Κάποιοι κοιτάζουν γεμάτοι νοσταλγία
να φεύγουν μακριά απ’ το λιμάνι τα πλοία
Κι ας το μάθαν καλά εκεί κάτω στην Ινδία
Πως σκουριάζει στην αλμύρα
της ψυχής η πανοπλία
Τους βλέπω στη παραλία να τριγυρνάνε
Πέρα δώθε, πότε-πότε να παραπατάνε
Θα ‘θελα να πάω κοντά να τους μιλήσω
Για αυτά που γνώρισαν να τους ρωτήσω
Στο ηλιοβασίλεμα δένουν με το τοπίο
ζεστες σκιές στην προβλήτα του λιμανιού
Θα ‘λεγες πως περιμένουν κάποιο πλοίο
Μα ήδη από πολύν καιρό ταξιδεύουν αλλού
Κι έτσι, τους αφήνω εκεί να αρμενίζουν
Μέσα στα βαθιά πελάγη του μυαλού
Με βλέματα γεμάτα ελπίδα να ατενίζουν
προσμένοντας τα χρώματα κάποιου γυαλού…
(Θεσσαλονίκη, Μάϊος 2000)
