Τη Ματίνα δεν έτυχε να τη γνωρίσω προσωπικά, ήταν η καλύτερη φίλη μιας καλής μου φίλης. Είχα ακούσει πάρα πολλά θετικά για αυτόν τον άνθρωπο και ήθελα κάποια στιγμή όταν θα ήμουν κάτω στην Αθήνα να μου δινόταν η ευκαιρία να τη συναντήσω. Δυστυχώς, πριν περίπου μια εβδομάδα την χτύπησε ένα αυτοκίνητο εν ώρα υπηρεσίας στην Αργυρούπολη. Δύο αυτοκίνητα έκαναν κόντρα μέρα μεσημέρι σε έναν πολυσύχναστο δρόμο μπροστά από σχολείο και κολυμβητήριο. Η Ματίνα εκείνη την ώρα στέκονταν στο πεζοδρόμιο της διασταύρωσης των οδών Κύπρου & Αναπαύσεως, προσπαθώντας να βοηθήσει παιδιά του καλοκαιρινού camp να διασχίσουν το δρόμο. Βλέποντας τα αυτοκίνητα να έρχονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα έβαλε το σώμα της μπροστά από τα παιδιά. Δυστυχώς, το ένα από τα δύο αυτοκίνητα καβάλησε το πεζοδρόμιο, πήρε σβάρνα όλα τα κολονάκια και μια πινακίδα κυκλοφορίας και χτύπησε σοβαρά τη Ματίνα. Πολύ βαριά τραυματισμένη νοσηλευόταν μέρες στην εντατική του Ευαγγελισμού. Είχε πολλαπλά κατάγματα στο σώμα και το κεφάλι της, σοβαρή εσωτερική αιμορραγία και ήταν σε κώμα. Τελικά χθες το μεσημέρι έχασε την άνιση μάχη και έφυγε για άλλους τόπους μακρινούς. Πήγε να συναντήσει τον άνδρα της τον Φώτη, ο οποίος έφυγε και αυτός από τη ζωή νωρίς. Οι φίλοι, οι συγγενείς, οι συνάδερφοι της έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια γι’ αυτήν. Όχι μόνο τώρα που έφυγε. Μιλούσαν πάντα για έναν άνθρωπο με ανθρωπιά, όμορφο, ζωντανό, με θετική ενέργεια και χαμόγελο στα χείλη. Μια πραγματική φίλη. Έναν από εκείνους τους ανθρώπους που τόση ανάγκη έχει η κοινωνία μας για να προοδεύσει. Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στο νοσοκομείο, εκατοντάδες δικοί της άνθρωποι στάθηκαν στο πλευρό της. Είτε δίπλα της στο νοσοκομείο, όπως η άμοιρη η μάνα της, είτε αναγκαστικά από μακριά να σπάνε τα τηλέφωνο ρωτώντας πως πάει η Ματίνα. Ένα ευρύ δίκτυο ανθρώπων να συνομιλεί και να προσεύχεται καθημερινά για την κατάστασή της.

Στη σχολή σκύλων-οδηγών τυφλών “Λάρα”. Η Ματίνα (δεύτερη κοπέλα πάνω αριστερά) ήταν εθελόντρια και η εκφωνήτρια της σχολής στις εκδηλώσεις.

Σκέφτομαι πόσες Ματίνες υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο. Και πόσες φεύγουν από τη ζωή έτσι απρόβλεπτα κάθε μέρα. Λένε πως η ζωή είναι “άδικη”, αλλά ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιώ ότι μάλλον δεν είναι έτσι. Η ζωή δεν είναι ούτε άδικη ούτε δίκαιη. Δεν λογαριάζει καλές ή κακές προσωπικότητες. Όπως και ο θάνατος. Αυτά είναι απλώς φυσικά, βιολογικά φαινόμενα. Εμείς οι άνθρωποι ως κοινωνίες είμαστε εκείνοι που ορίζουμε τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο. Και σε αυτήν την περίπτωση, φερθήκαμε άδικα στη Ματίνα. Στο σημείο εκείνο της διάβασης για το κολυμβητήριο θα έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχουν σαμαράκια για να κόβουν την ταχύτητα των οδηγών. Όπως και μπροστά από κάθε σχολείο. Και η κοινωνία μας θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την οδική παραβατικότητα πιο σοβαρά. Δεν γίνεται δύο ψυχοπαθείς νεαροί να κάνουν κόντρες σε τέτοιον δρόμο, με τέτοιες ταχύτητες και μάλιστα μέρα μεσημέρι. Γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, τι φταίει τελικά; Είναι, μήπως, η έλλειψη σωστής αγωγής και παιδείας, οι εξετάσεις για το δίπλωμα που ενδιαφέρονται περισσότερο αν μπορείς να παρκάρεις με τρεις κινήσεις από το αν είσαι ανάλγητος φονιάς μπροστά στο τιμόνι, οι νόμοι αυτού του κράτους που δεν εφαρμόζονται, οι χρονοβόρες διαδικασίες εκδίκασης των υποθέσεων, η αποθάρρυνση των πολιτών να αναλάβουν ομαδικές πρωτοβουλίες εξαιτίας της εντύπωσης ότι κράτος είτε αδιαφορεί είτε υπολειτουργεί; Ότι και να φταίει, η Ματίνα έφυγε. Εμείς, θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί ξανά; Σήμερα ήταν η Ματίνα, αύριο στη θέση της ένας άλλος φίλος, ένας άλλος συγγενής μας.

Εύχομαι στη Ματίνα καλό παράδεισο. Να συναντήσει τον Φώτη και να έχουν γαλήνη οι ψυχές τους εκεί ψηλά. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους συγγενείς, τους φίλους, τους συναδέρφους και όλους αυτούς που την αγαπούσαν και θα την αγαπούν για πάντα. Κρίμα που έφυγε από κοντά μας ένας τέτοιος άνθρωπος.

Η κηδεία της θα τελεστεί αύριο Σάββατο, 30 Ιουλίου 2016, στις 11:30 πμ στην εκκλησια / κοιμητηρι του Ελληνικού.

Πηγές – Αναφορές