O πρώτος μου υπολογιστής ήταν μια Amiga 500 πριν δύο δεκαετίες. Δεν είχε υποστήριξη ούτε ελληνικών ούτε ελληνικών χαρακτήρων. Αλλά και όταν ήμουν φοιτητής το 1998 οι υπολογιστές της σχολής μας και κυρίως οι εφαρμογές και οι υπηρεσίες του Διαδικτύου δεν υποστήριζαν ελληνικές γραμματοσειρές. Αυτή η κατάσταση άρχισε να αλλάζει μετά το 2002 με την έλευση των Windows XP, του Google και των διαδικτυακών εφαρμογών Web 2.0.
Μέχρι τότε, όμως, αναγκαστήκαμε τότε όλοι μας να χρησιμοποιήσουμε τα λατινοελληνικά, δηλαδή τα greeklish. Για να συμμετάσχεις στο IRC, να στείλεις ένα email στο ΥΑΗΟΟ ή να επικοινωνήσεις με TELNET, τα λατινοελληνικά (greeklish) ήταν απαραίτητα. Ήταν ένα αναπόσπαστο εργαλείο στην καθημερινή χρήση του υπολογιστή μας.

Μα ας επιστρέψουμε, όμως, στη σημερινή εποχή και ας διερωτηθούμε την αναγκαιότητα των λατινοελληνικών (greeklish). Σχεδόν όλοι οι υπολογιστές, τα σύγχρονα λειτουργικά συστήματα και οι υπηρεσίες/εφαρμογές του Διαδικτύου υποστηρίζουν την ελληνική γραμματοσειρά, τουλάχιστον μέσω της κωδικοποίησης χαρακτήρων (character encoding) UTF-8. Ακόμα και τα κινητά τηλέφωνα και πολλές άλλες ηλεκτρονικές συσκευές υποστηρίζουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τους ελληνικούς χαρακτήρες. Συνεπώς, θεωρείται αδιανόητο κάποιος να γράφει ακόμα και σήμερα σε λατινοελληνικά (greeklish), όταν δύναται να χρησιμοποιήσει το ελληνικό πληκτρολόγιο. Τι είναι αυτό, λοιπόν, που μας κάνει να συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε τα λατινοελληνικά (greeklish);

Στο παραπάνω ερώτημα θα απαντούσε σίγουρα μια εκτενής κοινωνιολογική και επιστημονική έρευνα/μελέτη κάποιου πανεπιστημίου ή ερευνητικής ομάδας. Ωστόσο, έχω την πεποίθηση ότι τα λατινοελληνικά (greeklish) υπάρχουν ακόμα κυρίως λόγω της λεξιπενίας και της γλωσσικής ένδειας που χαρακτηρίζει σήμερα ένα σημαντικό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε πως κάποιος που χρησιμοποιεί αυτήν τη μορφή γραφής έχει γλωσσικό πρόβλημα. Σίγουρα όχι. Από την άλλη μεριά, όμως, κάποιος που αντιμετωπίζει γλωσσικό πρόβλημα και δεν ενδιαφέρεται να βελτιωθεί γλωσσικώς, είναι πολύ πιθανόν να διαθέτει στο «οπλοστάσιό» του τα λατινοελληνικά (greeklish).

Η χρήση των λατινοελληνικών (greeklish) στη σύγχρονη επικοινωνία είναι πλέον ξεπερασμένη και χωρίς νόημα. Αυτό έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό σε ολοένα μεγαλύτερο αριθμό συνειδητοποιημένων Ελλήνων. Σχεδόν όλες οι ιστοσελίδες θεματικών συζητήσεων (forum) έχουν απαγορεύσει τη χρήση τους. Ολοένα και περισσότερος κόσμος που τα χρησιμοποιούσε στο παρελθόν επιλέγει πλέον συνειδητά να τα σταματήσει και στη θέση τους να γράφει με ελληνικούς χαρακτήρες και ορθή ορθογραφία.

Ο τελευταίος είναι και ο σημαντικότερος λόγος, φρονώ, που τα λατινοελληνικά (greeklish) αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Η ακαλαισθησία τους δεν προκύπτει τόσο πολύ από την αποκλειστική χρήση του λατινικού αλφάβητου, όσο από την ανορθογραφία τους. Μάλιστα, οι τελευταίες έγκυρες μελέτες φέρνουν στο φως της δημοσιότητας συγκλονιστικά στοιχεία για τις «βλάβες» που μπορούν να προκαλέσουν τα λατινοελληνικά (greeklish) στη γλωσσική ικανότητα τόσο του χρήστη τους, όσο και του αποδέκτη τους. Τα λατινοελληνικά (greeklish) βλάπτουν την ορθογραφία. Καταργούν τους κανόνες της με την έλλειψη τονισμού και των σημείων στίξης, τη χρήση αγγλικών σημείων στίξης, ενώ ενισχύουν τα ορθογραφικά λάθη (π.χ. ο αντί για ω), τα φωνητικά λάθη (κυρίως στους φθόγγους π.χ. κς αντί για ξ), τη σύντμηση λέξεων (π.χ. tespa αντί τέλος πάντων, tpt αντί για τίποτα, dld αντί για δηλαδή κ.α.), τη λάθος χρήση χρόνου ή προσώπου στα ρήματα, τη λάθος πτώση στα ουσιαστικά και την αντικατάσταση λέξης με άλλη, με εντελώς διαφορετική σημασία. Με το πέρασμα του χρόνου η γλωσσική ικανότητα του χρήστη τους ολοένα και φθίνει.

Αφού το σκέφτηκα προσεκτικά τον τελευταίο καιρό, θεωρώ και κρίνω φρόνιμο και εγώ με τη σειρά μου να ζητήσω από όλον τον κόσμο που επικοινωνούμε να μην χρησιμοποιούμε τα λατινοελληνικά (greeklish) πια. Και αυτό συνειδητά, διότι μπορούμε να αντιληφθούμε τους λόγους και να συνειδητοποιήσουμε την αξία του ελληνικού αλφάβητου.

Τουλάχιστον, αν το μέσο επικοινωνίας δεν υποστηρίζει ελληνικούς χαρακτήρες, καλό θα ήταν να τηρούνται στο έπακρο οι κανόνες ορθογραφίας και το επίσημο πρότυπο μετατροπής του ελληνικού αλφάβητου στο αντίστοιχο λατινικό. Έτσι τουλάχιστον θα μπορούσε το κείμενο να έχει τον μέγιστο βαθμό αναγνωσιμότητας και να κουράζει λιγότερο, αν και αυτό είναι αναπόφευκτο. Αντί, λοιπόν, κάποιος να γράψει ένα κείμενο χωρίς να προσέχει τους κανόνες ορθογραφίας, καλό είναι να προσπαθήσει τουλάχιστον να συσχετίσει επακριβώς έναν προς έναν τους λατινικούς χαρακτήρες με τους αντίστοιχους ελληνικούς στη χρήση των λατινοελληνικών (greeklish) χρησιμοποιώντας τη “μετατροπή του ελληνικού αλφαβήτου με λατινικούς χαρακτήρες (ΕΛΟΤ 743)“, το οποίο είναι το ελληνικό αντίστοιχο του διεθνούς ISO 843:1997.

Θεωρώ ότι ο αναγνώστης μπορεί να αντιληφθεί πόσο ακαλαίσθητη και χωρίς νόημα είναι η χρήση του λατινικού αλφάβητου στην ελληνική γλώσσα. Το τελευταίο εφευρέθηκε με βάση το προϋπάρχον ελληνικό αλφάβητο. Γιατί, λοιπόν, να χρησιμοποιούμε για τη γραφή των ελληνικών μας το λατινικό αλφάβητο, το οποίο γεννήθηκε από το δέος και το θαυμασμό του δυτικού πολιτισμού προς το αντίστοιχο ελληνικό; Έχουμε ένα πανίσχυρο εργαλείο και θα έπρεπε να το χρησιμοποιούμε με περιφάνεια και ενθουσιασμό.

Διαβάστε επίσης:

Πρόβλημα… orthografias. Η χρήση των greeklish από τους νέους βλάπτει σοβαρά τη γλώσσα
Τα greeklish βλάπτουν την ορθογραφία
Τα greeklish και η Ορθογραφία στο Διαδίκτυο
Netschoolbook: Αφιέρωμα στη χρήση των greeklish
Σήμα κινδύνου από σαράντα ακαδημαϊκούς
Wikipedia: Greeklish

Εργαλεία μετατροπής λατινοελληνικών σε ελληνικούς χαρακτήρες:

http://tools.wcl.ece.upatras.gr/degreeklish/index.php

http://services.innoetics.com/greeklish/

http://speech.ilsp.gr/greeklish/greeklishdemo.asp

http://www.e-greeklish.gr/greeklish-to-greek

Update 9 Σεπτεμβρίου, 2013

Ο κύριος Σαραντάκος γράφει σήμερα ένα πολύ καλό κείμενο στο ιστολόγιό του σχετικά με το θέμα των γκρίκλις. Σύμφωνα με τη γνώμη του, τα γκρίκλις δεν αποτελούν απειλή για τη γλώσσα, ενώ ακόμα δεν έχουν γίνει σοβαρές μελέτες που να μας δίνουν στοιχεία για την επιρροή τους στον γραπτό λόγο. Τρία χρόνια αφού έχω γράψει το παρόν άρθρο, θα συμφωνήσω με τον κύριο Σαραντάκο ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι ακόμα άτρωτο. Όπως και το γεγονός ότι τα γκρίκλις είναι απαραίτητα στις ηλεκτρονικές συσκευές για λόγους οικονομίας χαρακτήρων. Από την άλλη πλευρά, τα θεωρώ ακαλαίσθητα, ειδικά όταν κάποιος έχει τη δυνατότητα να γράψει με ελληνικούς χαρακτήρες και δεν το κάνει. Επίσης, θα χαρακτήριζα και εγώ με τη σειρά μου “υπερβολικούς” τους χαρακτηρισμούς στην εκστρατεία των Ράδιο Αρβύλα, η οποία ξεκίνησε αργότερα από την εγγραφή αυτού του άρθρου. Παρατηρώ, όμως, ότι στα 3 αυτά χρόνια υπήρξε ένα πολύ δυνατό ρεύμα στη χρήση του ελληνικού αλφαβήτου, π.χ. στα φόρουμς, γεγονός που δείχνει ότι εμείς οι Έλληνες αγαπάμε τη γλώσσα μας.
Παρακάτω παραθέτω το κείμενο του κύριου Σαραντάκου. Η πηγή είναι από την ιστοσελίδα του “Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία” και η διεύθυνση του άρθρου είναι η http://sarantakos.wordpress.com/2013/09/09/pianoboomerang/#more-9625

Πιάνο και μπούμεραγκ

Αναρτήθηκε από τον/την sarant στο 9 Σεπτεμβρίου, 2013

Οι τακτικοί φίλοι του ιστολογίου ξέρουν τι είναι ο Νόμος του Μπούμεραγκ: είναι ο νόμος σύμφωνα με τον οποίο, όταν κάποιος στο Διαδίκτυο θελήσει να καυτηριάσει τα γλωσσικά λάθη ή τις λειψές γνώσεις κάποιου άλλου, γίνεται μια συνωμοσία του σύμπαντος και στην ίδια πρόταση κάνει κι ο ίδιος γλωσσικό λάθος. Ο Νόμος έχει επιβεβαιωθεί δεκάδες, εκατοντάδες ίσως φορές, στο σημερινό όμως άρθρο θα δούμε μια επέκταση του πεδίου εφαρμογής του, αφού φαίνεται ότι ισχύει όχι μόνο στο Διαδίκτυο αλλά και στις εφημερίδες.
Στη χτεσινή Καθημερινή, η γνωστή πιανίστρια Έφη Αγραφιώτη δημοσίευσε μια επιφυλλίδα για θέματα γλώσσας (περίπου), με τον μάλλον μακροσκελή τίτλο Η γλώσσα ως καταφύγιο αισθήσεων με ορθογραφία που δίνει εικόνα και νόημα. Το άρθρο ξεκινάει με μια ακόμα ιερεμιάδα κατά των γκρίκλις, που η αρθρογράφος θεωρεί σωστό να τα γράφει greeklish, παρόλο που τόσο την ενοχλεί το λατινικό αλφάβητο! Και στην πρώτη κιόλας αράδα, ο Νόμος του Μπούμεραγκ βρίσκει μιαν ακόμα πανηγυρική επιβεβαίωση. Παραθέτω όμως ολόκληρο το άρθρο, δεν είναι και μεγάλο.
Greeklish! Η απέραντη κακοποίηση που εχρήσθη κουλτούρα, χωρίς αντίσταση, ικανή να αποτρέψει την επιδρομή του «τίποτα» εναντίον μιας γλώσσας ριζωμένης στις διαδρομές της οικουμένης. Μια γλώσσα καταφύγιο αισθήσεων που η ορθογραφία της έχει εικόνα, νόημα, παραπέμπει και οδηγεί τη λέξη στην έννοια και την έννοια στη λέξη.
Η ανάγκη του διαδικτυακού λόγου, θα πει κάποιος, καθαιρεί την ανάγκη της ορθογραφίας. Εχουμε ωραιότατες ελληνικές γραμματοσειρές και αυτόματη διόρθωση στον υπολογιστή και στα νέα τηλέφωνα, για όσους είναι ανορθόγραφοι. Ανορθόγραφος όμως μετά από δεκάδες ώρες μαθημάτων και φροντιστηριακή υποστήριξη χιλιάδων ευρώ, δικαιολογείται;
Μήπως ούτε το πλούσιο Διαδίκτυο δεν βοηθάει να ζήσουμε καλύτερα; Μήπως όσο μας καλεί στην υπεραπλούστευση τόσο μας απομακρύνει από εμάς τους ίδιους; Μήπως η αδυναμία επικοινωνιακής συνεργασίας, η ανίσχυρη διαπροσωπική σχέση, έχει χορηγό τη μοναξιά; Δείτε προσεκτικά μικρούς και μεγαλύτερους στους δρόμους. Κρατούν το κινητό σαν αξίας συνεργάτη, μιλούν μεγαλόφωνα, σαν να είναι μόνοι, για ώρες λέγοντας πολλές ασυναρτησίες και μάλιστα σε μια γλώσσα φθαρμένη, άσχημη, ακαλαίσθητη που αποτελείται από πενήντα λέξεις και δέκα Ο.Κ.

Μας φταίει ετούτη η θάλασσα των αδιεξόδων που προκύπτει από τα οικονομικά χάλια, μας φταίει που το σύστημα δεν βοηθάει και που η παιδεία δεν είναι αντάξια του ιδανικού. Μόνο που η κρίση στην παιδεία ξεκινάει από τον αμοραλισμό κι αυτός γεννιέται από την αταξία που συμπλέκεται στο κενό εγώ μας.
Ανάγκη ποιοτικής βοήθειας
Την παθητική μας ανυπαρξία πρέπει να πολεμήσουμε κατά μόνας, εκλογικεύοντας την άνευ όρων αποδοχή όσων υπόσχονται να ενεργούν αντί ημών. Η γλώσσα, οι τέχνες και η φύση μπορούν να προσφέρουν εξαιρετικά ποιοτική βοήθεια. Δεν αντιλέγω ότι χρειαζόμαστε παιδεία και στη γλώσσα και στην τέχνη όπου τα πράγματα ακούμπησαν το μηδέν. Οι διαπιστώσεις δεν βελτιώνουν τίποτε. Η παιδεία της τέχνης και η παιδεία της γλώσσας θα μπορούσαν να λειτουργούν σαν αδελφές ψυχές αν οι υπάρχοντες δάσκαλοι ελληνικής είχαν εκπαίδευση στις καλές τέχνες και οι καλλιτέχνες είχαν καλή εκπαίδευση στην ελληνική γλώσσα. Προσωπικά πιστεύω στη δύναμη αυτής της συνεργασίας όσο κι αν ακούγεται ρομαντικό. Πάρα πολλοί δεν θα συμφωνήσουν, ναι.
Ενας Ευρωπαίος βουλευτής είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον: «χωρίς την ελληνική γλώσσα είναι σαν να μιλάμε για χρώματα σε τυφλό άνθρωπο». Στο ίδιο περίπου πλάνο, ο Δημήτρης Μητρόπουλος είχε πει: «η γλώσσα της ψυχής και η γλώσσα του νου πρέπει να λειτουργούν μαζί, να δίνουν με λέξεις ήχους με ήχους λέξεις. Στους Ελληνες που έχουν αυτή τη γλώσσα και αυτή την ψυχή, είναι απλό αν προσπαθήσουν. Η ζωή θα γίνει καλύτερη έτσι».
Θα γυρίσω πάλι στον Ελύτη παντρεύοντας τις σκέψεις μου: «Το μυαλό μας κάνει μαιάνδρους απίθανους προκειμένου στο μέλλον να σταδιοδρομήσει στα εργαστήρια, στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, οπουδήποτε οσφραίνεται όφελος χειροπιαστό». Αλλά «Λίγη ξερή, τριμμένη στα δάχτυλά σου, μέντα σε πάει ολόισια στη σκέψη των Ιώνων. Τα χάδια σου είναι η μετάθεση μιας απαλής μουσικής, με όλα τα andante και τα allegro της, πάνω στην επιδερμίδα. Κι εκείνο το φυτό αντικρύ σου, που διαιρεί άνισα πλην σωστά το χώρο, είναι η αόρατη γεωμετρία που διέπει στο βάθος ολάκερη την οικουμένη. Να, αυτή είναι μια ελευθερία πραγματική, που έχει τη δύναμη τη γενική ν’ αναστέλλει όλες τις επιμέρους αναστολές σου και να σε κάνει, κάθε φορά που τρως μια συναγρίδα ψητή, να τρως κι από λίγο Αιγαίο, με αντίς λεμόνι δυο τρεις οξείς στίχους του Αρχίλοχου» (από τη Μέθοδο του ΑΡΑ).
Η τελευταία παράγραφος είναι παρμένη από κείμενο του Ελύτη, και δεν ξέρω αν έχει πολλή σχέση με τα γκρίκλις -και ασφαλώς καμία με τον Νόμο του Μπούμεραγκ. Στις πρώτες όμως παραγράφους, η κυρία Αγραφιώτη, αφού τα ψάλει στα γκρίκλις και στη γλώσσα του Διαδικτύου, κάνει την εξής ρητορική ερώτηση:
Ανορθόγραφος όμως μετά από δεκάδες ώρες μαθημάτων και φροντιστηριακή υποστήριξη χιλιάδων ευρώ, δικαιολογείται;
Αν κρίνουμε από το μεγαλοπρεπές ορθογραφικό λάθος που έχει κάνει η ιδια στην πρώτη κιόλας γραμμή του κειμένου της (Η απέραντη κακοποίηση που εχρήσθη κουλτούρα), ασφαλώς η ερώτησή της έχει χαρακτήρα αυτοκριτικής -τζάμπα πήγαν τα χιλιάρικα, δεν έμαθε η κυρία Αγραφιώτη ότι άλλο το χρίζω (κυριολεκτικά σημαίνει αλείφω, μεταφορικά “απονέμω τίτλο ή ιδιότητα σε κάποιον/κάτι που δεν τα αξίζει”) και άλλο το χρήζω (έχω ανάγκη από…).
Επιπλέον, η κ. Αγραφιώτη πιάνεται ασυνεπής διότι δεν εφαρμόζει η ίδια τις συμβουλές που δίνει όταν λέει ότι Έχουμε ωραιότατες ελληνικές γραμματοσειρές και αυτόματη διόρθωση στον υπολογιστή και στα νέα τηλέφωνα, για όσους είναι ανορθόγραφοι, Το βάρβαρο “εχρήσθη” το κοκκινίζει ο κ. Σπελ Τσέκερ, διότι δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιος τύπος. Το “χρίζει” μπορεί να μπερδευτεί με το “χρήζει”, αλλά τύπος “χρήζομαι” δεν υπάρχει, άρα ούτε και τ. “εχρήσθη” -μακριά από μας.
Αν πάμε στην ουσία του θέματος, τα γκρίκλις (εγώ επιμένω να τα γράφω έτσι), θα αντιγράψω (επικαιροποιώντας το) κάτι που είχα γράψει πριν από δύο χρόνια, όταν είχαμε συζητήσει ξανά το θέμα με αφορμή, τότε, τη γλωσσοσωτήρια εκστρατεία των Ράδιο Αρβύλα.
Δεν νομίζω ότι τα γκρίκλις συνιστούν απειλή για τη γλώσσα μας και ομολογώ ότι βρήκα επιφανειακή, παραπλανημένη και, θα το πω, δημαγωγική την εκστρατεία που έχουν ξεκινήσει οι Ράδιο Αρβύλα. Οι βαριές εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στο διαφημιστικό σποτ τους (έγκλημα, καταστροφική συνήθεια, μπορεί να καταργήσει (!) τον ελληνικό γραπτό λόγο) δεν στηρίζονται πουθενά και παραπέμπουν στις χειρότερες στιγμές του κινδυνολογικού κίτρινου Tύπου.
  Μόνο μια έρευνα έχει γίνει για τα γκρίκλις, και αυτή παρουσιάστηκε στρεβλά (και κινδυνολογικά) από τον Tύπο. Οι ίδιοι οι συντελεστές της έρευνας με επόμενη ανακοίνωσή τους (που βέβαια θάφτηκε) τόνισαν ότι «η έρευνα δεν ήταν πανελλαδική και δεν θεωρείται δόκιμο να προβαίνει κανείς σε γενικεύσεις, κινδυνολογώντας με ευκολία για την «απειλή» που δέχεται η ελληνική γλώσσα».
Οπότε, μέχρι να γίνει μια σοβαρή έρευνα, είναι εντελώς αναπόδεικτο ότι «τα γκρίκλις βλάπτουν»· και, έτσι κι αλλιώς, το να λέμε ότι «τα γκρίκλις βλάπτουν τη γλώσσα» δείχνει ότι έχουμε μπερδέψει γλώσσα και γραφή, που βέβαια δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Τα γκρίκλις χρησιμοποιούνται κυρίως σε μέσα όπως το κινητό τηλέφωνο ή σε περιβάλλοντα όπως το twitter και το τσατ, όπου το βασικό ζητούμενο είναι η ταχύτητα. Πρόκειται για σχεδόν προφορικό λόγο, που γι’ αυτό άλλωστε χρησιμοποιεί και στενογραφικά τεχνάσματα. Ούτε καθαυτή η χρήση λατινικού αλφαβήτου, ούτε οι συντμήσεις, του τύπου τεσπα (τέλος πάντων), πρκλ (παρακαλώ), τπτ (τίποτα) αποτελούν κίνδυνο για τη γλώσσα – αρκεί να θυμίσω ότι χρησιμοποιούνται κατά κόρον π.χ. στο στρατό ή ότι χρησιμοποιούνταν επίσης κατά κόρον από τους βυζαντινούς γραφείς· όποιος έχει μελετήσει χειρόγραφα, ξέρει ότι, π.χ. ανος ήταν ο άνθρωπος, ανους το «ανθρώπους» και ανινος το «ανθρώπινος». Κι όμως, η γλώσσα… άντεξε!
Νομίζω όμως ότι υπάρχει και οικονομικός λόγος που ευνοεί τη χρήση των γκρίκλις στα κινητά τηλέφωνα, κι αυτόν τον παραβλέπουν οι Ράδιο Αρβύλα και η κυρία Αγραφιώτη: αν δεν κάνω λάθος, με βάση το πρότυπο GSM, σε ένα γραπτό μήνυμα χωράνε 160 χαρακτήρες των 7 bit (160×7=1120) ή 70 χαρακτήρες των 16 bit (70×16=1120). Αν ξεπεράσεις το όριο αυτό, το μήνυμα χρεώνεται διπλό. Οι λατινικοί χαρακτήρες είναι εφτάμπιτοι, ενώ οι ελληνικοί με πεζά είναι οχτάμπιτοι. Επομένως, με τα γκρίκλις μπορείς να γράψεις υπερδιπλάσιες λέξεις απ’ ό,τι με τα ελληνικά πεζά, κάτι σημαντικό σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Άλλωστε, αφού η κυρία Έφη Αγραφιώτη κόπτεται για θέματα ορθογραφίας και καλαισθησίας, θα έκανε καλύτερα αν εστίαζε τις προσπάθειές της σε πιο στοχευμένα διαβήματα. Ας πούμε, θα μπορούσε να προσπαθήσει να πείσει τους ιδιοκτήτες εφημερίδων και τηλεοπτικών σταθμών να υιοθετήσουν επιτέλους τα τονούμενα κεφαλαία και όχι άτονα όπως κάνουν τώρα όλες ανεξαίρετα οι εφημερίδες. Πρόκειται για κάτι που κατά την ταπεινή μου γνώμη βλάφτει πολύ περισσότερο από τα γκρίκλις, διότι αλλοιώνει την επίσημη γραφή της ελληνικής σε μέσα επικοινωνίας μεγάλου κύρους, όπως είναι οι εφημερίδες και η τηλεόραση, μια και η μη χρήση του τόνου στα κεφαλαία από τις εφημερίδες και την τηλεόραση δημιουργεί στον έφηβο την εντύπωση ότι η χρήση του τόνου είναι προαιρετική. Μάλιστα, κατά σύμπτωση, το ίδιο το όνομα της κυρίας Αγραφιώτη γράφεται άτονα, άρα ανορθόγραφα, στις εφημερίδες -πώς το άντεξε;
Τέλος, επειδή ο δάσκαλος πρέπει να δίνει ο ίδιος το παράδειγμα, βρίσκω οξύμωρο κάποιος που ενοχλείται από τα γκρίκλις να τα γράφει greeklish, δηλαδή να χρησιμοποιεί το λατινικό αλφάβητο, την κυριαρχία του οποίου υποτίθεται ότι θέλει να καταπολεμήσει!
Υπάρχει και κάτι άλλο στην επιφυλλίδα της κ. Αγραφιώτη με το οποίο διαφωνώ. Εννοώ τη διαβεβαίωση ότι “Ένας Ευρωπαίος βουλευτής είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον: «χωρίς την ελληνική γλώσσα είναι σαν να μιλάμε για χρώματα σε τυφλό άνθρωπο»”. Αυτό είναι μύθος, και μάλιστα μύθος ξεσηκωμένος από το Λερναίο κείμενο, το οποίο αναφέρει: Γι’ αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα. Πρόκειται για τον γνωστό μύθο των “Βάσκων ευρωβουλευτών”, που τον πλασάρει μεταξύ άλλων ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης. Από πολύ κακόφημα σοκάκια αντλεί το υλικό της η κ. Αγραφιώτη -μάλλον θα τρίζουν τα κόκαλα του Ελύτη να κάνει παρέα με τους Λερναίους αγύρτες!