γάτες. Δεν ξέρει τι πάει να πει “δάγκωμα” και δεν έχει επιθετικές τάσεις. Η Έλενα μου έδωσε το καλύτερο σκυλάκι που θα μπορούσα να έχω στη δεδομένη φάση της ζωής μου.

Συντροφικότητα. Προτείνω στους υπόλοιπους σαν εμένα μοναχικούς ανθρώπους να υιοθετήσουν ένα αδεσποτάκι. Ένας σκύλος θα σου προσφέρει συντροφιά και αγάπη, ακόμα και να μην του φερθείς καλά. Ένας ακόμα λόγος για να του προσφέρεις και εσύ και με το παραπάνω ζεστασιά, φροντίδα, ένα ζεστό σπιτάκι, φαγάκι και νεράκι, παρέα και αγάπη. Θα σου διδάξει να δίνεις, να μην είσαι εγωιστής και να μην κρατάς μούτρα, να είσαι περισσότερο “άνθρωπος”. Να αποδέχεσαι, να είσαι υπομονετικός και να προσπαθείς να καταλάβεις τα συναισθήματά του. Ότι η συμβίωση απαιτεί μοιρασιά και ότι στο τέλος όλοι κερδίζουν.

Μετά το μπάνιο ξάπλα στην πολυθρόνα.

Για τους φίλους που θέλουν ένα αδεσποτάκι από την Αίγινα, θα τους πρότεινα να επικοινωνήσουν με την Έλενα. Τα στοιχεία επικοινωνίας της είναι τα εξής:

Elena Fountouki
Animal Protection Aegina & Agistri
E Mail:  coselen@gmail.com

Κάπου εδώ αυτή η ανάρτηση τελειώνει. Είναι ώρα να βγάλω την Κηλίδα βόλτα. Ή αλλιώς εκείνη εμένα…