Πριν 11 χρόνια πρωτάκουσα το εκπληκτικό CD των στέρεο νόβα “Ασύρματος Κόσμος”. Απίστευτη ηλεκτρονική μουσική, καταπληκτικοί στίχοι που σε ταξιδεύουν μακριά για να σε προσγειώσουν αμέσως μετά στην πραγματικότητα έτσι όπως μόνο η φωνή του Κωνσταντίνου Β. μπορεί…
Μουσικά και φιλοσοφικά είμαι παιδί των Στέρεο Νόβα. Ακούω όλα τα είδη μουσικής, αλλά αυτό το συγκρότημα με αγγίζει απόλυτα. Όσες φορές και να ακούσω τα κομμάτια τους με πιάνει ενθουσιασμός, είναι σαν τη πρώτη φορά! Παραμένουν γνήσια και επίκαιρα, σταθερές αξίες, φάροι στον ωκεανό του χρόνου…
Αφιερώνω σε όλους τους φίλους τον αόρατο άνθρωπο.
Εύχομαι να μπορέσετε να το ακούσετε σύντομα.
Ο αόρατος άνθρωπος
Κάποτε ο αέρας του πολέμου
φτάνει ως εδώ με τις ράγες του τρένου
η έρημος απ’ το μυαλό ενός στρατιώτη
τα γκρεμισμένα σπίτια στο τέλος μιας πόλης
ο ήλιος ανατέλλει μέσα απ’ τη σκόνη
η πλάτη ενός ανθρώπου μεγαλώνει στην οθόνη
τώρα τα μάτια μου κοιτάζουν ευρυγώνια
κι όλες οι λέξεις στέκουν σα διαλυμένα βαγόνια
τα πρόσωπα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια
τρώνε την αλήθεια με μια σιδερένια τανάλια
κάνουν συγκρίσεις με το παγκόσμιο πρωτάθλημα
αναλογίες που παίζουν θανάσιμα
ανοίγοντας κάπου ένα νέο πόλεμο
είναι σα ν’ ανοίγεις ΜακΝτόναλντς στην ύπαιθρο
βρισκόμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε την τρέλα
μια νέα παρέλαση, την εθνική διασκέδαση
τη διεθνή διπλωματία που μοιάζει με διαφήμιση
ένα προϊόν που προσφέρει στον πολίτη μια απόδραση
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε
Αστραφτερή μέρα, σα θεός με τυφλώνεις
κόβεις στη μέση τη ζωή και με πληγώνεις
όταν το δίκιο έρχεται δεύτερο μετά το πρωτάθλημα
όταν δε ζεις τίποτα, σκέφτεσαι το διάστημα
σημειώνω μια προσπάθεια στο ημερολόγιο του χρόνου
ασπρίζουν ένα θύμα στη μέση του δρόμου
ένα χαμένο κορίτσι μάς κοιτάζει στα μάτια
γυρίζει στους δρόμους ψάχνοντας παλάτια
οι ερωτήσεις θα γίνονται κύκλοι γύρω απ’ το στόχο
δε θα μοιάζει με άνθρωπο, δε θα είναι ούτε ζώο
οι πληγές του θα τον κάνουν να μοιάζει με άλογο
στα νομικά χαρτιά δε θα υπάρχει πουθενά
όσοι τον ψάχνουν θα ψάχνουν τον αόρατο άνθρωπο
όσοι δεν τον ξέρουν θα γυρεύουν τον αόρατο άνθρωπο
είναι ο τελευταίος σχεδόν που πλησιάζει τα σύνορα
ζητάει άσυλο γιατί κουράστηκε απ’ το τίποτα
τώρα που οι βόμβες εκτοπίζουν τους πολίτες απ’ τις πόλεις
αγγίζεις τα λουλούδια και σχεδόν ματώνεις
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε
