Posts

Συγγραφέας: Chris Higgins
Πρωτότυπο κείμενο:http://www.mentalfloss.com/blogs/archives/author/chris/
Μετάφραση: Σωκράτης Π. Κουρτσίδης

Χθές, τυχαία έπεσα σε μια κάπως μυστηριώδη ιστοσελίδα – μια συλλογή από polaroids, μία για κάθε μέρα από τις 31 Μαρτίου 1979 μέχρι και τις 25 Οκτωβρίου 1997. Δεν φαινόταν πουθενά το όνομα του δημιουργού ούτε πληροφορίες επικοινωνιας ούτε και κάποια ένδειξη από που μπορεί αυτές να προέρχονταν. Έτσι, εκ του φυσικού, άρχισα να κοιτάζω με τη σειρά τις φωτογραφίες. Αυτό που βρήκα με άφησε άφωνο.

Το 1979 οι φωτογραφίες ξεκινούν περιστασιακά, με εικόνες από φίλους, πικ νικ, δείπνα και ούτως καθεξής. Εδώ είναι ένα δείγμα από την 23 Απριλίου 1979 (πιστεύω ότι ο φωτογράφος αυτών των σειρών πρέπει να είναι ο άνδρας στο προσκήνιο αριστερά στην φωτογραφία):

Γύρω στο 1980 αρχίζω να σχηματίζω την εικόνα ότι ο φωτογράφος πρέπει να είναι σκηνοθέτης. Εδώ λαμβάνει ένα γράμμα από το αμερικάνικο φεστιβάλ ταινιών και τραβάει μια φωτογραφία στις 30 Ιανουαρίου 1980:

Κάποιες μέρες δεν έχει φωτογραφήσει κάτι ενδιαφέρον, έτσι απλά τραβάει κάποια φωτογραφία με την ημέρα. Σχόλια: Αυτή ήταν μια λανθασμένη εκτίμηση. Δείτε τα σχόλια στην αυθεντική ιστοσελίδα για περισσότερες πληροφορίες.

Μέσα στο 1980 βλέπουμε περισσότερες οικογενειακές ή εύθυμες φωτογραφίες, αλλά επίσης και κάποιες σύντομες ματιές πάνω στη δουλειά του φωτογράφου ως σκηνοθέτη ή μουσικού. Εδώ είναι κάποιος ο οποίος ασχολείται με ήχο σε ένα κινηματογραφικό στούντιο στις 5 Φεβρουαρίου 1983:

Ο φωτογράφος είναι ένας ένθερμος οπαδός των Mets. Εδώ είναι μια λήψη από αυτόν και μια φίλη του με τα εισιτήρια τους για τους Mets στις 29 Απριλίου 1986:

Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 80 αρχίζουμε να βλέπουμε περισσότερες ενδείξεις ότι ο φωτογράφος είναι επίσης και μουσικός. Παίζει ένα ακορντεόν και έχει φίλους που παίζουν διάφορα μουσικά όργανα. Τι είδος μουσικής άραγε να παίζουν; Εδώ είναι μια φωτογραφία στις 2 Ιουλίου 1989 με τον φωτογράφο και το μουσικό όργανό του:

Το 1991, βλέπουμε οπτικές ενδείξεις του φωτογραφικού υλικού που έχει συλλεχθεί μέχρι τότε. Ο Φωτογράφος έχει τακτοποιημένες τις φωτογραφίες σε κουτιά μέσα σε κατάλληλα βαλιτσάκια, όπως δείχνει αυτή η φωτογραφία στις 30 Μαρτίου 1991:

Στις 6 Δεκεμβρίου 1993 καταγράφει τον θάνατο του Frank Zappa με τη φωτογραφική του μηχανή:

Η δεκαετία του 90 φαίνεται να είναι μια καλή εποχή για τον φωτογράφο. Τον βλέπουμε να αφιερώνει περισσότερο χρόνο με φίλους και λιγότερο φωτογραφίζοντας θέματα στους δρόμους (τα οποία είναι πολλά και δεν τα έχω συμπεριλάβει πιο πάνω). Ίσως κάποιο από τα φιλμ του να το έκανε στο IFC, the Independent Film Channel, όπως φαίνεται σε μια φωτογραφία του στις 18 Δεκέμβρη 1996:

Μέσα στο 1997, αρχίζουμε να βλέπουμε τον φωτογράφο στις φωτογραφίες του ολοένα και περισσότερο. Κάποιες φορές το πρόσωπό του επισκιάζεται πίσω από αντικείμενα. Κάποιες άλλες είναι βυθισμένος στον καναπέ. Όταν είναι με άλλους ανθρώπους, δεν φαίνεται χαμογελαστός. Στις 2 Μαΐου του 1997 κάτι κακό έχει συμβεί:

Στις 4 Μαΐου1997 είναι πλέον ολοφάνερο ότι έχει καρκίνο:

Η κατάσταση της υγείας του παρουσιάζει ραγδαία επιδείνωση. Εδώ, ο φωτογράφος αυτοφωτογραφίζεται μέσα από έναν καθρέπτη στις 2 Ιουνίου 1997:

Κατά το τέλος του μήνα είναι εντελώς χωρίς μαλλιά, λόγω προφανώς των χημειοθεραπειών:

Η υγεία του συνεχίζει να επιδεινώνεται κατά τον Ιούλιο, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη του 1997, με πολλές εισαγωγές στο νοσοκομεία και φανερή χημειοθεραπεία. Μια ακτίδα φωτός διαφαίνεται στις 11 Σεπτεμβρίου 1997, όταν το μαλλί του φωτογράφου αρχίζει να μεγαλώνει ξανά:

Στις 5 Οκτωβρίου 1997, είναι ξεκάθαρο τι σημαίνει αυτή η φωτογραφία:

Δύο μέρες αργότερα βλέπουμε τον γάμο:

Και μερικές εβδομάδες αργότερα είναι πάλι πίσω στο νοσοκομείο. Στις 24 Οκτωβρίου 1997 βλέπουμε έναν φίλο του να του παίζει μουσική στο δωμάτιο του νοσοκομείου:

Την επόμενη μέρα ο φωτογράφος πέθανε.

Αυτό που ξεκίνησε για μένα ως μια διασκεδαστική συλλογή από φωτογραφίες – ποιος τραβούσε κάθε μέρα φωτογραφίες για 18 χρόνια; – κατάληξε σε ένα σοκ. Ποιος ήταν αυτός ο άνδρας; Πως κατέληξαν οι φωτογραφίες τους στον ιστό; Ξεκίνησα μια διήμερη αναζήτηση εξετάζοντας τον κώδικα της ιστοσελίδας και εφαρμόζοντας κάποια κόλπα στο google.

Τελικά η ερευνά μου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο φωτογράφος ήταν ο Jamie Livingston, ο οποίος τραβούσε μια φωτογραφία κάθε μέρα επί 18 έτη μέχρι την ημέρα που πέθανε, χρησιμοποιώντας μια Polaroid SX-70 camera. Ονομάτισε το project του “Φωτογραφία της ημέρας” και προφανώς σχεδίαζε να τις συλλέξει σε κάποιο σημείο. Αν ζούσε τώρα… Πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 1997, την ημέρα όπου έκλεινε τα 41α γεννέθλια του.

Μετά τον θάνατό του, οι φίλοι του Hugh Crawford και Betsy Reid διοργάνωσαν μια δημόσια έκθεση, την οποία και ονόμασαν PHOTO OF THE DAY: 1979-1997, 6,697 Polaroids, dated in sequence. Η έκθεση άνοιξε τις πόρτες της το 2007 στο Bertelsmann Campus Center του Bard College (εκεί όπου ο Livingston ξεκίνησε τη σειρά, ως φοιτητής τότε). Η έκθεση περιλάμβανε αντίγραφα των φωτογραφιών από κάθε polaroid και καταλάμβανε έναν χώρο 7 x 120 ποδιών (2,3 m x 40 m, περίπου 92 τ.μ.).

Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για αυτό το project σε αυτό το blog ή να ρίξετε μια ματιά στη ιστοσελίδα. Είναι ένας εκπληκτικός απολογισμός για τη ζωή και τον θάνατο κάποιου ανθρώπου. Όλες οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από την ιστοσελίδα.

Σχόλιο: Κατόπιν επαφής μου με τον Hugh Crawford και τη σύζυγό του Luise, μου εξήγησαν ότι οι φωτογραφίες όπου φαίνονται μόνο ημερομηνίες δεν είναι polaroids, αλλά υποκατάστατα θέσεων για μέρες όπου δεν υπήρξε φωτογραφία ή η αντίστοιχη φωτογραφία έχει χαθεί.

Σχόλιο 4: Ο Jamie Livingston καταχωρήθηκε στην Wikipedia.

Σχόλιο 5: Πολλοί ρώτησαν γύρω από την Polaroid SX-70 camera. Μπορείτε να δείτε αυτό το Eames film το οποίο επεξηγεί τη μηχανή.

Τραγικός θάνατος στη Νέα Ερυθραία για τον διάσημο βρετανό ποδηλάτη Ιαν Χίμπελ

Γύρισε με το ποδήλατο ολόκληρο τον πλανήτη. Διέσχισε ζούγκλες και άγριους ποταμούς. Ξέφυγε από ελέφαντες, λιοντάρια και ένοπλους ληστές. Εκανε όμως ένα λάθος. Ηρθε να κάνει ποδήλατο στην Ελλάδα. Και κατέληξε στο ΚΑΤ, νεκρός. Ο λόγος για τον Ιαν Χίμπελ , που έκανε το μοιραίο σφάλμα να… κάνει ποδήλατο στην Εθνική οδό Αθηνών- Λαμίας, όπου βρήκε τραγικό θάνατο όταν τον χτύπησε και τον εγκατέλειψε οδηγός που έκανε «κόντρες» με άλλο αυτοκίνητο. Το περιστατικό συνέβη στις 24 Αυγούστου στο ύψος της Νέας Ερυθραίας, με πρωταγωνιστές τον 74χρονο Βρετανό και έναν 32χρονο έλληνα οδηγό, που βρίσκεται πια στα χέρια της Αστυνομίας, αφού συνελήφθη και ομολόγησε την πράξη του. Ο αδικοχαμένος Ιαν Χίμπελ άφησε την τελευταία του πνοή λίγο μετά τη μεταφορά του στο ΚΑΤ.

Ο βρετανός ποδηλάτης, που καταγόταν από το Μπρίξχαμ του Ντέβον, διήνυσε από τη δεκαετία του 1960 περισσότερα από 400.000 χιλιόμετρα, ταξιδεύοντας στις πιο απομακρυσμένες και επικίνδυνες γωνιές του κόσμου. Η ποδηλατική του περιπέτεια ξεκίνησε το 1963, όταν ζήτησε από τον εργοδότη του διετή σπουδαστική άδεια και επέστρεψε δέκα χρόνια αργότερα, έχοντας γίνει ο πρώτος που ταξίδεψε με ποδήλατο από τη Γη του Πυρός ως την Αλάσκα. Συνολικά ταξίδεψε από τους πάγους της Ανταρκτικής στις ζούγκλες του Αμαζονίου και από τον Αρκτικό Κύκλο στα πιο απομακρυσμένα νησιά της Ινδονησίας. Ακόμη, έκανε την απόσταση Βρυξέλλες- Βλαδιβοστόκ με το πετάλι. Του άρεσε να φεύγει για ταξίδια μόνος και κάλυπτε τα έξοδά του αποταμιεύοντας τις λιγοστές του οικονομίες. Στα ταξίδια του έβρισκε στέγη και τροφή, όποτε αυτό ήταν εφικτό, ενώ είχε φιλοξενηθεί από τις περισσότερες μακρινές και νομαδικές φυλές των πέντε ηπείρων.

«Μου αρέσει να επισκέπτομαι πιο πνευματικά μέρη.Ηθελα να δοκιμάσω τις πρωτότυπες μπροστινές και πισινές θήκες μεταφοράς που σχεδίασα. Και έψαχνα ακόμη μία ευκαιρία να φωτογραφίσω το Περού,με λιγότερη ντροπή.Ηλπιζα να μη φοβηθώ ξανά αυτές τις γυναίκες με τα παράξενα καπέλα και τις περίεργες φούστες,που τόσο με είχαν τρομάξει την προηγούμενη φορά» έγραφε για να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους είχε ξεκινήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι για το Περού στα τέλη του 1970. Ο Ιαν Χίμπελ προτιμούσε να ταξιδεύει υπό ιδιαίτερα ανώμαλες συνθήκες και κατάφερε να διασχίσει βάλτους, απότομους γκρεμούς, αλλά και την έρημο Σαχάρα. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του είχε δεχθεί επιθέσεις από ένοπλους ληστές, τροπικά μυρμήγκια, λιοντάρια και ελέφαντες.

Ο Χίμπελ απετέλεσε κατηγορία από μόνος του στη συνείδηση των ποδηλατών του κόσμου. Μάλιστα, με το βιβλίο του «Ιnto the Remote Ρlaces» ενθάρρυνε και ενέπνευσε αναρίθμητους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Γι΄ αυτόν τον λόγο την περασμένη Πέμπτη ποδηλάτες απ΄ όλον τον πλανήτη αφιέρωσαν τις ιστοσελίδες τους στη μνήμη του.

Στη διάρκεια των περιπλανήσεών του κινδύνεψε από τροπικά μερμήγκια που του είχαν φάει τη σκηνή του, από την επίθεση λιονταριού και ελεφάντων στη ζούγκλα, από τροπικές καταιγίδες και από διάφορες άλλες κακές συγκυρίες. Επιβίωσε όμως από όλα αυτά για να βρει έναν άδοξο θάνατο στη… ζούγκλα των ελληνικών δρόμων.

Ο βρετανικός Τύπος, επί τη ευκαιρία, εμμέσως πλην σαφώς, τονίζει το παράδοξο του τρόπου με τον οποίο έφυγε από τη ζωή. «Επί τέσσερις δεκαετίες έφτανε με το ποδήλατό του στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του κόσμου, όπου οι ντόπιοι τον καλοδέχονταν. Κατάφερε να επιβιώσει από την ελονοσία, τις συχνές επιθέσεις σκυλιών με λύσσα, αλλά και τις συλλήψεις συνοροφυλάκων. Τον πυροβόλησαν κλέφτες, σχεδόν τον έφαγαν ζωντανό τροπικά μυρμήγκια και κατάφερε να επιβιώσει από συναντήσεις με ελέφαντες και λιοντάρια. Ωστόσο, δυστυχώς, το αναπόφευκτο ήθελε τον “θρυλικό ποδηλάτη” να σκοτωθεί μετά από σύγκρουση με αυτοκίνητο κοντά στην Αθήνα», γράφει χαρακτηριστικά ο «Γκάρντιαν».

πηγές: ΤΟ ΒΗΜΑ / ΕΣΠΡΕΣΣΟ – 6/9/2008

Η απόλυτη παρακμή! Απολαύστε την!

Παραθέτω από το δίκτυο ένα πολύ έξυπνο κείμενο για το περιβάλλον. (Δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε, ωστόσο ακόμα και έτσι μπράβο του!)
Για να προστατευτεί το περιβάλλον θα πρέπει εμείς πρώτα απ’ όλα να υιοθετήσουμε κάποιες απλές συνήθειες στον τρόπο της καθημερινής ζωής μας. Μικρές μεν, σωτήριες δε για τη φύση. Είναι στο χέρι μας, ας πάψουμε να κατηγορούμε τους πάντες για όλα αυτά που δεν κάνουμε. Σιγά – σιγά, μέρα με τη μέρα θα τα καταφέρουμε!

Ένα κουτάκι αλουμινίου «καίει» 0,1λίτροπετρέλαιο

Γι’ αυτό το ταπεινό κουτάκι, που ζυγίζει 15 γραμμάρια, χρειάστηκε βωξίτης βάρους 60 γραμμαρίων. Τα κοιτάσματα βωξίτη δεν είναι ανεξάντλητα. Μεγάλες ποσότητες από το υλικό αυτό βρίσκονται στα τροπικά δάση. Η εξόρυξη τους σημαίνει αποψίλωση των πνευμόνων της Γης ή σκάψιμο των βουνών. Επιπλέον, για να παραχθεί το ένα κουτάκι ξοδεύτηκε ενέργεια, ικανή να λειτουργήσει μια τηλεόραση για τρεις ώρες. Όλοι αυτοί οι πολύτιμοι φυσικοί πόροι πάνε χαμένοι εάν το κουτάκι πέσει στα κοινά σκουπίδια, όπου θα μείνει για πολλά χρόνια πριν διαλυθεί.

Αντίθετα, η ανακύκλωση του έχει πολλά οφέλη. Για να παραχθεί ένα ολοκαίνουργιο κουτάκι από ανακύκλωση απαιτείται μόλις το 5% της ενέργειας της κανονικής παραγωγής. Αποφεύγουμε έτσι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα σχεδόν ίσες με το βάρος του. Για κάθε τόνο ανακυκλώσιμου αλουμινίου κερδίζουμε 4 τόνους βωξίτη, 37 βαρέλια πετρέλαιο, 500 κιλάσόδα και 100 κιλάασβεστόλιθο. Και όλα αυτά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αφού χρειάζονται μόλις 90 μέρες για να εμφανισθεί πάλι στα ράφια.

Ένα γυάλινο μπουκάλι θα … φώτιζε ένα δωμάτιο για 8ώρες

Κατασκευάζεται από άμμο (που μας δίνει πυρίτιο), ανθρακικό νάτριο και ασβεστόλιθο. Τα τρία αυτά υλικά συγχωνεύονται σε υψηλές θερμοκρασίες – και γι’αυτό απαιτείται σημαντική ενέργεια. Υπολογίζεται ότι για την κατασκευή ενός μπουκαλιού καταναλώνεται ενέργεια ίση με αυτή που καίει ένας λαμπτήρας 100 Wσε οκτώ ώρες. Γιατί να πετάμε στα σκουπίδια αυτόν τον πλούτο όταν η ανακύκλωση ενός γυάλινου μπουκαλιού μας δίνει το ίδιο προϊόν με 50% λιγότερη ενέργεια; Πόσο μάλλον, όταν υπολογίζεται ότι με την ανακύκλωση αποσοβούμε εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ίσες με το ένα τρίτο του βάρους του μπουκαλιού.

Μια μπαταρία μολύνει 400 κυβικά μέτρα νερού

100 εκατομμύρια μπαταρίες οικιακής χρήσης πωλούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Μεγάλο ποσοστό από τις μπαταρίες αυτού του τύπου (έως και 20%) περιέχουν υδράργυρο, ένα υλικό που προκαλεί νευρολογικές διαταραχές, θάνατο και τύφλωση. Αν και μικροσκοπικές, οι μπαταρίες μπορεί να προκαλέσουν ανυπολόγιστη καταστροφή, εάν πεταχτούν ανεξέλεγκτα, καθώς περιέχουν το εξαιρετικά επικίνδυνο κάδμιο (συνδέεται με καρκινογένεση, πνευμονοπάθειες, νεφρικές βλάβες κ.λ.π.) και σειρά ακόμα τοξικών ουσιών. Σκεφτείτε ότι μια μπαταρία είναι αρκετή για να μολύνει ένα κυβικό μέτρο χώμα και 400 κυβικά μέτρα νερού!

Αν και η ανακύκλωση ,μπαταριών δεν αποδίδει άμεσα οικονομικά, μας προστατεύει από τέτοιος κινδύνους.

5 μπουκάλια = 1 μπουφάν!

Εκτός από το ότι αυξάνουν τον όγκο των σκουπιδιών εάν δεν «τσαλακωθούν» (έχει υπολογιστεί ότι ο όγκος που καταλαμβάνουν κάθε ένα είναι 2,5 φορές το βάρος τους) θα χρειαστεί να περάσουν 400 – 500 χρόνια πριν αρχίσουν να αποσυντίθενται.

Αντίθετα, ανακυκλώνοντας μισό κιλό ΡΕΤ πλαστικά μπουκάλια, εξοικονομεί κανείς ενέργεια αντίστοιχη με 12.000 ΒΤU. Η διαδικασία για την ανακύκλωση τους είναι η εξής! Χωρίζονται ανά είδος ( PET, PVC, PP), πλένονται και κομματιάζονται. Από τις νιφάδες κατασκευάζονται διάφορα προϊόντα : από νέα πλαστικά μπουκάλια έως ύφασμα, επένδυση μαξιλαριών και μπουφάν. έχει υπολογιστεί ότι πέντε πλαστικά μπουκάλια είναι αρκετά για την επένδυση ενός μπουφάν, 25 για ένα φλις παλτό ή 26 μπουκάλια για να φτιαχτεί ένα κοστούμι από πολυεστέρα.

Πάνα μιας χρήσης: 15 δέντρα ανά παιδί

Μπορεί να είναι πρακτική αλλά με πολύ υψηλό κόστος. Και δεν μιλάμε μόνο για το οικονομικό κόστος (που μπορεί να ξεπεραστεί τα 2.000 ευρώ για κάθε παιδί), αλλά για το περιβαλλοντικό. Έχει υπολογισθεί ότι για κάθε παιδί χρειάζονται πάνω από 5.000 πάνες μιας χρήσης, ποσότητα που απαιτεί την θυσία 15 δέντρων! Ένα εκατομμύριο δέντρα κόβονται παγκοσμίως κάθε χρόνο μόνο για πάνες μιας χρήσης.

Από την άλλη, είναι από τα σκουπίδια που «φουσκώνουν» τον συνολικό όγκο απορριμμάτων, καθώς οι πάνες που χρησιμοποιεί ένα και μόνο παιδί στην ανάπτυξη του ξεπερνούν σε βάρος τον ένα τόνο!

Ένα σπίτι «παράγει» 7,7 κιλά τετραπάκ ετησίως

Οι συσκευασίες από τετραπά κατακτούν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς, καθώς είναι αρκετά εύχρηστες, τόσο για τις εταιρίες, όσο για τους καταναλωτές. Υπολογίζεται ότι μια οικογένεια σε ένα χρόνο καταναλώνει 300 λίτραγάλα και «παράγει» σκουπίδια τετραπάκ βάρους 7,7 κιλών.

Αν και ελαφρύ, μαλακό και ταυτόχρονα ανθεκτικό, το τετραπάκ αποτελεί πραγματικό εφιάλτη για οποιοδήποτε σύστημα ανακύκλωσης. Καθώς αποτελείται κατά 77% από χαρτί, 18% από πλαστικό και 5%από αλουμίνιο, η ανακύκλωση του απαιτεί τον διαχωρισμό των διαφορετικών υλικών, πράγμα που καθιστά ιδιαίτερα δαπανηρό το κόστος της. Σε κάποιες περιπτώσεις οι ίδιες οι εταιρίες που παράγουν τη συσκευασία αναλαμβάνουν και την ανακύκλωση, φτιάχτοντας νέα συσκευασία.

300 εκατ. Ευρώ το χρόνο γίνονται … σακούλες

Παράγωγο του πετρελαίου και σύμβολο της κοινωνίας μιας χρήσης, η πλαστική σακούλα έχει κατακλύσει τη ζωή μας. Πάνω από 60.000 τόνοι πλαστικού μιας χρήσης καταναλώνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Η παραγωγή τους υπολογίζεται ότι στοιχίζει περίπου 300 εκατ. Ευρώ, δηλαδή 5 ευρώ το κιλό. Πολλαπλάσιο είναι το κόστος τους από τη στιγμή που θα πεταχτούν. Αυξάνουν τον όγκο των σκουπιδιών, η διαχείριση τους είναι δύσκολη, ενώ μια πλαστική σακούλα χρειάζεται από 100 έως 400 χρόνια για να διαλυθεί, αφού ταφεί. Επιπλέον, δυσκολεύει την αποσύνθεση και των απορριμμάτων οργανικής προέλευσης, που περιέχουν. Ειδικά όταν οι πλαστικές σακούλες πέφτουν στη θάλασσα είναι πολύ επικίνδυνες. Δεν είναι μόνο η ρύπανση – προκαλούν τον θάνατο χελωνών και ψαριών.

Και μη νομίζετε ότι είναι δωρεάν :έρευνα του συνδέσμου των σουπερ μαρκετ αναφέρει ότι η αχρέωτη διανομή της πλαστικής σακούλας επιβαρύνει 0,3% την τελική τιμή.

Ο βασικός στόχος είναι η μεγάλη μείωση της χρήσης τα. Από ‘κει και πέρα η εκ νέου χρησιμοποίηση, η ξεχωριστή συλλογή και η ανακύκλωση (παρ΄ ότι κοστίζει αρκετά) αποτελούν καλύτερες επιλογές από το πέταγμα στο σωρό.

Για κάθε τόνο χαρτιού, γλιτώνεις 32.000 λίτρα νερό

Η έκρηξη των εντύπων κατακλύζει το σπίτι μας με χαρτί κάθε είδους. Μπορεί πολλά απ’αυτά (ειδικά τα διαφημιστικά) να δίνονται δωρεάν, το πραγματικό κόστος του χαρτιού όμως είναι πολύ μεγάλο. Το ποσό, γίνεται κατανοητό όταν δούμε τι κερδίζουμε από την ανακύκλωση του. Για κάθε τόνο χαρτιού που ανακυκλώνουμε, λοιπόν, σώζουμε 17 δέντρα, 32.000 λίτρανερού, δύο βαρέλια πετρελαίου και 4.100 κιλοβατώρες ηλεκτρικού ρεύματος, ικανού να καλύπτει τις ανάγκες ενός σπιτιού για πέντε μήνες. Σημαντική είναι και η εξοικονόμηση αερίων του θερμοκηπίου (πάνω από 74%), καθώς και η μείωση του όγκου των απορριμμάτων.

Ένας τόνος από υψηλής ποιότητας ανακυκλωμένο χαρτί μπορεί να αντικαταστήσει τρεις τόνους ξύλο για χαρτί. Δυστυχώς, όμως, τα περισσότερα περιοδικά που κυκλοφορούν σήμερα στην Ελλάδα δεν χρησιμοποιούν ανακυκλωμένο χαρτί.

Ταυτόχρονα, στην προσπάθεια για ιλουστρασιόν εκτυπώσεις περνούν το χαρτί με επικάλυψη καολίνης, η οποία περιέχει άργιλο. Ο άργιλος όμως δυσκολεύει την ανακύκλωση, καθώς δημιουργεί σβώλους και δίνει κακής ποιότητας ανακυκλωμένο χαρτί.

5 λεπτά για να αδειάσει, 200χρόνια για να λιώσει

χρησιμοποιούμε ένα ποτηράκι για ένα λεπτό και αυτό κάνει 200 χρόνια να λιώσει! Μάλλον δεν συμφέρει… Αλλά καθώς τα φαστ φουντ, το φαγητό «παραγγελία απ’έξω» και το φαγητό στο πόδι επεκτείνονται, τα πλαστικά πιατάκια, ποτηράκι, μαχαιροπήρουνα και κάθε είδους σκεύη μιας χρήσης γίνονται πια συνώνυμα της καθημερινότητας. Φτιαγμένα συνήθως από πολυστυρένιο, αποτελούν μεγάλο μέρος του συνολικού όγκου των πλαστικών απορριμμάτων και είναι εξίσου δύσκολο να διαλυθούν.

Το 1/3των σκουπιδιών μας είναι κομπόστ

Φλούδες από φρούτα, λαχανικά και κάθε είδους υπολείμματα φαγητού πέφτουν «χύμα» στον σκουπιδοτενεκέ μας, φτάνοντας το 35% – 50% του συνόλου των σκουπιδιών μας. Τα οργανικά σκουπίδια αποτελούν έτσι ένα μεγάλο μέρος του όγκου των αποβλήτων που κατευθύνονται για ταφή. Όπως ανακατεύονται με τα άλλα απορρίμματα, δυσκολεύουν την ανακύκλωση. Απεναντίας, εάν έπεφταν σε ξεχωριστό κάδο ή (ακόμα καλύτερα) εάν συλλέγονταν σε ειδικούς κάδους κομποστοποίησης σε κάθε σπίτι, θα μπορούσαν να μας δώσουν πολύ καλό κομπόστ, κατάλληλο για επιχωματώσεις και καλλιέργειες.»

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου, το είχα αντιγράψει παλαιότερα πριν τις προηγούμενες εκλογές από κάποιο site. Νομίζω πως υπογράφει για αυτό κάποιος Γιώργος Σαρρής, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Το παραθέτω για να μας βάλει σε σκέψεις:

“Πολλοί αγανακτισμένοι ψηφοφόροι, αποφασίζουν να ψηφίσουν άκυρο ή λευκό ή ακόμα και να μην πάνε στις κάλπες, με σκοπό να τιμωρήσουν έτσι, τα μεγάλα κυρίως κόμματα, ως υπεύθυνα για την κατάντια της χώρας.

Στην πραγματικότητα αυτό είναι το μεγαλύτερο ΔΩΡΟ που μπορούν να κάνουν στα δύο μεγάλα κόμματα. Στις παρακάτω γραμμές θα εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται, ώστε να μην έχει κανείς αμφιβολία, γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΡΑΚΑΛΑΝΕ να υπάρχει μεγάλο ποσοστό Λευκών/Άκυρων/Αποχής, ώστε να αυξήσουν τα δικά τους ποσοστά.

Αν υποθέσουμε ότι το σύνολο των ψηφοφόρων είναι 100 (ποσοστό 100%), τότε με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, για να σχηματίσει ένα κόμμα αυτοδύναμη κυβέρνηση, χρειάζεται να συγκεντρώσει ποσοστό μεγαλύτερο του 42% από τα ΕΓΚΥΡΑ ψηφοδέλτια. Να το ψηφίσουν δηλαδή στο παράδειγμά μας 43 άτομα.
Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν μια σταθερή βάση ψηφοφόρων (ψηφοφόρους που θα τα ψήφιζαν ακόμα και αν γύριζε η γη ανάποδα, «βαμμένους» με άλλα λόγια), της τάξης του 20% περίπου το κάθε ένα. Με αυτά τα δεδομένα, όποιο κόμμα κατορθώσει να πείσει άλλους 23 ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, συγκεντρώνει το ποσοστό που απαιτείται και σχηματίζει κυβέρνηση.

Αν υποθέσουμε τώρα ότι από τους 100 ψηφοφόρους του συνόλου, οι 25 δεν πάνε να ψηφίσουν, έχουμε δηλαδή αποχή 25%.
Από τους 75 που πάνε στις κάλπες, οι 8 ψηφίζουν λευκό και οι 7
ζωγραφίζουν μία μούντζα στο ψηφοδέλτιο πριν το ρίξουν (άκυρο). Έχουμε λοιπόν ποσοστό 15% λευκά/άκυρα.
Αυτό σημαίνει ότι τα έγκυρα ψηφοδέλτια είναι 60 από τα 100 άτομα του συνόλου. Το 42% του 60 είναι 26. Οι 20 «βαμμένοι» οπαδοί του κάθε κόμματος θα τα ψηφίσουν ότι και αν γίνει. Επομένως, όποιο κόμμα μαζέψει άλλες 6 (ολογράφως ΕΞΙ) ΜΟΝΟ ψήφους σχηματίζει κυβέρνηση!.

Στην περίπτωση δηλαδή, που δεν έχουμε αποχη/λευκά/άκυρα, το πρώτο κόμμα χρειάζεται να πείσει 23 ακόμα ψηφοφόρους να το ψηφίσουν, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, με ποσοστό 25% αποχή και 15% λευκά/άκυρα, χρειάζεται μόνο 6.

Με απλά λόγια:
ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟΑΠΟΧΗΣ/ΛΕΥΚΩΝ/ΑΚΥΡΩΝ, ΤΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΨΗΦΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ .

Πόσο λιγότερες; Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι για το 2007 είναι 9.824.223 (πηγή
http://www.ypes.gr/ekloges/content/gr/ekl_kat_fr.htm ). Το 42% αυτών είναι 4.126.174. Με τα ποσοστά του προηγούμενου παραδείγματος (25% αποχή και 15% λευκά/άκυρα) το 42% γίνεται 2.475.705. Δηλαδή το πρώτο κόμμα χρειάζεται να μαζέψει 1.650.469 λιγότερες ψήφους. (Στην πράξη λόγω του εκλογικού συστήματος – κατανομή εδρών, εκλογικές περιφέρειες κλπ. – είναι ακόμα λιγότερες).

Σκεφτείτε το λοιπόν ξανά όσοι σκέφτεστε να ρίξετε λευκό, άκυρο ή να μην ψηφίσετε καθόλου. Εκτός αν δεν σας πειράζει να αποφασίσουν 2 εκατομμύρια «βαμμένοι» οπαδοί του ενός ή του άλλου κόμματος, ΠΟΙΟΣ και κυρίως ΠΩΣ, θα κυβερνήσει τα 10 εκατομμύρια των Ελλήνων. Δεν πιστεύω όμως πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλιώς δεν θα διαβάζατε αυτό το blog.

Πώς να εκφράσετε τη διαμαρτυρία σας; Ψηφίστε οποιοδήποτε μικρό κόμμα νομίζετε πως σας εκφράζει καλύτερα.
Δώστε τη δυνατότητα σε πολλές διαφορετικές φωνές αντιπολίτευσης, να ελέγχουν και να υποχρεώνουν την κυβέρνηση που θα προκύψει, να ακούσει τη θέληση του λαού. Μη δώσετε κι άλλη ευκαιρία στους ανεπάγγελτους, με μόνο προσόν το όνομα του πατέρα ή του θείου τους, να σας εκμεταλλευτούν για άλλη μια φορά, για να ικανοποιήσουν τους χρηματοδότες και τους φίλους τους. Δώστε στη βουλή τη δύναμη που πρέπει να έχει. Τη δύναμη να εκπροσωπεί όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα συμφέροντά τους.
Εκτός αν είσαστε πολυεκατομμυριούχος εργολάβος δημοσίων έργων, οπότε ψηφίστε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει σημασία ποιο, το ίδιο είναι.

Αφού καλά τα ξεκινάει, γιατί ρε παιδιά μετά τα χαλάει;

Down Under
From Wikipedia, the free encyclopedia

The term Down Under is a colloquialism referring to Australia and occasionally New Zealand. It locates Australia as “the land down under” because it lies totally within the southern hemisphere.

Despite the term’s widespread international usage, it has been less commonly or rarely used by Australians themselves. The persistence of the media’s use of the term has led to its wider embrace and usage. The Men at Work song “Down Under” became an instantly recognisable, patriotic rallying song – even though the writer of the song, Colin Hay, is Scottish. Australia’s most famous boxing champion, Kostya Tszyu, was also nicknamed “The Thunder From Down Under”.

According to Roger Ebert, “No film set in Australia is allowed to use the word Australia in its title where “Down Under” is an acceptable alternative. For example, we don’t get The Rescuers in Australia or Quigley in Australia.”

Traveling in a fried-out combie
On a hippie trail, head full of zombie
I met a strange lady, she made me nervous
She took me in and gave me breakfast
And she said,

Do you come from a land down under?
Where women glow and men plunder?
Cant you hear, cant you hear the thunder?
You better run, you better take cover.

Buying bread from a man in brussels
He was six foot four and full of muscles
I said, do you speak-a my language?
He just smiled and gave me a vegemite sandwich
And he said,

I come from a land down under
Where beer does flow and men chunder
Cant you hear, cant you hear the thunder?
You better run, you better take cover.

Lying in a den in bombay
With a slack jaw, and not much to say
I said to the man, are you trying to tempt me
Because I come from the land of plenty?
And he said,

Oh! do you come from a land down under? (oh yeah yeah)
Where women glow and men plunder?
Cant you hear, cant you hear the thunder?
You better run, you better take cover.

Οι τύποι είναι φοβεροί. Αυτό σημαίνει κέφι για μουσική και χαρά! Αυτός είναι και ο καλύτερος δρόμος για δημιουργία!

When your world is full of strange arrangements
And gravity won’t pull you through
You know you’re missing out on something
Well that something depends on you

All I’m saying, it takes a lot to love you
All I’m doing, you know it’s true
All I mean now, there’s one thing
Yes one thing that turns this grey sky to blue
That’s the look, that’s the look
The look of love

When your girl has left you out on the pavement (goodbye)
Then your dreams fall apart at the seams
Your reason for living’s your reason for leaving
Don’t ask me what it means

Who’s got the look? I don’t know the answer to that question
Where’s the look? if I knew I would tell you
What’s the look? look for your information
Yes there’s one thing, the one thing that still holds true
(what’s that? )
That’s the look, that’s the look
The look of love

If you judge a book by the cover,
Then you’d judge the look by the lover
I hope you’ll soon recover,
Me I go from one extreme to another
And though my friends just might ask me
They say “martin maybe one day you’ll find true love”
I say “maybe, there must be a solution
To the one thing, the one thing, we can’t find”

That’s the look, that’s the look
The look of love
That’s the look, that’s the look
The look of love

That’s the look, that’s the look
Sisters and brothers
Should help each other
Oh, oh, oh
Heavens above

That’s the look, that’s the look, hip hip hooray, ay
That’s the look, that’s the look, yippee ai yippee aiay
That’s the look, that’s the look
Be lucky in love
Look of love

Πριν 11 χρόνια πρωτάκουσα το εκπληκτικό CD των στέρεο νόβα “Ασύρματος Κόσμος”. Απίστευτη ηλεκτρονική μουσική, καταπληκτικοί στίχοι που σε ταξιδεύουν μακριά για να σε προσγειώσουν αμέσως μετά στην πραγματικότητα έτσι όπως μόνο η φωνή του Κωνσταντίνου Β. μπορεί…
Μουσικά και φιλοσοφικά είμαι παιδί των Στέρεο Νόβα. Ακούω όλα τα είδη μουσικής, αλλά αυτό το συγκρότημα με αγγίζει απόλυτα. Όσες φορές και να ακούσω τα κομμάτια τους με πιάνει ενθουσιασμός, είναι σαν τη πρώτη φορά! Παραμένουν γνήσια και επίκαιρα, σταθερές αξίες, φάροι στον ωκεανό του χρόνου…
Αφιερώνω σε όλους τους φίλους τον αόρατο άνθρωπο.
Εύχομαι να μπορέσετε να το ακούσετε σύντομα.

Ο αόρατος άνθρωπος

Κάποτε ο αέρας του πολέμου
φτάνει ως εδώ με τις ράγες του τρένου
η έρημος απ’ το μυαλό ενός στρατιώτη
τα γκρεμισμένα σπίτια στο τέλος μιας πόλης
ο ήλιος ανατέλλει μέσα απ’ τη σκόνη
η πλάτη ενός ανθρώπου μεγαλώνει στην οθόνη
τώρα τα μάτια μου κοιτάζουν ευρυγώνια
κι όλες οι λέξεις στέκουν σα διαλυμένα βαγόνια
τα πρόσωπα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια
τρώνε την αλήθεια με μια σιδερένια τανάλια
κάνουν συγκρίσεις με το παγκόσμιο πρωτάθλημα
αναλογίες που παίζουν θανάσιμα
ανοίγοντας κάπου ένα νέο πόλεμο
είναι σα ν’ ανοίγεις ΜακΝτόναλντς στην ύπαιθρο
βρισκόμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε την τρέλα
μια νέα παρέλαση, την εθνική διασκέδαση
τη διεθνή διπλωματία που μοιάζει με διαφήμιση
ένα προϊόν που προσφέρει στον πολίτη μια απόδραση
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε

Αστραφτερή μέρα, σα θεός με τυφλώνεις
κόβεις στη μέση τη ζωή και με πληγώνεις
όταν το δίκιο έρχεται δεύτερο μετά το πρωτάθλημα
όταν δε ζεις τίποτα, σκέφτεσαι το διάστημα
σημειώνω μια προσπάθεια στο ημερολόγιο του χρόνου
ασπρίζουν ένα θύμα στη μέση του δρόμου
ένα χαμένο κορίτσι μάς κοιτάζει στα μάτια
γυρίζει στους δρόμους ψάχνοντας παλάτια
οι ερωτήσεις θα γίνονται κύκλοι γύρω απ’ το στόχο
δε θα μοιάζει με άνθρωπο, δε θα είναι ούτε ζώο
οι πληγές του θα τον κάνουν να μοιάζει με άλογο
στα νομικά χαρτιά δε θα υπάρχει πουθενά
όσοι τον ψάχνουν θα ψάχνουν τον αόρατο άνθρωπο
όσοι δεν τον ξέρουν θα γυρεύουν τον αόρατο άνθρωπο
είναι ο τελευταίος σχεδόν που πλησιάζει τα σύνορα
ζητάει άσυλο γιατί κουράστηκε απ’ το τίποτα
τώρα που οι βόμβες εκτοπίζουν τους πολίτες απ’ τις πόλεις
αγγίζεις τα λουλούδια και σχεδόν ματώνεις
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε