Σήμερα η εφημερίδα “τα νέα” είχε το παρακάτω άρθρο:

ΘΛΙΒΕΡΕΣ «επιδόσεις» στην Ευρωπαϊκή Ένωση- όπως στη φτώχεια, στην ανεργία, στις ασφαλιστικές εισφορές, στους μισθούς και τις συντάξεις- σημειώνει η Ελλάδα.

Το 50% των μισθωτών αμείβεται με μεικτές ακαθάριστες αποδοχές χαμηλότερες των 1.030 ευρώ. Η αγοραστική δύναμη των χαμηλόμισθων στην Ελλάδα βρίσκεται στα επίπεδα του 1984. Οι κατώτεροι μισθοί και τα ημερομίσθια στη χώρα είναι οι χαμηλότεροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση (50,5% των μισθών της Ε.Ε.), ενώ οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα αποτελούν το 55% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων των κρατών της ευρωζώνης.

Τoν υψηλότερο βαθμό παράνομης ευελιξίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζει η ελληνική αγορά εργασίας, στην οποία παρατηρείται εκτεταμένη παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων σε όλο το φάσμα της εργατικής νομοθεσίας (ύψος μισθού, καταβολή δεδουλευμένων, ωράρια, πληρωμή υπερωριών, χορήγηση αδειών κ.ά.). Η χώρα μας παρουσιάζει τον υψηλότερο χρόνο πλήρους απασχόλησης με βάση το νόμιμο ετήσιο ωράριο εργασίας (1.820 ώρες, έναντι 1.690 στην Ε.Ε. των 15 και 1.760 στην Ε.Ε. των 27, συμπεριλαμβανομένων του συμβατικού χρόνου της εβδομαδιαίας εργασίας, των ετήσιων αδειών και των αργιών).

Κάτω από το όριο της φτώχειας
Κάτω από το όριο της φτώχειας βρίσκονται μεγάλα τμήματα του πληθυσμού (13% των εργαζομένων, 25% των συνταξιούχων, το 33% των ανέργων και το 41% των μονογονεϊκών νοικοκυριών με ένα τουλάχιστο εξαρτώμενο παιδί). Αυτό το ποσοστό του 21% εντάσσει την Ελλάδα, σύμφωνα και με τα στοιχεία της Εurostat, στις χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 και στην τελευταία θέση, ως φτωχότερη χώρα, μεταξύ των «παλαιών» κρατών μελών της Ε.Ε.

Βόμβα φόρων χτύπησε τα εισοδήματα την πενταετία 2004-2008. Ο φόρος εισοδήματος της μέσης ελληνικής οικογένειας αυξήθηκε κατά 50%, ενώ ακόμη μεγαλύτερο χτύπημα δέχτηκαν οι χαμηλόμισθοι, οι οποίοι είδαν τον φόρο εισοδήματος που καταβάλλουν ακόμη και να τετραπλασιάζεται!

Ανεργία νέων, γυναικών
Η ανεργία στους νέους είναι υπερδιπλάσια από τον μέσο όρο της ευρωζώνης, αφού πάνω από ένας στους τέσσερις νέους (ηλικίας έως 24 ετών) είναι άνεργος (ποσοστό 25,7%). Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση στην ανεργία των γυναικών και στην 11η όσον αφορά την απασχόλησή τους! Σήμερα, 4 στις 10 γυναίκες δεν έχουν ενταχθεί στην αγορά εργασίας, ενώ μία στις 5 γυναίκες είναι μακροχρόνια άνεργη και αναζητά εργασία για περισσότερα από δύο χρόνια.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι καταβάλλουν από τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στην Ευρώπη. Οι εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών στην κοινωνική ασφάλιση διαμορφώνονται στην Ελλάδα στο 34% του συνολικού κόστους εργασίας, έναντι 31% στην Ε.Ε. των 25.

Πηγή: «Τα Νέα», http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4517235&ct=3

Όλοι μας λίγο πολύ συλλογιζόμαστε, πώς είναι δυνατόν η χώρα μας να είναι σε αυτήν την κατάσταση; Πως είναι δυνατόν; Προφανώς, όχι εξαιτίας “της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης” ούτε “της γρίπης των χοίρων” ή από “τον δάκο της ελιάς”, γιατί τον περασμένο Αύγουστο αυτά δεν υπήρχαν. Από την άλλη, όμως, όλοι μας λίγο πολύ έχουμε πέσει στην παγίδα της καταστροφολογίας, κυρίως λόγω της αγανάκτησης μας.

Θα ήθελα να θίξω το παρακάτω ζήτημα: Ενώ κατά καιρούς τα Μ.Μ.Ε. μας παρουσιάζουν πράγματα που ήδη τα έχουμε βιώσει και συνεχώς μας βομβαρδίζουν με παράθυρα κωμικό-πολιτικών συνεντεύξεων, λασπολογίας και απαξίωσης της κοινωνικής ζωής και του πολιτικού συστήματος του τόπου, γιατί κανένας δεν βγαίνει να μας πει κάτι θετικό και να μας προτείνει μια ιδέα που να μας κάνει να πιστέψουμε ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν;

Δεν είναι περίεργο; Από τη μια πλευρά, δυστυχώς, τα πράγματα στην Ελλάδα μας εξελίσσονται από το κακό στο χειρότερο. Το γνωρίζουμε όλοι από πρώτο χέρι μέσα από την καθημερινότητά μας. Από την άλλη, όμως, έχουμε φτάσει στο σημείο τον μέσο Έλληνα να μην τον συγκλονίζει πλέον πιο θα είναι το επόμενο σκάνδαλο ή αν οι πολιτικοί είναι 98% ή 99% διεφθαρμένοι ή ποιος θα βγει στις ευρωεκλογές. Δυστυχώς, αυτά τα θεωρεί αυτονόητα και πιστεύει ότι δεν μπορεί να τα αλλάξει. Εκείνο που φαίνεται ότι τον ενδιαφέρει είναι να κάνει συντήρηση, οικονομία δυνάμεων και υπομονή. Γιατί πιστεύει πως τα πράγματα δεν εξελίσσονται καθόλου καλά για τη χώρα, καθημερινά χειροτερεύουν, και κάποια απρόσμενη στιγμή τα φράγματα που διατηρούν τη λεπτή εύθραυστη ισορροπία θα σπάσουν. Σκέφτεται πως σε λίγο θα έρθει το μεγάλο κύμα που όλα τα παρασύρει, και πως τότε θα πρέπει να έχει δύναμη, να γαντζωθεί από κάπου, να μην πνιγεί. Προφανώς, σκέφτεται, όχι από τους πολιτικούς ή τους τοπικούς άρχοντες. Αυτοί με την πρώτη δυσκολία θα ανέβουν στα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα και θα μετακομίσουν στα Παρίσια και στα μεγαλεία.

Αυτή η συντηρητική στάση του Έλληνα είναι καταστροφική. Τον έχουν πείσει ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει πια και ότι η καταστροφή ανά πάσα στιγμή πλησιάζει. Τον έχουν πείσει να θέσει τον εαυτό του σε κατάσταση αυτοσυντήρησης. Ότι ο γείτονάς του που τώρα λένε μια φιλική “καλημέρα”, στην ουσία κοιτάζει και αυτός πως να αυτοσυντηρηθεί και ότι σε λίγο που η κατάσταση θα ξεφύγει και θα γίνουμε μια άναρχη ζούγκλα θα γίνει και αυτός ένα θηρίο και θα είναι απειλητικός. Σαν εκείνες τις ταινίες που ο πολιτισμός έχει καταστραφεί και κοιτάζει ο ένας να φάει τον άλλον. Έχει πειστεί ο σύγχρονος Έλληνας, ότι η λέξη “Έλληνας” ταυτίζεται με τον εγωκεντρισμό, την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, συνεργασίας και αλληλεγγύης, τον ρατσισμό και τη ξενοφοβία, τη διαφθορά, την παρανομία και ακόμα πολλά αρνητικά. Τα Μ.Μ.Ε., οι πολιτικοί και το “σύστημα” είναι συνένοχοι σ’ αυτό το σκηνικό.

Κοιταχτείτε λίγο στον καθρέπτη και θέστε στον εαυτό σας το εξής ερώτημα: “Είμαι όλα αυτά που προσπαθούν να μου προσάψουν; Είμαι αυτός ο εγωκεντρικός, ο παράνομος, ο μη κοινωνικός και κατώτερος άνθρωπος που θέλουν να με πείσουν ότι είμαι;”. Σίγουρα, όλοι μας έχουμε φερθεί κάποιες φορές εγωκεντρικά, ενώ κάποιες φορές λίγο ή πολύ, ηθελημένα ή ακούσια μέσα στο σύστημα που ζούμε έχουμε παραστρατήσει από το νόμο. Και πολλές άλλες φορές κοιτάξαμε την αυτοσυντήρησή μας. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν μας κάνει παράνομους, εγωκεντρικούς ή παλιανθρώπους. Είναι άλλο πράγμα η συμπεριφορά μας, όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτό, και άλλο η αξία μας ως άνθρωποι. Όλοι μας αξίζουμε ως ανθρώπινα όντα. Όλοι μας ως Έλληνες είμαστε άξιοι. Δεν είμαστε παλιάνθρωποι, δεν είμαστε ανάξιοι, ούτε καν στο χείλος του γκρεμού. Εκείνο που πρέπει να αλλάξει είναι η αρνητική μας συμπεριφορά και πίστη απέναντι στον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας στα πλαίσια της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.

Όλα τα ανθρώπινα όντα, ανάλογα με το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα που επικρατεί προσαρμόζουν τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους. Δείτε το ως εξής: Αυτή τη στιγμή ο μέσος Γερμανός είναι ένας νομοταγής πολίτης που σέβεται τον γείτονά του, που πληρώνει φόρους, που δεν οδηγεί σαν παρανοϊκός, που είναι ενεργά πολιτικός πολίτης και πιστεύει ότι η ψήφος του έχει δύναμη και μπορεί να βελτιώσει τα πράγματα. Πάρτε αυτόν τον Γερμανό και αφήστε τον να ζήσει έναν χρόνο στην Ελλάδα. Σε πολύ λιγότερο χρονικό διάστημα από έναν χρόνο θα έχει μάθει πως να χρηματίζει, πως να οδηγάει χωρίς νόημα και αίσθηση σεβασμού, πως να προσπαθεί να επιβιώσει και να βγάλει χρήματα για να πληρώσει μετά βίας λογαριασμούς όπως της ΔΕΗ και του ΟΤΕ κλπ. Θα μάθει τέλεια τι πάει να πει ρουσφέτι, μισθός 700 ευρώ, ανασφάλιστη εργασία, μπλοκάκια, ελληνική καθημερινότητα και άλλα πολλά. Και σιγά σιγά θα αρχίσει να απεχθάνεται τον εαυτό του για αυτό που “έγινε”. Παράλληλα, πάρτε και έναν Έλληνα και βάλτε τον στη θέση του Γερμανού. Μέσα σε λιγότερο από μερικούς μήνες, ούτε καν χρόνο, ο Έλληνας θα είναι και νομοταγής και θα σέβεται το κράτος και θα γνωρίζει όρους όπως κοινωνική αλληλεγγύη, πολιτική συνείδηση, ανακύκλωση και σεβασμός στο περιβάλλον, σωστή οδήγηση κλπ. Και πολύ περισσότερο θα αρχίσει να παίρνει τα πάνω του και να νιώθει πως δεν είναι σε εμπόλεμη ζώνη, θα αρχίζει να απολαμβάνει την ηρεμία και την ευημερία που θα του προσφέρει το καλό κοινωνικό και πολιτικό κλίμα. Παρατηρήστε τους ξένους του εσωτερικού, συμπεριφέρονται όπως στην Πατρίδα τους; Προσέξτε και τους Έλληνες του εξωτερικού και θα καταλάβετε.

Είναι η πραγματικότητα που σου λέει πως ανάλογα με το περιβάλλον που ζεις προσαρμόζεις αναλόγως και τη συμπεριφορά σου. Ούτε ο Γερμανός ούτε ο Έλληνας είναι διαφορετικοί ως άνθρωποι. Ίσως σε κάποια πράγματα λόγω ιδιοσυγκρασίας και αυτά λόγω της γλώσσας και της κουλτούρας που απόκτησαν από την αγωγή και την εκπαίδευση που είχαν από παιδιά. Στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν. Ούτε ο Έλληνας ούτε ο Γερμανός ούτε ο Τζαμαϊκανός. Η συμπεριφορά και η αντίληψή μας απέναντι σε όλα αυτά που ζούμε είναι πρωτίστως θέμα παιδείας και κοινωνικού περιβάλλοντος.

Και έρχομαι εδώ να συμπληρώσω το αρχικό μου ερώτημα: Ποιους εξυπηρετεί να πιστεύουμε ότι είμαστε χαμένοι και ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και τι συμφέροντα αντιπροσωπεύουν; Μπορούμε να τους γυρίσουμε την πλάτη και να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε για τα πραγματικά ζητήματα που μας απασχολούν;

Προσωπικά, αντιλαμβάνομαι πως η αρνητική στάση του σύγχρονου Έλληνα για τη ζωή και τα δρώμενα του τόπου μπορεί να τον κρατήσει για αρκετό καιρό ακόμα εγκλωβισμένο σ’ αυτό το άχαρο σκηνικό, ίσως και δεκαετίες. Και οποιαδήποτε φράγματα σπάσουν, θα σπάσουν προμελετημένα, τόσο όσο να τον βουλιάξουν ίσα ίσα στο χείλος της απελπισίας, αλλά και να τον κρατήσουν δέσμιο στον πάτο. Ίσα-ίσα να ξεπροβάλλει το στόμα του από το νερό για να ανασάνει και αυτό είναι όλο.

Εκείνο που μπορεί να σώσει τον κάθε Έλληνα είναι η συνειδητοποίηση πως μπορεί να αλλάξει τη ζωή και τον εαυτό του προς το καλύτερο από τη μια στιγμή στην άλλη αρκεί να το θελήσει. Να δει πως δεν είναι αυτό που προσπαθούν να τον πείσουν πως είναι και να πάψει να συμπεριφέρεται όπως του επιβάλλουν να συμπεριφέρεται. Να δει τον γείτονα του, όπως θα τον έβλεπε σε καιρούς ευημερίας. Να πάψει να ψηφίζει με βάση ξεπερασμένα ρουσφετολογικά κριτήρια, αλλά να ψηφίζει και για το παιδί του γείτονα του και για όλους τους άλλους. Να ψηφίζει ως “Έλληνες” και όχι σαν “Έλληνας”. Να αρχίσει να συμπεριφέρεται όπως οι λαοί της βόρειας Ευρώπης, κι ας μην έχουμε τις ίδιες υποδομές με αυτούς. Και πόσα άλλα μπορεί να κάνει, αλλά δεν πιστεύει στη δύναμή τους. Όλα τους είναι απλές κινήσεις, πολύ απλές που όμως απαιτούν να ξεφύγουμε από τα παλιά μας αντανακλαστικά και να αρχίσουμε να συλλογιζόμαστε με θετικό τρόπο τις πράξεις μας.

Θα επαναλάβω εδώ πως ανάλογα με το πως σκεφτόμαστε κάθε στιγμή για τη ζωή μας, το “είναι” μας και τις πράξεις μας, αυτό εισπράττουμε στην καθημερινότητά μας, αυτό γινόμαστε, έτσι συμπεριφερόμαστε. Αν, αντί να σκεφτόμαστε αρνητικά, και να γινόμαστε έτσι υποχείρια αυτών που θέλουν να μας έχουν σε αυτήν την κατάσταση, αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε όλο και πιο πολύ θετικά και δημιουργικά, τότε και η ψυχολογία μας θα αλλάξει και θα γίνουμε περισσότερο θετικοί και δημιουργικοί απέναντι στον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας. Αν αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε για αυτά που κάνουν οι λαοί που ευημερούν, αν αυτά τα εισάγουμε στην προσωπική μας ζωή, αντί να περιμένουμε να τα ξεκινήσει κάποιος άλλος στη θέση μας, αν ανεβάσουμε τον εαυτό μας στα μάτια μας και πούμε ότι από αυτήν τη στιγμή, μέρα με τη μέρα θα γινόμαστε όλο και καλύτεροι, τότε σίγουρα θα προοδεύσουμε. Ακόμα και αν η κοινωνία ή ο γείτονάς μας αργήσει να μας ακολουθήσει, εμείς θα έχουμε την ευφυΐα να μην νιώθουμε “μόνοι μας” ή “αγανακτισμένοι” από αυτό, γιατί θα γνωρίζουμε πως τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, και πως με την ολοένα και καλύτερη σκέψη και τις πράξεις μας θα είμαστε ένα καλό φωτεινό παράδειγμα για τους γύρω μας. Και αν όλοι μας αρχίσουμε να παίρνουμε το φως του διπλανού μας και να προσπαθούμε να το δυναμώσουμε αντί να το σβήσουμε, όπως στην Ανάσταση το Πάσχα, τότε η κοινωνία μας σίγουρα θα βελτιωθεί.

Είναι ξεκάθαρο ότι η μεγαλύτερη δουλεία ενός λαού είναι να τον πείσουν ότι είναι στο χείλος της διαφθοράς, της καταστροφής, στο τέλμα. Για την ώρα, ας μην ψάχνουμε ενόχους και ας μη ρίχνουμε τα λάθη σε κάποιον. Είναι καιρός να επικεντρωθούμε σε αυτά που μπορούμε να βελτιώσουμε και ας παραμερίσουμε πλήρως τα αρνητικά από τη σκέψη και τις πράξεις μας. Ας μην χάψουμε το παραμύθι της καταστροφής, ούτε να πιπιλίσουμε την καραμέλα τους. Ας αντιμετωπίσουμε τα πράγματα με αξιοπρέπεια, συνέπεια χαρακτήρα, θετική στάση και δυναμισμό. Ούτε στο χείλος του γκρεμού είμαστε ούτε και τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Και παρακαλώ ας μην ακούσω ξανά κάποιο “Ναι, αλλά…”.