Posts

Τι έμαθα στη χώρα των ιστολογίων

by admin | 2 Apr 2020 | Προσωπικά άρθρα

Πάνε σχεδόν δώδεκα χρόνια από τότε άνοιξα αυτό το μπλοκ. Νομίζω ότι ύστερα από τόσο καιρό καλό θα ήταν να κάνω μια μικρό απολογισμό και να γράψω εδώ κάποια πολύ σημαντικά συμπεράσματα και διαπιστώσεις.

Έχω γράψει πολλά άρθρα τα οποία σήμερα δεν μου αρέσουν.

Ναι, και ντρέπομαι για κάποια από αυτά. Πάντα σε αυτά που έγραφα προσπαθούσα να βγάζω στον αέρα τις ιδέες μου, τα συναισθήματά μου, τις αντιλήψεις μου και όλα αυτά που συγκροτούν την προσωπικότητά μου. Διαβάζοντας τα γραπτά μου τότε και σήμερα βλέπω μια πορεία πολλών διαφορετικών “εγώ” μου. Απορώ κάποιες φορές, αν ήμουν εγώ αυτός που έγραψε ή σκεφτόταν αυτά τα πράγματα. Άλλες φορές παίρνω απόσταση και άλλες έρχομαι πιο κοντά στον άνθρωπο εκείνο. Κάποια από αυτά που διαβάζω ακόμα μου αρέσουν. Και κάποια άλλα με απογοητεύουν, με θλίβουν. Απορώ, πώς μπόρεσα να εκφράσω κάτι τέτοιο, πώς είναι δυνατόν να σκέφτηκα κάτι τόσο ανούσιο, τόσο ρηχό… Κι όμως, εγώ τα έγραψα τότε όλα αυτά. Εγώ ήμουν. Και δεν αποκλείεται – είναι μάλλον σίγουρο – να γράφω και σήμερα πράγματα, τα οποία θα τα κοιτάζω αύριο και θα σκέφτομαι το ίδιο.

Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι είναι πολύ δύσκολο ο καθένας μας να ξεφύγει από λάθος σκέψεις, πλάνες κοινωνικής συμμόρφωσης και ελέγχου, αρρωστημένες συμπεριφορές και την επιρροή από τα πάθη και τα προσωπικά “κολλήματά” του. Μπορώ, όμως, να προσπαθήσω να τα περιορίσω όλα αυτά, όσο πιο πολύ μπορώ. Να μαθαίνω να ελέγχω τις σκέψεις και τα γραπτά μου. Τις πράξεις μου, τη συμπεριφορά μου, τις ιδέες και τους στόχους μου. Μαθαίνοντας να δίνω βάρος στο ευρύ feedback των ανθρώπων που με παρατηρούν και με ζουν και θέλουν να μου πουν τι βρίσκουν σωστό και λάθος στα παραπάνω. Χωρίς να εξαρτώμαι από αυτό, αλλά και χωρίς να μην του δίνω τη βαρύτητα που του πρέπει. Και να μην ξεχνώ ότι η αρμονία ανάμεσα σε αυτά τα δύο είναι δυναμική, πάντα αλλάζει.

Η υπερβολική ενασχόληση με την πολιτική με αλλοτριώνει.

Ένα καλό παράδειγμα άρθρων μου και γραπτών μου που δεν μου αρέσουν είναι τα περισσότερα εκείνα στα οποία ασχολούμαι με την ελληνική πολιτική, προσπαθώντας να υποστηρίξω όσο μπορώ την πολιτική μου άποψη εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Είναι λάθος. Ακόμα περισσότερο, όταν αυτό γίνεται στο προσωπικό μου μπλοκ. Είναι σαν μια “μόλυνση”.

Ναι, εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολιτικά όντα και σίγουρα υπάρχει νόημα στην ενασχόληση με την πολιτική και με τα θέματα της κοινωνίας μας. Αλλά, όταν αυτό γίνεται υπέρμετρα, όταν κυρίως το πάθος και τα συναισθήματα είναι οδηγοί της πένας, τότε μαζί μ’ αυτά θα αναδυθούν και ο μικρός δικτάτορας και φασίστας που κρύβονται μέσα μας, όπως κάποτε είχε επισημάνει ο αείμνηστος Χατζιδάκις. Η παιδεία μας, οι τρόποι μας, η αγωγή μας, όλα αυτά τότε πάνε περίπατο.

Και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση δεν κανόνα. Ζώντας στο εξωτερικό ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω στην Ελλάδα που μπέρδεψα τα πολιτικά ζητήματα με τα κομματικά. Την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με την κομματική αλλαγή. Τύφλα και πόλωση. Χωρίς να βλέπω, ότι αυτοί που κυβερνούν τη χώρα μου δεν είναι τα κόμματα, αλλά μια μεγάλη κάστα συγκεκριμένων ανθρώπων. Αυτή η κάστα είναι βαθιά ριζωμένη παντού μέσα στην ελληνική κοινωνία από τότε που γεννήθηκε το ελληνικό κράτος, σε όλους τους τομείς και τις εμφάσεις της, και δεν ξεριζώνεται έτσι εύκολα. Θέλει να περάσουν δεκαετίες, να αλλάξουν οι συνθήκες μέσα και έξω από την Ελλάδα, να επέλθει με κάποιον τρόπο η κατάλληλη παιδεία και σιγά-σιγά να αρχίσουμε να ωριμάζουμε ως κοινωνία. Και εγώ να θέλω να τα προλάβω όλα αυτά μέσα σε μερικούς μήνες ή χρόνια. Δεν ξέρω, αν η απόγνωση της γνώσης ότι όλα αυτά δεν γίνονται μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ήταν εκείνη που με οδήγησε να γράψω τόσο πολωμένα, προσπαθώντας να κρυφτώ από την τελευταία. Ή να την πολεμήσω, ελπίζοντας στο αδύνατο. Τι σημασία έχει, όμως, αυτό, όταν έφτασα να “μολύνω” το ιστολόγιό μου με πολιτικό-κομματικά κείμενα; Υπήρξαν και υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου πάνω στην πολιτική. Αυτό θα έπρεπε να μας φέρει πιο κοντά για να συζητήσουμε τις διαφορές μας, παρά να μας απομακρύνει και να μας κάνει να μην μιλάμε μεταξύ μας.

Λάθος, λοιπόν, μεγάλο τα πολλά άρθρα για την πολιτική εδώ μέσα. Αυτό το ιστολόγιο δεν είναι και δεν πρέπει να είναι πολιτικό.

Υπάρχει πολλή παραπληροφόρηση και περιττή πληροφορία εκεί έξω.

Πάρα πολλά fake news και hoaxes, πάρα πολύ άκριτη αναμετάδοση ειδήσεων, χωρίς πηγές ή χωρίς έλεγχο αυτών όταν αυτές δηλώνονται. Και εγώ σίγουρα έχω πέσει στην παγίδα της γρήγορης αναμετάδοσης κάποιας είδησης, τουλάχιστον στις αρχές του ιστολογίου. Τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ πιο προσεκτικός και προσπαθώ πάντα να δηλώνω τις πηγές αυτών που γράφω. Βλέπω, όμως, ότι κάποτε πόσταρα και θέματα τα οποία σήμερα θεωρούνται τετριμμένα ή ασήμαντα για να αφιερώσει κάποιος έστω και λίγο χρόνο για αυτά. Βέβαια, τότε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν στο ξεκίνημά τους και δεν είχαμε κορεστεί από όλα αυτά. Κάθε ανάρτηση ίσως είχε και κάτι καινούριο να μας πει, ακόμα και τετριμμένο. Ύστερα από τόσα χρόνια έχουμε “μπουχτίσει” από κάθε είδους ανάρτηση μπορεί να υπάρξει. Το facebook και άλλα τέτοια μέσα είναι υπερφορτωμένα με τα ίδια και τα ίδια. Μόνο το twitter έχει κάτι καινούριο να μου πει, αλλά και αυτό ψάχνοντας αρκετά να βρω σε ποιους λογαριασμούς θα στραφώ. Συνειδητοποιώ ότι έχουμε μπερδέψει τη χρήσιμη γνώση με τη βιαστική γρήγορη πληροφορία.

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που έχω σταματήσει εδώ και καιρό να ποστάρω “για να ποστάρω” ή “για να προλάβω να διαδώσω την πληροφορία”. Τώρα, αν έχω κάτι να γράψω, θα σκεφτώ αν αυτό έχει νόημα να γραφτεί. Κι αν ξεχάσω να το γράψω, πάλι δεν πειράζει. Δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να το γράψει πρώτος, κάποιος άλλος θα το γράψει στη θέση μου. Ο κόσμος συνεχίζει να προχωράει, ακόμα και χωρίς εμένα. Μα, αν είναι να γράψω κάτι, τουλάχιστον να έχει κάτι να πει. Έστω σε εμένα τον ίδιο. Έστω για την πάρτη μου, που λέει και ο λαός μας.

Τα ιστολόγια είναι υπέροχα. Τουλάχιστον για εμάς προσωπικά.

Σχεδόν δώδεκα χρόνια και βλέπω τη διαδρομή. Έχω facebook από το 2007. Και λογαριασμούς και σε άλλα μέσα. Αλλά το ιστολόγιο είναι κάτι πιο προσωπικό, πιο όμορφο. Ειδικά, όταν γράφεις εσύ ο ίδιος, όπως όταν θα έγραφες ένα ημερολόγιο ή ένα βιβλίο. Είναι κάτι πιο ζεστό, κάτι που μένει πιο πολύ σε σχέση με τον γρήγορο συρμό π.χ. του facebook. Το βλέπω και σε άλλα ιστολόγια προσωπικής φύσεως. Τα λατρεύω! Μ’ αρέσει να διαβάζω αυτά που γράφουν οι άνθρωποι σε αυτά, έρχομαι πιο κοντά τους, νοιώθω και εγώ ένα μικρο κομμάτι αυτού του ψηφιακού-κοινωνικού οικοσυστήματος. Γιατί τα ιστολόγιά μας είναι ανοιχτά στον έξω κόσμο, σαν φάροι ακτινοβολούν στα πελάγη των social media, φανερώνοντας τις ακτογραμμές του πραγματικού κόσμου, των πραγματικών ανθρώπων. Κάτι απ’ όλα αυτά κάνει και το twitter, όπου και εκεί οι άνθρωποι γράφουν ανοιχτά και φανερά αυτό που θεωρούν είδηση. Αλλά εκεί χάνεσαι πιο εύκολα στην περιττή και φευγαλέα πληροφορία.

Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος, αλλάζω συνεχώς.

Κοιτάζοντας μέσω του ιστολογίου πίσω στο παρελθόν αντιλαμβάνομαι ότι συνεχώς αλλάζω, δεν είμαι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος που νομίζω ότι είμαι.

Υπάρχει ο μύθος-γρίφος με το “πλοίο του Θησέα”. Μια προέκταση αυτού είναι και το φιλοσοφικό, και πρακτικό, ερώτημα του “ποιοι είμαστε πραγματικά”. Κάποια στιγμή θα αναφερθώ ακόμα περισσότερο και σ’ αυτό. Σημασία έχει ότι ακόμα και υλικά δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πριν δώδεκα χρόνια. Το σώμα μου αλλάζει κάθε μέρα. Τα συναισθήματά μου, οι ιδέες μου, τα πιστεύω μου, οι σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους, όλα αυτά εξελίσσονται, δεν μένουν ποτέ σταθερά. Πριν προλάβω να αποκτήσω συνείδηση του εαυτού μου, αυτός έχει προχωρήσει παρακάτω, έχει αλλάξει ακόμα μία φορά. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη μου, και ίσως και η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση, είναι να πιστεύω ότι υπάρχει σταθερότητα σε όλα αυτά. Όχι, κάθε στιγμή πεθαίνει ένα απειροελάχιστο μέρος του εαυτού μου και ακριβώς εκείνη την ίδια την στιγμή γεννιέται ένα καινούριο. Μόνο σαν περάσει ο καιρός μπορώ να δω, πόσο πολύ αυτή η αλλαγή του συνόλου όλων αυτών μικρών κομματιών παζλ του εαυτού μου έχει αλλάξει αυτό που βλέπω σε μένα. Τα ημερολόγια, τα ιστολόγια, οι παλιές μου φωτογραφίες, όλα αυτά είναι πολύτιμα εργαλεία για να το δω αυτό. Το να προσπαθώ κάθε στιγμή ακατάπαυστα να μάθω ποιος είμαι πραγματικά εκείνη τη δεδομένη στιγμή, απέναντι σε αυτό που πιστεύω ότι είμαι, είναι ένα δρόμος σοφίας. Το να το κατορθώνω, όποτε αυτό είναι εφικτό, είναι ουσία ζωής.

Τα κείμενα δεν είναι μόνο κείμενα.

Όποτε διαβάζω κάποιο παλιό κείμενο, θυμάμαι και την εποχή και το μέρος όπου το έγραψα. Κατά κάποιον τρόπο τηλεμεταφέρομαι εκεί και γίνονται ταυτόχρονα και αναγνώστης και συγγραφέας. Ανάλογα με το πόσο πολύ έχω αλλάξει νοιώθω άλλοτε την οικειότητα και άλλοτε την απόσταση από εκείνο το σημείο του χωροχρόνου. Προσπαθώ να μπω μέσα στο παλιό σώμα. Ποτέ δεν είναι πια το ίδιο. Κάποιες φορές κολυμπάω μέσα σε αυτό. Άλλες με σφίγγει, με πνίγει. Τα κείμενα είναι τότε σαν παλιά, παρατημένα ρούχα που δεν έχουν πλυθεί, που φέρουν πάνω τους τις παλιές μυρωδιές από αυτά που είχαμε ζήσει τότε. Αρώματα από ανθρώπους που τους ζήσαμε και μας έζησαν, μυρωδιές από μέρη που βαδίσαμε, οσμές από τον δικό μας ιδρώτα και τα δάκρυα του καθημερινού μόχθου, τις εμπειρίες και γδαρσίματα των καιρών. Η λεβάντα που μύριζα καθώς έγραφα μέσα στη δροσιά κάποιου ανοιξιάτικου πρωινού, ο ήλιος που δύοντας έλουζε το δωμάτιο της φοιτητικής εστίας τότε που ήμουν στην Ολλανδία, το χιόνι που έπεφτε και το παρακολουθούσα αφηρημένος να ντύνει τις γραμμές του τραμ καθώς σκεφτόμουν την επόμενη πρόταση που θα έγραφα, το αεράκι που έμπαινε στο δωμάτιο το φθινόπωρο μετά τη βροχή… αναμνήσεις σφικτά δεμένες με τα κείμενά μου μέσα στο μυαλό μου. Τα κείμενα δεν είναι μόνο κείμενα.

Λέξεις για το μέλλον.

Ευγνωμοσύνη! Για όλα τα όμορφα πράγματα που έζησα, που ζω και θα ζήσω στη ζωή μου. Θέλω να την εκφράσω, θέλω να πω ευχαριστώ παντού και σε όλους τους ανθρώπους για όλα αυτά! Καλοσύνη, ανθρωπιά, αγάπη, αλληλεγγύη! Όπου υπάρχουν, όπου φανερώνονται, θέλω να γράφω για αυτά. Για να τα ζω στο παρόν, για να τα θυμάμαι στο μέλλον. Συγνώμη, λυπάμαι! Για όλα εκείνα τα λάθη που έχω κάνει και στεναχώρησα εμένα, αγαπημένους μου ανθρώπους, αλλά και ανθρώπους που πέρασαν για μια στιγμή στη ζωή μου και έτυχε να μην γνωριστούμε ποτέ. Άσε τη ζωή να κυλήσει! Ναι, δεν έχει νόημα να πιέζω τα πράγματα και τους ανθρώπους, πιστεύοντας ότι έτσι “θα είναι καλύτερα για όλους μας”. Η ζωή δεν θέλει πίεση, αλλά ηρεμία, αρμονία και απλότητα. Και έμπρακτη αποδοχή της ιδιαιτερότητας και της διαφορετικότητας των άλλων ανθρώπων. Εδώ, τώρα! Τώρα ζω, όχι στο μέλλον, όχι στο παρελθόν. Όσα πέρασαν, πέρασαν και όσα είναι να ‘ρθουν θα έρθουν.

Για τα παραπάνω θέλω να γράφω στο μέλλον.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλα στα οποία θα ήθελα να αναφερθώ. Προς το παρόν μου φτάνει που έγραψα τουλάχιστον αυτά που ήθελα να γράψω. Αισθάνομαι όμορφα που καταπιάστηκα ξανά με το ιστολόγιό μου! 🙂

Γιατί πρέπει να βγεις ραντεβού με ένα κορίτσι που δεν διαβάζει

by admin | 26 Jun 2019 | Τέχνες και γράμματα, Ψυχαγωγία

Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι που δεν διαβάζει. Ανακάλυψε την στη μελαγχολική ζοφερότητα ενός μπαρ του συρμού, ή στο καπνισμένο, ιδρωμένο και αλκοολούχο χώρο ενός club. Όπου και να την βρεις φρόντισε να είναι με το χαμόγελο στα χείλη και σιγουρέψου ότι αυτό γίνεται πλατύτερο όταν η παρέα της στρέφει αλλού την προσοχή της. Στην πορεία, απασχόλησε την με ελαφριά κουβεντούλα, διάλεξε «πεσιματικές» ατάκες χαμογελώντας αμυδρά και με νόημα. Και ενώ η νύχτα μπαίνει για τα καλά οδήγησε την στην πόρτα της εξόδου. Μην δώσεις σημασία στην όποια αβάσταχτη κούραση μπορεί προς στιγμήν να σε λυγίζει. Φίλησε την κάτω από την τρεμάμενη λάμψη της λάμπας του δρόμου ενώ βρέχει, όπως έχεις δει στις ταινίες, υποκρινόμενος ωστόσο ότι η σκηνή δεν έχει και κάποια ιδιαίτερη σημασία. Πήγαινε την στο διαμέρισμα σου και απάλλαξε τον εαυτό σου από τον ψυχαναγκασμό του «κάνω έρωτα». Απλά πήδηξε την.

Στη πορεία άσε το βιαστικό συμβόλαιο που υπέγραψες –ούτε που κατάλαβες πως- να εξελιχθεί αργά και βασανιστικά σε σχέση. Βρες κοινά ενδιαφέροντα και θέματα προς συζήτηση όπως το σούσι ή η μουσική. Φρόντισε να κτίσεις γύρω από αυτό ένα πολύ γερό οικοδόμημα, πασπαλισμένο με την αίσθηση της αίγλης του ιερού χώρου στον οποίο καταφεύγεις κάθε φορά που η ατμόσφαιρα μεταξύ σας γίνεται χλιαρή και τα βράδια ατελείωτα. Μην σκέφτεσαι ιδιαίτερα και άσε απλώς τους μήνες να περνούν. Πρότεινε της να συζήσετε και άφησε στην ίδια την ευθύνη της διακόσμησης. Αναλώσου σε ανούσιους καβγάδες τύπου «κλείνουμε την κωλοκουρτίνα στην ντουσιέρα για να μην πιάσει μάκα» και άσε να περάσει ένας χρόνος χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Από εδώ και εμπρός ξεκίνα να παίρνεις χαμπάρι.

Στο μυαλό σου στριφογυρνάει η ιδέα ότι είναι μάλλον καιρός να παντρευτείτε, αλλιώς όλη η ιστορία θα είναι χαμένος χρόνος. Κάλεσε την λοιπόν για δείπνο σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο με ονειρική θέα πολύ εκτός των οικονομικών σου δυνατοτήτων. Με μακάριο ύφος ζήτησε από το σερβιτόρο να της φέρει ένα ποτήρι σαμπάνια αφού έχει βάλει μέσα ένα αξιοπρεπές δακτυλίδι. Όταν το προσέξει κάνε της πρόταση με όσο ενθουσιασμό και ειλικρίνεια μπορείς να επιστρατεύσεις. Μην σε νοιάξει ιδιαίτερα αν νοιώσεις την καρδιά σου να χτυπά σαν ταμπούρλο. Το ίδιο ισχύει ακόμα και αν δεν μπορείς να την νοιώσεις καθόλου. Εάν μεσολαβήσει χειροκρότημα κάνε σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν κλάψει, χαμογέλασε σαν να είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Αν δεν κλάψει κάνε το ίδιο. Άσε τα χρόνια να περνούν δίχως να δίνεις ιδιαίτερη σημασία. Ασχολήσου με την καριέρα σου, αγόρασε ένα σπίτι, κάνε δύο εντυπωσιακά παιδιά. Προσπάθησε να τα μεγαλώσεις καλά. Σταδιακά μπορείς να αρχίσεις να νοιώθεις αποτυχημένος. Απώλεσε λοιπόν την ύπαρξη σου μέσα σε μια βαρετή μονοτονία, σε μια μονοδιάστατη θλίψη. Πέρασε την κρίση της μέσης ηλικίας. Γέρασε. Στοχάσου πάνω στην ελλιπή πραγματοποίηση των στόχων σου. Κάποιες φορές νοιώσε ευχαριστημένος αλλά κυρίως νοιώσε κενός και ελαφρύς. Κατά την διάρκεια περιπάτων νοιώσε σαν να μην υπάρχει πια επιστροφή ή σαν να είσαι έτοιμος να σε πάρει ο άνεμος. Στο τέλος συμβιβάσου με μια θανατηφόρα ασθένεια και αποδήμησε εις Κύριον αλλά…μόνο αφού έχεις συνειδητοποιήσει ότι με το κορίτσι που δεν διάβαζε η καρδιά σου δεν σκίρτησε ποτέ από οποιοδήποτε πάθος, και κανένας δεν θα γράψει την ιστορία της ζωής σας. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα πεθάνει και αυτή μόνο με την αμυδρή και μέτριας έντασης θλίψη ότι η ικανότητα της να αγαπάει έπεσε στο κενό.

Κάνε αυτά τα πράγματα, γαμώτο, γιατί τίποτα δεν είναι χειρότερο από ένα κορίτσι που διαβάζει. Κάνε τα, σου λέω, γιατί μια ζωή στο καθαρτήριο είναι καλύτερη από μια ζωή στην κόλαση. Κάνε τα γιατί το κορίτσι αυτό είναι γνώστρια του λεξιλογίου που μπορεί να περιγράψει αυτή την ακαθόριστη δυσαρέσκεια ως μια ανεκπλήρωτη ζωή. Ένα λεξιλόγιο που αναλύει την εσωτερική ομορφιά του κόσμου και την κάνει δυνατή αναγκαιότητα αντί για φαντασιακή αναζήτηση. Το κορίτσι που διαβάζει έχει πρόσβαση σε ένα λεξιλόγιο που μπορεί να διακρίνει μεταξύ της απατηλής και απαθούς ρητορικής κάποιου που δεν μπορεί να την αγαπήσει, και της άναρθρης απελπισίας κάποιου που την αγαπάει πολύ. Ένα λεξιλόγιο που, γαμώτο, κάνει την κενού περιεχομένου σοφιστεία μου ένα φτηνό κόλπο.

Κάνε τα γιατί το κορίτσι που διαβάζει κατανοεί σύνταξη. Η λογοτεχνία την έχει διδάξει ότι οι στιγμές τρυφερότητας έρχονται σε σποραδικά αλλά αναγνωρίσιμα διαλείμματα. Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι η ζωή δεν έχει γραμμική πορεία, και θεωρεί δεδομένο ότι η παρακμή ρέει στην ίδια κατεύθυνση με την απογοήτευση. Ένα κορίτσι που έχει εμβαθύνει στη σύνταξη του λόγου αναγνωρίζει στις ακανόνιστες διστακτικές παύσεις ανάμεσα σε δύο ανάσες τη φύση του ψέματος. Επίσης, αντιλαμβάνεται τη διαφορά της μεμονωμένης στιγμής θυμού από την μόνιμη συνήθεια κάποιου να είναι πικρός και κυνικός ανεξάρτητα λόγου ή αιτίας· αυτή η συνήθεια θα παραμείνει ζωντανή και όταν έχει πακετάρει τα πράγματα της, έχει αποχαιρετήσει απρόθυμα, έχει αποφασίσει ότι πρόκειται για παύση και όχι για τελεία και…προφανώς θα συνεχίζεται εις τον αιώνα τον αιώνων αμήν. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το συντακτικό που ταιριάζει στο ρυθμό και στους κυματισμούς ενός «αγαθού» βίου.

Βγες ραντεβού με ένα κορίτσι που δεν διαβάζει γιατί το κορίτσι που διαβάζει γνωρίζει τη σημαντικότητα της πλοκής, μπορεί να εντοπίσει που τελειώνει ο πρόλογος καθώς και τις αιχμηρές εντάσεις της κορύφωσης. Τις νοιώθει στο πετσί της. Το κορίτσι που διαβάζει θα είναι υπομονετική σε μια διακοπή της δράσης, θα επισπεύσει τη λύση. Μα πάνω απ’ όλα γνωρίζει την αναπόφευκτη βαρύτητα του τέλους. Βρίσκεται στο στοιχείο της. Έχει αποχαιρετήσει χιλιάδες ήρωες με ένα σούβλισμα θλίψης όλο κ’ όλο στην καρδιά.

Μην βγεις ραντεβού με ένα κορίτσι που διαβάζει γιατί τα κορίτσια αυτά είναι που αφηγούνται τις ιστορίες. Εσύ και ο Τζόυς, εσύ και ο Ναμπόκοφ, εσύ και η Γουλφ. Εσύ στη βιβλιοθήκη, στο διάδρομο αναμονής του μετρό, στη γωνία του καφέ, στο παράθυρο του δωματίου σου. Εσύ που αιωνίως κάνεις την ζωή μου αφόρητη. Το κορίτσι που διαβάζει έχει βγάλει έξω το τεφτέρι της ζωής της και είναι γεμάτο νόημα. Προσέχει οι αφηγήσεις της να είναι πλούσιες, το υποστηρικτικό καστ χρωματιστό και η γραμματοσειρά έντονη. Εσύ, το κορίτσι που διαβάζει, με κάνεις να θέλω να είμαι όλα αυτά που δεν είμαι. Αλλά είμαι αδύναμος και θα σε απογοητεύσω, αφού αυτό που έχεις ονειρευτεί είναι καλύτερο από αυτό που είμαι. Δεν θα δεχόσουν ποτέ τη ζωή για την οποία μιλούσα προηγουμένως. Δεν θα δεχόσουν τίποτα λιγότερο από πάθος, τελειότητα και μια ζωή άξια να αφηγηθεί. Αυτό ήταν. Τελείωσα μαζί σου κορίτσι που διαβάζει. Και μην ξεχάσεις με το επόμενο τραίνο να πάρεις και τον Χεμινγκγουέι μαζί σου. Σε μισώ. Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ σε μισώ.

Το κείμενο είναι του Charles Warnke, μεταφρασμένο στα ελληνικά από τη Σταυρούλα Χρυσοχόου.

Πηγές:
https://www.lifo.gr/team/bookroom/30208
https://thoughtcatalog.com/charles-warnke/2011/01/dont-date-a-girl-who-reads

Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ, Πάμπλο Νερούδα

by admin | 25 Jun 2019 | Τέχνες και γράμματα

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου κοντά στη θάλασσα, στο νησί. Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό. Ίσως πολύ αργά ενώθηκαν τα όνειρά μας, στα ψηλά ή στα βαθιά, στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος, στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται. Ίσως το όνειρό σου χωρίστηκε από το δικό μου και στη σκοτεινή θάλασσα με έψαχνε όπως πρώτα όταν δεν υπήρχες ακόμα, όταν χωρίς να σε διακρίνω έπλεα στο πλάι σου, και τα μάτια σου έψαχναν αυτό που τώρα – ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό – σου δίνω με γεμάτα χέρια, γιατί εσύ είσαι το κύπελλο που περίμενε τα δώρα της ζωής μου. Κοιμήθηκα μαζί σου όλη τη νύχτα, ενώ η σκοτεινή γη γυρίζει με ζωντανούς και νεκρούς, και σαν ξύπνησα ξάφνου καταμεσής στη σκιά το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου. Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος μπόρεσαν να μας χωρίσουν. Κοιμήθηκα μαζί σου και ξύπνησα με το στόμα σου βγαλμένο από τον ύπνο να μου δίνει τη γεύση από τη γη, από τη θάλασσα, από τα φύκια, από το βάθος της ζωής σου, και δέχτηκα το φιλί σου μουσκεμένο από την αυγή σαν να έφθανε από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

(Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ, Πάμπλο Νερούδα)

Κωνσταντίνος Κριτζάς

by admin | 21 Sep 2018 | Άνθρωποι, Κοινωνικά

Ένας νεαρός άνθρωπος, καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο από τα οκτώ του χρόνια λόγω μυοπάθειας, έφύγε και αυτός από τη ζωή. Λαμπρό παράδειγμα θέλησης για ζωή και πρόοδο. Κατόρθωσε ύστερα από πολύ κόπο να περάσει στη νομική σχολή και είχε όνειρο να ασχοληθεί με την εγκληματολογία.

Στο παρακάτω βίντεο από μια περσινή του συνέντευξή του στο “Ανδριανή Crete TV”, ο Κωνσταντίνος μας αποκαλύπτει την γλυκιά προσωπικότητά του. Μπορεί το σώμα του να πάσχει, αλλά το πρόσωπό του είναι όμορφο.

Οι σχολές στην Ελλάδα δεν παρέχουν υποστήριξη για τη φυσική πρόσβαση σε αυτές ατόμων με κινητικές δυσκολίες. Και ο τρόπος που είναι παρκαρισμένα τα αυτοκίνητα και μποτιλιαρισμένα τα πεζοδρόμια είναι απάνθρωπος.

Κρίμα που δεν είχε την ευκαιρία να πηγαίνει καθημερινά στη σχολή του. Σίγουρα θα είχε κάνει πολλούς φίλους εκεί.

Ο Κωνσταντίνος είναι η απτή απόδειξη ότι κάθε ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε και ανθρώπους σαν και αυτόν για να είναι πρακτικά ολοκληρωμένη.

Πηγές

Κωνσταντίνος Κριτζάς, ένα μικρός “ήρωας” της ζωής – https://www.youtube.com/watch?v=q68-fk7p0ao

“Ετερος εγώ” του Σωτήρη Τσαφούλια

by admin | 15 Aug 2018 | Πολιτισμός, Ταινίες, Ψυχαγωγία

Πριν μερικές μέρες μου κέντρισε το ενδιαφέρον μια ελληνική ταινία της κατηγορίας αστυνομικού θρίλερ, την οποία ο σκηνοθέτης και παραγωγός της την ανάρτησε για δωρεάν προβολή στο youtube. Δεν είχα ακούσει ή διαβάσει κάτι για αυτήν την ταινία. Ωστόσο, σκέφτηκα να δω τα πρώτα 5 λεπτά για να σχηματίσω μια μικρή εικόνα για το αν αξίζει να την παρακολουθήσω κάποια στιγμή στο μέλλον. Τα 5 λεπτά έγιναν ανεπαίσθητα 101 και οι τίτλοι τέλους ξεπρόβαλλαν μπροστά στα μάτια μου αφηνοντάς με κατάπληκτο μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου. Η ταινία με είχε κερδίσει, είχε κερδίσει 101 λεπτά από τη ζωή μου, είχα κερδίσει και εγώ 101 λεπτά από τη ζωή μου. Όλες αυτές τις μέρες μέχρι και σήμερα τη βλέπω ξανά και ξανά. Πότε ολόκληρη, πότε επικεντρώνομαι σε απαιτητικές σκηνές και αξιολογώ σκηνοθεσία, ηθοποιία, σκηνικά, σενάριο, μακιγιάζ, ειδικά εφέ, μουσική και πόσα άλλα. Είναι πράγματι μια καλή ταινία. Από τις καλύτερες του ελληνικού κινηματογράφου, τολμώ να πω, πέρα από τα ελληνικά δεδομένα.

Δεν θέλω να κάνω κάποια κριτική για την ταινία. Προτείνω σε όλους τους φίλους και τις φίλες να αφιερώσουν ένα δροσερό απόγευμα και να καθίσουν να τη δουν με την ησυχία τους.

Η ιστοσελίδα της ταινίας στο youtube είναι η εξής:
https://youtu.be/y3zho2aV2bs

Subtitles: Ελληνικά, English, Français
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας Διευθ. Φωτογραφίας : Γιώργος Μιχελής Μουσική : Κώστας Μαραγκός Μοντάζ : Γιώργος Γεωργόπουλος Γιώργος Μαυροψαρίδης Ηχολήπτης : Γιάννης Αντύπας Μιξάζ : Κώστας Βαρυμποπιώτης Κοστούμια : Άγις Παναγιώτου Μake up : Γιάννης Παμούκης S.F.X : Γιώργος Αλαχούζος Ρούλης Αλαχούζος VFX Supervisor : Αντώνης Κοτζιάς (YAFKA) Production Design :Ηλίας Λεδάκης Executive Producer :Φένια Κοσοβίτσα Πρωταγωνιστούν: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Δημήτρης Καταλειφός, Μάνος Βακούσης, Ιωάννα Κολλιοπούλου Guest Star : Francois Cluzet

Όταν δείτε την ταινία και σας αρέσει, μπορείτε να δείτε κατόπιν και το πως αυτή γυρίστηκε:

Έτερος Εγώ (making of)
https://youtu.be/VRefVArMcnk

Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Τσαφούλια που διαθέτει το έργο του για εμάς το κοινό εντελώς δωρεάν. Σίγουρα η παραγωγή του κόστισε αρκετά χρήματα.

Συντροφιά με έναν σκυλάκο.

by admin | 9 Apr 2017 | Ανθρώπινες σχέσεις, Κηλίδα, Προβληματισμοί, Σκυλίσια ζωή

Σχεδόν έξι μήνες έχουν περάσει από εκείνη τη μέρα του περασμένου Οκτώβρη που η “Κηλίδα” έγινε η καθημερινή μου παρέα. Είναι η πρώτη μου φορά που υιοθετώ αδέσποτο σκυλάκο και ομολογώ ότι πια δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη συντροφιά ενός τετράποδου φίλου.

Η Κηλίδα με κοιτάζει γεμάτη απορία να τη σημαδεύω με τη φωτογραφική μηχανή.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν πριν κάποιον καιρό, όταν ζούσα στην Ουτρέχτη. Εξομολογήθηκα αυτή τη σκέψη μου στη Γιάννα συνομιλώντας μαζί της στο skype και άκουσα εκείνη τη γλυκιά, γεμάτη παιδικότητα, ερώτηση “Μήπως έχεις εκεί κάποιον σκυλάκο;”. Από την οθόνη του υπολογιστή της έψαχνε να δει μήπως ξεπροβάλλει κάποια μουσούδα μπροστά μου. “Δεν έχω”, της απάντησα, “αλλά θα ήταν ωραία κάποια στιγμή να παίρναμε έναν…”. Της άρεσε η ιδέα, θυμάμαι. Αγαπούσε πολύ τα κατοικίδια ζώα.

Πέρασαν έξι χρόνια από τότε. Έξι χρόνια γεμάτα τρέξιμο, αγώνα και συνεχείς μετακινήσεις για να έχω ένα σπίτι να μένω και μια αξιοπρεπή εργασία. Και με απύθμενη μοναξιά. Με τη Γιάννα μας χώρισε η απόσταση. Και ο σκυλάκος που θα υιοθετούσαμε μαζί έμεινε στην ιδέα. Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο εξωτερικό δεν είχα τη χαρά σαν επέστρεφα στο σπίτι από τη δουλειά να ακούσω μια ζεστή φωνή ή να έχω έναν άνθρωπο να αγκαλιάσω. Μόνη εξαίρεση εκείνος ο Ιούλιος που ήταν η Γιάννα μαζί στην Ολλανδία. Νοσταλγώ πολύ τη ζωή που είχαμε τα τελευταία χρόνια που έζησα στη Θεσσαλονίκη πριν φύγω στο εξωτερικό, όσες δυσκολίες και λάθη κι ας είχε αυτή. Κυρίως γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν ανθρώπινα και, ναι, ένοιωθα αγάπη, αληθινή αγάπη.

Αλλά ο καιρός έχει περάσει και πλέον θα πρέπει να κοιτάξω μπροστά, εδώ που πατάω, στο Ντίσελντορφ. Και ομολογώ ότι δεν έχω καμιά δύναμη να ξεκινήσω ξανά μια σχέση. Δεν είναι το γεγονός ότι είμαι τόσα χρόνια μόνος μου, αλλά το ότι έχω απογοητευτεί από τις ανθρώπινες σχέσεις στη σύγχρονη εποχή που ζούμε. Ίσως να είναι ο τρόπος ζωής, η τηλεόραση, οι επιρροές, η κυρίαρχη νοοτροπία, δεν ξέρω τι, μα παρατηρώ ότι οι σύγχρονες σχέσεις φαίνονται να είναι πολύ εγωιστικές και χαλαρές. Οι άνθρωποι τα φτιάχνουν και χωρίζουν πολύ εύκολα. Και πολλές φορές απατούν ο ένας τον άλλον, χωρίς ενοχές. Δεν αφοσιώνονται ο ένας στον άλλον, δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητα, δεν υποστηρίζουν και δεν σέβονται την επιλογή τους να επιλέξουν κάποιον για σύντροφό τους. Η συντροφικότητα υπάρχει για όσον καιρό τα ιδία συμφέροντα ταυτίζονται μεταξύ τους. Μόλις, όμως, παρουσιαστούν οι πρώτες δυσκολίες, τότε αρχίζουν οι εγωισμοί και οι συγκρούσεις. Και συνήθως ο χωρισμός είναι η εύκολη λύση. Οι άνθρωποι αλλάζονται σαν τα υποκάμισα. Και αν θελήσεις να βρεις κάποιον, τώρα πια ψάχνεις στο διαδίκτυο, στις σελίδες ηλεκτρονικού συνοικεσίου. Με ένα προφίλ που είναι “πολύ καλό για να είναι αληθινό”, αλλά θα κάνει τη δουλειά του. Να δηλώσεις οτιδήποτε έχει σημασία σήμερα για να φανείς ελκυστικός. Και οπωσδήποτε τι δουλειά κάνεις και πόσα χρήματα κερδίζεις τον μήνα, αλλιώς δεν θα έχεις απήχηση (ναι, όλες οι σελίδες έχουν πια αυτά τα πεδία στο προφίλ προς συμπλήρωση). Και όταν βγαίνεις έξω για ποτό, να ντυθείς καλά, να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο και στάση σώματος, να φαίνεσαι ότι είσαι ευκατάστατος και να έχεις έτοιμες τις κατάλληλες ατάκες για να πεις. Για να μπεις και εσύ στο ράφι του σούπερ μάρκετ των σύγχρονων σχέσεων, να έχεις την κατάλληλη ετικέτα και τη σωστή διαφήμιση ώστε να σε “αγοράσουν” και να “αγοραστείς”.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό το φαινόμενο, είναι η τάση της εποχής, έτσι μας μάθανε και έτσι λειτουργούμε ως κοινωνικά όντα. Και είμαστε και τόσο μπερδεμένοι, δεν ξέρουμε πραγματικά τι θέλουμε. Και ακόμα και να ξέρουμε, αυτό θα ισχύει για το σήμερα. Όλα τρέχουν τόσο γρήγορα και τίποτα μέσα μας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι αυτό που σήμερα θέλουμε θα είναι το ίδιο και ύστερα από έναν μήνα ή μερικά χρόνια. Από την άλλη πλευρά, σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που ξέρουν τι θέλουν και θέλουν να βρουν έναν σύντροφο για να αφοσιωθούν πραγματικά σε αυτόν. Αλλά που να ψάξεις και που να τον βρεις; Αν δεν είναι στη δουλειά ή στο φιλικό περιβάλλον, τότε που; Να ξεκινήσεις να συνομιλείς με αγνώστους στο πλήθος; Ή κάποιο καινούριο χόμπι για να γνωρίσεις ανθρώπους; Τότε τι χόμπι είναι αυτό, αν ο σκοπός δεν είναι να χαλαρώσεις και να χαρείς ένα ευχάριστο πάρεργο; Δεν θα έπρεπε η ίδια η ζωή μας να μας δίνει τη δυνατότητα, έτσι απλά να προσεγγίζουμε ο ένας τον άλλον και σιγά-σιγά να χτίζουμε γερές και αληθινές σχέσεις μεταξύ μας;

Ξέρω ότι αυτά που γράφω ίσως να είναι αρκετά απαισιόδοξα και εκφράζουν απογοήτευση. Δεν θέλω να μεταγγίσω αυτά τα συναισθήματα σε άλλους ανθρώπους. Απλώς, αυτά νοιώθω και τα γράφω εδώ. Και μακάρι να είμαι λάθος ή το κλίμα να έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Αλλά, έχω αποφασίσει πια να αφήσω τη ζωή μου να κυλήσει πιο απλά και να ζήσω με αξιοπρέπεια τον υπόλοιπο χρόνο μου. Προσπαθώ να αποδεχτώ το πολύ πιθανό ενδεχόμενο ότι μάλλον δεν θα βρω κάποια γυναίκα να με συντροφέψει στην υπόλοιπη μου ζωή, ότι μάλλον δεν θα κάνω οικογένεια και παιδιά (“I am too old for this shit”, όπως έλεγε και ο Roger Murtaugh στο Lethal Weapon…).

Στην προσπάθεια μου να καλύψω τη μοναξιά μου, σύμμαχος μου είναι το “Κηλιδάκι”, ένα μικρό, αδέσποτο ημίαιμο σκυλάκι από το καταφύγιο αδέσποτων της Αίγινας. Και όχι μόνο. Έχει γίνει το συντροφάκι και το παρεάκι μου στην καθημερινότητά μου. Μόλις ξυπνήσω το πρωί, αμέσως το καταλαβαίνει και τρέχει να με σηκώσει κάνοντας χαρούλες. Με βγάζει έξω από το σπίτι για περίπατο στο πάρκο τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα, βοηθώντας με να αποφύγω την καθιστική ζωή και την κλεισούρα του σπιτιού. Χαίρεται όταν το χαϊδεύω, μαθαίνει εύκολα και είναι ήσυχο, ζωηρό, παιχνιδιάρικο και αγαθό. Ουσιαστικά είναι σαν να έχω έναν συγκάτοικο και την επιμέλεια ενός νηπίου ταυτόχρονα. Σαν νοιώθω άσχημα το καταλαβαίνει και έρχεται κοντά μου κουνώντας την ουρά. Η ζωή με έναν σκύλο είναι απαιτητική, αλλά είναι καλύτερη από πριν. Και κάθε μέρα που περνάει η συμβίωσή μας γίνεται ολοένα και πιο ωραία.

Στο πάρκο Volksgarten του Ντίσελντορφ.

Για να μπει η μικρή Κηλίδα στη ζωή μου χρειάστηκε ένας μικρός αγώνας. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για σκυλάκια σε γερμανικές ιστοσελίδες, βρήκα ένα σκυλάκι που μου άρεσε, τη μικρή Mooi από το καταφύγιο αδέσποτων της Αίγινας (Animal Protection Aegina & Agistri). Το καταφύγιο στην Αίγινα συνεργάζεται με έναν σύλλογο αδέσποτων στο Βερολίνο (Aegean Dogs e.V.). Επικοινώνησα με την πρόεδρο, τη Manuela, και ρώτησα για το σκυλάκι. Μου ζήτησε να της χορηγήσω μια βεβαίωση από τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματός μου ότι επιτρέπει το σκυλάκι να μένει εκεί. Σύμφωνα με το συμβόλαιο του σπιτιού μου, έπρεπε να ρωτήσω πιο πριν την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος για να πάρω την συγκατάθεση και την άδειά της. Της έστειλα την αίτηση τέλη Ιουλίου. Δυστυχώς δεν την αποδέχτηκε, έχοντας ως αιτιολογία ότι ένα σκυλί δεν μπορεί να ζήσει σε ένα διαμέρισμα. Αμέσως μετά ρώτησα το τοπικό καταφύγιο αδέσποτων και κάποιους συλλόγους σε Ελλάδα και Γερμανία εάν αυτό ισχύει. Η απάντηση που πήρα είναι ότι “τα περισσότερα σκυλιά δεν έχουν πρόβλημα να ζήσουν σε διαμέρισμα, αρκεί να βγαίνουν καθημερινά όσο χρειάζεται για τη βόλτα τους”. Κατόπιν προσωπικής μου αιτήσεως στη Manuela, ήρθαν στο σπίτι δύο μέλη μαζί με τα σκυλιά τους, ο Lutz και η Sandra, και αφού εξέτασαν το σπίτι και με γνώρισαν προσωπικά, ο σύλλογος μου χορήγησε μια βεβαίωση ότι το σπίτι πληροί τις προϋποθέσεις για να φιλοξενήσει ένα σκυλάκι. Ως προς το ενδιαφέρον μου για τη Mooi, η Έλενα, η υπεύθυνη από το καταφύγιο της Αίγινας, εκφράζοντας την ανησυχία της ότι η σκυλίτσα αυτή ήταν ακόμη φοβισμένη και μάλλον θα δυσκολευόταν να ζήσει σε μια πόλη με παρότρυνε να υιοθετήσω την Κηλίδα. Την ίδια μέρα είδα ένα σύντομο βιντεάκι και δύο φωτογραφίες της Κηλίδας και μου άρεσε. Μα πιο πολύ σκέφτηκα να εμπιστευτώ την πείρα της Έλενας και έτσι αποφάσισα να κλείσω την Κηλίδα.

Η Κηλίδα κουταβάκι τεσσάρων μηνών στην Αίγινα μαζί με τον αδερφό της τον Κορνέλιο.

Στο επόμενο βήμα, μια φίλη κτηνίατρος μου, η Δέσποινα, μου χορήγησε μια αντίστοιχη βεβαίωση για την Κηλίδα μέσω του συλλόγου στον οποίο εργαζόταν. Και η Jaqueline με βοήθησε σημαντικά στη σύνταξη των αιτήσεων και των εγγράφων. Παράλληλα, μετά από συνομιλίες και προσωπικές διαβεβαιώσεις συνέλεξα υπογραφές από όλους τους γείτονές μου ότι αποδέχονται τη διαμονή της Κηλίδας στο διαμέρισμά μου. Όλα τα παραπάνω διήρκησαν περίπου έξι εβδομάδες. Τέλος Σεπτέμβρη υπέβαλα ξανά την αίτηση στην ιδιοκτήτρια μαζί με τις βεβαιώσεις και τις υπογραφές και κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων τελικά την αποδέχτηκε. Αμέσως μετά ξεκίνησαν οι διαδικασίες από την Αίγινα για την υιοθεσία. Υπόγραψα ένα συμβόλαιο υιοθεσίας και πλήρωσα περίπου 300 ευρώ για τα εισιτήρια και τα ιατρικά έξοδα. Επίσης, της έκανα μια πλήρη ασφάλιση υγείας. Κοστίζει γύρω στα 100 ευρώ τον μήνα, αλλά τουλάχιστον αν της συμβεί κάτι θα μπορώ να την πάω αμέσως στον γιατρό. Σίγα-σιγά μαθαίνω να κάνω το σωστό.

Μέσα Οκτώβρη ταξίδεψα στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης για να την παραλαβή της Κηλίδας. Εκεί ήταν δύο μέλη του συλλόγου και τρεις ακόμα σκυλάκοι για να παραληφθούν και αυτοί. Είναι περίεργο το συναίσθημα όταν βλέπεις για πρώτη φορά έναν σκυλάκο που καλείται να γίνει η μελλοντική σου συντροφιά. Περισσότερο χαρούμενος ήμουν. Την έβαλα στο κλουβί μεταφοράς και με το αμάξι την έφερα κατευθείαν στο σπίτι, όπως ακριβώς με συμβούλεψαν οι άνθρωποι του συλλόγου. Άνοιξα την πόρτα του κλουβιού σαν φτάσαμε στο σπίτι. Βγήκε δειλά-δειλά, μύρισε λίγο το χαλάκι και έπειτα… κατούρησε! Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι.

Η πρώτη μέρα της Κηλίδας στο σπίτι, κουρασμένη από το πολύωρο ταξίδι και την προσαρμογή.

Είμαι πολύ τυχερός με την Κηλίδα. Μαθαίνει πολύ εύκολα με τεχνικές θετικής επιβράβευσης και είναι καθαρό σκυλάκι. Από την επόμενη μέρα έκανε την ανάγκη της μόνο εκτός σπιτιού. Από τις πρώτες μέρες έμαθε να μην γαβγίζει στο σπίτι, να είναι ήσυχη και να μην πειράζει προσωπικά μου αντικείμενα ή ηλεκτρικά καλώδια. Είναι τόσο ήσυχη που είναι σχεδόν απαρατήρητη. Όσοι φίλοι με έχουν επισκεφτεί, μου κάνουν συνεχώς την ίδια ερώτηση: “Είναι δυνατόν να είναι σκύλος; Είναι πολύ ήσυχη…”. Έξω από το σπίτι είναι δραστήρια και πολύ ενεργητική. Στο πάρκο τρέχει σαν αστραπή και είναι παιχνιδιάρα και τσαχπίνα. Και είναι φιλική με όλον τον κόσμο, τα σκυλιά και τις γάτες. Δεν ξέρει τι πάει να πει “δάγκωμα” και δεν έχει επιθετικές τάσεις. Η Έλενα μου έδωσε το καλύτερο σκυλάκι που θα μπορούσα να έχω στη δεδομένη φάση της ζωής μου.

Συντροφικότητα. Προτείνω στους υπόλοιπους σαν εμένα μοναχικούς ανθρώπους να υιοθετήσουν ένα αδεσποτάκι. Ένας σκύλος θα σου προσφέρει συντροφιά και αγάπη, ακόμα και να μην του φερθείς καλά. Ένας ακόμα λόγος για να του προσφέρεις και εσύ και με το παραπάνω ζεστασιά, φροντίδα, ένα ζεστό σπιτάκι, φαγάκι και νεράκι, παρέα και αγάπη. Θα σου διδάξει να δίνεις, να μην είσαι εγωιστής και να μην κρατάς μούτρα, να είσαι περισσότερο “άνθρωπος”. Να αποδέχεσαι, να είσαι υπομονετικός και να προσπαθείς να καταλάβεις τα συναισθήματά του. Ότι η συμβίωση απαιτεί μοιρασιά και ότι στο τέλος όλοι κερδίζουν.

Μετά το μπάνιο ξάπλα στην πολυθρόνα.

Για τους φίλους που θέλουν ένα αδεσποτάκι από την Αίγινα, θα τους πρότεινα να επικοινωνήσουν με την Έλενα. Τα στοιχεία επικοινωνίας της είναι τα εξής:

Elena Fountouki
Animal Protection Aegina & Agistri
E Mail: coselen@gmail.com

Κάπου εδώ αυτή η ανάρτηση τελειώνει. Είναι ώρα να βγάλω την Κηλίδα βόλτα. Ή αλλιώς εκείνη εμένα…

Mari’s art & things

by admin | 2 Apr 2017 | Άνθρωποι, Τέχνες και γράμματα

Για τους φίλους που τους αρέσει το δημιουργικό μεράκι έχω να τους προτείνω τις χειροποίητες δημιουργίες της ξαδέρφης μου της Μαρίας. Θα της βρείτε στο διαδικτυακό της μαγαζάκι στη διεύθυνση:

Mari’s art & things

http://www.jamjar.gr/store/marisartandthings

Με τον καιρό θα προστεθούν περισσότερες δημιουργίες. Η Μαρία έχει ταλέντο και άπειρη φαντασία και δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσσει με τις καινούριες της ιδέες!

Παρασκευάζοντας Κεφίρ

by admin | 17 Mar 2017 | Διατροφή, Υγεία

Το κεφίρ το γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια. Θυμάμαι το αγόραζα από το σούπερ μάρκετ αντί για ξινόγαλο και μου άρεσε πολύ. Πριν δύο μήνες περίπου ενδιαφέρθηκα για το σπιτικό κεφίρ και τις ευεργετικές του ιδιότητες για την υγεία. Έτσι, αγόρασα από το διαδίκτυο δέκα περίπου γραμμάρια ζωντανής καλλιέργειας κεφίρ και ξεκίνησα να το καλλιεργώ καθημερινά παρασκευάζοντας ρόφημα κεφίρ. Βρήκα πολλές χρήσιμες συμβουλές και οδηγίες στο διαδίκτυο και έτσι έχω αποκτήσει μια μικρή πείρα στην παρασκευή του. Περιττό να αναφέρω το πόσο πολύ μου αρέσει το ρόφημα και πόσο πολύ έχει διεισδύσει στην καθημερινή μου διατροφή. Επίσης, τα αρχικά δέκα γραμμάρια έχουν γίνει περίπου εκατό και μέχρι στιγμής έχω χαρίσει καλλιέργεια και σε άλλους φίλους του κεφίρ.

Στους παρακάτω συνδέσμους και βίντεο θα βρείτε χρήσιμες πληροφορίες και συμβουλές για το κεφίρ και την παρασκευή του.

Κεφίρ (γερμανική Wikipedia): https://de.wikipedia.org/wiki/Kefir
Η ιστορία του Κεφίρ και οι θεραπευτικές του ιδιότητες
Κεφίρ: Συντήρηση, καλλιέργεια, απορίες από τη “μικρή κουζίνα”
Γιατί πρέπει να βάλετε… κεφίρ στην ζωή σας

Η ιστορία του Κεφίρ και οι θεραπευτικές του ιδιότητες

Πνευματικά δικαιώματα enter2life.gr: Δεν επιτρέπουμε την αντιγραφή και την αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλο ιστοχώρο χωρίς την συγκατάθεση μας. We don’t allow copying and republishing the article to another website without permission. Διαβάστε περισσότερα: https://www.enter2life.gr/20694-i-istoria-tou-kefir-kai-oi-therapeutikes-idiotites.html

Η ιστορία του Κεφίρ και οι θεραπευτικές του ιδιότητες

Όποιος φίλος ζει κοντά στο Ντίσελντορφ και θέλει να του δώσω, αρκεί να μου γράψει ένα μήνυμα. Σημαντικό είναι να έχει ένα σουρωτήρι από πλαστικό πλέγμα για το στράγγισμα.

Καλή όρεξη!

Το Ντίσελντορφ στην έκτη θέση παγκοσμίως ως προς την ποιότητα ζωής

by admin | 14 Mar 2017 | Γερμανία, Ενημέρωση, Ντίσελντορφ, Περιβάλλον, Πολιτισμός, Προσωπικά άρθρα

Για ακόμη μία χρονιά η εταιρία συμβούλων Mercer έδωσε τη λίστα με τις καλύτερες πόλεις στον κόσμο ως προς την ποιότητα ζωής. Το Ντίσελντορφ βρίσκεται και φέτος μέσα στις δέκα καλύτερες καταλαμβάνοντας την έκτη θέση! Στην πρώτη θέση βρίσκεται και πάλι η Βιέννη, ενώ η Αθήνα είναι 87η. Οχτώ από τις δέκα πρώτες πόλεις βρίσκονται στην Ευρώπη.

Ζώντας σχεδόν τέσσερα χρόνια στο Ντίσελντορφ μου είναι πλέον εμφανής αυτή η διαφορά ανάμεσα σε αυτό και την Αθήνα. Είναι κάτι το οποίο το αντιλαμβάνομαι καθημερινά. Ναι, ισχύει ότι η Αθήνα έχει θάλασσα, ήλιο, καλό καιρό και δυνατότητες διασκέδασης. Αλλά δεν είναι αυτά μόνο που καθορίζουν αυτό που εννοούμε “ποιότητα ζωής”. Διαβάζω σε αντίστοιχο άρθρο της εφημερίδας “Καθημερινή” ότι: “…Για τη λίστα αυτή, η Mercer λαμβάνει υπόψη παράγοντες που αφορούν, μεταξύ άλλων, την πολιτική σταθερότητα, την εγκληματικότητα, την επιβολή του νόμου, κοινωνικές και οικονομικές πτυχές, εκπαιδευτικά κριτήρια και φυσικό περιβάλλον. Σε αυτά προστίθεται και μια σειρά άλλων παραγόντων, όπως προσωπική ασφάλεια και υγεία, δυνατότητες για μόρφωση, συγκοινωνιακά μέσα καθώς και παροχές σε δημόσιες υπηρεσίες…”. Αν κανείς αναλογιστεί τα τελευταία κριτήρια, τότε υπάρχει πράγματι μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην Αθήνα και στο Ντίσελντορφ. Μακάρι κάποια στιγμή η Ελλάδα να μπει και αυτή μέσα στην πρώτη δεκάδα, το εύχομαι μέσα από την ψυχή μου. Αλλά μέχρι τότε θα πρέπει να βελτιώσουμε πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μας και κυρίως να αλλάξουμε νοοτροπία και να λειτουργούμε περισσότερο κοινωνικά και ως κράτος.

Η πλήρης λίστα των πόλεων βρίσκεται στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.imercer.com/content/mobility/rankings/a326598/index.html

Πηγές – Σύνδεσμοι

Οι 30 πόλεις με την υψηλότερη ποιότητα ζωής στον κόσμο, Εφημερίδα Καθημερινή 14/03/2017, http://www.kathimerini.com.cy/mobile.php?modid=2&artid=239618
2017 quality of living rankings, Mercer, https://www.imercer.com/content/mobility/quality-of-living-city-rankings.html

Αλλαγή domain name: Το “3000 μέρες” στο www.3000meres.eu

by admin | 14 Mar 2017 | Προσωπικά άρθρα

Εδώ και μερικούς μήνες θα έχετε ήδη παρατηρήσει ότι το 3000meres.com δεν υφίσταται πλέον. Επειδή υπήρξε ένα πρόβλημα με την ανανέωσή του μέσω της Google, το άφησα να λήξει με σκοπό να το κατοχυρώσω μέσω μιας άλλης εταιρίας. Δυστυχώς, μια εταιρία που προφανώς εξειδικεύεται στις “απαγωγές domain names” πρόλαβε και κατοχύρωσε το όνομα. Αυτές οι εταιρίες ψάχνουν domain names με μεγάλο αριθμό επισκεπτών και μόλις τα βρουν ελεύθερα τα δεσμεύουν με σκοπό να τα πουλήσουν πίσω στους αρχικούς κατόχους τους.

http://whois.domaintools.com/3000meres.com
https://www.whois.com/whois/3000meres.com

Δεν έψαξα να βρω πόσα “λύτρα” ζητούν… δεν μπήκα καν στη διαδικασία να το ψάξω (λυπάμαι Nanci, αλλά σήμερα δεν ήταν η τυχερή σου μέρα…). Έτσι κι αλλιώς το blog μου βρίσκεται πάντα ζωντανό στην μπλογκόσφαιρα μέσω της κύριας διεύθυνσής του. Παράλληλα, αποφάσισα να αλλάξω το επίσημο domain name στο “3000meres.eu” και να το κατοχυρώσω μια και καλή στο godaddy.com. Έτσι, από εδώ και στο εξής οι “3000 μέρες” θα είναι προσβάσιμες μέσω των παρακάτω διευθύνσεων:

Κύρια διεύθυνση του blog “3000 μέρες”: www.3000meres.blogspot.com
Επίσημη διεύθυνση του blog “3000 μέρες”: www.3000meres.eu 😊

Μια ακόμη πιο σημαντική απόφαση που πήρα είναι η εξής: Από εδώ και στο εξής θα φροντίσω οι “3000 μέρες” να γίνουν πιο προσωπικές, πιο κοντά στην καθημερινότητά μου, στη ζωή μου και στο Ντίσελντορφ όπου ζω τα τελευταία χρόνια. Νομίζω ότι αυτός είναι και ο κύριος σκοπός ενός blog: Να είναι ένα διαδικτυακό ημερολόγιο.

Εύχομαι σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog να είστε καλά και να τα περνάτε καλά. Από εδώ και στο εξής θα είμαστε πιο συχνά σε επαφή!

Are You Lost In The World Like Me?

by admin | 22 Oct 2016 | Άνθρωποι, Κοινωνικά, Μουσική, Προβληματισμοί, Ψυχαγωγία

Δεκαοχτώ χρόνια μετά το υπέροχο βίντεο κλιπ του “Why Does My Heart Feel So Bad?” ο Moby μας παρουσιάζει ένα ακόμη εξαιρετικό βίντεο κλιπ στο καινούριο του μουσικό κομμάτι “Are You Lost In The World Like Me?” σε συνεργασία με τους “The Void Pacific Choir”. Το κεντρικό θέμα είναι η πλήρης εξάρτησή μας από την ψηφιακή τεχνολογία και τα social media, κυρίως με την υπέρμετρη χρήση των smartphones στην καθημερινότητά μας. Οι άνθρωποι αποξενώνονται ο ένας από τον άλλο και χάνουν την επαφή τους με τον κοινωνικό ιστό. Ένα σύγχρονο φαινόμενο που μας οδηγεί από την κοινωνική συνοχή στην “ψηφιακή αλλοτρίωση”.

Αξίζει φυσικά να θυμηθούμε ότι το θέμα της μοναξιάς και της αποξένωσης στον σύγχρονο τρόπο ζωής είχε απασχολήσει τον Moby και στο βίντεο κλιπ του “Why Does My Heart Feel So Bad?” σε μια εποχή, όπου τα smartphones δεν υπήρχαν και τα social media ήταν στη βρεφική τους ηλικία.

Για όσους φίλους και φίλες δεν γνωρίζουν τον Moby, το πραγματικό του όνομα είναι Richard Melville Hall και είναι ένας διάσημος Αμερικανός DJ, τραγουδιστής, τραγουδοποιός και μουσικός, γεννημένος στις 11 Σεπτεμβρίου 1965 με καταγωγή από το Κονέκτικατ των ΗΠΑ. Περισσότερα στοιχεία για αυτόν μπορείτε να διαβάσετε στη Wikipedia στο λήμμα Moby.

Πηγές – Σύνδεσμοι

Moby, από τη Wikipedia.
http://moby.com, επίσημη ιστοσελίδα του καλλιτέχνη.

Hysterical Literature: Ο οργασμός ως τέχνη

by admin | 6 Oct 2016 | Πολιτισμός, Τέχνες και γράμματα, Ψυχαγωγία

Η “Hysterical Literature” είναι μία σειρά καλλιτεχνικών βίντεο δημιουργημένα από τον νεοϋορκέζο φωτογράφο και δημιουργό ταινιών Clayton Cubitt. Η βασική ιδέα του πρότζεκτ είναι απλή. Κάθε βίντεο είναι τραβηγμένο ασπρόμαυρα και αποτελεί μία ξεχωριστή “ενότητα” (session) στην οποία συμμετέχει κάθε φορά και μια διαφορετική γυναίκα ντυμένη με ένα ρούχο της επιλογής της. Η κάμερα είναι σταθερά τοποθετημένη και η σκηνή παρουσιάζει τη γυναίκα αρχικά να αυτοσυστήνεται και στη συνέχεια να διαβάζει ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο, επίσης της επιλογής της. Καθώς η ανάγνωση προχωράει, αυτή σταδιακά οδηγείται σε οργασμό μέσω ενός σεξουαλικού βοηθήματος (Hitatchi Magic Wand Massager) το οποίο χειρίζεται μια βοηθός που βρίσκεται κρυμμένη κάτω από το τραπέζι. Ο στόχος είναι η κάθε γυναίκα να κατορθώσει να διαβάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο απόσπασμα από το βιβλίο, παρά τον συνεχή αντιπερισπασμό κάτω από το τραπέζι. Μετά την κορύφωση και όταν πια δεν μπορεί να διαβάσει άλλο, λέει ξανά το όνομά της, αναφέρει από ποιο βιβλίο διάβασε και αποχωρεί.

Μπορείτε να δείτε όλα τα βίντεο του πρότζεκτ στην επίσημη ιστοσελίδα του YouTube:

Hysterical Literature (Official YouTube Page)

Το πρότζεκτ επιχειρεί να εξερευνήσει τις έννοιες του φεμινισμού, τη δυαδικότητα σώματος και πνεύματος, την απεικόνιση του περισπασμού, όπως και την αντίθεση μεταξύ κουλτούρας και σεξουαλικότητας. Ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2012 και μέχρι αυτήν τη στιγμή έχει συγκεντρώσει πάνω από 45 εκατομμύρια προβολές στο διαδίκτυο σε πάνω από 200 χώρες ανά τον κόσμο. Ο ίδιος ο Clayton περιγράφει την ιδέα του σε πρόσφατη συνέντευξή του λέγοντας στο περιοδικό Vanity Fair: «Γιατί να κάνω το Hysterical Literature; Γιατί να ΜΗΝ το κάνω; Είναι ένα πρότζεκτ που συνδυάζει τις δυο μεγάλες μου αγάπες, την λογοτεχνία και το σεξ. Είναι μια μάχη ανάμεσα στις λέξεις του γραπτού κειμένου και στις λέξεις και τα επιφωνήματα της σεξουαλικής απόλαυσης. Ποιος θα επικρατήσει, η λογική ή η ερωτική απόλαυση; Μήπως τελικά δεν επικρατεί κανείς και αυτά τα δύο γίνονται ένα;».

Παρακάτω αναφέρονται μερικές ενδιαφέροντες λεπτομέρειες για το πρότζεκτ:

Τα βιβλία που προτιμήθηκαν αποτελούν κλασσικά αριστουργήματα της λογοτεχνίας, όπως το «Tropic Of Cancer» του Henry Miller, το «Either/Or» του Kierkegaard και το «American Psycho» του Brett Easton Ellis.
Τον τελευταίο καιρό έχουν προστεθεί ακόμα δύο ενότητες στη σειρά ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό σε 12, ενώ στο μέλλον αναμένονται να προστεθούν και άλλες, καθώς το πρότζεκ είναι ακόμα ενεργό.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι την περυσινή χρονιά αποτελούσε έκθεμα του μουσείου μοντέρνας τέχνης της Καλιφόρνια, στο πλαίσιο της έκθεσης “Bibliothecaphilia”, όπου προβάλλονταν σε συνεχή λούπα, στο δικό του ξεχωριστό δωμάτιο.
Στο site της σειράς, ο Clayton διευκρινίζει: “Ο τίτλος παραπέμπει στην παμπάλαιη έννοια της γυνακείας υστερίας —δηλαδή της γυναικείας σεξουαλικότητας ως αιτίας κάθε λογής «παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς»— και στις μεθόδους «θεραπείας» αυτής στης βικτωριανή εποχή.” … “στόχος της σειράς είναι να διερευνήσει ορισμένα θέματα σε διάφορα επίπεδα: τη μάχη μεταξύ μυαλού και σώματος· τη σχέση μεταξύ της γυναικείας σεξουαλικότητας και της αίσθησης της ντροπής· την πολιτισμική αντίθεση τέχνης και σεξ — ιδίως το πώς οι άνθρωποι αντιδρούν στον συνδυασμό τους.” … “Μία (μόνο) από τις αναγνώστριες είναι πορνοστάρ, μια άλλη είναι χορεύτρια και μοντέλο, αρκετές είναι καλλιτέχνιδες.” … “Η σκηνοθετική οδηγία προς τις πρωταγωνίστριες είναι να διαβάσουν όσο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου μπορούν και, όταν δεν μπορούν άλλο, να αποχωρήσουν. Το αν φτάνουν σε οργασμό και το αν προσποιούνται ή όχι είναι δικό τους θέμα.”
Υπάρχει μια συνέντευξη του καλλιτέχνη για το πρότζεκτ στην ιστοσελίδα Salon, η οποία έχει αρκετό ενδιαφέρον. Βρίσκεται εδώ: Salon – Turning orgasm into art
Η βοηθός κάτω από το τραπέζι ήταν απολύτως ελεύθερη να αυτοσχεδιάσει τον τρόπο και τη διάρκεια χρήσης του βοηθήματος. Ένα μέρος του ερεθισμού προέρχεται από αυτήν τη σκέψη.
Τα γυρίσματα είναι τα πρωτότυπα, δίχως πρόβες, μοντάζ, δοκιμαστικά ή δεύτερες λήψεις. Αυτό που βλέπουμε κάθε φορά είναι το πρώτο και μοναδικό γύρισμα.
Στο άρθρο Hysterical Literature – The orgasm as Art η Stoya, μία από τις γυναίκες που συμμετείχαν στο πρότζεκ, περιγράφει την εμπειρία της. Επίσης, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον τα σχόλια στο τέλος του άρθρου.
Στο άρθρο του στο Vanity Fair με τον τίτλο I’ll Read What She’s Reading ο δημοσιογράφος Toni Bentle περιγράφει την εμπειρία της συνέντευξής του με τον Clayton Cubitt και τη δεκαεξάχρονη σύντροφό του, Katie James, γνωστή και ως η “θηλυκή βοηθός”. Πολύ ενδιαφέρον και αυτό το άρθρο, αφού περιγράφει αρκετές λεπτομέρειες για το πρότζεκτ.

Hitachi Magic Wand Massager – Προορισμένο για μασάζ στην πλάτη.