Posts

Τι να πρωτοπεί κανείς για τους Στέρεο Νόβα; Όταν το 1992 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ φάνηκε ότι η μουσική τους ήταν χρόνια μπροστά, ακόμα και σήμερα. Εγώ άκουσα για πρώτη φορά το CD “Ασύρματος κόσμος” το 1997 και μέχρι σήμερα δεν το έχω καθόλου βαρεθεί.
Τι μου αρέσει στους ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ; Είναι αληθινοί, γεμάτοι οράματα για τον κόσμο, αξίες και ιδανικά. Μακριά από βία και ασχήμια, με λιτό και εύστοχο λόγο προσπαθούν να περιγράψουν την ομορφιά αυτού του κόσμου, χωρίς να ξεφεύγουν από την πραγματικότητα. Με δροσιά, αγάπη, ζωντάνια, φρεσκάδα, δυναμισμό, ψυχικό σθένος, πάθος και ειλικρίνεια! Από τα λίγα εκείνα συγκροτήματα που όχι απλώς μιλούν κατευθείαν στην ψυχή των νέων ανθρώπων, αλλά και τη σμιλεύουν προς το καλύτερο. Ακούγοντάς τους ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ γαληνεύεις, εμπνέεσαι από τις αξίες και βλέπεις τον κόσμο αλλιώς.
Στον αντίποδα, τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί στην ελληνική μουσική σκηνή αρκετά συγκροτήματα τύπου χιπ χοπ με αντιδραστικούς στίχους γεμάτους βία, σκηνές έντασης, χλευασμό, κακόηχα συνθήματα, αλκοόλ, ναρκωτικά, χάσιμο ζωής και φιγούρα. Αυτά τα μουσικά συγκροτήματα, κακές αντιγραφές αντίστοιχων αμερικάνικων, στερούνται ουσίας και βάθους σκέψης. Η μουσική τους είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Ένα μονότονο “μπουμ – μπουμ” για ρυθμό και με περιορισμένες ρίμες. Φυσικά υπάρχουν και υπέροχα συγκροτήματα όπως είναι οι ΡΟΔΕΣ και άλλα πολλά. Σαν τους Στέρεο Νόβα θα αργήσουν να εμφανιστεί άλλο συγκρότημα, αλλά με το ενεργό τους έργο εμπνέουν καθημερινά ολοένα και περισσότερους νέους που ασχολούνται με τη μουσική και σίγουρα κάποια μέρα κάτι καλό θα ξανακούσουμε.
Δεν μπορεί να εντάξει κάποιος τη μουσική των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, είναι από μόνοι τους ένα είδος μουσικής.
Το συγκρότημα αν και έχει διαλυθεί εμφανίστηκε ξανά στο πάρτι γενεθλίων της Lifo, την Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου, στις παλιές εγκαταστάσεις Μπήτρου, Πέτρου Ράλλη 38 σε μια ξέφρενη συναυλία.

Δείτε οπωσδήποτε αυτήν τη συνέντευξη των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στην ΕΡΤ για να καταλάβετε επίπεδο ανθρώπων. Μου πήρε λίγη δουλειά, ωστόσο κάθισα και έγραψα το κείμενο από τη συνέντευξη για όλους εμάς τους φίλους των Στέρεο Νόβα:

Κωνσταντίνος Βήτα: Εμείς πιστεύουμε πως είμαστε μέρος του ροκ γιατί το ροκ αγκαλιάζει διάφορα φάσματα της μουσικής. Και πιστεύω και αυτό που παίζουμε και εμείς είναι ένα μέρος της ροκ κουλτούρας. Το αν παίζουμε με ηλεκτρονικά όργανα και όχι με φυσικά ή ηλεκτρικά δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τη ροκ μουσική είμαστε έξω απ’ αυτήν… Μπορεί στις προηγούμενες δουλειές να μην υπάρχαν τόσα ηλεκτρικά στοιχεία όσον αφορά σαν κιθάρες και σαν μπάσα κρουστά, αλλά στις επόμενες είναι πιο διαφορετικά τα πράγματα. Και γενικά μας αρέσει να πειραματιζόμαστε και να βγάζουμε πράγματα που υπάρχουν ήδη μέσα μας, και το ροκ είναι ήδη μέσα μας! Γιατί έχουμε ζήσει με αυτήν τη μουσική, δηλαδή η ηλεκτρονική μουσική έτσι όπως τέθηκε τα τελευταία χρόνια είναι θέμα σχεδόν οκτώ χρόνων που είναι σ’ αυτή τη φάση, που έχει γίνει πια ένα εμπορικό είδος. Πριν δεν ήτανε και μέχρι εκείνα τα χρόνια ήμασταν επηρεασμένοι από τη ροκ σκηνή.

Ερώτηση: Οι μουσικοί σας πρόγονοι ποιοί είναι;

Κωνσταντίνος Βήτα: Τον Ντέιβιντ Μπάουι, τους Kraftwerk, τη Λόρι Άντερσον, τους κλασσικούς, εννοώ την κλασσική μουσική, μπαχ, Μπέλα Μπάρτοκ, σάτι,… τζαζ μουσικούς, Κολτρέιν, διάφορους…

Μιχάλης Δέλτα: Δεν ακούμε μόνο ένα είδος μουσικής. Για να φτάσουμε εδώ που είμαστε και να παίζουμε αυτήν τη μουσική, πιστεύω έχουμε αγκαλιάσει πάρα πολλά είδη και έχουμε ακούσει πάρα πολλά πράγματα.

Κωνσταντίνος Βήτα: Εγώ προσωπικά ακούω πολλή ροκ μουσική, πολλή soul μουσική, χάους, τζαζ μουσική, ελληνική μουσική… Ακούω τα πάντα, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη μουσική, μ’ αρέσουν όλα τα είδη.

Ερώτηση: Τα τραγούδια σας μοιάζουν να κρατούν κάποιες λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στον στίχο και στη μουσική. Αυτό είναι λιγάκι δύσκολο να γίνει. Τι όμως απ’ αυτά έρχεται πρώτο; Ο στίχος ή η μουσική;

Κωνσταντίνος Βήτα: Και τα δύο είναι αλληλένδετα. Μπορεί να γράψω εγώ κάποιους στίχους, να τους πω κάποια στιγμή στα παιδιά και να φανταστούμε πως θα είναι η δομή του κομματιού αυτού, πως θα είναι το τοπίο, όλα αυτά τα στρώματα τα ηχητικά που θα φτιάξουμε. Άλλες φορές προκύπτουν και τα δύο μαζί, δηλαδή είναι έτοιμος ο στίχος, είναι έτοιμη η μουσική και απλά παντρεύονται.Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί είναι ένα πράγμα που είναι σαν τον κυκλώνα, σαν να είσαι ένα ψάρι στον βυθό, που είναι μαζί σου όλα αυτά τα πράγματα. Είναι δίπλα σου, δηλαδή περνάνε, βλέπεις τα φυτά… είναι παντρεμένα αυτά τα πράγματα.

Ερώτηση: Με βάση τη μουσική που παίζετε, πως και δεν ενδίδετε στον αγγλόφωνο πειρασμό; Η ελληνική γλώσσα είναι λιγάκι πιο κυματοειδής, έχει μια συνέχεια, ενώ ο αγγλόφωνος στίχος είναι λιγάκι πιο κοφτός, και ταιριάζει με τη μουσική που παίζετε. Πως και καταφέρνετε να βαδίσετε τον ελληνικό στίχο;

Κωνσταντίνος Βήτα: Πρώτον είμαστε Έλληνες, ζούμε εδώ και, κατέχω πολύ καλά την αγγλική γλώσσα, αλλά δεν θα με ενδιέφερε να μιλήσω καθόλου για αυτά που μου συμβαίνουν εδώ μέσα από τον αγγλικό στίχο. Αν ζούσα στην Αγγλία μπορεί να έφτιαχνα αυτά τα πράγματα, να έφτιαχνα αγγλικό στίχο.Κατά τη γνώμη μου, χωρίς να επιτίθεμαι στα άλλα groups, κατά τη γνώμη μου ο καθένας διαλέγει έναν τρόπο έκφρασης και καλά κάνει, αλλά τουλάχιστον για μένα θα ήταν πολύ δύσκολο να γράψω στίχους στα αγγλικά, ήταν κάτι που το έκανα πιο παλιά στην εφηβεία μου να τραγουδάω αγγλικά, τώρα δεν μου λέει τίποτα πια, δεν με εκφράζει καθόλου. Λατρεύω την ελληνική γλώσσα και γράφοντας ταυτόχρονα τη μαθαίνω και εγώ ο ίδιος.

Παραθέτω εδώ μια περιγραφή από το mic.gr για τους στίχους τους συγκροτήματος:

ΣΤΙΧΟΙ
Η ιστορία έδειξε ότι πρώτα έγιναν αποδεκτοί οι στίχοι του γκρουπ και μετά σταδιακά η μουσική τους. Ο Κωνσταντίνος Βήτα (που για κάποιο λόγο πάντα θα συνδέω στιχουργικά με τον Morrissey) ήταν έξυπνος και ταλαντούχος ώστε να αποφύγει τα στιχουργικά και υφολογικά κλισέ που ακόμη και τώρα κατατρέχουν τα σχήματα της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής. Με λέξεις απλές και ουσιαστικές έπλασε ιστορίες και ήρωες χαρτογραφώντας τις αγωνίες και τις αναζητήσεις των νέων στο τέλος της δεκαετίας που τέλειωσε. Τις πλαισίωσε με το ρομαντισμό και τον λυρισμό ενός ανθρώπου που πασχίζει να κρατηθεί γνήσιος σε έναν “κόσμο παράλογο”. Τα πρόσωπα στα τραγούδια των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ μοιάζουν να ακροβατούν μόνιμα στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα στον ρομαντισμό και τον ρεαλισμό, μέχρι που αυτά τα δύο πλέκονται και γίνονται ένα. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό των στίχων του γκρουπ ήταν το γεγονός ότι ξέφυγαν από την νοοτροπία του “περιγράφω μια ιστορία “.
Οι στίχοι ήταν περισσότερο σαν μια βόλτα στην πόλη, με διαδοχικές εικόνες σαν Polaroid και αυτό δεν είναι τυχαίο. Και τα τρία μέλη του γκρουπ κατά καιρούς ασχολήθηκαν με τη ζωγραφική και τη γραφιστική.

(Γιώργος Ανδρονικίδης, μέρος άρθρου από το mic.gr)

Το όνομα του Blog είναι ένας φόρος τιμής στους ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ. Έψαχνα έναν τίτλο που να εκφράζει αυτά που νιώθω για τον κόσμο, ώσπου συνειδητοποίησα ότι οι ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ είναι από μόνοι τους ένα σύμβολο, αντιπροσωπεύουν πολλές θετικές έννοιες και κατά συνέπεια όλα αυτά που θέλω να γράψω σε αυτό το blog. Έτσι απλά, λοιπόν, επέλεξα τον τίτλο “3000 μέρες” από το παρακάτω μουσικό κομμάτι τους, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο σε σχέση με τις άλλες μουσικές τους δημιουργίες. Απλώς, αυτό ταίριαξε καλύτερα με το ημερολόγιο.

Τα παιδιά του συγκροτήματος συνεχίζουν ενεργά να δημιουργούν καινούργια και αξιόλογα μουσικά κομμάτια. Ακούστε τον Κωνσταντίνο Βήτα σε μια πρόβα για να καταλάβετε τι εννοώ.

Τι να πει και κανείς για τον Μιχάλη Δέλτα και τη μουσική του; Ακούστε μόνο.

Στα παρακάτω link μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τους Στέρεο Νόβα. Υπάρχουν και άλλα που μπορείτε να τα ψάξετε στο google εδώ.

spacepuke.wordpress.com
users.otenet.gr/~moskuito/docs/stereo_voba/stereo_voba_index.htm
www.mic.gr
el.wikipedia.org
www.geocities.com

Σήμερα το Google έχει γίνει συνώνυμο της αναζήτησης. Δεν μπορεί όμως να τα βρίσκει όλα. Ανάλογα με το τι ψάχνουμε, υπάρχουν μηχανές αναζήτησης που είναι καλύτερες και πιο αποδοτικές. Ελέχξτε τις παρακάτω και πείτε μου τη γνώμη σας.

Αναζήτηση Μουσικής και Βίντεο

MP3Realm

Για αυτούς που διαχειρίζονται και αναζητούν ψηφιακή μουσική, κυρίως mp3, το MP3Realm είναι η καλύτερη επιλογή. Αυτή η μηχανή προσφέρει βασική αναζήτηση για mp3, όπως και για στίχους μουσικών κομματιών.

Μπορείτε απλώς να ακούσετε τα κομμάτια ή και να τα κατεβάσετε. Υπάρχει και πιο σύνθετη αναζήτηση.

TuneFind

Σίγουρα κάποια στιγμή της ζωής μας καθώς βλέπαμε την αγαπημένη μας σειρά ή ταινία σκεφτήκαμε να αναζητήσουμε ποιος έγραψε τη μουσική. Αυτό κάνει και το TuneFind. Βρίσκει τα ονόματα των καλλιτεχνών και τους τίτλους μουσικής για πολλά δημοφιλή, κυρίως ξενόγλωσσα, σώου και σειρές, ακόμα και για ταινίες.

Υπάρχει και ανάστροφη αναζήτηση. Δηλώνοντας τον καλλιτέχνη μπορούμε να βρούμε τις σειρές κλπ.

MuviBee

Το MuviBee συνδυάζει αναζήτηση μουσικής τόσο σε ήχο όσο και σε βίντεο (Youtube). Έχει τα 10 δημοφιλέστερα μουσικά κομμάτια της εβδομάδας από Αμερική, Αγγλία και Γερμανία και άλλα καινοτόμα χαρακτηριστικά.

ClipBlast

Το ClipBlast προσφέρει μικρά βίντεο από μια μεγάλη ποικιλία πηγών, όπως Hulu, TBS, BBC και άλλα. Είναι εύχρηστο και έχει πολύ υλικό για να σας απασχολήσει ευχάριστα για ώρες.

Blinkx

Το Blinkx είναι ακόμα μια ποιοτική αναζήτηση βίντεο, η οποία συλλέγει αποτελέσματα από εκατοντάδες κανάλια βίντεο και ψηφιακής τηλεόρασης και τα ενσωματώνει στην αναζήτηση. Το site σου επιτρέπει να δεις βίντεο με εκατοντάδες θεματικές ενότητες.

Αναζήτηση Αρχείων

Rapidshare1

Το Rapidshare έχει γίνει ένα πολύτιμο site για το ανέβασμα και την αποθήκευση εκατοντάδων αρχείων για χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου. Είναι επομένως φυσιολογικό να υπάρχει μια μηχανή αναζήτηση για αυτό, κάτι που το έχει αναλάβει το Rapidshare1. Η μηχανή είναι πολύ απλή στη χρήση της.

Filestube

Το Filestube ανεβάζει το Rapidshare1 σε άλλο επίπεδο, ενσωματώνοντας στις αναζητήσεις και αποτελέσματα από άλλα δίκτυα όπως είναι τα MegaUpload, YouSendIt, Filefront και άλλα πολλα. Υπάρχουν φίλτρα αναζήτησης και πολλές άλλες διευκολύνσεις.

FileSnatcher

Μια ακόμη καλή μηχανή αναζήτησης, το FileSnatcher επιτρέπει την αναζήτηση αρχείων και από άλλα δίκτυα, όπως τα Badongo, Mediafire και 4shared.

Άλλες αναζητήσεις

Tickex

Προσπαθείτε να αγοράσετε εισιτήρια online; Αυτή η μηχανή συλλέγει αποτελέσματα από πολλούς παρόχους εισιτηρίων για κονσέρτα, αθλητικά γεγονότα και θέατρο. Τα αποτελέσμα διαχωρίζονται ανάλογα με τη χώρα, το γεγονός, την πόλη κλπ. Υπάρχουν, επίσης, απευθείας link στους πωλητές για την αγορά των εισιτηρίων.

Quotiki

Το Quotiki είναι μια μηχανή εύρεσης γνωμικών, ρητών και αποφεγμάτων. Περιλαμβάνει μερικά από τα σοφότερα και ευφυέστερα από όλον τον κόσμο.

Ελληνικές σειρές και ταινίες

Για τις ελληνικές σειρές και ταινίες υπάρχουν τα παρακάτω sites. Σε πολλά από αυτά τα αποτελέσματα είναι από το youtube ή το blogger.

Για την αποθήκευση βίντεο από τα παραπάνω επισκεφτείτε το keepvid.net. Με μερικά βήματα μπορείτε να αποθήκευσετε οποιοδήποτε βίντεο θέλετε.

Greek-movies.com
Greek-movies.eu
Greek-movies.gr
Greektube

Εσείς τι τύπος είστε: Πρωινός ή απογευματινός; Σύμφωνα με νέες έρευνες κάποιοι από εμάς δεν είναι πλασμένοι να σηκώνονται νωρίς το πρωί. Αποδίδουν πολύ καλύτερα το απόγευμα και το βράδυ, ενώ όταν σηκώνονται νωρίς το πρωί είναι συνήθως σαν χαμένοι. Νομίζω, πως όλοι μας πρέπει να πειραματιστούμε λίγο με τον εαυτό μας, να διαπιστώσουμε σε ποια κατηγορία ανήκουμε και να προσαρμόσουμε το εβδομαδιαίο πρόγραμμά μας στο πραγματικό μας βιολογικό ρολόι. Είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε στη ζωή μας.

Παρακάτω, παραθέτω μια είδηση για μια μελέτη σχετικά με αυτό το ζήτημα.

Αρχική πηγή:
MARINA JIMÉNEZ and KATE HAMMER
From Friday’s Globe and Mail April 23, 2009 at 10:55 PM EDT
http://www.theglobeandmail.com/servlet/story/RTGAM.20090423.wsleep0423/BNStory/Science/

Μετάφραση και προσαρμογή από τα αγγλικά: Σωκράτης Π. Κουρτσίδης

Οι κουκουβάγιες ως νυκτόβια πουλιά έχουν πραγματικά περισσότερη διανοητική δύναμη σε σχέση με τα πουλιά που ξυπνούν τα χαράματα, σύμφωνα με μια νέα έρευνα.

Τα πουλιά που ξυπνάνε αργά είναι και αυτά που έχουν το πλεονέκτημα και μπορούν να ξεπεράσουν στις επιδόσεις πουλιά που ξυπνούν νωρίς, ισχυρίζεται ο Philippe Peigneux, ένας καθηγητής της κλινικής νευροψυχολογίας στο ελεύθερο πανεπιστήμιο των Βρυξελλών στο Βέλγιο, ο οποίος μαζί με τη συνεργάτιδά του Χριστίνα Schmidt δημοσίευσαν τα μη αναμενόμενα συμπεράσματά τους σε πρόσφατο άρθρο στο περιοδικό Jurnal Science.

Χρησιμοποιώντας Απεικόνιση Μαγνητικού Συντονισμού ή αλλιώς Μαγνητική Τομογραφία (MRI), η ομάδα διεξήγαγε ένα πείραμα το οποίο μετρούσε την εγρήγορση και την ικανότητα συγκέντρωσης της προσοχής πάνω σε 30 αντικείμενα εξέτασης τα οποία ήταν από τη φύση τους είτε ακραίου πρωινού ξυπνήματος είτε ακραίου αργοπορημένου ξυπνήματος. Τα πρώτα εγείρονταν μεταξύ 5 και 6 π.μ., ενώ τα δεύτερα ξυπνούσαν αργά το απόγευμα.

Μεταβάλλοντας τον φυσιολογικό βιολογικό ρυθμό τους, οι εθελοντές πέρασαν δύο συνεχόμενα βράδια στα εργαστήρια ύπνου. Μετά από 10 ώρες ξαγρύπνιας, τα πρωινά πουλιά σημείωσαν μειωμένη δραστηριότητα στις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη διάρκεια της προσοχής, σε σύγκριση με τις νυκτόβιες κουκουβάγιες. Επίσης, η μέτρηση των επιπέδων εγρήγορσης έδειξε ότι τα πρωινά πουλιά ένιωθαν περισσότερη νύστα και έτειναν να διεκπεραιώσουν δραστηριότητες πιο αργά, συγκρινόμενα με τις νυκτόβιες κουκουβάγιες.

Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι νυκτόβιες κουκουβάγιες υπερτερούν των πρωινών πουλιών ως προς τη διάρκεια του χρόνου που μπορούν να παραμείνουν ξάγρυπνες χωρίς να υποστούν πνευματική επιβράδυνση στις δραστηριότητές τους.

Ο Dan Reynish, εκφωνητής και παραγωγός του ραδιοφωνικού σώου Saskatchewan Weekend, σηκώνεται καθημερινά τις περισσότερες μέρες στις 3 και μισή τα μεσάνυχτα. Ποτέ δεν χρησιμοποιεί το κουμπί snooze του ξυπνητηριού του και απολαμβάνει το ξεκίνημα της ημέρας του παρέα με τους συναδέρφους του.

Όμως, παραδέχεται πως η ενέργειά του εξαντλείται κάποια απογεύματα.

“Υπάρχουν σίγουρα στιγμές που συνειδητοποιώ ότι δεν κάνω κάτι συγκεκριμένο ή ότι απλώς κάθομαι… Βρίσκω τον ευατό μου λίγο πεσμένο,” παραδέχεται.

Ο Thierry Busset, σεφ ζαχαροπλαστικής στο CinCin, ένα ιταλικό εστιατόριο στο Vancouver, ξυπνάει τις περισσότερες μέρες το απόγευμα. Όπως λέει, πάντα νιώθει ξεκούραστος και απολαμβάνει να δουλεύει αργά τη νύχτα όταν το εστιατόριο έχει κλείσει και το μυαλό του είναι καθαρό.

“Είμαι τυχερός, γιατί χρειάζομαι πολύ λίγο ύπνο και όταν ξυπνάω είναι έτοιμος για δουλειά”, ισχυρίζεται.

Ακόμα δεν υπάρχουν ειδικές εκφράσεις για τους νυκτόβιους τύπους, όπως π.χ. “το νυχτερινό πουλί πιάνει το σκουλήκι”. Κι αυτό λόγω των κοινωνικών πιέσεων, λέει ο καθηγητής Peigneux, συνεργάτης της έρευνας. Αυτοί που είναι πλασμένοι να αποδίδουν το μέγιστό τους τα μεσάνυχτα, συνήθως απαιτείται να σηκώνονται νωρίς το πρωί για εργασία ή σχολείο. Μοιάζουν σαν να είναι τεμπέληδες ή χωρίς κίνητρα, στην πραγματικότητα όμως είναι στερημένοι από τον κανονικό τους ύπνο.

“Αν τους επιτραπεί να ζήσουν το δικό τους πρόγραμμα σύμφωνα με τους δικούς τους βιολογικούς ρυθμούς, μπορούν να ξεπεράσουν τους πρωινούς τύπους”.

Η έρευνα μέτρησε το μέρος του εγκεφάλου που είναι το κέντρο του κιρκαδιανού ρολογιού και που λειτουργεί σύμφωνα με έναν κύκλο ημέρας-νύχτας. Η πίεση για ύπνο αμβλύνει το κιρκαδιανό σήμα και η δραστηριότητα σε αυτήν την περιοχή μειώνεται όσο περισσότερο το άτομο είναι ξύπνιο. Οι νυκτόβιες κουκουβάγιες ήταν πιο ανθεκτικές στην πίεση ύπνου.

Η γενετική μπορεί να μας απαντήσει αν ένας άνθρωπος είναι πρωινός ή αργός τύπος, λέει ο καθηγητής Peigneux, σημειώνοντας ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι “ουδέτεροι”. Αλλά ένα 15% του συνολικού πληθυσμού είναι άκρως πρωινοί ή αργού ξυπνήματος τύποι ενώ ένα ακόμα 15% είναι μέτρια πρωινοί ή απογευματινοί τύποι.

Κάτω είναι μια τελευταία φωτογραφία από ένα δειλινό στο Markgroeningen. Είχε αρκετή ζέστη τις τελευταίες μέρες πριν φύγω.

Την Τρίτη 28 Απριλίου ανέβηκα τελικά στις Κάτω Χώρες. Έφυγα πρωί και το απόγευμα ήμουν στον κεντρικό σταθμό του Άμστερνταμ. Η μεθεπόμενη μέρα ήταν εθνική γιορτή, η μέρα της Βασίλισσας (Queen’s Day). Στην πόλη γινόταν ένας χαμός από επισκέπτες και γιορτές στους δρόμους. Τα ξενοδοχεία ήταν όλα γεμάτα. Προχωρώντας πιο κάτω βρήκα στην κεντρική πλατεία Dam ένα λούνα παρκ.

Ένα από τα κτίρια που βλέπουν στην πλατεία είναι και το μουσείο της Madame Tussauds με τις κούκλες. Είχε πάρα πολύ κόσμο. Το εισιτήριο είναι 20 ευρώ. Κάποια μέρα θα το επισκεφτώ και από μέσα.

Η πόλη έχει πολύ καλή συγκοινωνία. Έχει τρένα, λεωφορεία, τραμ και μετρό. Οι περιοχές χωρίζονται σε ζώνες με την κεντρική να είναι το κέντρο της πόλης (κωδικός 5700). Οι τιμές είναι πιο ακριβές σε σχέση με την Ελλάδα. Συνήθως το εισιτήριο κοστίζει 2.40 ευρώ. Εγώ έβγαλα μια μηνιαία κάρτα με 98 ευρώ και μπορώ να μπω απεριόριστα όπου θέλω για έναν μήνα σε όλες τις ζώνες. Περισσότερες πληροφορίες για τις τιμές υπάρχουν εδώ.
Η τιμή μπορεί να φαίνεται τσουχτερή, όμως έχει αντίκρυσμα. Πρώτα από όλα, αν κάποιος κινείται σε συγκεκριμένη διαδρομή καθημερινά, συνήθως πληρώνει λιγότερα χρήματα για μια μηνιαία κάρτα. Δεύτερον, για κοντινές διαδρομές υπάρχει η λύση του ποδηλάτου. Τρίτον, δείτε αυτόν τον σταθμό τραμ και μετρό. Έχει πίνακα για την ακριβή ώρα που θα έρθει το τραμ και το μετρό αντίστοιχα. Τα δρομολόγια είναι ακριβή και δεν υπάρχει καθυστέρηση. Έχει ακριβώς δίπλα ένα τηλέφωνο επείγουσας ανάγκης SOS. Έχει ειδική ράμπα για τους ανθρώπους με αναπηρία, τις μητέρες με τα καροτσάκια και για τους ποδηλάτες. Πιο κάτω υπάρχει υπόστεγο. Μέσα σε αυτό υπάρχει χάρτης με το σημείο που βρίσκεται η στάση και το πλήρες χρονοδιάγραμμα των δρομολογίων για τις γραμμές αυτής της στάσης. Τέλος, το δίκτυο συγκοινωνιών είναι πυκνό με συχνότατα δρομολόγια, έχει πολλές αλληλοκαλύψεις των διαφόρων μέσων μεταξύ τους και καλύπτει όλες τις περιοχές της πόλης.

Στο κέντρο-κέντρο της πόλης οι στάσεις είναι σαν την παρακάτω.

Οι Ολλανδοί σέβονται πάρα πολύ τους συνανθρώπους τους που έχουν αναπηρία και αυτό φαίνεται παντού στην πόλη, στους δρόμους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα κτίρια και στις δημόσιες υπηρεσίες. Μάλιστα, μπορεί να δει κανείς στους δρόμους κατά τη διάρκεια της ημέρας πολλούς ανθρώπους πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Η πρώτη σκέψη θα ήταν πως σε σχέση με την Ελλάδα εδώ υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό αναπηριών. Η αλήθεια είναι πως και στην Ελλάδα το ίδιο περίπου ποσοστό είναι, απλώς οι άνθρωποι εκεί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν πουθενά στον δρόμο και βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους. Αν κάποιος έχει κάποια αναπηρία, η Ολλανδία είναι η χώρα που θα έπρεπε να ζει.

Έφυγα από την πόλη και έμεινα λίγες μέρες στο Eindhoven στο σπίτι μιας πολύ καλής φίλης. Επέστρεψα τη Δευτέρα 4 Μαϊου για να εγκατασταθώ στην πόλη. Αυτή η μέρα ήταν εθνική γιορτή, η ημέρα ανεξαρτησίας της χώρας. Στην κεντρική πλατεία μίλησε η Βασίλισσα, που είναι αρκετά δημοφιλής και αγαπητή από τον λαό, και έγιναν εκδηλώσεις μνήμης για τους νεκρούς από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στις οποίες υπήρχαν συγκεντρωμένοι άνθρωποι κάθε ηλικίας, από μικρά παιδάκια μέχρι παππούδες στα βαθιά γεράματα.

Παρακάτω μερικές φωτογραφίες από μερικά σημεία της πόλης.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατήρησα στην πόλη είναι οι άνθρωποί της. Το Άμστερνταμ είναι κοσμοπολίτικο. Υπάρχουν πάνω από 200 εθνότητες εδώ και όλοι ζουν ήρεμα και αρμονικά. Με εντυπωσίασε ευχάριστα αυτή το πολιτισμικό μωσαϊκό. Παντού, όπου και να κοιτάξεις βλέπεις ανθρώπους όλων των φυλών και όλοι νιώθουν αυτήν την πόλη πατρίδα τους. Δεν υπάρχει διάκριση ή προκατάληψη. Όλοι είναι κανονικά δηλωμένοι στο κράτος που τους σέβεται, εργάζονται και ζουν εδώ ισόνομα και ισότιμα.
Ένα άλλο πράγμα που μου άρεσε στους ανθρώπους εδώ, είναι η ποιότητα ζωής τους. Δεν υπάρχει πανικός, θόρυβος, βαβούρα, άγχος, καυσαέρια και νέφος. Καμιά σχέση με την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη. Εδώ είναι “χαλαρρρά” από μόνο του!
Δείτε αυτές τις φωτογραφίες από “ώρες αιχμής” για να καταλάβετε τι εννοώ.

Υπάρχουν, βέβαια, και μέρη με πολύ κίνηση, όπως η κεντρική αγορά και η υπαίθρια λαϊκή αγορά.

Δεν υπάρχει δρόμος στην πόλη που να μην έχει ζώνη ποδηλατόδρομου. Στην πραγματικότητα, όλοι οι δρόμοι της πόλης είναι πρωτίστως ποδηλατόδρομοι και κάποιοι από αυτούς είναι και για τα αυτοκίνητα, τα τραμ, τα ταξί και τα λεωφορεία. Πραγματική ποδηλατούπολη! Οι Ολλανδοί γνωρίζουν τέλειο ποδήλατο και μάλλον περισσότερο είναι πάνω σε αυτό, παρά περπατούν.

Μερικές ακόμα φωτογραφίες από την πόλη και τους ανθρώπους της.

Αυτή η πινακίδα ζητάει από τους κατοίκους να μαζεύουν από τον δρόμο σε ειδικές σακκούλες τις ακαθραρσίες από τα αγαπημένα τους κατοικίδια, έτσι ώστε να υπάρχει καθαριότητα. Πράγματι, δεν είδα ακόμα πουθενά στον δρόμο ακαθαρσίες.

Και μια φωτογραφία από το προαύλειο του Πανεπιστημίου της πόλης.

Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλιοπωλεία. Τέσσερεις όροφοι με βιβλία όλων των ειδών γραμμένα στην αμερικάνικη γλώσσα με φανταστική ποικιλία και τιμές πιο καλές από τις αντίστοιχες στην Ελλάδα!

Εδώ, είμαι σε ένα καφέ και βλέπω από το παράθυρο τον κόσμο να περνάει. Γενικά, ο καφές και το ποτό είναι πολύ πιο φθηνά εδώ σε σχέση με την Ελλάδα.

Πριν κλείσω θα αναφέρω μερικά αξιοπρόσεκτα στοιχεία που παρατήρησα για την Ολλανδία και το Άμστερνταμ. Περισσότερες πληροφορίες για την Ολλανδία (στην αγγλική γλώσσα) ειδικά για εμάς τους Έλληνες θα βρείτε στο φανταστικό site των greek-expats.nl. Ευχαριστώ την Όλγα που με σκέφτηκε και μου έστειλε τη διέθυνση.

• Οι Ολλανδοί είναι άνθρωποι χαμηλών τόνων και σέβονται όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από την καταγωγή, την εργασία ή την οικονομική τους κατάσταση. Θυμάμαι, στην τουαλέτα του αεροδρομίου έπεσε η σκούπα μιας μαύρης καθαρίστριας. Αμέσως, ο πρώτος κύριος που ήταν εκεί, ένας κουστουμαρισμένος με δερμάτινη τσάντα εργασίας, σήκωσε τη σκούπα της κυρίας και της υποκλήθηκε στο ευχαριστώ της. Τέτοια περιστατικά είναι ο κανόνας στην καθημερινότητα των ανθρώπων εδώ.
• Τα περισσότερα παράθυρα σπιτιών δεν έχουν παντζούρια και συνήθως ούτε καν κουρτίνα. Μπορείς καθώς περπατάς να βλέπεις τη ζωή των ανθρώπων μέσα στο σπίτι τους και αυτοί να μην νιώθουν άβολα. Μη με ρωτάτε, σεξ δεν έχω δει ακόμα… Οι Ολλανδοί λένε από παλιά πως αν κάποιο σπίτι έχει κλειστές κουρτίνες, τότε κάτι κακό συμβαίνει σ’ αυτό.
• Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και πρόσφιλοι. Όλοι γνωρίζουν αγγλικά, θέλουν να σε βοηθήσουν και σου λένε πάντα “Welcome!”.
• Στην τηλεόραση οι ταινίες δεν είναι μεταγλωττισμένες στα ολλανδικά, αλλά με υπότιτλους. Έτσι, μπορώ και βλέπω ταινίες και παράλληλα μαθαίνω ολλανδικές λέξεις με τη βοήθεια των υποτίτλων.
• Για να αγοράσεις κάρτα καρτοκινητού τηλεφώνου υπάρχουν αρκετές εταιρείες. Δεν χρειάζεται ταυτότητα και στοιχεία κατοικίας, όπως στη Γερμανία.
• Στα σπίτια οι κλειδαριές και οι τζαμαρίες είναι σαν να ήταν ψεύτικες ως προς την ασφάλεια. Δεν έχω δει ακόμα πόρτες ασφαλείας στα ισόγεια διαμερίσματα. Οι άνθρωποι δεν φοβούνται μην τους ληστέψουν, όλα είναι απλά. Το βράδυ μπορείς να περπατήσεις ακόμα και στο πιο σκοτεινό δρομάκι χωρίς να φοβάσαι. Σ’ αυτήν τη χώρα, όταν είσαι δηλωμένος είναι ανόητο να κάνεις παρανομία, παρά μόνο αν είσαι σχιζοφρενής. Αυτό που αποτελεί εξαίρεση είναι οι κλοπές ποδηλάτων.
• Οι τιμές των σουπερ μάρκετ γενικά είναι πιο ακριβές από τη Γερμανία και πολύ πιο φθηνές από την Ελλάδα. Είναι και πολύ πιο προσεγμένα ως καταστήματα. Το ψωμί είναι πιο φθηνό από τη Γερμανία, γύρω στο 1 ευρώ το κιλό. Το φρέσκο γάλα έχει κατά μέσο όρο 70-75 λεπτά το λίτρο, με το φθηνότερο στα 50 λεπτά και καλής ποιότητας μάλιστα. Υπάρχουν και εδώ τα αντίστοιχα Lindl και Aldi με γερμανικά προϊόντα. Και στην κεντρική και την υπαίθρια αγορά βρίσκεις πολύ φθηνά προϊόντα. Οι μπύρες Amstel και Heineken υπάρχουν εδώ σε μορφή Pilsner και πολλές άλλες ποικιλίες και κοστίζουν γύρω στα 80 λεπτά το μεγάλο μπουκάλι. Η Duvel κοστίζει γύρω στο 1 ευρώ.
• Υπάρχει απίστευτη ποικιλία τυριών. Η Gouda στα ολλανδικά προφέρεται “χάουντα” και όχι “γκούντα” που τη λέμε εμείς λανθασμένα.
• Από τα αρνητικά της πόλης είναι το βράδυ δεν υπάρχει κάποια δημόσια τουαλέττα. Δεν ξέρω, αν βρω θα το αναφέρω.
• Η περιοχή με τα κόκκινα φανάρια και τα Coffee shop είναι παραπάνω τονισμένα από ότι είναι στην πραγματικότητα. Μερικές μέρες εδώ και έχω ξεχάσει την παρουσία τους, η οποία είναι πολύ διακριτική. Το Άμστερνταμ δεν δίνει καν εντύπωση πορνείας ούτε ναρκωτικών. Οι νόμοι μάλιστα είναι πολύ αυστηροί εδώ. Αν σε πιάσουν να έχεις ναρκωτικά, πας σίγουρα φυλακή.
• Μερικά πράγματα που είναι προσβλητικά για τους Ολλανδούς: Ποτέ δεν ρωτάμε έναν Ολλανδό την οικονομική του κατάσταση. Ποτέ δεν λέμε σε έναν υπάλληλο ότι είμαστε το αφεντικό. Στο εστιατόριο δεν αντιμετωπίζουμε έναν σερβιτόρο σαν υπηρέτη, αλλά με σεβασμό.
• Οι Ολλανδοί είναι ευθείς άνθρωποι. Μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό και δεν σπαταλούν χρόνο για τους τύπους και τα τυπικά. Στην εργασία μετά την πρώτη φορά που θα συστηθούν, χρησιμοποιούν τα μικρά τους ονόματα ακόμα και οι διευθυντές των μεγάλων εταιρειών.
• Ένα προσωπικό δώρο που να σχετίζεται με τον άνθρωπο εκτιμάται πολύ περισσότερο από ένα αντίστοιχο ακριβό.
• Όλη η χώρα είναι ένα απέραντο επίπεδο. Βουνό ούτε για δείγμα. Στο τρένο έβλεπα πάντα το ίδιο θέαμα. Παντού μα παντού πράσινο. Δέντρα, σπιτάκια, αγελάδες και πρόβατα να βόσκουν, άλογα και άλλα.

Μεταφράζω παρακάτω και μερικά στοιχεία από την ιστοσελίδα των greek-expats.nl για την Ολλανδία.

• Η Ολλανδία είναι η πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο. Ακολουθούν το Βέλγιο και η Ιαπωνία.
• Αν και η πρωτεύουσα είναι το Άμστερνταμ, εντούτοις η έδρα της κυβέρνησης είναι στη Χάγη, ενώ η πρωτεύουσα της περιφέρειας του είναι το Χάαρλεμ. Πραγματική αποκέντρωση!
• Η σημαία είναι κόκκινη, λευκή και μπλέ. Απλώς περιστρέψτε την αντίστοιχη γαλλική 90 μοίρες προς τα αριστερά.
• Το εθνικό χρώμα είναι το πορτοκαλί.
• Σύμφωνα με την Unicef (2007) και μελέτη αγγλικού πανεπιστημίου (2009) είναι η καλύτερη χώρα για ζήσει ένα παιδί.
• Η χώρα έχει τα περισσότερα μουσεία αναλογικά ως προς κάτοικο στον κόσμο. Μερικά από αυτά είναι για μεγάλους ολλανδούς ζωγράφους, όπως ο Rembrandt, ο Vermeer, o Steen, ο Van Gogh, ο Mondrian και άλλοι.
• Η χώρα ονομάζεται “Κάτω Χώρες”. Ο όρος “Ολλανδία” αναφέρεται σε δύο περιφέρειες δυτικά της χώρας, τη “Νότια Ολλανδία” και τη “Βόρεια Ολλανδία”.
• Το Άμστερνταμ έχει 1281 γέφυρες και είναι πλήρως χτισμένο πάνω σε κολώνες και πασσάλους. “Ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο, αλλά οι Ολλανδοί την Ολλανδία”, λένε εδώ.
• Όταν προσγειώνεσαι στο αεροδρόμιο (Schiphol) είσαι ήδη 4 και μισό μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
• Το ψηλότερο σημείο βρίσκεται 322.7 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και οι ολλανδοί το αποκαλούν “βουνό”.
• Γύρω στο 25% της χώρας είναι κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Το χαμηλότερο σημείο είναι στα -7 μέτρα. Χωρίς τα φράγματα το 65% της χώρας θα πλημμύριζε καθημερινά.
• Μέχρι πριν 100 χρόνια το κεντρικό τμήμα της χώρας είχε ερήμους άμμου.
• Υπάρχουν διπλάσια ποδήλατα σε σχέση με αυτοκίνητα που να έχουν στο ενεργητικό τους πάνω απο 15000 χιλιόμετρα.
• Σχεδόν όλοι οι Ολλανδοί γνωρίζουν κολύμπι και skateboard. Είναι οι δεύτεροι στον κόσμο σε κατανάλωση καφέ. Ένας στους τρεις είναι γραμμένος σε αθλητικό σωματείο. Στατιστικά είναι οι πιο ψηλοί άνθρωποι στον κόσμο. Όλοι τους οργανωτικοί, χρησιμοποιούν πολύ την ατζέντα τους.
• Γύρω στο 30% των παιδιών γεννιούνται στο σπίτι με φυσικό τοκέτο, απλώς με τη βοήθεια μιας μαμμής.
• Η μερική απασχόληση κυμαίνεται στο 40%.
• Το Rotterdam είναι το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι στον κόσμο μετά την Singapore.
• Η Ολλανδία είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος επενδυτής στις Η.Π.Α.
• Το 1667 οι Ολλανδοί αντάλαξαν το Νέο Άμστερνταμ (μετέπειτα Νέα Υόρκη) με τη νότια αμερικάνικη αποικία του Suriname.
• Η Ολλανδία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός και εξαγωγέας τουλιπών παγκοσμίως. Επίσης, είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εξαγωγός αγροτικών προϊόντων παγκοσμίως. Είναι ο κύριος εξαγωγός τοματών, αγγουριών και πιπεριών.
• Οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και η ευθανασία είναι νόμιμα από το 2001 και το 2002 αντίστοιχα.

Προσωπικά, την αγάπησα αμέσως αυτήν την πόλη με το πράσινό της, τους ανοικτούς χώρους, τα ποδήλατα, την πολυπολιτισμικότητά της, τα πολλά μικρά καφέ, τα κανάλια και τα κτίρια της και κάθετι που καθημερινά ανακαλύπτω και με εκπλήσει ευχάριστα. Είμαι ενθουσιασμένος γιατί αυτήν την πόλη έψαχνα για να ζήσω και δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο όμορφη. Σίγουρα θα έχει και αυτή τα προβλήματά της, αλλά αυτό που παρατηρώ αυτήν τη στιγμή μου αρέσει και το χαίρομαι!

Ζώντας στη Θεσσαλονίκη για πάρα πολλά χρόνια και έχοντας περιπλανηθεί σε κάθε της γειτονιά, από την Νέα Κρήνη έως τον Εύοσμο και πέρα, αισθάνομαι βαθύτατα απογητευμένος όταν σκέφτομαι το ζήτημα της ανακύκλωσης. Κακά τα ψέματα:

Η ανακύκλωση στη Θεσσαλονίκη είναι τόσο μικρή που πρακτικά δεν υφίσταται! Μην σας ξεγελάνε οι μπλε κάδοι.

Το 1988, όταν πρωτοεπισκέφτηκα την Γερμανία, παιδί  τότε, παρατήρησα κάτι κάδους όπου μέσα δεν πετούσαν οτιδήποτε, παρά μόνο ένα συγκεκριμένο υλικό.  Σε κάθε ξεχωριστό χρώμα κάδου αντιστοιχούσε είτε  διάφανο γυαλί είτε χρωματιστό γυαλί είτε χαρτί είτε μπαταρία είτε πλαστικό κλπ.  Σαν πήγα στο γερμανικό σχολείο μας εξήγησαν για ποιόν λόγο γινόταν η ανακύκλωση, ποιά ήταν τα οφέλη της και το κυριότερο από όλα: τη δύναμή μας να αλλάξουμε το περιβάλλον προς το καλύτερο. Θυμάμαι, πως τα βιβλία μας δεν μας τα δώριζε το γερμανικό κράτος, αλλά μας τα δάνειζε για τη συγκεκριμένη σχολική χρονιά. Έπρεπε να σημειώνουμε, όταν αυτό ήταν αναγκαίο, μόνο με μολύβι και στο τέλος της χρονιάς να τα παραδώσουμε όπως τα παραλάβαμε με σκοπό να τα παραλάβουν οι επόμενοι μαθητές. 

Στα εστιατόρια τα παλιά χρησιμοποιημένα λάδια από τις φριτέζες ή από τα τηγανίσματα δεν τα πετούσανε στο περιβάλλον. Υπάρχουν εταιρείες για την αποκομιδή τους.  Στον νομό που κατοικούσα, στο Schwaebisch Hall, επιβλήθηκε από το 1993 νόμος που απαγορεύει να  πετιούνται στα σκουπίδια πλαστικά, χαρτί, μπαταρίες, γυαλί  και άλλα ανακυκλώσιμα υλικά. Υπηρχε βαρύ πρόστιμο. Όλοι μας διαχωρίζαμε τα υλικά και τα πετούσαμε ξεχωριστά. Αυτό ισχύει και σήμερα για τη Γερμανία. Οι πλαστικές σακούλες στα σούπερ μάρκετ κοστίζουν γύρω στα 50 λεπτά, οπότε και οι πολίτες φέρνουν δικές τους, υφασμάτινες κυρίως. Όταν πας να πετάξεις κάτι στα σκουπίδια, υπάρχουν όλοι οι ειδικοί κάδοι σε κάθε σπίτι για να το ρίξεις στον σωστό. Ό,τι δεν είναι ανακυκλώσιμο απορρίπτεται στον κάδο με το όνομα RESTMULL (υπόλοιπα σκουπίδια). Το ίδιο ισχύει και στην Αυστρία, και στην Ολλανδία . Τα σκουπίδια έχουν ταυτότητα!

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ξεχώρισα τα σκουπίδια μου και έψαξα να βρω τους αντίστοιχους κάδους. Μάταια! Κάποια στιγμή πριν δώδεκα χρόνια, αν θυμάμαι καλά, άρχισαν να εμφανίζονται που και που ανά περιοχή κάτι ξεκάρφωτοι μπλε κάδοι για την ανακύκλωση του χαρτιού. Μάλιστα, σύμφωνα με τον δήμο και το αντίστοιχο υπουργείο, επρόκειτο για πιλοτικό και πρωτοποριακό πρόγραμμα. Ήταν τότε και η πολιτιστική πρωτεύουσα, οπότε μπήκαν προφανώς και στον προϋπολογισμό, σαν να ήταν κάτι που εμείς οι Έλληνες επιτέλους το είχαμε ανακαλύψει και είμασταν έτοιμοι να το παραδώσουμε μαζί με τον αρχαίο μας πολιτισμό στους Ευρωπαίους.

Μόλις τελείωσε η πολιτιστική πρωτεύουσα και φαγώθηκε ό,τι ήταν να φαγωθεί,  οι κάδοι εκφυλίστικαν εντελώς. Για να πετάξω χαρτί, θυμάμαι, έπρεπε να περπατήσω φορτωμένος τουλάχιστον ένα χιλιόμετρο προς τη φιλοσοφική σχολή στα πανεπιστήμια. Μια μέρα ο παλιός μου συγκάτοικος ο Θανάσης γύρισε στο σπίτι τσαντισμένος και μου είπε πως είδε ένα κανονικό απορριμματοφόρο, αυτό για τα συνηθισμένα σκουπίδια, να αδειάζει στην καρότσα του και τους κάδους ανακύκλωσης. Τον επόμενο καιρό το έβλεπα και εγώ αυτό. Ωστόσο, επιμέναμε να ανακυκλώνουμε με πικρία και αγανάκτηση για αυτήν την κοροϊδία. Πρόσφατα, ένας υπεύθυνος μου εξομολογήθηκε πως όταν ο κάδος δεν εμπεριέχει τα σωστά υλικά ή έχει έστω και ένα συνηθισμένο σκουπίδι μέσα, τότε δεν τον δέχεται το ειδικό απορριμματοφόρο  και η αποκομιδή γίνεται από κανονικό απορριμματοφόρο. Ακόμα, ότι στον δήμο της Καλαμαριάς η επεξεργασία γινόνταν από άτομα με ειδικές ανάγκες. Κατά τη γνώμη μου τα άτομα με ειδικές ανάγκες θα μπορούσαν να εργάζονται  σε όλες τις θέσεις του δήμου και όχι απαραίτητα εκεί. Στο εξωτερικό καταλαμβάνουν ένα ποσοστό θέσεων στα περισσότερα επαγγέλματα , εκεί που δηλαδή μπορούν να εργαστούν αξιοπρεπώς.

Τα τελευταία χρόνια ήμουν σχετικά τυχερός, αφού οι κάδοι ανακύκλωσης της περιοχής μου ήταν σχετικά κοντά μου, επί της Ιασωνίδου. Εγώ και η Γιάννα, η οποία είναι αρκετά σχολαστική και ευαισθητοποιημένη σ’ αυτό το ζήτημα, μαζεύαμε ξεχωριστά όλα τα υλικά και τα πηγαίναμε εκεί. Ποτέ, μα ποτέ δεν είδα τους κάδους σωστά γεμάτους. Πάντα πετούσαν μέσα σ’ αυτούς και συνηθισμένα σκουπίδια. Τίποτα δεν μου θύμιζε την εικόνα που συναντούσα και συναντώ στην Ευρώπη.

Αρχές Μάρτη, την τελευταία μέρα πριν ξενοικιάσω το σπίτι, ανέβηκα ξανά την Ιασωνίδου για να αποθέσω τα τελευταία μου υλικά ανακύκλωσης εκεί. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι οι κάδοι είχαν απομακρυνθεί. Στεναχωρέθηκα πολύ για αυτήν την κατάντια. Για ακόμα μια χρονιά φέτος η Θεσσαλονίκη βγήκε η χειρότερη πόλη στην Ευρώπη ως προς το περιβάλλον συν η πιο μολυσμένη και με το λιγότερο χώρο πρασίνου ανά κάτοικο. Ας αφήναν τουλάχιστον τους κάδους για να μπορούμε να ξεγελαστούμε λίγο, να πιστέψουμε πως τάχα υπάρχει λόγος να ζει κάποιος σ’ αυτήν την πόλη.

Εδώ και δύο μήνες πέρασα από πολές πόλεις. Ζάγκρεμπ, Αυστρία, πόλεις της Γερμανίας, Ολλανδία… Αναρωτιέμαι, πως στο καλό κατόρθωνα και επιβίωνα στη Θεσσαλονίκη… Νομίζω, πως όποιος φίλος έχει δει τις πόλεις της Ευρώπης, την ίδια απορία θα έχει. Αλλά, τόσα χρόνια που ανακυκλώνουμε συνεχώς τους τοπικούς άρχοντες, το ίδιο πάντα σκάρτο υλικό, καλά να πάθουμε! 

Τέλος πάντων, για το τέλος και για τους πιστούς φίλους της ανακύκλωσης παραθέτω κάτω ένα άρθρο από το περιοδικό ΟΙΚΟ, αντιγραφή από την αγαπημένη ιστοσελίδα του Άσχετου (www.asxetos.gr), αναμφίβολα από τους καλύτερους δικτυακούς τόπους στην χώρα μας. Οφείλουμε όλοι ένα μεγάλο μπράβο και στην ιστοσελίδα και στο περιοδικό για την πολύ καλή δουλειά τους.

Οδηγός Καλού Ανακυκλωτή
Πηγή: http://www.asxetos.gr/article.aspx?i=1895
“–“
Δευτέρα, 20 Απριλίου 2009

Φαίνεται πως μετά από πέντε χρόνια «γνωριμίας», η σχέση μας με την ανακύκλωση συσκευασιών παραμένει ένα μυστήριο. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουν τι ακριβώς πετάμε στους μπλε κάδους και πώς. Αφού διαπιστώσαμε ποια είναι τα πιο συνηθισμένα λάθη, συντάξαμε τον οδηγό του καλού ανακυκλωτή.

Το ΟΙΚΟ έκανε «βουτιά» σε δεκάδες κάδους σε όλη την Αθήνα και έμαθε… από τα λάθη μας. Φαίνεται πως μετά από πέντε χρόνια «γνωριμίας», η σχέση μας με την ανακύκλωση συσκευασιών παραμένει ένα μυστήριο. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουν τι ακριβώς πετάμε στους μπλε κάδους και πώς. Αφού διαπιστώσαμε ποια είναι τα πιο συνηθισμένα λάθη, συντάξαμε τον οδηγό του καλού ανακυκλωτή. Καλή επιτυχία.

ΤΑ ΠΙΟ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΛΑΘΗ

1. Βρόμικες συσκευασίες
Είναι ένα λάθος που εντοπίσαμε σχεδόν σε όλους τους κάδους. Μπουκάλια μισογεμάτα με χυμούς και αναψυκτικά, κεσεδάκια με απομεινάρια από γιαούρτι, σκεύη αλουμινίου από έτοιμα αγορασμένα γεύματα -με το φαΐ που περίσσεψε-, συσκευασίες με το λάδι που έχει μείνει από το περιεχόμενό τους, καλαμάκια με το σουβλάκι που δεν φάγαμε και πολλά άλλα. Το πρόβλημα που δημιουργείται από αυτά είναι ότι αυξάνουν το μικροβιακό φορτίο στα εργοστάσια διαλογής και έτσι εκτίθενται σε κίνδυνο οι εργαζόμενοι σε αυτά. Η λύση δεν είναι βέβαια να σαπουνίσουμε τη συσκευασία – μη γινόμαστε υστερικοί ούτε σπάταλοι στο νερό. Ενα μικρό ξέπλυμα ή ένα σκούπισμα με τις χαρτοπετσέτες που χρησιμοποιήσαμε είναι αρκετό.

2. Σφιχτοδεμένες σακούλες
Η λογική των μπλε κάδων θέλει τα σκουπίδια χύμα. Bέβαια, κάτι τέτοιο θα είχε νόημα αν άδειαζαν τους κάδους κάθε μέρα και δεν σωρεύονταν σακούλες με ανακυκλώσιμα γύρω και έξω από αυτούς. Με τα προβλήματα που υπάρχουν, όμως, στην αποκομιδή, μπορούμε να ελιχθούμε ανάλογα με την περίπτωση. Αν πετύχουμε τον κάδο άδειο, αδειάζουμε μέσα τη σακούλα με τα ανακυκλώσιμα. Αν είναι γεμάτος, την αφήνουμε επάνω στο σωρό με κάποιο χαλαρό δέσιμο, για να μη χυθεί στο δρόμο το περιεχόμενο και να είναι εύκολο να ανοίξει από τον υπάλληλο στο κέντρο διαλογής.

3. Ελλιπής διαχωρισμός
Για να λειτουργήσει εύρυθμα η αλυσίδα της ανακύκλωσης, είναι καλύτερα να πετάμε τα υλικά όσο πιο διαχωρισμένα γίνεται. Με άλλα λόγια, όταν υπάρχει χαρτί ενωμένο με πλαστική μεμβράνη ή με σκληρό πλαστικό, όπως συμβαίνει σε διάφορα παιχνίδια, καλλυντικά ακόμα και στο πακέτο των τσιγάρων, ας κάνουμε τον κόπο να τα διαχωρίσουμε. Το ίδιο ισχύει και για τα γυάλινα μπουκάλια (και όχι απαραίτητα τα πλαστικά) που έχουν πλαστικά ή μεταλλικά καπάκια, αλλά και για το χαρτί της σοκολάτας, που δεν πρέπει να το τσαλακώνουμε μαζί με το αλουμινόχαρτο.

4. Λάθος υλικά
Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα, γιατί πολλοί συνεχίζουν να πετούν τα αποφάγια και άλλα ακατάλληλα υλικά στην ανακύκλωση συσκευασιών. Το να πετάμε οργανικά είδη, τα οποία «δηλώνουν» την ύπαρξή τους με μια έντονη μυρωδιά, είναι η αιτία ή η δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι δήμοι για να αδειάζουν τους μπλε κάδους με τα κοινά απορριμματοφόρα. Δεν είναι όμως μόνο τα αποφάγια. Οι κάδοι είναι γεμάτοι από διάφορα άλλα υλικά: μικρά έπιπλα, ρούχα, αφρολέξ, μπουκάλια μπίρας -που, όπως είναι γνωστό, επιστρέφονται και μάλιστα με αντίτιμο και ξαναχρησιμοποιούνται-, αποτσίγαρα, προφυλακτικά, βιοδιασπώμενες σακούλες. Ακόμα και μαρμάρινο νεροχύτη εντοπίσαμε!

5. Ογκώδη αντικείμενα
Είναι συνηθισμένο να βλέπουμε κάδους γεμάτους μέχρι επάνω με λίγες χαρτόκουτες. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν οι κάδοι βρίσκονται κοντά σε καταστήματα που παραλαμβάνουν εμπορεύματα και πρέπει μετά να ξεφορτωθούν τις κούτες. Σε κάποιο σημείο μάλιστα, στου Ζωγράφου, όπου υπάρχουν πέντε κάδοι σε παράταξη, έμαθα ότι εξυπηρετούν κυρίως ένα μαγαζί: το μανάβικο που βρίσκεται πίσω τους. «Τώρα πια δεν έχουμε ξύλινα τελάρα που επιστρέφονται και γεμίζουμε χαρτόκουτες. Ε, αντί να τις πετάμε στα κοινά σκουπίδια, ζήτησα από τον δήμο να φέρει την ανακύκλωση», μας εξομολογήθηκε ο μανάβης. Πολύ καλά έκαναν και οι δύο, όμως με ένα άλλο μεγαλύτερο σε χωρητικότητα δοχείο ανακύκλωσης, που θα είναι μόνο για χαρτί, και με τις κούτες να μπαίνουν μέσα τσακισμένες, δεν θα χρειάζονταν τόσοι μπλε κάδοι – που όπως διαπιστώσαμε λείπουν από την υπόλοιπη γειτονιά.

ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΑΝΑΚΥΚΛΩΤΗ

ΤΙ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ

• Να είναι άδειες από τροφές και υγρά.
• Να τις ξεπλύνουμε, αν χρειαστεί, ώστε να μην έχουν υπολείμματα τροφών, λάδια κ.λπ.
• Να τσακίζουμε τις χαρτόκουτες για να μην πιάνουν όλο το χώρο.
• Οταν υπάρχει χώρος, να ρίχνουμε χύμα τις συσκευασίες και όχι μέσα σε σφιχτοδεμένες σακούλες, για να βοηθάμε τη διαδικασία του διαχωρισμού στο εργοστάσιο.
• Στους φακέλους για εύθραυστα αντικείμενα -αυτούς που έχουν πλαστική επένδυση με τις φουσκαλίτσες αέρα για ασφάλεια- είναι καλύτερα να διαχωρίζουμε μόνοι μας το χαρτί από το πλαστικό. Στην ίδια λογική, βγάζουμε τα καπάκια από τις γυάλινες συσκευασίες – στις πλαστικές δεν έχει μεγάλη σημασία γιατί διαχωρίζονται αργότερα στη διαδικασία ανάκτησης.
• Να συμπιέζουμε τα πλαστικά μπουκάλια, όταν μπορούμε, για να εξοικονομούμε χώρο.
• ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να πετάμε σπασμένα τζάμια ή καθρέφτες, γιατί η διαλογή γίνεται στο χέρι και είναι επικίνδυνο για τους εργάτες.

ΤΙ ΔΕΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΜΠΛΕ ΚΑΔΟΥΣ

• Τα υλικά που ανήκουν σε άλλα συστήματα ανακύκλωσης: μπαταρίες, κάθε είδους ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, ελαστικά, μέταλλα, ρούχα, παπούτσια, πλαστικά δοχεία από λάδια αυτοκινήτων ή από φυτοφάρμακα, οικοδομικά υλικά, στρώματα, παλιά έπιπλα, την παλιά δερμάτινη τσάντα, τα οργανικά υπολείμματα των τροφών, τα κλαδιά από τα δέντρα.
• τις βιοδιασπώμενες σακούλες (αυτές θεωρούνται συμβατικά σκουπίδια και δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα στην ανακύκλωση. Είναι καλύτερα να τις χρησιμοποιούμε στα κοινά σκουπίδια γιατί, όταν η σακούλα διασπάται, επιταχύνεται ο χρόνος αποδήμησης).
• τα μικρά χαρτάκια, εισιτήρια και σκισμένες σελίδες (όχι γιατί δεν ανακυκλώνονται, αλλά επειδή δεν έχει μεριμνήσει η ΕΕΑΑ για την ανακύκλωσή τους).
• Αποτσίγαρα από έτοιμα ή από στριφτά τσιγάρα.
• Χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες και χαρτομάντιλα.

ΤΙ ΠΕΤΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΜΠΛΕ ΚΑΔΟΥΣ

• Χαρτιά: κουτιά από τσιγάρα, λογαριασμούς, εφημερίδες, βιβλία, χαρτοκιβώτια όλων των ειδών, όλα τα περιοδικά, ακόμα και αυτά με τις γυαλιστερές σελίδες, όλους τους φακέλους αλληλογραφίας.
• Αλουμινένιες και λευκοσίδηρες συσκευασίες: κουτάκια από αναψυκτικά και μπίρες, κονσέρβες κάθε είδους, σακουλάκια μέσα στα οποία αγοράζουμε τον καφέ, αλουμινένια μπολ μιας χρήσης, τα μεταλλικά ταψάκια μιας χρήσης, το κομμάτι από το αλουμινόχαρτο που χρησιμοποιήσαμε χθες αλλά δεν χρειαζόμαστε πια, μεταλλικά αντικείμενα γραφείου, τα κλειδιά που δεν χρειαζόμαστε κ.λπ.
• Ολες τις γυάλινες συσκευασίες: βαζάκια από τρόφιμα, μπουκάλια από ποτά, από αρώματα, από χυμούς, από φάρμακα κ.λπ.
• Ολες τις πλαστικές συσκευασίες από: αναψυκτικά, λάδι, αποσμητικά, απορρυπαντικά, δοχεία από τις μπογιές που βάφουμε, σακουλάκια από καπνό. Επίσης, τα σπασμένα χαρακάκια του παιδιού, τα νάιλον από το πακέτο των τσιγάρων, το φιλμ περιτυλίγματος από τα τρόφιμα ή τα έντυπα, τα πλαστικά από τα είδη διατροφής (αλλαντικά, τυριά κ.λπ.) που πωλούνται συσκευασμένα στο σούπερ μάρκετ, το κεσεδάκι από το γιαούρτι, το σακουλάκι από το ρύζι ή τα μακαρόνια, το περιτύλιγμα από τις πάνες και όλα τα σχετικά είδη, τη σακούλα από το απορρυπαντικό πλυντηρίου που τελείωσε, τα παλιά γάντια κουζίνας που τρύπησαν κ.λπ.
• Πλαστικά αντικείμενα: κρεμάστρες σπασμένες, την πλαστική κουτάλα που χάλασε, τις πλαστικές σακούλες που δεν θα χρησιμοποιήσουμε, τα πλαστικά εργαλεία γραφείου, τις θήκες από τα CD, τις παλιές κασέτες που δεν ακούμε κ.λπ.
• Συσκευασίες τετραπάκ
• Ξύλινες συσκευασίες: κουτάκια από ποτά ή δώρα, οδοντογλυφίδες, ξύλινες κουτάλες που χάλασαν, κρεμάστρες ρούχων κ.λπ.
• CD, DVD – ανεξάρτητα από το είδος της μουσικής που έχουν.

ΣΥΜΠΙΕΖΩ:

Τα πλαστικά μπουκάλια του νερού είναι καλό να συμπιέζονται, όπως βλέπετε στη φωτογραφία, προκειμένου να μην πιάνουν χώρο. Στην περίπτωση των μπουκαλιών αυτών δεν χρειάζεται να βγάζετε το καπάκι.

ΠΛΕΝΩ:

Πλαστικές συσκευασίες από γιαούρτια, όπως αυτή, αλλά και μπίρες, αναψυκτικά ή άλλα τρόφιμα, θα πρέπει να ξεβγάζονται ώστε να μην έχουν υπολείμματα τροφών, λάδια ή άλλα υγρά.

ΔΕΝ ΣΚΙΖΩ:

Αποκόμματα εισιτηρίων, αποδείξεις, σκισμένες σελίδες και γενικά, χαρτιά που είναι μικρότερα του μεγέθους Α4 δεν ανακυκλώνονται – όχι γιατί δεν γίνεται, αλλά γιατί δεν έχει μεριμνήσει η ΕΕΑΑ για την ανακύκλωσή τους.

ΒΓΑΖΩ ΚΑΠΑΚΙΑ:

Καλό είναι να ξεπλένετε τα γυάλινα μπουκάλια αναψυκτικών ή ποτών, ενώ όταν διαθέτουν μεταλλικά καπάκια, θα πρέπει να τα βγάζετε για να διευκολύνετε τον διαχωρισμό των υλικών.

(Πηγή: “ΟΙΚΟ” ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2009)
Φωτογραφίες: ΚΑΝΑΡΗΣ ΤΣΙΓΚΑΝΟΣ

Πριν λίγο καιρό, μόλις που είχα φτάσει στη Γερμανία, βγήκα με δύο παλιούς μου φίλους από την Heilbronn για μια βόλτα. Βρεθήκαμε αργότερα το βράδυ σε ένα πολύ ωραίο καφέ-μπαρ. Ενώ πίναμε το ποτό μας και συζητούσαμε, κάτι δεν μου κολλούσε, κάτι ήταν πολύ ασυνήθιστο στο μαγαζί. Κάτι καλό, ωραίο υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Δεν ήταν ούτε η πολύ καλή διακόσμισή και το στυλ του, δεν ήταν που ήταν γεμάτο από κόσμο, που είχε καλή μουσική… Κάτι ήταν και τρωγόμουν να το ανακαλύψω. Μετά από πολύ ώρα, το συνειδητοποίησα! Γύρισα στον έναν φίλο και τον ρώτησα: “Κανείς δεν καπνίζει εδώ;”. “Όχι, το κάπνισμα έχει απαγορευτεί παντού στα μαγαζιά, στους σταθμούς, στις δημόσιες υπηρεσίες…”.
Συναρπαστικό, σκέφτηκα. Δεν είναι μόνο που δεν γίνομαι παθητικός καπνιστής, είναι οι χώροι των μαγαζιών αλλάζουν και γίνονται πιο καθαροί και ωραίοι!
Κάποιο μικρό χρονικό διάστημα στη ζωή μου κάπνιζα και εγώ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τώρα που το καλοσκέφτομαι και αυτό το λίγο ήταν μεγάλο κακό για την υγεία μου. Όλοι σχεδόν οι καπνιστές, αν δεν πεθάνουν ακαριαία, θα πεθάνουν φρικτά και βασανιστικά από ασφυξία. Είναι ο χειρότερος θάνατος για οποιονδήποτε άνθρωπο…

Μέχρι πριν δύο δεκαετίες  δεν υπήρχε επίσημη διαβεβαίωση ότι το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο. Οι κυβερνήσεις και οι δημόσιες υπηρεσίες δεν έκαναν κάποια προσπάθεια να καταδείξουν τις αμφιβολίες που υπήρχαν μέχρι τότε. Σήμερα, όλες οι εμπεριστατωμένες μελέτες για το κάπνισμα έχουν καταδείξει πόσο βλαβερή για την υγεία μας είναι αυτή η συνήθεια. Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία! Κάθε φορά που καπνίζουμε ένα τσιγάρο, η πίσσα που περιέχεται στον καπνό παραμένει στα πνευμόνια μας μαζί με ακόμα 400 επικίνδυνες καρκινογόνες ουσίες. Καρκίνος στόματος, φάρυγγα, πνευμόνων, εγκεφαλικά, αρτηριακή πίεση και πολλές άλλες ασθένειες παντού στο σώμα μας σχετίζονται άμεσα με αυτήν τη συνήθεια.

Η πίσσα είναι κύριο συστατικό της ασφάλτου. Όλοι θα έχουμε δει μια φρέσκια ασφαλτόστρωση, όπου η πίσσα εκεί κατάμαυρη ακόμα αχνίζει και η ατμόσφαιρα εκεί είναι αποπνιχτική. Φανταστείτε ότι κάθε τσιγάρο που καπνίζετε ενισχύει το ήδη υπάρχον στρώμα πίσσας που υπάρχει στους πνεύμονές σας και το κάνει παχύτερο. Στην ουσία το κάπνισμα είναι μια διαδικασία “έργων οδοποιίας” στους πνεύμονές μας. Ολοένα και περισσότερο καλύπτουμε τους πνεύμονές μας με πίσσα μέχρι να μην μπορεί καν να περάσει καθόλου αέρας.

Αν είστε καπνιστής και δεν θέλετε να σταματήσετε το κάπνισμα δεν θα πρέπει να ανησυχείτε που θα πεθάνετε τουλάχιστον 10 χρόνια νωρίτερα από το φυσιολογικό σας. Απεναντίας, θα πρέπει να εύχεστε να πεθάνετε πάρα πολύ νωρίτερα και μάλιστα ακαριαία! Γιατί τα πρόωρα αυτά γεράματα σας θα είναι φρικτά και ανυπόφορα. Επισκεφτείτε κάποια πνευμονολογική κλινική, αυτό θα είναι αρκετό να ξεχάσετε για πάντα το κάπνισμα.

Έχω συγγενείς και φίλους που κάπνιζαν “σαν βαπόρια” και σήμερα, αφού το έκοψαν, είναι άλλοι άνθρωποι. Μπορούν και τρώνε ένα πλήρες και κανονικό πρωινό, περπατάνε χιλιόμετρα, δεν κουράζονται, τα δάκτυλα και το στόμα τους δεν μυρίζουν σαν σταχτοδοχεία και το κυριότερο: νιώθουν και είναι υγιείς! Κανένας καπνιστής δεν είναι και δεν νιώθει υγιής!

Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε και εγώ να σας συμβουλέψω να το κόψετε κλπ. Είναι λιγάκι ανώφελο. Μόνο ένας άνθρωπος στον κόσμο μπορεί να σας πείσει για αυτό.

Αν έχετε λίγο χρόνο, ελάτε να κάνουμε μαζί μια βόλτα στον πεζόδρομο της Στουτγάρδης!

Η Στουτγάρδη (Stuttgart) είναι η πρωτεύουσα του κρατιδίου της Βάδης-Βυρτεμβέργης, το νοτιοδυτικότερο κρατίδιο της Γερμανίας και ένας ισχυρός οικονομικός πυλώνας της χώρας.

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Ο κύριος πεζόδρομος στο κέντρο της πόλης είναι στην Koenigsstrasse, τη βασιλική οδό δηλαδή. Είναι αρκετά φαρδύς και το μήκος του είναι κοντά στα δύο χιλιόμετρα. 

Θα ξεκινήσουμε την περιήγησή μας από τη μια πλευρά του πεζόδρομου, όπου βρίσκεται κεντρικός σταθμός των τρένων και των αστικών συγκοινωνιών της πόλης.

Το κεντρικό κτίριο του σταθμού είναι τεράστιο, τα αντίστοιχα κτίρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη φαντάζουν νάνοι μπροστά του. Μπαίνοντας στην κεντρική του αίθουσα διακρίνουμε πολλά καταστήματα, βιβλιοπωλεία, εστιατόρια, μέχρι και αγορές ιταλικών αλλαντικών και άλλων προϊόντων στο κέντρο.

Έξω από τον σταθμό, στην αρχή του πεζοδρόμου έχει και εκεί παντού μαγαζιά. Καφέ, πολυκαταστήματα, αρτοπωλεία…

Προσέξτε αυτόν τον πολύ ωραίο κύριο στη βιτρίνα. Φωτογράφιζα αμέριμνος και έτσι άξαφνα ο ευγενέστατος και πολύ συμπαθής αυτός κύριος σταμάτησε την πορεία του και στήθηκε για μια γελαστή πόζα. Χαιρετηθήκαμε και και μετά συνεχίσαμε και οι δύο την πορεία μας με το γέλιο ακόμα εκεί στα πρόσωπά μας.

Αυτή η κοπέλα κατέβηκε από το ποδήλατό της και κάθησε στο παγκάκι να ξαποστάσει και να διαβάσει ένα βιβλίο.

Στα μέσα της διαδρομής, περίπου 900 μέτρα από τον σταθμό υπάρχει στα δεξιά ένα τεράστιο πάρκο και στο βάθος πέρα βρίσκονται τα βασιλικά ανάκτορα. 

Ήταν μια υπέροχη έκπληξη το θέαμα που μου επιφύλαξε η συναντησή μου με το πάρκο. Καθώς η μέρα ήταν ζεστή εκατοντάδες άνθρωποι είχαν ξαπλώσει στα γρασίδια και χαίρονταν τον καλό καιρό. Ζευγαράκια, μικρές-μεγάλες παρέες, οικογένειες, όλοι ένιωθαν σαν στο σπίτι τους. Αυτήν τη συνήθεια την έχουμε και εμείς στη Θεσσαλονίκη, σκέφτηκα.

Τα βασιλικά ανάκτορα φιλοξενούσαν τους βασιλιάδες όταν επισκέπτονταν το κρατίδιο.

Προχωρώντας, συνάντησα πολλά καφέ και ανθρώπους διαφόρων ηλικιών. Ενδιαφέρον είχε και ο συνδυασμός των μοντέρνων κτισμάτων με τα αντίστοιχα κομψά παλιά.

Αν διψάσετε υπάρχουν μοντέρνες βρύσες με πόσιμο νερό για τον κόσμο.

Σε κάποιο σημείο προς το τέλος υπάρχει υπόγειος σταθμός του μετρό και καταστήματα κάτω.

Δείτε και μια σημαντική διαφορά των βορειο-ευρωπαίων με την Ελλάδα: Οι μεγάλοι άνθρωποι είναι περισσότερο αθλητικοί και ευκίνητοι. Μια πολύ συνηθισμένη εικόνα των γερμανικών δρόμων είναι και παρακάτω κύριος, περίπου 70 χρονών, ο οποίος με χαιρέτισε ευγενικά και ανέβηκε στο ποδήλατό του να συνεχίσει την πορεία του. Γενικά, στη Γερμανία η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της ηλικίας είναι αρκετά αθλητική και καλοστεκούμενη. 

Μια ακόμη σημαντική διαφορά είναι οι αστυνομικοί, οι οποίοι είναι ευγενέστατοι και πολύ χαμογελαστοί απέναντι στους πολίτες.

Δείτε και την άνεση των ανθρώπων να βγαίνουν από τα σπίτια τους και να πηγαίνουν βόλτα με τα παιδιά τους. Υπάρχουν αναρίθμητοι ανοιχτοί χώροι και πάρκα, δεν υπάρχει κυκλοφοριακή αταξία στους δρόμους και τα παιδιά αποκτούν νωρίς από το σχολείο την ανάλογη παιδεία και νοοτροπία. Για αυτά, τα πάρκα και το πράσινο είναι το δικαιωματικό αυτονόητο και όταν ενηλικιωθούν θα τα σέβονται και θα τα αγαπούν. 

Την Δευτέρα 2ο Απριλίου ταξίδευσα από την Στουτγάρδη στο Herbolzheim. Το τρένο έκανε στάση στο Offenburg και εγώ άδραξα την ευκαιρία και έκανα έναν περίπατο στον κεντρικό δρόμο της πόλης. 

Το Offenburg βρίσκεται στη νοτιοδυτική Γερμανία, κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία, 25 χιλιόμετρα απόσταση από το Στρασβούργο και δίπλα στον μέλανα δρυμό, ένα πανέμορφο μεγάλο δάσος της Γερμανίας. 

Ο Μέλας Δρυμός (Schwarzwald) είναι ένα μεγάλο δάσος στη νοτιοδυτική Γερμανία ανάμεσα στον ποταμό Ρήνο δυτικά και τις πηγές του Δούναβη νότια. Παρά το όνομα, το δάσος δεν θεωρείται πιο «σκοτεινό» σε χρώματα σε σχέση με τα υπόλοιπα κωνοφόρα δάση της Γερμανίας. Η μεγαλύτερη πόλη στα όρια του Μέλανα Δρυμού είναι το Φράιμπουργκ.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια 

Εδώ βλέπουμε την εκκλησία στο κέντρο της πόλης. 

 Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και αρκετά ζεστή. Το κλίμα στην περιοχή είναι γενικά πολύ καλό και το καλοκαίρι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε σχέση με την Ελλάδα. Οι άνθρωποι ήταν αρκετά χαλαροί και ευδιάθετοι. Η ώρα που περπάτησα ήταν γύρω στις 12 το μεσήμερι, οπότε και οι περισσότεροι έκαναν το συνηθισμένο μεσημεριανό διάλειμμα από τις δουλειές τους κάνοντας τα ψώνια τους, μια βόλτα με το ποδήλατο, γευματίζοντας σε κάποιο μαγαζί ή πίνοντας έναν καφέ σε κάποιο από τα πολλά μικρά καφέ της πόλης.

Αν ψάχνετε για θόρυβο, φασαρία και άγχος δυστυχώς αυτή η πόλη δεν είναι για εσάς. 

Πήρα το επόμενο τρένο για το Ηerbolzheim. Βρίσκεται νότια του Offenburg, 25 λεπτά με το τρένο. Συνάντησα εκεί την αδερφή μου, τον γαμπρό μου και τα δύο μικρά ανηψάκια μου. Την άλλη μέρα πήγαμε τα μικρά στο διπλανό χωριό, το Rust, που βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα μακριά. 

Το Rust ένα μικρό χωριουδάκι στα σύνορα νοτιοδυτικής Γερμανίας και Γαλλίας μέχρι πριν 34 χρόνια δεν είχε κάτι αξιοσημείωτο να αναδείξει. Σήμερα, όμως, είναι πασίγνωστο.

 Για όσους δεν το γνωρίζουν, εκεί βρίσκεται το Europa-Park, το δεύτερο μεγαλύτερο ψυχαγωγικό πάρκο στην Ευρώπη μετά την Ντίσνεϋλαντ στο Παρίσι, και το μεγαλύτερο ψυχαγωγικό πάρκο ως προς τη θεματολογία παγκοσμίως.

Το εισιτήριο κοστίζει 34 ευρώ, ενώ για τα μικρά παιδία κάτω των 4 ετών είναι δωρεάν. Με αυτό ο επισκέπτης μπορεί να περιηγηθεί σε όλες τις θεματικές ενότητες του πάρκου και να μπει όπου θέλει, όσες φορές θέλει. Βέβαια, πολλά παιχνίδια έχουν μια σχετική αναμονή στην ουρά. Το πάρκο είχε το 2008 περίπου 4 εκατομμύρια επισκέπτες από όλην την Ευρώπη. Είναι χωρισμένο σε 15 θεματικές ενότητες που σχετίζονται κυρίως με διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.

Το πρώτο πράγμα που μπορεί να κάνει ο επισκέφτης είναι να πάρει το εναέριο τρενάκι από τον σταθμό της γερμανικής περιοχής για να μεταβεί σε κάποιον άλλο σταθμό ή να πάρει μια γεύση από το σύνολο του πάρκου.

Το πάρκο εκτός από τα παιχνίδια έχει και πολλά δρώμενα, θεάματα, ταινίες και άλλα. Εδώ βλέπουμε ένα χορευτικό.

Πιο κάτω έχω φωτογραφίες από κάποια σημεία του πάρκου που γυρίσαμε. Ο επισκέπτης χρειάζεται τουλάχιστον μία μέρα για να περιηγηθεί στο πάρκο.

Την Τετάρτη το μεσημέρι, αφού αποχαιρέτησα την αδερφή μου, τον Νίκο και τα ανηψάκια μου (Κατερίνα & Θοδωρής), πήρα τον δρόμο της επιστροφής στην Στουγάρδη (Stuttgart). 

“Το μεγαλείο ενός έθνους και η ηθική του πρόοδος κρίνεται απο το πως φέρεται στα ζώα. Στο μυαλό μου, η ζωή ενός προβάτου δεν είναι λιγότερη πολύτιμη από αυτή ενός ανθρώπου.”  – Μαχάτμα Γάντι

Για να πω την αλήθεια το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, έτσι όπως τα γιορτάζουμε σήμερα, δεν μου αρέσουν καθόλου.

Αυτές οι γιορτές απαιτούν μια ψυχική και πνευματική προετοιμασία για τους πιστούς. Αυτή η προεργασία δεν υπάρχει σήμερα και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Ακόμα και για εκείνους που δεν έχουν βαθιά πίστη, το ίδιο το νόημα αυτών των γιορτών είναι ικανό να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά και να τους θέσει σε περισυλλογή γύρω από τη ζωή τους και την εξάσκηση της θρησκευτικής τους νοημοσύνης. Για αυτό και τα σχολεία κλείνουν για δύο εβδομάδες. 

Όμως και αυτήν τη χρονιά το Πάσχα πέρασε όπως ήρθε. Δεν αντιλέγω, στο ότι το Πάσχα είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ανταμώσουμε με αγαπημένα μας πρόσωπα, συγγενικά και φιλικά. Και η εγκαρδιότητα μαζί με την αγάπη που μας βγαίνουν εκείνη τη στιγμή, ίσως μας φέρνουν εμμέσως κοντά στο θρησκευτικό νόημα της γιορτής. Θέλω να πω πως, αν και το νόημα του είναι η αγάπη και η θυσία για τον συνάνθρωπό μας, ωστόσο για πολλούς από εμάς το Πάσχα δεν είναι τίποτα άλλο από μια ευκαιρία να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και απλώς να χαλαρώσουμε. Παλαιότερα, αρκετές μέρες πριν την Ανάσταση, οι άνθρωποι προετοιμάζονταν για να γιορτάσουν το “Χριστός ανέστη”. Σήμερα, παίρνουμε καταϊδρωμένοι την άδεια των τριών-τεσσάρων ημερών και τρέχουμε το μεγάλο Σάββατο σαν τρελοί να ψωνίσουμε αρνάκια και ό,τι επιβάλλει το τραπέζι της Λαμπρής. Εκτελούμε τυπικά το θρησκευτικό μας καθήκον και μόλις ακουστεί το “Χριστός ανέστη” μην τον είδατε τον Παναή… Την κοπανάμε ανακουφισμένοι στα σπίτια μας και πλακωνόμαστε από τα μεσάνυχτα έως την άλλη μέρα στη μαγειρίτσα, τα αυγά, τα κρέατα και οποιοδήποτε άλλο μέσο τροφικής αυτοκτονίας έχουμε διαθέσιμο εκείνη τη στιγμή. 

Επίσης, δεν με βρίσκει σύμφωνο η αναχρονιστική εφαρμογή των παλαιών εθίμων. Είναι ανάγκη πολλά από αυτά να αναπροσαρμοστούν στον σύγχρονο τρόπο ζωής μας. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να κόβουμε δέντρα για τα Χριστούγεννα ή να σφάζουμε χιλιάδες αρνιά το Πάσχα. Δεν μας το επιβάλλει η θρησκεία μας ούτε είναι αναπόσπαστο κομμάτι του βαθύτερου νοήματος που εκπέμπουν αυτές οι θρησκευτικές εορτές.

Ως προς τα χριστουγεννιάτικα έλατα, αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα δούμε ότι πριν κάποιους αιώνες οι άνθρωποι ήταν φτωχότεροι σε υλικά αγαθά και έπρεπε να γιορτάσουν με ό,τι είχαν εύκαιρο και υπήρχε σε αφθονία. Δεν υπήρχε καν οικολογική συνείδηση ούτε και κρατικός προγραμματισμός. Στα Χριστούγεννα, τι πιο φυσικό, έκοβαν ένα έλατο γιατί αυτό ήταν σε αφθονία και περισσότερο προσιτό (στην πραγματικότητα μπορεί και να μην το έκοβαν καν, αλλά να στόλιζαν το έλατο της αυλής τους). Εξάλλου, το έθιμο του έλατου μας έρχεται από τη βόρεια Ευρώπη, οπού εκεί αυτά τα δέντρα ευδοκιμούν εν αφθονία. Και ναι, τα έλατα ίσως να τα αγοράζουμε ακόμα από συνήθεια ή συμβολισμό ή θέλοντας να ξαναζήσουμε τις παιδικές μας αναμνήσεις, παρόλα αυτά ένα ναυτικό καραβάκι και μια φάτνη θα ήταν καλύτερα. Είναι το οξύμωρο της υπόθεσης από τη μια να φυτεύουμε έλατα για να τα κόψουμε τα επόμενα Χριστούγεννα και από την άλλη κάθε καλοκαίρι που μας καίγονται πόσα δάση να ανησυχούμε αν θα γίνουν δεντροφυτεύσεις και να κραυγάζουμε για το πόσα λίγα δάση και δέντρα μας έχουν απομείνει. Σπαράζεται η καρδιά μου όταν βλέπω τα κομμένα δέντρα κάθε Γενάρη να αργοπεθαίνουν από αυτό το ανόητο έθιμο.

Και για τη μαζική γενοκτονία τόσων αρνιών, τι μπορούμε να πούμε; Η σφαγή στα αρχαιότερα χρόνια επιτελούσε κυρίως τον σκοπό της θυσίας. Το στοιχείο αυτό το συναντάμε σχεδόν σε όλες τις θρησκείες. Οι άνθρωποι πάντα θυσίαζαν προς τιμήν των Θεών τους ό,τι θεωρούσαν πιο σπουδαίο. Οι χριστιανοί ήταν επί το πλήστον γεωργοί και κτηνοτρόφοι και το πιο σπουδαίο για αυτούς ήταν τα ζώα τους. Έσφαζαν αρνιά γιατί αυτά είχαν. Από την άλλη, η σφαγή ενός ζώου ήταν και μια καλή ευκαιρία για αυτούν να γευτούν λίγο κρέας, αφού τέτοιο έτρωγαν πολύ αραιά, στην καλύτερη περίπτωση μια φορά τον μήνα. Ωστόσο, για έμας, έτσι όπως έχει καταντήσει ο τρόπος ζωής μας σήμερα, το να φάμε κρέας δεν είναι πια από μόνο του ένα σημαντικό, ευλαβικό γεγονός. Μάλλον θα έπρεπε να γιορτάζουμε με το να τρώγαμε κάτι σπουδαίο, κάποιο φαγητό που δεν τρώμε καθημερινά και που είναι καλό για την υγεία μας. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ψάρι ή ένα εκλεκτό φαγητό φυτικής σύστασης. Κρέας θα μπορούσαμε να τρώμε πιο αραιά και συγκρατημένα. 

Η θυσία ενός ζώου είναι τελετή. Για οποιονδήποτε πολιτισμένο λαό είναι κάτι δυσάρεστο, ένα τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για να έρθει η ελπίδα, το καινούριο, η Ανάσταση… Σήμερα, αυτό το είδος τελετής μπορούμε να να το βιώσουμε περισσότερο πνευματικά και λιγότερο υλικά. Δεν απαιτείται η θέα του αναβλύζοντος αίματος για να συλλάβουμε το νόημα της θυσίας και της Ανάστασης, έχουμε και την παιδεία και το πνεύμα να καλλιεργήσουμε τη θρησκευτική μας νοημοσύνη και να εμβαθύνουμε στο νόημα της γιορτής του Πάσχα. 

Δεν μου αρέσει, επίσης, που τα έθιμα στη σημερινή εποχή έχουν καταντήσει και εργαλεία καταναλωτικού προσηλυτισμού και χειραγώγισης. Ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο γίνεται εργαλείο που προκαλεί τον συνειρμό του οικογενειακού τραπεζιού και των καταναλωτικών αγαθών που αυτό συνεπάγεται. Η σφαγή των αρνιών είναι μια ολόκληρη βιομηχανία. Από την κτηνοτροφία μέχρι τις ηλεκτρικές σούβλες, όλα γίνονται για το χρήμα και το φαγητό. 

Αν το ψάξουμε βαθύτερα θα βρούμε και άλλα πολλά τέτοιου είδους έθιμα.

Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από τα παραπάνω και κάνω και εγώ την αυτοκριτική μου. Έχω δει να κόβουν έλατα σε δάσος και έχω ζήσει από κοντά την εμπειρία της σφαγής ενός ζώου. Και τα δύο είναι αποτρόπαια θεάματα. Δεν αντιλέγω, πρέπει να υπάρχουν έθιμα, αλλά στη σημερινή εποχή που θέλουμε να λεγόμαστε “πολιτισμένοι άνθρωποι”, που έχουμε πολύπλευρη και ευρεία παιδεία και που νέες οικολογικές προκλήσεις χτυπούν την πόρτα μας, είναι αδιανόητο να εμμενουμε σε τέτοιες αναχρονιστικές διαδικασίες. Η ίδια η εκκλησία, αλλά και η πολιτεία θα μπορούσαν να εισάγουν σε δημόσιο διάλογο κάποιες προτάσεις σχετικά με την αντικατάσταση αυτών των εθίμων από άλλα πιο οικολογικά και προσαρμοσμένα στη σύγχρονη εποχή. Όπως ανάφερα πιο πάνω, ένα καραβάκι με μια φάτνη και ένα άλλο φαγητό για το πάσχα (π.χ. ψάρι) θα ήταν μια καλή αρχή. Παραπέρα, τα βαμμένα κόκκινα αυγά, με τον συμβολισμό τους, όπως και πόσα άλλα καλά για την εποχή μας έθιμα θα ήταν σωστό να μην αλλάξουν.

A lamb, the main meat dish in Cyprus, is slaughtered on the streets of the capitol, Nicosia.
JB011073| Value RM| © Jonathan Blair/CORBIS
Lamb Being Slaughtered in Cyprus 

Πηγή: http://akomideneidametipota.blogspot.com/

Νομίζω πως αυτό το κείμενο-απολογία μας εκφράζει όλους μας…

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω το μικρό μπουκάλι νερό 50 λεπτά (τόσο κάνει και το μισό λίτρο βενζίνη) ενώ αγοράζεται 5-7 λεπτά (περίπου 1000% αισχροκέρδεια). Από 50 δραχμές (17 λεπτά) αυξήθηκε στις 170 δραχμές (50 λεπτά) με την αλλαγή του νομίσματος από δραχμή σε ευρώ και δεν πήρα χαμπάρι.

Είμαι κορόιδο γιατί. ενώ οι χώροι άθλησης θα έπρεπε να μου παρέχονται δωρεάν από το δήμο, δέχομαι να πληρώνω από 6 έως 12 ευρώ για να παίξω μία ώρα ποδόσφαιρο (από 80 έως 120 ευρώ ανά ώρα) στα περίφημα 5Χ5 όπου δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για προθέρμανση και η κατάσταση του τάπητα είναι κατά κανόνα άθλια. Τουλάχιστον τα 5Χ5 έχουν κάνει πλούσιους και τους φυσιοθεραπευτές καθώς οι μισοί και πλέον πελάτες τους προέρχονται από εκεί (διαστρέμματα, ρήξη χιαστού, κάκωση μηνίσκου κλπ, εξαιτίας της ακαταλληλότητα ς του χλοοτάπητα).

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω το ποτό 6, 7, 8 ευρώ και βάλε, όσο περίπου κάνει το μπουκάλι στη χονδρική (1 μπουκάλι = 10-12 ποτά, αισχροκέρδεια από 500 % και πάνω). Και φυσικά πολύ συχνά τα ποτά είναι μπόμπες, σχεδόν ποτέ δεν κόβονται αποδείξεις και σχεδόν πάντα οι υπάλληλοι κακοπληρώνονται και είναι ανασφάλιστοι. Σε όλη την Ευρώπη η μπύρα κοστίζει 1 με 1,5 ευρώ και το ποτό 3 με 4. Εδώ το σαπουνόνερο που μας πουλάνε για μπύρα κοστίζει 5 με 6 ευρώ και η μπόμπα 7 με 8 (στα 8 ευρώ πωλείται συνήθως η σπέσιαλ μπόμπα). Και τα ενοίκια; Και η προστασία; Τα πρόστιμα; Αν δεν έβγαζε τέτοιο υπερκέρδος δε θα ήταν τόσο ψηλά τα ενοίκια, δε θα έρχονταν οι μπράβοι για προστασία, δε θα τους έριχναν απανωτά πρόστιμα από τους δήμους για να πάρουν κι αυτοί τη μίζα τους. Αλλά εγώ το κορόιδο φταίω που τα πληρώνω…

Είμαι κορόιδο γιατί. με έχουν πείσει ότι έτσι είναι τα πράγματα και τι να κάνουμε. (Ποιον βολεύει άραγε αυτή η νοοτροπία? ).

Είμαι κορόιδο γιατί. δικαιούμαι δωρεάν παιδεία αλλά μετά το σχολείο αν δεν πάω στο φροντιστήριο δεν έχω ελπίδα να περάσω στο πανεπιστήμιο. Κοινώς, είμαι όλη την ημέρα στις αίθουσες για να μου διδάξουν αυτά που θα ‘πρεπε να μου διδάσκουν σε μισή μέρα. Φυσικά με το αζημίωτο.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω διόδια για δρόμους που ευθύνονται για χιλιάδες ατυχήματα και εκατοντάδες νεκρούς.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω την ΕΡΤ υποχρεωτικά μέσω της ΔΕΗ. Αυτή η παράνομη εξαναγκαστική πληρωμή μιας προαιρετικής υπηρεσίας θα είχε μια βάση αν τα προγράμματα της ΕΡΤ δεν περιλάμβαναν διαφημίσεις. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα είμαι κορόιδο με κεφαλαία.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω τους φόρους μου κανονικά ενώ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ!!!. Μάλιστα μας έχουν πείσει ότι αυτός που φοροδιαφεύγει (δεν κόβει αποδείξεις, δεν πληρώνει φόρους με διάφορα λογιστικά κόλπα, κ.ο.κ.) είναι μάγκας, καθιστώντας μας συνένοχους σε μια πρακτική που ωφελεί μόνο τους πολύ (αλλά πολύ) πλούσιους.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να με βομβαρδίζουν με παραπλανητικά γκάλοπ του τύπου: Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό τον τάδε ή τον τάδε… Δηλαδή αν μας ρωτούσαν “Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Χίτλερ ή τον Μάο;”, τα αποτελέσματα θα έδειχναν ότι οι μισοί Έλληνες είναι ναζιστές και οι άλλοι μισοί μαοϊστές.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι την πλύση εγκεφάλου από διάφορους βαλτούς (όπως Τράγκας, Πρετεντέρης, Χατζηνικολάου και λοιποί πανελίστες) οι οποίοι δήθεν παίρνουν το μέρος του κόσμου αλλά τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υπονομεύουν πάντα κάθε συλλογική κίνηση αντίδρασης (οι διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους και ταλαιπωρούν τον κόσμο, οι σκουπιδιάρηδες που παίζουν με την υγεία μας, οι υπάλληλοι της ΔΕΗ που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές μας, κ.ο.κ.) και οι οποίοι σε όλα τα σκάνδαλα που γίνονται τόσα χρόνια είναι οι πρώτοι που βγαίνουν και λένε ότι “δε θα βγάλουμε άκρη”. Αυτή είναι η δουλειά τους και την κάνουν πολύ καλά και όταν στήνουν φαγοπότια όλοι μαζί και γλεντάνε, μας χλευάζουν και μας αποκαλούν κορόιδα. Και έχουν δίκιο…

Είμαι κορόιδο γιατί. ενώ τόσα χρόνια το πρόβλημα με τα βιβλία του δημοτικού είναι ότι έχουν αντικατασταθεί με κακογραμμένα χαμηλότερου επιπέδου βιβλία, με παραπλανούσαν τόσο καιρό προκαλώντας σάλο με το βιβλίο ιστορίας της έκτης δημοτικού για να συγκαλύψουν την οργανωμένη υποβάθμιση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Είμαι κορόιδο γιατί. στο σκάνδαλο Ζαχόπουλου (όπου το σκάνδαλο ήταν ότι ο εκλεκτός του πρωθυπουργού και της γυναίκας του ήταν διεφθαρμένος) με έπεισαν ότι το σκάνδαλο ήταν τι ανωμαλία έκρυβε το περιβόητο DVD.

Είμαι κορόιδο γιατί. στο σκάνδαλο με τις παράνομες απαλλαγές με έπεισαν ότι η προστασία προσωπικών δεδομένων είναι αυτή που έβαλε την υπόθεση στο αρχείο (για να μην αποκαλυφθούν τα ονόματα των γιων βουλευτών, υπουργών, εφοπλιστών, βιομηχάνων και λοιπών φραγκάτων που με ταρίφα περίπου 20.000 ευρώ εξαγόρασαν τη στρατιωτική τους θητεία). Κι εμείς τα κορόιδα στέλνουμε τα παιδιά μας στα σύνορα να ταλαιπωρούνται και να τινάζουν τα μυαλά τους στον αέρα για να προστατέψουμε τελικά τα συμφέροντα όλων αυτών που πατρίδα τους είναι μόνο το χρήμα.

Είμαι κορόιδο γιατί. με έπεισαν ότι για να γίνει το παιδί μου καλύτερος μαθητής πρέπει να δίνει περισσότερες εξετάσεις στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Φορτώνοντας με άγχος, πίεση και άσκοπη αποστήθιση τους μαθητές εναρμονίζουμε το σχολικό μας σύστημα με αυτό των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας όπου τα παιδιά όταν τελειώνουν το σχολείο δεν ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα. (Στις ΗΠΑ μάλιστα αυξάνεται η τάση να μη στέλνουν οι γονείς τα παιδιά στο σχολείο και να τους κάνουν οι ίδιοι μάθημα στο σπίτι γιατί θεωρούν ότι το επίπεδο στα σχολεία είναι πολύ χαμηλό).

Είμαι κορόιδο γιατί. δίνω εξετάσεις στο Γυμνάσιο για να πάω στο Λύκειο (φροντιστήρια), στο Λύκειο για να περάσω στο Πανεπιστήμιο (εκεί να δεις φροντιστήρια), στο Πανεπιστήμιο για να πάρω πτυχίο (μέχρι πρότινος δωρεάν, με τον νόμο πλαίσιο θα τα σκάμε χοντρά), μετά δίνω εξετάσεις στον ΑΣΕΠ για να διοριστώ (άντε πάλι φροντιστήριο). Κοινώς προσπαθώ συνέχεια να αποδείξω στους δασκάλους μου κατά πόσον αυτοί είναι καλοί δάσκαλοι.

Είμαι κορόιδο γιατί. με έχουν πείσει ότι οι αιώνιοι φοιτητές επιβαρύνουν τα πανεπιστήμια ενώ στην πραγματικότητα αυτοί χάνουν όλα τους τα προνόμια μετά από περίπου 6 χρόνια φοίτησης (δηλαδή δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και πάσο) και δεν είναι παρά ένας αριθμός σε έναν κατάλογο. Στην ουσία θέλουν μελλοντικά να έχουν τη δυνατότητα να αποβάλλουν από τις σχολές φοιτητές που δεν είναι αρκετά υπάκουοι, που αντιδρούν απέναντι σε συμφέροντα, που ανήκουν σε παρατάξεις που δρουν αντίθετα προς τις βλέψεις καθηγητών κλπ, δηλαδή να καταργήσουν το πολιτικό και ιδεολογικό άσυλο των σπουδαστών και το δικαίωμά τους να εκφράζονται και να πολιτεύονται ελεύθερα. Κοινώς θέλουν να καταλύσουν το φοιτητικό κίνημα που στην Ελλάδα και παγκοσμίως φαίνεται να είναι το μοναδικό κίνημα ικανό να ανατρέψει δικτατορικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Είμαι κορόιδο γιατί. οι εθνοπροδότες που με κυβερνούν τόσα χρόνια όχι μόνο υποβαθμίζουν συστηματικά το επίπεδο της παιδείας μου (ξεκινώντας με το νόμο Αρσένη, συνεχίζοντας με τα απαράδεκτα βιβλία του δημοτικού και ολοκληρώνοντας το σχέδιο με την αναθεώρηση του ?ρθρου 16) αλλά με έχουν πείσει κιόλας ότι όλα αυτά γίνονται για την αναβάθμιση της παιδείας. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά γίνονται για την υποβάθμιση της παιδείας και τη δημιουργία μιας άβουλης μάζας που ξέρει μόνο να αποστηθίζει και δεν προλαβαίνει να σκεφτεί και κατά συνέπεια να αντιδράσει όταν πλήττονται τα δικαιώματά της. Όλα αυτά γίνονται για την είσοδο των ιδιωτικών συμφερόντων στην παιδεία (αν πέσει το επίπεδο των δημόσιων πανεπιστημίων τότε θα γίνουν ανταγωνιστικά τα ιδιωτικά κολέγια). Και τέλος, όλα αυτά γίνονται για την κατάλυση του φοιτητικού κινήματος (πλήττοντας αιώνιους φοιτητές και άσυλο), του μόνου ικανού να ανατρέψει δικτατορίες όπως αυτή των συνταγματαρχών που καθώς φαίνεται μάλλον δεν έφυγε ποτέ…

Είμαι κορόιδο γιατί. με έχουν πείσει, μέσα από χρόνια προπαγάνδα, ότι ο συνδικαλισμός (δηλαδή το μοναδικό μέσο των εργαζομένων να προστατεύουν και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους) είναι κακό πράγμα και ότι οι συνδικαλιστές (δηλαδή αυτοί που έχουν εκλεγεί από τους συναδέλφους τους για να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους) είναι όλοι διεφθαρμένοι και αναξιόπιστοι. Λογικό πάντως να μας παρουσιάζουν έτσι τα πράγματα αφού κανένα αφεντικό δε θέλει να βλέπει ενωμένους τους υπαλλήλους του γιατί αν του ζητήσουν τα αυτονόητα (δηλαδή ασφάλιση, επιδόματα, οκτάωρο, υπερωρίες) δε θα μπορέσει να κτίσει την αυθαίρετη βίλα του ούτε να πάρει το κότερο που έχει βάλει στο μάτι.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω πανάκριβα το Ίντερνετ τη στιγμή που εδώ και χρόνια σε όλη την Ευρώπη (ακόμη και σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ) το Ίντερνετ είναι δωρεάν για όλους και χρεώνονται μόνο οι συνδέσεις πολύ υψηλών ταχυτήτων.

Είμαι κορόιδο γιατί. με έχουν πείσει ότι υπάρχει συναίνεση του κόσμου για την παρούσα κατάσταση. Κανείς δε μου λέει ότι γίνονται τουλάχιστον τρεις με τέσσερις διαδηλώσεις την εβδομάδα στο κέντρο της Αθήνας και όταν γίνονται απεργίες κανείς σχεδόν δεν αναφέρει τις διεκδικήσεις των απεργών παρά μόνο την ταλαιπωρία που θα προκαλέσει η απεργία. Η αποσιώπηση των διαδηλώσεων και η συγκάλυψη των αιτημάτων των απεργών αποκαλύπτει τον ρόλο ΟΛΩΝ των ΜΜΕ στο πολιτικό παιχνίδι και το μερίδιο της ευθύνης τους για τα προβλήματα του κόσμου σε αυτό τον τόπο.

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι αδιαμαρτύρητα να αισχροκερδούν οι βενζινοπώλες και το κράτος εις βάρος μου. Όλο το 2008 που ανέβαινε η τιμή του πετρελαίου παγκοσμίως η Ευρωπαϊκή Ένωση ρύθμιζε το ευρώ ώστε να μην επηρεάζεται από την κρίση και η τιμή του πετρελαίου στα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη παρέμενε σταθερή. Μόνο στην Ελλάδα αυξανόταν η τιμή του ενώ συνεχίζουμε να πληρώνουμε χρυσάφι το πετρέλαιο ακόμα και τώρα που η τιμή του βαρελιού έχει πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα (κι εμείς εξακολουθούμε να πληρώνουμε τη βενζίνη 1 ευρώ το λίτρο).

Είμαι κορόιδο γιατί. όταν καιγόταν όλη η Ελλάδα από τους συνήθεις θερινούς εμπρησμούς των καταπατητών δασικών εκτάσεων με έπεισαν ότι τις φωτιές τις έβαλαν κάποιοι άρρωστοι πυρομανείς, κάποιος ασύμμετρος εχθρός, μέχρι και οι γνωστοί-άγνωστοι των Εξαρχείων.. Ούτε ένα χρόνο μετά γίνεται καταπάτηση των καμένων εκτάσεων τόσο στην Πελοπόννησο όσο και στην Πάρνηθα από αυτούς που όλοι υποψιαζόμασταν ότι κρύβονται πίσω από τους εμπρησμούς. (Τουριστικές εγκαταστάσεις στην Πελοπόννησο, το εξ αρχής παράνομο καζίνο στην Πάρνηθα επεκτείνεται, βίλες κτίζονται στην Πάρνηθα στη μέση του δάσους). Οι επιτροπές κατοίκων για την προστασία της Πάρνηθας που ανέβηκαν να διανυκτερεύσου ν για να εμποδίσουν τις εργασίες σε εργοτάξια που χτίζουν βίλες σε προστατευμένες περιοχές βρήκαν απέναντί τους κλούβες των ΜΑΤ… Ποιος να ‘στειλε άραγε τα ΜΑΤ; Ο άρρωστος πυρομανής, η ασύμμετρη απειλή, ή κάποιος μπαχαλάκιας των Εξαρχείων; Εγώ αν και κορόιδο θα υποθέσω ότι τους έστειλε ο ιδιοκτήτης της βίλας.

Είμαι κορόιδο γιατί. νομίζω ότι αυτοί που μετακινούνται με ελικόπτερα και ιδιωτικά τζετ νοιάζονται για την κατάσταση που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους…

Είμαι κορόιδο γιατί. νομίζω ότι αυτοί που στέλνουν τα δικά τους παιδιά στα ιδιωτικά νοιάζονται για την κατάντια των δημόσιων σχολείων.

Είμαι κορόιδο γιατί. πιστεύω ότι θα τιμωρηθούν οι ένοχοι για τα ολιγοπώλια (καρτέλ) που μαστίζουν την οικονομία μας και πλήττουν κυρίως τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. Καρτέλ στο γάλα, καρτέλ στη βενζίνη, καρτέλ στα φρούτα, καρτέλ παντού. Τα αρχικά πρόστιμα μειώνονται συνήθως, οι τιμές παραμένουν υψηλές, ενώ στην πράξη δεν επιστρέφονται στους καταναλωτές τα χρήματα που έχουν χάσει (π.χ. με μια παρατεταμένη μείωση της τιμής του προϊόντος ώστε να αντισταθμιστού ν οι απώλειες που προκλήθηκαν).

Και ο κατάλογος αυτός μπορεί να συνεχίζεται για πάντα…

άστε μωρέ, μήπως είμαι κορόιδο γιατί…Μ0Υ ΑΞΙΖΕΙ?!? 

Σε ένα άρθρο της κυριακάτικης Καθημερινής στις 28/12/2008 ο Σάιμον Γκας, απερχόμενος πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα, εκφράζει μέσα από προσωπικό του άρθρο την αγάπη του για την Ελλάδα. Δεν είναι ο μόνος. Λίγοι είναι οι βορειοευρωπαίοι που δεν αγάπησαν και εκτίμησαν τις ομορφιές και τα καλά του τόπου μας.

Όταν έχεις (ή είσαι κάτι) τυχαίνει πολλές φορες αυτό να μην το εκτιμάς, παρά μόνο τη στιγμή που καλείσαι να το αφήσεις. Εμείς οι Έλληνες έχουμε μια πολύ καλή χώρα με φυσικό πλούτο, ομορφιές και κλίμα. Αν είχαμε και την πολιτική που έχουν οι βορειοευρωπαίοι θα ήμασταν σίγουρα από τα καλύτερα κράτη του κόσμου.

Δεν είναι λίγες φορές αυτές όπου οι διπλωμάτες μέσα σε μια κρίση συναισθηματικής φόρτισης και ειλικρίνιας εμφανίζουν ένα άλλο πρόσωπο, που αντί να εξυπηρετήσει μονομερή συμφέροντα κάποιας Πατρίδας, ενώνει τους ανθρώπους και καταργεί τις όποιες διαμάχες ή διαφορές “έχουν” μεταξύ τους. Είναι εκείνη η στιγμή πνευματικής διαύγειας, όπου οι μάσκες πέφτουν, τα κατασκευάσματα συμφερόντων και εξουσιών σωριάζονται καταγής και μπροστά στα μάτια τους φανερώνεται η πραγματικότητα: Το μεγαλείο να είσαι άνθρωπος μέσα σε ανθρώπους. Μακάρι το παρακάτω ειλικρινές και εγκάρδιο κείμενο να μπορούσε να μας αφυπνίσει όλους μας…

Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα

Tου Σαϊμον Γκας*

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
Γιώργος Σεφέρης
Γυμνοπαιδία – Σαντορίνη

Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας – πρώτα στη δεκαετία του ’80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.

Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ’ την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.

Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ’ αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.

Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ’ το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.

Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα. Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της. Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία. Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό, έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.

Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:

«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.

Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.

Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.

Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα…». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ’ ευχαριστώ, Ελλάδα.

* Ο κ. Σάιμον Γκας είναι απερχόμενος πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα.

Πηγή: Comte De Toulouse (comtedetoulouse@gmail.com), http://students.ceid.upatras.gr/~akis/jotd34/0568.html

Το καβαλάει το καλάμι, το κρεμάει το κουρτινόξυλο, την υψώνει τη σημαία, τον σκαλίζει τον κήπο (σκυφτός), το χουφτώνει το γκλομπ, το τινάζει το λάστιχο (ποτίσματος), το πιτσιλάει το ποτιστήρι, το λαξεύει το μάρμαρο, την αμολάει την πετονιά, τη βάζει τη διπλή ταρίφα, το σουβλίζει το αρνάκι, τις τινάζει τις ελιές, το τραβάει το καζανάκι, τις σιγοβράζει τις φακές, το τρυγάει το αμπέλι, τις μελώνει τις δίπλες, το ισιώνει το παλούκι, τη σφίγγει την τανάλια, την ψυλλιάζεται τη δουλειά, τα σπάει τα μπετά, το σφυρίζει το πέναλτι, το λαδώνει το G3 (!), το ξυρίζει το φραγκόσυκο, τον ζαχαρώνει τον κουραμπιέ, τον ξυρίζει τον πίθηκο, την ξεφλουδίζει τη μπανάνα, το γυρίζει το μπιφτέκι, το γυαλίζει το παρμπρίζ, τα αλατίζει τα τουρσάκια, την ποτίζει τη γλαστρούλα, τα πατάει τα σταφύλια, τον λαδώνει τον σουμιέ, το φοράει το κολάν, το κουρεύει το γκαζόν, την κουνάει την καμπάνα, το καταπίνει το λουκούμι, το πασαλείβει το μιλφέϊγ, την τρώει τη σαντιγί, το ρουφάει το εκμέκ, τον μελώνει τον ζελέ, τον μπουκώνει τον γιαρμά, τη φουσκώνει τη σαμπρέλα, τον ψιλοκόβει τον πατσά, το κουρδίζει το ρολόι, το καίει το Σι Ντι, τη δουλεύει την αντλία, την ξυρίζει τη Χουάνα (!), το ταΐζει το Λιζοπαϊν στον Ροχέλιο (!!), τον προσκυνάει τον τελέστορα, τον πατάει τον ναργιλέ, το ξύνει το καρότο, τον κουμπώνει τον σύρτη, τις γουστάρει τις οπίσθιες προβολές, τη στύβει τη σουπιά, το τρώει το σαγανάκι, το φέρνει βόλτες το καβούρι, τον τηγανίζει τον σπάρο, τη σπαρταράει τη συναγρίδα, τον τηγανίζει τον κιοφτέ, το ζαλίζει το κουνούπι, τον απλώνει τον τραχανά, το χαϊδεύει το γατάκι, τον λαδώνει τον μεντεσέ, τον ψαρεύει τον ροφό, το συνδέει το scart (!), το ρουφάει το αυγό, την αλείφει τη μερέντα, το αλατίζει το πιπέρι, το ανοιγοκλείνει το συρτάρι, τον φουσκώνει τον Αγιοβασίλη (!!), το χτενίζει το κανταΐφι, το ραντίζει το οικόπεδο, την καθαρίζει την πατάτα, το κόβει φέτες το αγγούρι, το τυλίγει το σουβλάκι, το ξεφλουδίζει το ακτινίδιο, τη βουτάει την παπάρα, το ρουφάει το αχνιστό, τη μαδάει τη μαργαρίτα, το σφίγγει το μπουλόνι, τον σουρώνει τον φιδέ, τη χαλαρώνει τη βαλβίδα, το τινάζει το χαλί, το φοράει το γουνάκι, τον κάνει βαθιά τον σταυρό του, το στρίβει το πούρο, το σαλιώνει το πούρο, το αλευρώνει το μπαρμπούνι, το γεμίζει το παστίτσιο, τον φιστικώνει τον μπακλαβά, το γυρίζει το κεμπάπ, το γυαλίζει το πόμολο, το βάζει το ψητό στο φούρνο, τις ρίχνει τις τιράντες, το σηκώνει το σακάκι, τη μελώνει την τηγανίτα, το φουρνίζει το κρεατάκι, το λαδώνει το παξιμάδι, το σηκώνει το ράσο, την τρίβει τη λαμπάδα, τον ανοιγοκλείνει τον διακόπτη, το ξετυλίγει το πηνίο, τον τρώει τον γρόγγο (ψάρι), τη βάζει την κάλτσα στο συρτάρι, του το πατάνε το γρασίδι, το μπουκώνει το πιροσκί, τον κρατάει τον στυλό (sic), το ρουφάει το μεδούλι, την τινάζει την αμυγδαλιά, την κουνάει την αχλαδιά, την προωθεί την κλήση, το μαστιγώνει το δελφίνι, την ξυρίζει τη μαϊμού, το ρίχνει το κρέας στο πορτ μπαγκάζ (!), τη σουζάρει την κοσμοσφαίρα, τον ξεφλουδίζει τον γιαρμά, το αφαλατώνει το νερό, την καπακώνει τη λεκάνη, τις αλλάζει τις ταχύτητες, το μουχλιάζει το ροκφόρ (!!), το λαδώνει το κουλούρι, το γυαλίζει το κουτάλι, την τρίζει την όπισθεν, τον σφίγγει τον μπότζο, τα ακούει τα τρένα (!!!), το δαγκάνει το μαξιλάρι, τον λιμάρει τον ξιφία, την μελώνει την τουλούμπα, το αλείφει το βουτυράκι, τη γυρνάει τη φρυγανιά, το κανελώνει το ρυζόγαλο, τη ζαχαρώνει την κομπόστα, το ρουφάει το κανελόνι, τις μαζεύει τις ελιές, το ζυμώνει το τσουρέκι, το τυλίγει το κοκορέτσι, το τροχίζει το αμόνι, το βουτάει το παξιμάδι, το μαζεύει το σαπούνι, το καταπίνει το χάπι, τον κουρδίζει τον μπαγλαμά, τον «γιατρεύει» τον σκίουρο, το πάει το γράμμα, τη βάζει την όπισθεν, το χωνεύει το σουτζούκι, τη χωνεύει τη ζαργάνα, το προσκυνάει το μαδέρι, το καταπίνει το κουκούτσι, το μπαζώνει το πηγάδι, το τραβάει το χειρόφρενο, την πιάνει την “κωλιά», το παίζει το τρομπόνι, τον εκτοξεύει τον πύραυλο, την ανεβάζει την κεραία, τον χαϊδεύει το ανακόντα (!!!), το κάνει γιρλάντα το μουστάκι, τον κάνει τον σημαιοφόρο, τον βοσκάει τον κένταυρο, τις παίζει τις χορδές, την παριστάνει τη σκούπα, τον πάει τον απορροφητήρα, το κρατάει το δόρυ, τη ρυθμίζει την ένταση, την παριστάνει την μπασκέτα, το κρατάει το μπαστούνι, τον βάζει τον φορτιστή στην πρίζα, το εξαερώνει το καλοριφέρ (!!!!)