Παρ’ όλο που μένω στο Ντούισμπουργκ, ομολογώ πως η μεγάλη μου αγάπη είναι το Ντίσελντορφ (Düsseldorf). Μου αρέσει πολύ αυτή η πόλη, αλλά δεν μπορώ να μετακομίσω ακόμα σ’ αυτήν, λόγω των ακριβών ενοικίων της. 

Στην καθημερινή μου διαδρομή προς στη δουλειά στο Ντίσελντορφ βλέπω τις περισσότερες φορές όμορφες εικόνες και παραστάσεις. Υπάρχει πάντα κάτι εκεί, το οποίο σε περιμένει να το ανακαλύψεις.

Για παράδειγμα, πριν δύο μήνες μου προξένησε μεγάλη εντύπωση ένα ράφι βιβλιοθήκης που υπήρχε σε ένα πάρκο κοντά στη δουλειά μου.

Το μήνυμα πάνω στην “Ανοιχτή βιβλιοθήκη”, όπως ονομάζεται αυτή η κίνηση, καλεί τους πολίτες να επιλέξουν ένα βιβλίο της αρεσκείας τους και να το ξεναγήσουν σε κάποιο παγκάκι, στον δρόμο ή σε κάποιο καφέ. Ο πολίτης μπορεί είτε να κρατήσει το βιβλίο είτε να το επιστρέψει είτε να το αντικαταστήσει με ακόμα περισσότερα βιβλία. Μπορεί, επίσης, να αφήσει κάποιο σχόλιο μέσα στο βιβλία: Περί τίνος πρόκειται; Για ποιόν λόγο θέλει να δωρήσει τα βιβλίο; Έχει το βιβλίο κάποια ιδιαίτερη ιστορία; 

Ακόμα περισσότερο μου άρεσε ένα συμπληρωματικό μήνυμα για τα παιδιά, γραμμένο στην τοπική διάλεκτο του Ντίσελντορφ, η οποία είναι τα Κάτω Γερμανικά (Niederdeutsch). Η γλώσσα αυτή είναι πολύ κοντά στα Ολλανδικά.

Λίγο πιο κάτω είδα σε ένα περίπτερο. Εκεί υπήρχε πάντα μια πινακίδα ότι απαγορεύονται τα σκυλιά, οπότε κάποιος σωστός γκραφιτάς πέρασε το δικό του μήνυμα!

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς εργαζόμουν μέχρι τις 10 το βράδυ. Μόλις τελείωσα έφυγα με το ποδήλατο καρφί για την παλιά πόλη. Είχε πάρα πολύ κόσμο και η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή, με πολύ κέφι και καλή διάθεση. Με την αλλαγή του κόσμου άρχισαν τα βεγγαλικά, οι κροτίδες, οι δυναμίτες, οι ωρολογιακές βόμβες, οι επιχειρήσεις ριφιφι, τα αντιαεροπορικά βλήματα και οτιδήποτε άλλο θα έκανε τον κύριο Νόμπελ να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση. Νέοι, μικροί, μεγάλοι, παππούδες, γιαγιάδες, πυρομανείς και σεληνιασμένοι άναβαν ότι εύρισκαν μπροστά τους, αρκεί αυτό να έσκαγε θεαματικά. Αν τους βρίσκονταν καμιά ατομική βομβίτσα εύκαιρη εκεί κοντά, δεν χρειάζεται να πολυαναλύσω με πόση προσοχή… θα την είχαν πυροδοτήσει!

Εκείνη η ώρα θα πρέπει να ήταν όπου οι απανταχού “κλανιάρηδες” βγήκαν και αυτοί οι κακόμοιροι στον δρόμο με σκοπό να μπορέσουν απολαύσουν επιτέλους το “βίτσιο” τους χωρίς να φοβούνται την δημόσια κατακραυγή. Τα πυκνά σύννεφα μεθανίου που συγκεντρώθηκαν σε εκείνο τη σημείο πάνω από τον Ρήνο ενίσχυσαν την ισχύ των πυροτεχνημάτων. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό και δυστυχώς το παρακάτω βίντεο που τράβηξα με το κινητό δεν αρκεί από μόνο του για να μεταφέρει αυτήν την πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία. Έχω την υποψία ότι όλο αυτό το πλήθος που έβλεπα, πρέπει να ήταν τύποι και τύπισες που δεν έχασαν την “ευκαιρία”. Η γη κάτω από τα πόδια μου έτρεμε σαν σεισμός και δεν μου φαίνεται αυτό να ήταν από τα βεγγαλικά…

Να ευχηθώ και εγώ με τη σειρά μου, έστω και καθυστερημένα, ο καινούριος χρόνος να μας πάει καλά με υγεία και προκοπή!